Γράφει ο Γιώργος Μούλης
Ι. Η προπαγάνδα περί ανελευθερίας… και ο (δικός τους) Καντάφι!
Έγραψαν πρόσφατα (24/8/2011) ΤΑ ΝΕΑ: «…Για έναν περίεργο λόγο, δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές… Οι ανταλλαγές κομμάτων και κυβερνήσεων κινούνταν πέρα από τη διακρατική αναγκαιότητα. Συχνά αναδείκνυαν ιδεολογικές ταυτότητες με τμήματα της Αριστεράς. Οργανωμένοι νεολαίοι προσκαλούνταν στις σοσιαλιστικές κατασκηνώσεις και κανείς δεν γύριζε με απορίες…
Ο Ιωαννίδης ονειρεύονταν καθεστώς τύπου Καντάφι και ο θεωρητικός Κώστας Πλεύρης πηγαινοέρχονταν στην Τρίπολη. Στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, το «Πράσινο Βιβλίο» υπήρχε στη βιβλιοθήκη στελεχών της Νεολαίας του…» Είναι εμφανέστατη η προσπάθεια του δημοσιεύματος να κάνει έναν αχταρμά στη συνείδηση των αναγνωστών του τον Καντάφι με ηγέτες πρώην σοσιαλιστικών χωρών, για να δυσφημήσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε σαν «ολοκληρωτικό» καθεστώς (αυτή, άλλωστε, είναι και η προσπάθεια της ΕΕ, εξομοιώνοντας και εξισώνοντας το φασισμό με το σοσιαλισμό / κομμουνισμό). Με αυτό τον τρόπο, ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού, όπως ο Καντάφι, κατατάσσονται ιστορικά, από τις γραφίδες και τα παπαγαλάκια των αστών, στην ίδια κατηγορία με ηγέτες χωρών όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, – ανεξάρτητα από παραβίαση αρχών, στρεβλώσεις, παραλείψεις και λάθη, – όχι για να απαξιώσουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά το ίδιο το σύστημα που υπηρέτησαν, δηλαδή το σοσιαλισμό. Τι λένε επί της ουσίας; Ότι καθεστώτα - σύμμαχοι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως αυτό του Καντάφι, – υπερασπιστής ο ίδιος των μονοπωλιακών συμφερόντων στη χώρα του, – είναι το ίδιο με τη λαϊκή εξουσία στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι οποίες αντιτάχθηκαν στον ιμπεριαλισμό και πρωτοστάτησαν ιστορικά στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
[Ο Καντάφι, μαζί με τον Άσαντ της Συρίας, εκτός όλων των άλλων, υπήρξαν στενοί φίλοι του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου. Όπως και οι ανατραπέντες πρώην πρόεδροι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και Μπεν Άλι της Τυνησίας (οι οποίοι ήσαν και εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς)].
Δημοσιεύματα σαν το παραπάνω έχουν σαν στόχο να αναπαράγουν τη θεωρία των «ολοκληρωτικών καθεστώτων», για να ταυτίσουν το σοσιαλισμό / κομμουνισμό με τη σαβούρα του καπιταλιστικού κόσμου, ακόμη και με χουντικά - φασιστικά καθεστώτα. Γέννημα - θρέμμα αυτού του κόσμου είναι και ο Καντάφι, με τον οποίο έκαναν μπίζνες για πολλά χρόνια, χωρίς να δίνουν, βέβαια, δεκάρα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Λιβύης, τα οποία θυμήθηκαν όψιμα για να δικαιολογήσουν το μακελειό για τα πετρέλαια και τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.
ΙΙ.
Μετά τη Γιουγκοσλαβία, Το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ήρθε και η σειρά της Λιβύης να γευτεί τι εστί δημοκρατία υπό τα όπλα του ΝΑΤΟ.
Ο Πρωθυπουργός, κάνοντας πρόσφατα στο Υπουργικό Συμβούλιο (24/8/2011) απολογισμό για τη συμμετοχή της χώρας μας στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος του λαού της Λιβύης, ήταν κυνικός και ωμός! Κλίνοντας με υποκρισία σε όλες τις πτώσεις τη «δημοκρατία», τα «δικαιώματα» και τη «δικαιοσύνη», προσπάθησε να δώσει άλλοθι στη ΝΑΤΟϊκή λυκοσυμμαχία για την επέμβαση στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας, ο λαός της οποίας – και μόνο αυτός – έχει το δικαίωμα, με την πάλη του, να αλλάζει τους συσχετισμούς, να επιλέγει καθεστώς διακυβέρνησης και κοινωνικο - οικονομικό σύστημα.
Στην ουσία προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη δράση των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών», για να συγκαλύψει το ρόλο των ιμπεριαλιστών στην προετοιμασία και την υποδαύλιση των συγκρούσεων.
Σε ότι αφορά την επόμενη μέρα, ο Γ. Παπανδρέου δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες: Διαβεβαίωσε το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ότι η Ελλάδα θα κρατήσει στάση ανάλογη με αυτήν που κράτησε στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας! Τότε, όπως και τώρα, (θυμίζουμε, τότε με Πρωθυπουργό το Σημίτη και Υπουργό Εξωτερικών το σημερινό Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου), διέθεσε το έδαφος και τον αέρα της χώρας για το βομβαρδισμό του σερβικού λαού και τη δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων, που κρατούν διαρκώς αναμμένο το φιτίλι της έντασης στην εύθραυστη, από κάθε άποψη, Βαλκανική.
