Ήταν κάποτε ευρέως αποδεκτό πως η οικονομική κρίση που τότε ξεκινούσε, θα συνέδραμε στην επίρρωση των διαφόρων θεσμών που είχαν ως τότε εξασθενίσει λόγω της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων και του έντονου υλιστικού πνεύματος. Άλλωστε, με ζέση υποστηριζόταν ότι η Ελλάδα ήταν η μητέρα της οικουμενικότητας, της αδελφοσύνης, του ανθρωπισμού και της φιλοξενίας, από τα αρχαία ακόμα χρόνια. Το γεγονός ότι είχε πια περάσει πραγματικά πολύς καιρός από την μέρα που αρχίσαμε να αποκλίνουμε από τα ιδεώδη μας, θεωρήθηκε ελάσσονος σημασίας, διότι αποδόθηκε στην συνθήκες. Τα παραπάνω, επικροτήθηκαν κυρίως από τους ανθρώπους της εκκλησίας, αλλά κι από εκπαιδευτικούς.
Στο μεταξύ, το σχολείο, η εκκλησία και γενικά όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, κάποια στιγμή χάσανε την πορεία προς τους στόχους που τους είχαν τεθεί. Όχι μόνο ως προς την λάθος κατεύθυνση για επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά πολύ περισσότερο ως προς την παροχή καθολικής παιδείας. Τα κοινά των σύγχρονων Ελλήνων με τους προγόνους τους είναι πια ελάχιστα. Το λοιπόν, παθογένειες του παρελθόντος άρχισαν και πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους, με τρόπο μάλιστα, υπέρ το δέον βαρύγδουπο. Δυστυχώς, όποιοι είχαν υιοθετήσει τις προαναφερθέντες ρομαντικές απόψεις, διαψεύσθηκαν πανηγυρικά.
Η ανασφάλεια κι ο φόβος για το αύριο, οδήγησαν τους Έλληνες στην απόλυτη εσωστρέφεια. Προτιμώνται τα βολικά ψέματα, παρά η σκληρή αλήθεια. Σε μια χώρα που παράγεται μόνο κυνισμός, ο ατομικός αγώνας για επιβίωση έχει πια εδραιωθεί ως στάση ζωής. Τι πιο λογικό λοιπόν, άνθρωποι που έχουν κατακλέψει από διάφορα πόστα, να κατέχουν καίριες πολιτικές θέσεις (βλ. Μπέος). Με την λογική ότι "ο κλέφτης θα δώσει κάτι και για εμάς" περνάμε σε μια εποχή, που η λούμπεν έκδοση της παραβατικότητας καθίσταται κοινωνικά αποδεκτή.
Είναι πασίδηλο το γεγονός ότι πριν από την οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει μια μακρά πνευματική κρίση. Δεν της δόθηκε ποτέ η πρέπουσα σημασία. Άλλωστε, για την επίλυσή της συγκρούονται πολλά συμφέροντα, πιο ισχυρά από τη διάσωση του μέλλοντος του τόπου και του κοινού καλού. Η αίσθηση δικαίου έχει αντικατασταθεί από την αίσθηση του συμφέροντος. Την συγκεκριμένη στάση την έχει ενστερνιστεί πια και η πλειοψηφία της νέας γενιάς, η οποία υποτίθεται πως θα είχε την δύναμη να ανατρέψει το σαθρό παλιό σύστημα. Όσο περνάει ο καιρός, η αδικημένη νέα γενιά θα κατηγορεί για την υπάρχουσα κατάσταση μόνο τους παλιότερους, μην έχοντας η ίδια τη δύναμη και τη γνώση να κάνει το οτιδήποτε για το δικό της μέλλον. Η ευθύνη θα γίνει ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ, που η μία γενιά θα την πετάει στην άλλη.
Τελικά, οι τελευταίοι επιζήσαντες οραματιστές ενός καλύτερου μέλλοντος θα γραφτούν στην ιστορία ως δονκιχωτιστές. Καλώς η κακώς, η οικονομική κρίση κάποτε θα περάσει. Ωστόσο, η αντίστοιχη πνευματική θα πλανάται από πάνω μας για αιώνες. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
ΛΙΘΟΞΟΪΔΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ
Στο μεταξύ, το σχολείο, η εκκλησία και γενικά όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, κάποια στιγμή χάσανε την πορεία προς τους στόχους που τους είχαν τεθεί. Όχι μόνο ως προς την λάθος κατεύθυνση για επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά πολύ περισσότερο ως προς την παροχή καθολικής παιδείας. Τα κοινά των σύγχρονων Ελλήνων με τους προγόνους τους είναι πια ελάχιστα. Το λοιπόν, παθογένειες του παρελθόντος άρχισαν και πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους, με τρόπο μάλιστα, υπέρ το δέον βαρύγδουπο. Δυστυχώς, όποιοι είχαν υιοθετήσει τις προαναφερθέντες ρομαντικές απόψεις, διαψεύσθηκαν πανηγυρικά.
Η ανασφάλεια κι ο φόβος για το αύριο, οδήγησαν τους Έλληνες στην απόλυτη εσωστρέφεια. Προτιμώνται τα βολικά ψέματα, παρά η σκληρή αλήθεια. Σε μια χώρα που παράγεται μόνο κυνισμός, ο ατομικός αγώνας για επιβίωση έχει πια εδραιωθεί ως στάση ζωής. Τι πιο λογικό λοιπόν, άνθρωποι που έχουν κατακλέψει από διάφορα πόστα, να κατέχουν καίριες πολιτικές θέσεις (βλ. Μπέος). Με την λογική ότι "ο κλέφτης θα δώσει κάτι και για εμάς" περνάμε σε μια εποχή, που η λούμπεν έκδοση της παραβατικότητας καθίσταται κοινωνικά αποδεκτή.
Είναι πασίδηλο το γεγονός ότι πριν από την οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει μια μακρά πνευματική κρίση. Δεν της δόθηκε ποτέ η πρέπουσα σημασία. Άλλωστε, για την επίλυσή της συγκρούονται πολλά συμφέροντα, πιο ισχυρά από τη διάσωση του μέλλοντος του τόπου και του κοινού καλού. Η αίσθηση δικαίου έχει αντικατασταθεί από την αίσθηση του συμφέροντος. Την συγκεκριμένη στάση την έχει ενστερνιστεί πια και η πλειοψηφία της νέας γενιάς, η οποία υποτίθεται πως θα είχε την δύναμη να ανατρέψει το σαθρό παλιό σύστημα. Όσο περνάει ο καιρός, η αδικημένη νέα γενιά θα κατηγορεί για την υπάρχουσα κατάσταση μόνο τους παλιότερους, μην έχοντας η ίδια τη δύναμη και τη γνώση να κάνει το οτιδήποτε για το δικό της μέλλον. Η ευθύνη θα γίνει ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ, που η μία γενιά θα την πετάει στην άλλη.
Τελικά, οι τελευταίοι επιζήσαντες οραματιστές ενός καλύτερου μέλλοντος θα γραφτούν στην ιστορία ως δονκιχωτιστές. Καλώς η κακώς, η οικονομική κρίση κάποτε θα περάσει. Ωστόσο, η αντίστοιχη πνευματική θα πλανάται από πάνω μας για αιώνες. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
ΛΙΘΟΞΟΪΔΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ
Πολύ ωραία τοποθέτηση και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς είναι πολύ επιτηδευμένο και όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφή