Έρωτας ή τίποτα @ ΓΕΛ Φιλώτα

Τώρα κάθομαι στο λεωφορείο

πάω να μάθω να μετρώ τη γη

να ξεχωρίζω τα στραβά από τα ίσια,

ως γνήσιο στρατιωτάκι.

Πλέον καταλαβαίνω.

Μας το περνούν το μήνυμα, μαμά.

Ό,τι διαφέρει, δεν συμφέρει.

(Όλγα Τόρτοκα, Γ Λυκείου)

Ο Γιώργος, ο Δαμιανός και η Άννα, ένας φιλόλογος, ένας μαθηματικός και μια ακόμα φιλόλογος, η Αγία Τριάδα κατά τους μαθητές, και ο Λευτέρης, ή μάλλον πρώτα από όλους ο Λευτερης, ο Διευθυντής τους, όνομα και πράγμα στο σχολείο, με λίγα λόγια μια παρέα από καθηγητές σε ένα σχολείο μέσα στα φουγάρα, σε μια company town της ΔΕΗ, στον Φιλώτα ν. Φλώρινας δίπλα στην Πτολεμαίδα, δείξαν και απέδειξαν πως την ιστορία την γράφουν οι παρέες και οι αγάπες.

Δυο χρόνια πριν οι συγκυρίες τους μάζεψαν εκεί, σε ένα μικρό ακριτικό Λύκειο. Και άρχισε η χαρά τους. Με αρχηγό τον Διευθυντή που λέγαμε, Freedom για τους μαθητές που μεταφράζουν το όνομα και την ιδιότητά του, στο πλαίσιο κυρίως εκπαιδευτικών προγραμμάτων, το σχολείο έγινε κέντρο πολιτισμού και δράσεων. Σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, ποιητές και συγγραφείς, ζωγράφοι και μουσικοί, επιστήμονες και φοιτητές επισκέπτονταν το σχολείο και δούλευαν με τα παιδιά.

Σε πολλά μαθήματα είχαν ακούσει για πνευματικούς ανθρώπους: μα άλλο είναι να στο λένε και άλλο να το βλέπεις. Πάνω από 2 ώρες συζήτηση με τον Τίτο Πατρίκιο δεν το λες συνάντηση- το λες περιουσία. Το λες και έτοιμο βιογραφικό. Από αυτή την εμπειρία έως τη συμμετοχή σε τηλεοπτική σειρά και την δημιουργία δικιάς τους ταινίας μικρού μήκους, από τη ζωγραφική στους τοίχους του σχολείου μέχρι τα ποιήματα που οι μαθητές έγραψαν και θα εκδώσουν -με αποκορύφωμα την βράβευσή τους σε Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής- , από τη θεατρική γραφή και τη συμμετοχή σε θεατρικό έργο στην Αθήνα έως την παρακολούθηση ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής, από τη συμμετοχή σε ραδιοφωνική συνέντευξη έως το άρθρο με τον τίτλο που μας σημάδεψε [1], από τη ρομποτική έως τα μαθηματικά μέσα από τις τέχνες, οι μαθητές του Λυκείου Φιλώτα μίλησαν με ειδικούς, πειραματίστηκαν και τελικά κάποιοι ακούσαν το ελκυστικό, «Όταν τελειώσεις το σχολείο, πάρε με τηλέφωνο- θέλω τέτοιον τεχνικό ήχου σαν εσένα». Ή και το «Πρώτη Λυκείου πάει αυτός που το έγραψε αυτό; είναι ποιητής, το ξέρει;» Κάπως έτσι, καταλήγουν πως “η ουσιώδης εκπαιδευση δεν ειναι μόνο τα βιβλία και η θεωρία” και πως “το σημαντικότερο ήταν που οι μαθητές νιώθαν τους καθηγητές οικογένειά τους και παράλληλα δασκάλους και φίλους, ήτανε το αίσθημα του εμείς και οι σχέσεις που γινόντουσαν όλοένα και ισχυρότερες.” “Πηγαίνοντας στο Λύκειο” ,δηλώνουν, “δεν περιμέναμε να γνωρίσουμε τόσο διάσημο κόσμο, ούτε να ασχοληθούμε ενεργά με ταινίες, με θέατρο, με ποίηση, και μάλιστα δεν περιμέναμε να μας επηρεάσουν τόσο.” “Το σχολείο από αγγαρεία έγινε ένα μερος με όραμα, το όραμα κάποιων καθηγητών που πίστεψαν σε μας”. Εξάλλου, “όσα και αν πούμε, δεν αρκούν, για να καταλάβει ο κόσμος τι παίχτηκε στο ΓΕΛ Φιλώτα”.

