Το ΚΚΕ Φλώρινας σχολιάζει…

Ι. Κρίσιμες επιλογές

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές στον αστικό Τύπο, από το υπουργείο Εργασίας προωθείται διάταξη σύμφωνα με την οποία, αν δεν καταβάλει στο ασφαλιστικό ταμείο ο εργοδότης τις εισφορές, δεν θα δικαιούται παροχών ο εργαζόμενος. Αν είναι έτσι πρόκειται για εφιάλτη! Εξαφανίζει όποιο ίχνος κοινωνικής ασφάλισης είχε απομείνει, οδηγεί σε έναν σύγχρονο Καιάδα.
Σε όποια παραλλαγή τους τέτοιου είδους εξελίξεις δεν έχουν σχέση με κάποια διαστροφή των κυβερνώντων. Είναι άμεσο αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι ο καπιταλισμός, στην κρίση του, γίνεται ξεδιάντροπα βάρβαρος. Και τώρα πια όλα τα προσχήματα έχουν πέσει, καθώς η πραγματικότητα έχει πετάξει στα σκουπίδια καθένα από τους χαρακτηρισμούς που δίνονταν στην κρίση για να μη φανεί ότι αυτή έχει ένα μόνο χαρακτηριστικό: Ότι είναι μια βαθιά συγχρονισμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, με εξαιρετικά δύσκολα τα σημάδια της ανάκαμψης.
Τώρα πια, μπροστά στην επιτακτική ανάγκη του συστήματος να ξεπεράσει την κρίση τσακίζοντας την εργατική τάξη, όλοι σχεδόν είναι υποχρεωμένοι να μιλούν για την κρίση με το όνομά της, να την χαρακτηρίζουν κρίση του συστήματος, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που, παρ' όλα αυτά, επιμένει να ισχυρίζεται πως υπάρχει δυνατότητα διαχείρισής της από μια κυβέρνηση καλών προθέσεων με την δική του ασφαλώς συμμετοχή. – Ισχυρισμός που παροπλίζει όσους ακόμα από καλή πρόθεση παρακολουθούν αυτού του τύπου τις τυχοδιωκτικές μεταλλάξεις, την ώρα που γίνεται πια όλο και πιο καθαρό πως καταλύτης για την αναγκαία ανατροπή, μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα βρίσκεται σε πορεία ρήξης με την αιτία, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Οι ίδιοι οι καπιταλιστές, το κράτος τους και η πολιτική εκπροσώπησή τους, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: «Δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο κι απ' τα ελάχιστα που μπορούν ακόμα να θυμίζουν παλιότερες κατακτήσεις εργαζομένων». Η επιθετικότητα με την οποία το ΠΑΣΟΚ προωθεί τα αντεργατικά μέτρα, συναντά την εξίσου έντονη επιθετικότητα της ΝΔ, όχι μόνο γιατί μαζί έχουν συνυπογράψει τα περισσότερα από τα μέτρα της σύγχρονης βαρβαρότητας, αλλά και γιατί είναι ενιαίο το συμβόλαιο που εκτελούν για λογαριασμό της τάξης που εκφράζουν. Κατάσταση, που επιβάλλεται πλέον να προβληματίσει σοβαρά όσους ακόμα από τους εργαζόμενους ακουμπάνε κάποιες από τις ελπίδες τους σ' αυτά τα κόμματα.
Αποδεικνύεται πλέον αυτό που εξ αρχής μόνο το ΚΚΕ εκτιμούσε: Ότι βρισκόμασταν - και τώρα πια είναι πράξη - μπροστά σε μια τεράστια επιχείρηση αφαίρεσης όλων όσα οι ταξικοί αγώνες είχαν επιβάλει σαν επιμέρους δικαιώματα. Δικαιώματα πολύ πίσω από το πραγματικό - το κύριο δικαίωμα των εργατών να είναι κάτοχοι του πλούτου που παράγουν, δικαιώματα όμως που βελτίωναν κάπως τη ζωή τους.
Σ' αυτή την πορεία ο αστικός Τύπος, συντονισμένος απόλυτα με τις επιδιώξεις της τάξης που εκφράζει, έχει απογειωθεί ως προς την διαστροφή της πραγματικότητας: Η σφαγή παρουσιάζεται σαν παροχή. Στο Ασφαλιστικό παρουσιάζουν τα μέτρα που νομοθετούν σαν κυνήγι κακοπληρωτών, ενώ βήμα - βήμα ολοκληρώνουν την εφαρμογή των ατομικών λογαριασμών ασφάλισης ως το σημείο που να εξαφανίσουν κάθε τι που παραπέμπει σε κοινωνική ασφάλιση. Στη φορολογία μιλάνε για παροχή επιδομάτων στους φτωχούς, ενώ με το φορολογικό που έχουν έτοιμο για μετά τις εκλογές, αυξάνουν κι άλλο τη φορολογία, έτσι που τελικά να μοιάζει παράδεισος το ισχύον φορολογικό όπου στο όνομα της ισότητας όσο πιο φτωχός είσαι τόσα περισσότερα πληρώνεις.
Στην πράξη, οι καπιταλιστές πήραν ήδη σχεδόν όλα όσα ζητούσαν. Οι εργασιακές σχέσεις όπως αποτυπώνονται στην έρευνα των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών το μαρτυρούν. Παρ' όλα αυτά η επίθεση είναι ακόμα μπροστά. Το βεβαιώνουν τα άρθρα που επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων, άρθρα που επιχειρούν να φρεσκάρουν τη θεωρία των «ρετιρέ» σε μια προσπάθεια αυτή τη φορά να κάνουν συμμάχους τους στην αντεργατική επέλαση ακόμα κι αυτούς τους απόμαχους της δουλειάς. Εκείνους, δηλαδή, τους οποίους λίγους μήνες πριν οι ίδιοι κονδυλοφόροι τους χαρακτήριζαν «βαμπίρ» που έκλεβαν το μέλλον των παιδιών τους.
Ο συναγερμός που έχει σημάνει, από καιρό, το ΚΚΕ γίνεται εντονότερος από την ανάλυση των μέτρων που πλέον παίρνουν και χαρακτήρα νομοσχεδίων, άσχετα αν θα ψηφιστούν από αυτήν ή την επόμενη Βουλή. – Γεγονός που αναδεικνύει την τεράστια σημασία που αποκτούν οι συσχετισμοί και στο κίνημα και στη Βουλή. Η ανάγκη δηλαδή και να παρεμποδίζεται σήμερα από τους αγώνες η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, αλλά και η επόμενη αστική κυβέρνηση να μην μπορεί να προωθήσει αυτήν την πολιτική. Εκλογικά αυτό σημαίνει μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου - όποια απόχρωση κι αν έχουν. Και παράλληλα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό ΚΚΕ, για όσο το δυνατόν πιο ισχυρό λαϊκό κίνημα, όλο και ικανότερο να ανοίγει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

