Συγκέντρωση για την 40η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε χθες το πρωί στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας, την οποία διοργάνωσαν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο γραμματέας της Ν.Ε. Φλώρινας του ΚΚΕ Γιώργος Μούλης.
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Μούλη:
Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης Ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας με φασιστικά καθεστώτα και χούντες, - δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων, - αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που κι αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά ο ξεσηκωμός δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό, όσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης. Αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Που έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ίδιο τον ξεσηκωμό, όπως και στην επίδρασή του στις μετέπειτα εξελίξεις.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων.
Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου "κομμουνιστικού κινδύνου". Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, - που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, - αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου, - με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, - που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: "Ελθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση". Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα-όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στο "γύψο" το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.
Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, είναι ότι "οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα" ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε τη "φαυλοκρατία" και τη "διαφθορά του πολιτικού συστήματος". Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό "πάρτι" υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο γνωστός προπαγανδιστής της δικτατορίας Σάββας Κωνσταντόπουλος αναγκάστηκε να γράψει: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)". Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης από τους χουντικούς για την κατασκευή του "Ναού του Σωτήρος" (το περιβόητο "Τάμα του Έθνους"). Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ' αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές "εισφορές" των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει "φτερά"... Στο Δήμο της Αθήνας επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!
Το χρονικό του αγώνα
Το πρώτο διάστημα, μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές.
Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινήματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν. Ξεκινά το Μάρτη η κυκλοφορία του παράνομου "Ριζοσπάστη". Λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη, ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή σκορπίζει ενθουσιασμό, δίνει κουράγιο στο λαό. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου "Οδηγητή".
Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ήδη από το Μάη του '67), το ΠΑΜ Νέων, η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του '68), η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας - Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας - ΜΟΔΝΕ.
Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποιήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη "πετρελαϊκή"), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις από την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της "Ολυμπιακής", στη ΔΕΗ κ.α. Κινητοποιήσεις οργανώνονται από τους φοιτητές - σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες ημινόμιμης δράσης.
Από το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον "καταστατικό χάρτη" της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη - Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό - αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του '72, η επέτειος του πραξικοπήματος το '73, η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη...
Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα βέβαια δεν προέκυψε μόνο από το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη Χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής. Βασικός φορέας αυτών των απόψεων ήταν ένας από τους "προγόνους" του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο "ΚΚΕ Εσωτερικού".
Μέσα απ' αυτή τη διαδρομή φτάνουμε στο Νοέμβρη του '73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν "κεραυνός εν αιθρία" αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου
Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω από το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.
Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καθώς ενώνεται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" δυνάμωναν και τα "Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και "Κάτω η Χούντα". Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.
Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.
Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί ένα από τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες από το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.
Τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το καθεστώς κατέρρευσε.
Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!
Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δε γλιτώνει από τις αντιθέσεις του, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.
Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν το φόβο του. Γι' αυτό διαχρονικά εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, είτε χώρια, είτε μαζί την τρομοκρατία και την καταστολή, με το "καρότο" και τις αυταπάτες. Οι εκμεταλλευτές δεν διστάζουν να αξιοποιούν φασιστικές οργανώσεις, τους τη Χρυσή Αυγή. Δικό τους γέννημα είναι οι εγκληματίες – ναζιστές τους Χρυσής Αυγής. Πότε τους «μαζεύουν» και πότε τους «αμολάνε» κατά πώς τους βολεύει. Πότε τους θέλουν «αγανακτισμένους» και πότε «σοβαρούς». Αξιοποιούν ενέργειες που είτε είναι είτε λειτουργούν προβοκατόρικα, για να μεθοδεύουν σχεδιασμούς.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, - συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, - συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Μας θυμίζουν τους σφιχτούς δεσμούς της χούντας με το αστικό πολιτικό σύστημα, ότι η χούντα ήταν μια μορφή εξουσίας του κεφαλαίου. Ότι ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και θρέφεται από αυτό. Ότι ο αντικομμουνισμός ήταν η επίσημη ιδεολογία, όχι μόνο της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της. Τις ευθύνες των αστικών κομμάτων για την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος το 1967. Τις ευθύνες δυνάμεων όπως οι οπορτουνιστικές, που εμποδίζουν την αυτοτελή οργάνωση και πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή καπιταλιστικής εξουσίας.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από την αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού τον Ιούλη του 1974 έως σήμερα, φανέρωσαν ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους πλήττονται, όχι μόνο από ορισμένες μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, αλλά και από την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική κάθε αστικής διακυβέρνησης.
