Θόδωρος Αγγελόπουλος: «Η Φλώρινα είναι η μούσα μου»

Ήταν 30 Δεκεμβρίου του 2006 όταν η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Φλώρινας ονομάστηκε «Αίθουσα Θεόδωρος Αγγελόπουλος, σε ειδική τελετή που είχε διοργανώσει η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, παρουσία και του ίδιου του σκηνοθέτη.
Ο Θ. Αγγελόπουλος είχε τονίσει στην ομιλία του πως επί πολλά χρόνια ψάχνει την Ελλάδα και «δε ξέρω αν διαλέγει κανείς τους χώρους ή οι χώροι μας διαλέγουν. Είναι σαν τον έρωτα. Διαλέγεις ή σε διαλέγουν». Χαρακτήρισε μάλιστα τη Φλώρινα ως την κινηματογραφική – και όχι μόνο – Μούσα του. «Έχω κάνει 7 ταινίες μπροστά από το Διεθνές. Ήρθα και με ταινίες που δε θα έπρεπε λογικά να έχω έρθει. Έφερα μια σειρά από ανθρώπους που δεν ήξεραν τη Φλώρινα, ούτε την Ελλάδα. Ανακάλυψαν όμως την Ελλάδα και τη Φλώρινα. Προ ημερών ήμουν με τη Ζαν Μορώ για να συζητήσουμε για μια ταινία που θα γυρίσουμε και με ρώτησε αν θα έρθουμε στη Φλώρινα. Το ότι θυμόταν τη Φλώρινα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, παρότι εκείνη η εποχή ήταν μια δύσκολη εποχή και οι δρόμοι φωνάζανε» είπε.

Επίτιμος διδάκτορας
Δύο χρόνια μετά, στις 15 Δεκεμβρίου 2008, ο Θ. Αγγελόπουλος αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας.
Ο σκηνοθέτης είχε πει τότε χαρακτηριστικά: «Στην ταινία ‘Το μετέωρο βήμα του πελαργού’, που γυρίστηκε εδώ στη Φλώρινα το 1991, μέσα σε συγκρούσεις, ταραχές και αφορισμούς, ένας πολιτικός αφήνει ένα βιβλίο του πριν εγκαταλείψει τη βουλή με τίτλο “Η μελαγχολία του τέλους του αιώνα”. Το βιβλίο κλείνει με ένα ερώτημα: “Με ποιες λέξεις κλειδιά θα μπορούσαμε να δώσουμε ζωή σε ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο;” Όνειρο; Ελπίδα. Μια ελπίδα που αρνείται να αποδεχθεί ότι η θλιβερή μας κοινωνία, το διαβρωμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα μπορεί να αλλάξει. Οι αναβαθμοί ελπίδας γίνονται αναβαθμοί δυνατότητας αλλαγής του κόσμου. Αυτό είναι για μένα το πιο θετικό στην εξέγερση των μαθητών σε Αθήνα, Ελλάδα και ίσως αύριο στον κόσμο. Ας ευχηθούμε να ζούμε την πρόγευση αυτού που κάποιος βιάστηκε να θεωρήσει βέβαιο. Ένα τέλος εποχής».