ΙΙ. Υπάρχει διέξοδος
Καθώς τα εκβιαστικά διλήμματα προς την κάλπη θα φουντώνουν θα δυναμώνει και το δήθεν επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει άλλη διέξοδος», παρά οι «θυσίες» που πρέπει να υποστούν οι εργαζόμενοι «για να μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία και να μπούμε και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης». Τα λαϊκά στρώματα, βομβαρδίζονται από το δήθεν ρεαλισμό της υποταγής. Τα κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., τα διάφορα παρακλάδια τους, παλιότερα και νέα, καλούν το λαό «να κάτσει στα αυγά του», γιατί η ΕΕ και το ευρώ είναι μονόδρομος. Από τη δική τους σκοπιά και με ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις οι δυνάμεις του οπορτουνισμού - ΔΗΜΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - καταλήγουν επίσης στο μονόδρομο της ΕΕ με την προσθήκη ότι αυτή θα γίνει καλύτερη... αν απαλλαγούμε από το νεοφιλελευθερισμό.
Όμως, η όποια διέξοδος έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Η διέξοδος δεν είναι ίδια για τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες και τους καπιταλιστές (βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους). Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η διέξοδος που συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές από την κρίση και να διαμορφώσουν τις συνθήκες για να διατηρήσουν και να διευρύνουν την κερδοφορία τους. Γι' αυτό η κατακρεούργηση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η όλο και πιο φτηνή τιμή της εργατικής δύναμης, το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, το χαράτσωμα του λαού, οι φόροι, κλπ. Τους καπιταλιστές τους συμφέρει η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, αλλά βλάπτει το λαό. Αυτά που λένε ότι εισάγουμε περισσότερα από ότι εξάγουμε είναι αποτέλεσμα του «μονοδρόμου» της ΕΕ και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών. Γιατί στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε. Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας. Αυτό γινόταν πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί, ακόμα, παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξει βιομηχανία τροφίμων και άλλων προϊόντων κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος, κλπ. Η Ελλάδα έχει, επίσης, αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Έχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Έχει νικέλιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Έχει ψευδάργυρο, χρυσό. Έχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά. Έχει ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που τώρα τη στραγγαλίζουν. Μέχρι βιομηχανία αμαξωμάτων είχε κάποτε η Ελλάδα, μέχρι κατασκευή πετρελαιοκινητήρων έκανε. Έχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Έχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Έχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη της Ρόδου, νότια της Κρήτης, στο Ιόνιο και τον Πατραϊκό κόλπο. Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Έχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Επίσης η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων - κατασκευών. Έχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου.
Τα λαϊκά στρώματα σε άλλη κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουν τη δική τους διέξοδο. Να προτάξουν τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, τη ζωή που αξίζουν στον 21ο αιώνα. Αυτό προϋποθέτει να αποφασίσουν να συγκρουστούν με το κεφάλαιο, με τα παράσιτα που απομυζούν τον ιδρώτα τους. Να πάρουν στα δικά τους χέρια την οικονομία, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να σχεδιάσουν την οικονομία με βάση τις δικές τους προτεραιότητες και όχι των μονοπωλίων. Αυτή η διέξοδος, με αποδέσμευση από την ΕΕ, λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους, είναι ο μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα, γιατί είναι ο μόνος δρόμος με προοπτική. Το ΚΚΕ δεν παραμυθιάζει το λαό ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος. Απαιτεί θυσίες, συγκρούσεις. Όμως αυτές, σε αντίθεση με τις θυσίες που σήμερα υπόκειται για τα συμφέροντα και μόνο του κεφαλαίου ο λαός, ανοίγουν νέες δυνατότητες, ώστε ο πλούτος που παράγει, ο φυσικός πλούτος της χώρας να αξιοποιηθεί για τη λαϊκή ευημερία. Με αξιοπρεπείς μισθούς, δωρεάν αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Οι λαϊκοί άνθρωποι έχουν κάθε συμφέρον ακόμα και αν δεν συμφωνούν με το ΚΚΕ να συμπορευτούν μαζί του σε αυτό το δρόμο διεξόδου που προτείνει. Και στην κάλπη, αλλά πρώτα και κύρια στον καθημερινό αγώνα στους χώρους δουλιάς και τις λαϊκές γειτονιές για να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας ρήξης και ανατροπής.