Το ιστορικό δίδαγμα για το λαό είναι ότι πρέπει να υπερασπίζεται τα δικά του δικαιώματα ανεξάρτητα από τις αστικές επιδιώξεις και αντιθέσεις. Να οργανώνει την πάλη του με στόχο την κατάκτηση της δικής του εξουσίας, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Σαράντα χρόνια μετά το 1973, το ΚΚΕ συνεχίζει τον αγώνα για να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο ο λαός και η νεολαία, να οικοδομήσουν γερό λαϊκό κίνημα με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή για να απαλλαγούν από τη φτώχεια, την καταπίεση και τα δεινά της κρίσης. Με το ΚΚΕ δυνατό, στήριγμα του λαού, με την αυτοθυσία των κομμουνιστών, την προσφορά και την πρωτοπόρα δράση, όπως πάντα στην Ιστορία του λαϊκού κινήματος, να ανοίξει ο δρόμος για τη χειραφέτηση του λαού. Αυτές είναι προϋποθέσεις για να σπάσει η μοιρολατρία που καλλιεργεί το σύστημα, να μπολιαστεί με πείρα η οργάνωση του λαού για να νικήσει. Σήμερα, παρά τις δυσκολίες που έφεραν οι ανατροπές, ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Το φανερώνουν οι αντιφάσεις του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στις κρίσεις, στους πολέμους, στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που βιώνουν ο ελληνικός λαός και η νεολαία.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο γραμματέας της Ν.Ε. Φλώρινας του ΚΚΕ Γιώργος Μούλης.
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Μούλη:
Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης Ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας με φασιστικά καθεστώτα και χούντες, - δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων, - αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που κι αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά ο ξεσηκωμός δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό, όσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης. Αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Που έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ίδιο τον ξεσηκωμό, όπως και στην επίδρασή του στις μετέπειτα εξελίξεις.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων.
Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου "κομμουνιστικού κινδύνου". Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, - που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, - αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου, - με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, - που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: "Ελθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση". Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα-όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στο "γύψο" το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.
Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, είναι ότι "οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα" ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε τη "φαυλοκρατία" και τη "διαφθορά του πολιτικού συστήματος". Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό "πάρτι" υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο γνωστός προπαγανδιστής της δικτατορίας Σάββας Κωνσταντόπουλος αναγκάστηκε να γράψει: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)". Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης από τους χουντικούς για την κατασκευή του "Ναού του Σωτήρος" (το περιβόητο "Τάμα του Έθνους"). Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ' αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές "εισφορές" των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει "φτερά"... Στο Δήμο της Αθήνας επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!
Το χρονικό του αγώνα
Το πρώτο διάστημα, μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές.
Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινήματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν. Ξεκινά το Μάρτη η κυκλοφορία του παράνομου "Ριζοσπάστη". Λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη, ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή σκορπίζει ενθουσιασμό, δίνει κουράγιο στο λαό. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου "Οδηγητή".
Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ήδη από το Μάη του '67), το ΠΑΜ Νέων, η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του '68), η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας - Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας - ΜΟΔΝΕ.
Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποιήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη "πετρελαϊκή"), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις από την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της "Ολυμπιακής", στη ΔΕΗ κ.α. Κινητοποιήσεις οργανώνονται από τους φοιτητές - σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες ημινόμιμης δράσης.
