Νονά μου…
Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Ήρθε η ώρα της τιμής. Ήρθε η ώρα της στήλης των κοινωνικών για σένα, που ως τώρα το όνομά σου κοσμούσε μόνο τις υπογραφές των συγχαρητηρίων.
«Την αγαπημένη μας ανιψιά και βαφτισιμιά Ελεονώρα Δ. Μπέσσα συγχαίρουμε… συγχαίρουμε… συγχαίρουμε… Οι νονοί της, Κωνσταντίνος Βερυκούκης και Ντόλλυ Χατζηχρίστου - Βερυκούκη».
Μα αυτή τη στιγμή, Νονά μου, δε φτάνουν τα λόγια. Δε φτάνουν τα δάκρυα. Δε φτάνει η περηφάνια για το σύστημα αξιών που μου μετάγγισες, για την αγάπη που μου έδωσες, για το ήθος που μου δίδαξες με το παράδειγμά σου! Αρχόντισσα «παλαιάς κοπής»!
Με συντρόφευσες σε όλες μου τις διαδρομές. Σε κάθε δοκιμασία ήσουν δίπλα μου, χέρι-χέρι με το νονό μου. Αγκάλιασες όλη μου τη ζωή με ένα δαντελένιο πανάκριβο πέπλο πρώτου πληθυντικού και μου πρόσφερες πάντα ό,τι μπορούσες. Νονά «παλαιάς κοπής»!
Ξεφυλλίζω τα οικογενειακά άλμπουμ. Αμέτρητα χαμόγελα, αμέτρητα ταξίδια, αμέτρητα τραπέζια, αμέτρητη στήριξη, αμέτρητη αγάπη- πάντα σε όλα ήσουν εκεί, μα σε κάθε μου «Ευχαριστώ!», έκανες νόημα και μου ‘λεγες «Ο νονός σου!». Σύντροφος «παλαιάς κοπής»!
Πρόσχαρη, κοινωνική και χαμογελαστή, προσιτή σε όλους, ούτε το Πτυχίο της Νομικής σου έδινε έπαρση, νονά μου, ούτε η επαγγελματική καταξίωση. Αριστούχος «παλαιάς κοπής»!
Διαμαντένια όμορφη, στολισμένη με τα χρωματιστά φορέματά σου, ασορτί με τις παραμυθένιες στα παιδικά μου μάτια μπουτουνιέρες σου, έλαμπες μέσα σε έναν κόσμο γκρίζο. Καλλονή «παλαιάς κοπής»!
Μόνο ένα πράγμα δε σου συγχωρώ, νονά μου: που κάθε φορά που ένα κομμάτι του κοινωνικού μου μικρόκοσμου ολίσθαινε και με απογοήτευε, μου έλεγες: «Λωρίτσα, εσύ να είσαι Κυρία «παλαιάς κοπής», να είσαι υπεράνω!»…
Και αυτό το «υπεράνω» το πλήρωσα πολύ ακριβά, βαδίζοντας σε ένα δρόμο μοναξιάς και ανατροφής σε έναν κόσμο γεμάτο αυθάδεια και κενοδοξία, πενθώντας μια εποχή «παλαιάς κοπής», που ξεψύχησε μαζί σου το μεσημέρι της Μεγάλης Τετάρτης 27 Απριλίου 2016.
Αντίο, Νονά μου!
Ελεονώρα Δ. Μπέσσα
«Την αγαπημένη μας ανιψιά και βαφτισιμιά Ελεονώρα Δ. Μπέσσα συγχαίρουμε… συγχαίρουμε… συγχαίρουμε… Οι νονοί της, Κωνσταντίνος Βερυκούκης και Ντόλλυ Χατζηχρίστου - Βερυκούκη».
Μα αυτή τη στιγμή, Νονά μου, δε φτάνουν τα λόγια. Δε φτάνουν τα δάκρυα. Δε φτάνει η περηφάνια για το σύστημα αξιών που μου μετάγγισες, για την αγάπη που μου έδωσες, για το ήθος που μου δίδαξες με το παράδειγμά σου! Αρχόντισσα «παλαιάς κοπής»!
Με συντρόφευσες σε όλες μου τις διαδρομές. Σε κάθε δοκιμασία ήσουν δίπλα μου, χέρι-χέρι με το νονό μου. Αγκάλιασες όλη μου τη ζωή με ένα δαντελένιο πανάκριβο πέπλο πρώτου πληθυντικού και μου πρόσφερες πάντα ό,τι μπορούσες. Νονά «παλαιάς κοπής»!
Ξεφυλλίζω τα οικογενειακά άλμπουμ. Αμέτρητα χαμόγελα, αμέτρητα ταξίδια, αμέτρητα τραπέζια, αμέτρητη στήριξη, αμέτρητη αγάπη- πάντα σε όλα ήσουν εκεί, μα σε κάθε μου «Ευχαριστώ!», έκανες νόημα και μου ‘λεγες «Ο νονός σου!». Σύντροφος «παλαιάς κοπής»!
Πρόσχαρη, κοινωνική και χαμογελαστή, προσιτή σε όλους, ούτε το Πτυχίο της Νομικής σου έδινε έπαρση, νονά μου, ούτε η επαγγελματική καταξίωση. Αριστούχος «παλαιάς κοπής»!
Διαμαντένια όμορφη, στολισμένη με τα χρωματιστά φορέματά σου, ασορτί με τις παραμυθένιες στα παιδικά μου μάτια μπουτουνιέρες σου, έλαμπες μέσα σε έναν κόσμο γκρίζο. Καλλονή «παλαιάς κοπής»!
Μόνο ένα πράγμα δε σου συγχωρώ, νονά μου: που κάθε φορά που ένα κομμάτι του κοινωνικού μου μικρόκοσμου ολίσθαινε και με απογοήτευε, μου έλεγες: «Λωρίτσα, εσύ να είσαι Κυρία «παλαιάς κοπής», να είσαι υπεράνω!»…
Και αυτό το «υπεράνω» το πλήρωσα πολύ ακριβά, βαδίζοντας σε ένα δρόμο μοναξιάς και ανατροφής σε έναν κόσμο γεμάτο αυθάδεια και κενοδοξία, πενθώντας μια εποχή «παλαιάς κοπής», που ξεψύχησε μαζί σου το μεσημέρι της Μεγάλης Τετάρτης 27 Απριλίου 2016.
Αντίο, Νονά μου!
Ελεονώρα Δ. Μπέσσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.