“Θέλουμε να μιλάμε για το σχολείο, μιλώντας και για τη δημιουργικότητα, για τα ταλέντα, για τη μοναδικότητα και την ποικιλότητα, για τη γνώση μέσα από τη διασκέδαση και τη φαντασία, για την έμπνευση.” Και κοίτα να δεις μια απλή συνταγή: ενας διευθυντης που όλοι θα ηθελαν, καθηγητές με κέφι, μαθητές με διαθεση- να τι χρειαζεται το δημιουργικο σχολειο. Για να μην κατηγορούμε τα σχολεία μας για όλα όσα δεν μας έμαθαν. Για τις πόρτες που δεν μας άνοιξαν. Για το χάσιμο της ευκαιρίας. Για την αποτυχία τους στο να μας δείξουν πόσο υπέροχο είναι το ταξίδι της ζωής.

Τώρα πια οι συγκυρίες άλλαξαν τη δομή της ομάδας, αλλά η ουσία μένει. Το σύστημα και η ηγεσία της εκπαιδευσης μπορεί να λειτουργεί με άλλα κριτήρια, αλλά η ιστορία δεν σταματάει. Και είπαμε- την ιστορία την γράφουν οι παρέες και οι αγαπες.

Εξάλλου, κάτι λέξεις γραμμένες στον τοίχο του σχολείου τυχαία, καιρό πριν, έχουν γίνει το σύνθημά της παρέας από την αρχή: Έρωτας ή τίποτα.
Γιατί -το ‘χουμε πει- δουλεύουμε για τις ψυχές που αγαπάμε.

Το άρθρο συν- έγραψαν οι μαθητές:
Αμοιρίδης Γιάννης,
Ζαρογιάννης Γιάννης,
Καλομηνίδης Δημήτρης,
Πιχτράκης Νίκος,
Ράντογλου Σπύρος,
Στρατάκης Άνδρεας,
Τόρτοκα Όλγα.

ΥΓ. Αυτές οι λέξεις ως ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους αυτά τα δυο χρόνια απάντησαν στο κάλεσμά μας για συνεργασία:
Αντωνόπουλο Γιώργο, φιλόλογο
Γαβριηλίδη Σάμη, εκδότη
Θεοδώρου Ευτέρπη, εκπαιδευτικό, υποψ. διδ. ΠΔΜ
Κοτσίνα Χριστόδουλο, θεατρολόγο
Κρήτο Γιώργο, ηθοποιό
Κωτόπουλο Η. Τριαντάφυλλο, επικ. καθηγητή ΠΔΜ, επιστημονικά υπεύθυνο ΠΜΣ Δημιουργική Γραφή
Μαθιοπούλου Μαρία, δημοσιογράφο
Μαργαρίτη Χάρη, ζωγράφο
Μαρόγλου Λευτέρη, Πρόεδρο του Ράδιο Θεσσαλονίκη και του Ερωτικού FM
Μπατσαρά Εύα, εκπαιδευτικό, υποψ. διδάκτορα ΠΔΜ
Μύθο Σταύρο, ραδιοφωνικό παραγωγό Ερωτικού FM
Μόσχο Βασίλη, φιλόλογο
Μουζουράκη Πάνο, μουσικό
Ορνστέιν Αγγελίνα, ποιήτρια
Πατρίκιο Τίτο, ποιητή
Ρήμο Αργύρη, ζωγράφο
Ρούμπο Ζήση, ηθοποιό
Σκουληκάρη Εύη, ποιήτρια
Σπυράκη Γιώργο, συγγραφέα
Στύλου Μαρία, ραδιοφωνική παραγωγό Ερωτικού FM
Τσαπανίδου Πόπη, δημοσιογράφο
Τοψαχαλίδη Φάνη, σκηνοθέτη
Φαχαντίδη Νίκο, επικ. καθηγητή Παν. Μακεδονίας
Φειδά Β. Γιώργο, σεναριογράφο- σκηνοθέτη
Χαλκιαδάκη Νίκη, ποιήτρια
Χαραλάμπους Κώστα, σκηνοθέτη
Ψαθόπουλο Δημήτρη, θεατρικό συγγραφέα

ΥΓ.2. Οι καθηγητές μας δεν θέλουν να αναφερθούν τα ονόματά τους. Παρακούοντας, λοιπόν, πρόκειται για τους:
Λευτέρη Ελευθεριάδη, Διευθυντή
Γιώργο Γεωργιάδη, φιλόλογο
Δαμιανό Ξανθόπουλο, μαθηματικό
Άννα Π. Βακάλη, φιλόλογο
[1] (“Λύκειο για φίλημα”, Μαρία Μαθιοπούλου σε εφημ. Δημοκρατία, 3-10-2014)

Πηγή: www.eroticos.gr