Από το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον "καταστατικό χάρτη" της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη - Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό - αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του '72, η επέτειος του πραξικοπήματος το '73, η Πρωτομαγιά του '73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη...
Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα βέβαια δεν προέκυψε μόνο από το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη Χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής. Βασικός φορέας αυτών των απόψεων ήταν ένας από τους "προγόνους" του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο "ΚΚΕ Εσωτερικού".
Μέσα απ' αυτή τη διαδρομή φτάνουμε στο Νοέμβρη του '73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν "κεραυνός εν αιθρία" αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου
Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω από το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.
Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καθώς ενώνεται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" δυνάμωναν και τα "Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και "Κάτω η Χούντα". Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.
Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.
Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί ένα από τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες από το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.
Τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το καθεστώς κατέρρευσε.
Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!
Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δε γλιτώνει από τις αντιθέσεις του, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.
Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν το φόβο του. Γι' αυτό διαχρονικά εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, είτε χώρια, είτε μαζί την τρομοκρατία και την καταστολή, με το "καρότο" και τις αυταπάτες. Οι εκμεταλλευτές δεν διστάζουν να αξιοποιούν φασιστικές οργανώσεις, τους τη Χρυσή Αυγή. Δικό τους γέννημα είναι οι εγκληματίες – ναζιστές τους Χρυσής Αυγής. Πότε τους «μαζεύουν» και πότε τους «αμολάνε» κατά πώς τους βολεύει. Πότε τους θέλουν «αγανακτισμένους» και πότε «σοβαρούς». Αξιοποιούν ενέργειες που είτε είναι είτε λειτουργούν προβοκατόρικα, για να μεθοδεύουν σχεδιασμούς.
Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, - συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, - συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Μας θυμίζουν τους σφιχτούς δεσμούς της χούντας με το αστικό πολιτικό σύστημα, ότι η χούντα ήταν μια μορφή εξουσίας του κεφαλαίου. Ότι ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και θρέφεται από αυτό. Ότι ο αντικομμουνισμός ήταν η επίσημη ιδεολογία, όχι μόνο της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της. Τις ευθύνες των αστικών κομμάτων για την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος το 1967. Τις ευθύνες δυνάμεων όπως οι οπορτουνιστικές, που εμποδίζουν την αυτοτελή οργάνωση και πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή καπιταλιστικής εξουσίας.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από την αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού τον Ιούλη του 1974 έως σήμερα, φανέρωσαν ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους πλήττονται, όχι μόνο από ορισμένες μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, αλλά και από την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική κάθε αστικής διακυβέρνησης.
Το ιστορικό δίδαγμα για το λαό είναι ότι πρέπει να υπερασπίζεται τα δικά του δικαιώματα ανεξάρτητα από τις αστικές επιδιώξεις και αντιθέσεις. Να οργανώνει την πάλη του με στόχο την κατάκτηση της δικής του εξουσίας, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Σαράντα χρόνια μετά το 1973, το ΚΚΕ συνεχίζει τον αγώνα για να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο ο λαός και η νεολαία, να οικοδομήσουν γερό λαϊκό κίνημα με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή για να απαλλαγούν από τη φτώχεια, την καταπίεση και τα δεινά της κρίσης. Με το ΚΚΕ δυνατό, στήριγμα του λαού, με την αυτοθυσία των κομμουνιστών, την προσφορά και την πρωτοπόρα δράση, όπως πάντα στην Ιστορία του λαϊκού κινήματος, να ανοίξει ο δρόμος για τη χειραφέτηση του λαού. Αυτές είναι προϋποθέσεις για να σπάσει η μοιρολατρία που καλλιεργεί το σύστημα, να μπολιαστεί με πείρα η οργάνωση του λαού για να νικήσει. Σήμερα, παρά τις δυσκολίες που έφεραν οι ανατροπές, ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Το φανερώνουν οι αντιφάσεις του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στις κρίσεις, στους πολέμους, στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που βιώνουν ο ελληνικός λαός και η νεολαία.
Έχετε δημιουργήσει ένα ψέμα, για να σας πιστέψει ο λαός φτάσατε στο σημείο να πιστέψετε πρώτα εσείς το δημιούργημά σας, μεγαλώσατε ολόκληρες γενιές Ελλήνων μέσα σε ένα ψέμα και επιμένετε μέχρι σήμερα. Δημιουργήσατε χάρτινους "ήρωες" αλλά μέχρι σήμερα δεν ακούσαμε το όνομα έστω και ενός νεκρού. Βρέστε τους τέλος πάντων, για να αποκτήσει κάποια αληθοφάνεια το κακόγουστο παραμύθι σας. Και κάτι τελευταίο. Οι χουντικοί πράγματι πέθαναν στη ψάθα. Σε αντίθεση με την περίφημη "γενιά του πολυτεχνείου" που από τότε μέχρι σήμερα ζει μέσα σε συνθήκες προκλητικής χλιδής και καμώνεται πως ενδιαφέρεται για το πολυπαθή λαό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη λίστα με τους καταγεγραμμένους νεκρούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δόθηκε σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε ο υφυπουργός της Χούντας Σπύρος Ζουρνατζής στις 19 Νοεμβρίου 1973, από τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημήτρη Καψάσκη. Αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν νεκροτομηθεί ως το απόγευμα της Κυριακής 18 Νοεμβρίου 1973.
Διαγραφήhttp://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:20_November_1973.jpg
Φυσικά οι νεκροί ήταν περισσότεροι.Η λογοκριμένη Βραδινή έγραψε για 16 νεκρούς την επόμενη μέρα. Τα ονόματα έχουν δοθεί πολλές φορές και αναλυτικότατα.
Εσύ, 9:54, είσαι πιο θλιβερός και από τους υπουργούς της Χούντας. Σε λυπάμαι πραγματικά
πάλι @@@ και ΨΕΜΑΤΑ τάισες στους συντρόφους σου. Ποιά ρουσφέτια ρε Μούλη ; όταν ο πατέρας μου αν και έφεδρος υπολοχαγός απο δεξιά οικογένεια ήταν Α Ν Ε Ρ Γ Ο Σ επι χούντας .Τσιμουδιά δέν βγάζετε για την Κύπρο Τσιμουδιά για το μηδενικό εξωτερικό χρέος Τσιμουδιά δέν βγάζετε για την άρνηση διέλευσης ξένων αεροπλάνων Τσιμουδιά για πολλά ... ¨¨Οταν παρακαλέσαμε τον εδώ συνταγματάρχη για να βρεί μία δουλειά αυτός μας πέταξε με τις κλωτσιές απο το φρουραρχείο ( στρατόπεδο στην Αγία Παρασκευή) τόσο τον ίδιο όσο και εμάς την μάνα μου και τα παιδιά του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τον κ Μούλη αλλά εσύ έχει μεγάλη πλάκα> Διάβασε λοιπόν να μαθαίνεις:
Διαγραφήα) Το δημόσιο χρέος πολλαπλασιάστηκε επί των ημερών της επταετίας. Συγκεκριμένα ενώ το 1967 ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν το 39%, το 1974 έφτασε να είναι το 114%. Αιτία της αύξησης αποτέλεσε ο δανεισμός.
β) Ο πληθωρισμός έφτασε από 2,5% το 1968, το 40% στο τέλος του 1974.
γ) Οι εξαγωγές ναι μεν παρουσίασαν αυξητική τάση, αλλά οι εισαγωγές διογκώθηκαν με ταχύτερους ρυθμούς. Ειδικά από το 1972 κι έπειτα ο ρυθμός αύξησης των εισαγωγών πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας.
δ) Δημιουργήθηκε ένα απολύτως ευνοϊκό περιβάλλον για τη δραστηριοποίηση ξένων εταιριών. Μάλιστα ελήφθη η σχετική μέριμνα ώστε οι φορολογικές ελαφρύνσεις που έδινε ο νόμος 2687/1953 της κυβέρνησης Παπάγου να μην μπορούν να αρθούν μελλοντικά από άλλες κυβερνήσεις.
ε) Οι αμοιβές των εργαζομένων για τις οποίες δεν είχαν λόγο τα συνδικάτα και καθορίζονταν με αποφάσεις δικαστηρίων, τα τρία πρώτα χρόνια αυξήθηκαν σε πραγματικές τιμές, την περίοδο 1970-1972 παρουσίασαν στασιμότητα (κατά την έκφραση του Παπαδόπουλου, «θα φάγωμεν λιγότερο, κύριοι, θα πίωμεν ολιγότερον») και στη διετία 1973-1974, οι πραγματικές αμοιβές συρρικνώθηκαν δραματικά, λόγω του υψηλού πληθωρισμού.
στ) Τέλος, όσον αφορά το επίπεδο των κοινωνικών παροχών το 1974, είχε συρρικνωθεί στα επίπεδα του 1965-1966 (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ).
Όσον αφορά στον άλλο μύθο, αυτό της «λιτής διαβίωσης» και της «αμέμπτου ηθικής» των δικτατόρων:
Διαγραφήα) Οι κυβερνητικοί μισθοί διπλασιάστηκαν.
β) Ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι που του είχε διαθέσει ο «μεγάλος ευεργέτης του έθνους» Αριστοτέλης Ωνάσης.
γ) ο Παπαδόπουλος έκανε τον αδελφό του στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ. Τον άλλο του αδελφό τον διόρισε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Ο Πατακός ανέθεσε στο γαμπρό του διάφορες επικερδείς δουλειές στο Δήμο της Αθήνας. Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του ως υπουργό Γεωργίας και αργότερα Βόρειας Ελλάδας.
δ) Τα περίφημα θαλασσοδάνεια Επρόκειτο για δάνεια που χορηγούνταν σε διάφορους επιχειρηματίες και τα οποία ουδέποτε αποπληρώνονταν.
ε) Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση των «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλο» στο πραξικόπημα.
στ) Την ίδια χρονιά θεσμοθέτησαν την ασυλία των κυβερνώντων. Δίωξη εναντίον κυβερνητικού στελέχους μπορούσε να ασκηθεί παρά μόνο αν κάτι τέτοιο επιδίωκε άλλος συνάδελφός του.
ζ) Μερικά από τα πλέον γνωστά σκάνδαλα ήταν η σύμβαση με την αμερικανική εταιρεία Litton, η δημιουργία ταμείου για την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος και τα χρήματα που καταχράστηκαν, η υπογραφή σύμβασης έργου για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, το σκάνδαλο των κρεάτων κ.λπ.
kamia anafora gia sinergasia kke me xenes mistikes ypiresies epi xoyntas mporeis na mas peis k.mouli? gia ta royblia poy sas estelne h mosxa m;ipos exeis tipota na mas peis ? exeis poli plaka moyli...telia marioneta eise opos alloste kai olo to offsore k.k. s.a. stin ellada......o bogiopoulos giati apolithike apo to k.k. stin ellada kai doyleyei me ton arxierea dimosiografo xatzinikolaou poy doylepse se ola ta tilekanalia tis ploutokratias kai diaplokis stin ellada..? gia ideologikoys logoys? perimeno pistikes apantiseis kirie..pos se eipame ? kirie moyli
ΑπάντησηΔιαγραφήo kommounismos exei sintribei pagkosmios plin tis Elladas.. me liga logia dld htan h pio anikanh kubernitiki politiki p efarmostike pote se opoiadipote xwra..
ΑπάντησηΔιαγραφήAXRHSTOS KAI ANTIXRISTOS opios ipostirizei akoma ta kommounistika simferonta
δυστυχώς φίλε και η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθεί πολιτική Σοβιετικής Ένωσης με την έμεση δήμευση περιουσιών και με μισθούς ίσους με τον λογ/σμο της ΔΕΗ .
ΔιαγραφήΝαι Γιωργάκη. Εκεί τα πρατήρια ήταν κρατικά και δεν φέσωναν όλο τον κόσμο
ΔιαγραφήΟ γνωστός G.F που μας παραμύθιαζε ότι τα χρυσαύγουλα είναι μια εθνικιστική αθώα παραταξούλα και δεν είχε καμία σχέση με το φασισμό και το ναζισμό. Τώρα που αποκαλύφθηκαν ως εγκληματική συμμορία Ναζήδων και δολοφόνων τι έχεις να μας πεις Γιωργάκη;
Διαγραφήan aurio skoto8oune 2 atoma meta3i tous k sto telos psa3oume ta politika fronimata k apodeixtei pos enas apo tous 2 htan psifoforos tis X.A. 8a prepei na ekferoume olh thn eu8ini stin kommatiki parata3i ?
Διαγραφήdld me politika kinitra 8a prepei na dikazoume?!
episis an h X.A. htan Nazi 8a to elegan.. oi E8nikososialistes dn ntreponte giauto p einai k giauto p pisteuoun.. poso mallon perifaneuonte k dikaiologimena malista
k epeidi blepo oti eisai pantelos asxetos me politiki istoria, bale kala sto mualo s auto p 8a s pw
E8nikismos, E8nikososialismos k Fasismos einai 3 diaforetika kubernitika politeumata
min ta bazeis ola sto idio kazani
Μπράβο, παιδιά, καταπληκτική συγκέντρωση. Τι πλήθος, τι παλμός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε χρόνο και περισσότεροι, βλέπω... η απήχησή σας στις λαϊκές μάζες είναι προφανής!
σπουδαζα και εμενα στη φλωρινα για μια 5ετια ειμουν πρωτοκλασατο και καλα στελεχος φοιτητης παραταξης και τωρα ντρεπομαι να πω το ονομα της γιατι ξεσκιζει τον ελληνικο λαο με τα μνημονια...αριστερος δεν ειμαι φασιστας εν ειμαι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πολυτεχνείο πέθανε και το πεθάνανε οι ίδιοι που το δημιούργησαν! που είναι η Δαμανάκη, ο Λαλίώτης, ο Παπουτσής, και πολλοί άλλοι κομούνιστες και δηθεν αριστεροί, δυστυχώς εξαργύρωσαν τις επιτγές του Πολυτεχνείου και την κάνανε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τους συνταγματαρχες αυτοί είχαν την αξιοπρέπεια να πεθάνουν φτωχοί και χωρίς σύνταξη !!
η Δαμανάκη πόσα παίρνει σήμερα και τι σύνταξη θα πάρει ;
οι συνταγματάρχες ψόφησαν στις φυλακές ή σε κατ' οίκον περιορισμό, το ίδιο το σύστημά τους έβαλε εκεί που τους ήθελε ! Όσο για Δαμανάκη έγινε ότι έγινε αφού έφυγε από το ΚΚΕ, κι έτσι το Κόμμα δεν φέρει καμία ευθύνη, σημασία έχει ότι το ΚΚΕ και τότε και τώρα κρατάει τη σημαία του αγώνα ψηλά !!! που είσαστε εσείς σχολιαστάκιδες όταν το ΚΚΕ ζητάει Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία ? πού είσαστε όταν οι 50 κκεδες της πόλης ζητούν πετρέλαιο θέρμανσης ? σε ποιά απεργία φανήκατε ? σε ποιό εργοτάξιο σας είδαμε, εκεί όπου απολύουν εργαζόμενους ? Για όλα αυτά μούγκα .... Ούστ κοπούκια !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αγώνας του Πολυτεχνείου, ο αγώνας ενάντια στην δικτατορία, ήταν αγώνας για ελευθερία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθερία από ένα τυραννικό καθεστώς, που με το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας» από τους «προδότες», τα «ανθελληνικά στοιχεία» και τους «συνωμότες» (σας θυμίζει κάτι;) βύθισε την χώρα στο φόβο και στο σκοτάδι.