Σαν αντάλλαγμα, τα ντόπια μονοπώλια προσδοκούν να κερδίσουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης, με επενδύσεις των συσσωρευμένων κεφαλαίων τους. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει με τα μπούνια στο έγκλημα (όπως συμμετείχε και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας). Όχι, βέβαια, επειδή την έπιασε ο πόνος για το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Καντάφι, – με το οποίο, άλλωστε, συνεργάζονταν στενά μέχρι πριν μερικούς μήνες, – αλλά για τα πετρέλαια. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Αυτό πρέπει να έχει καθαρό στο νου του ο λαός και να μην έχει καμιά αυταπάτη. Άλλωστε ο ίδιος δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε από το μακελειό. Αντίθετα, σφιχτοδένεται ακόμα περισσότερο στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ! Μόνο με την πάλη του για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων έχει να κερδίσει πολλά…
[Ο Καντάφι, μαζί με τον Άσαντ της Συρίας, εκτός όλων των άλλων, υπήρξαν στενοί φίλοι του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου. Όπως και οι ανατραπέντες πρώην πρόεδροι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και Μπεν Άλι της Τυνησίας (οι οποίοι ήσαν και εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς)].
Δημοσιεύματα σαν το παραπάνω έχουν σαν στόχο να αναπαράγουν τη θεωρία των «ολοκληρωτικών καθεστώτων», για να ταυτίσουν το σοσιαλισμό / κομμουνισμό με τη σαβούρα του καπιταλιστικού κόσμου, ακόμη και με χουντικά - φασιστικά καθεστώτα. Γέννημα - θρέμμα αυτού του κόσμου είναι και ο Καντάφι, με τον οποίο έκαναν μπίζνες για πολλά χρόνια, χωρίς να δίνουν, βέβαια, δεκάρα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Λιβύης, τα οποία θυμήθηκαν όψιμα για να δικαιολογήσουν το μακελειό για τα πετρέλαια και τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.
ΙΙ.
Μετά τη Γιουγκοσλαβία, Το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ήρθε και η σειρά της Λιβύης να γευτεί τι εστί δημοκρατία υπό τα όπλα του ΝΑΤΟ.
Ο Πρωθυπουργός, κάνοντας πρόσφατα στο Υπουργικό Συμβούλιο (24/8/2011) απολογισμό για τη συμμετοχή της χώρας μας στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος του λαού της Λιβύης, ήταν κυνικός και ωμός! Κλίνοντας με υποκρισία σε όλες τις πτώσεις τη «δημοκρατία», τα «δικαιώματα» και τη «δικαιοσύνη», προσπάθησε να δώσει άλλοθι στη ΝΑΤΟϊκή λυκοσυμμαχία για την επέμβαση στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας, ο λαός της οποίας – και μόνο αυτός – έχει το δικαίωμα, με την πάλη του, να αλλάζει τους συσχετισμούς, να επιλέγει καθεστώς διακυβέρνησης και κοινωνικο - οικονομικό σύστημα.
Στην ουσία προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη δράση των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών», για να συγκαλύψει το ρόλο των ιμπεριαλιστών στην προετοιμασία και την υποδαύλιση των συγκρούσεων.
Σε ότι αφορά την επόμενη μέρα, ο Γ. Παπανδρέου δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες: Διαβεβαίωσε το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ότι η Ελλάδα θα κρατήσει στάση ανάλογη με αυτήν που κράτησε στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας! Τότε, όπως και τώρα, (θυμίζουμε, τότε με Πρωθυπουργό το Σημίτη και Υπουργό Εξωτερικών το σημερινό Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου), διέθεσε το έδαφος και τον αέρα της χώρας για το βομβαρδισμό του σερβικού λαού και τη δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων, που κρατούν διαρκώς αναμμένο το φιτίλι της έντασης στην εύθραυστη, από κάθε άποψη, Βαλκανική.
Σαν αντάλλαγμα, τα ντόπια μονοπώλια προσδοκούν να κερδίσουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης, με επενδύσεις των συσσωρευμένων κεφαλαίων τους. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει με τα μπούνια στο έγκλημα (όπως συμμετείχε και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας). Όχι, βέβαια, επειδή την έπιασε ο πόνος για το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Καντάφι, – με το οποίο, άλλωστε, συνεργάζονταν στενά μέχρι πριν μερικούς μήνες, – αλλά για τα πετρέλαια. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Αυτό πρέπει να έχει καθαρό στο νου του ο λαός και να μην έχει καμιά αυταπάτη. Άλλωστε ο ίδιος δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε από το μακελειό. Αντίθετα, σφιχτοδένεται ακόμα περισσότερο στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ! Μόνο με την πάλη του για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων έχει να κερδίσει πολλά…
Δηλαδή εσείς τι τύπου καθεστώς θα χαρακτηρίζατε τον κομμουνισμό,αν όχι φασιστικό;Τελικά εσείς οι κομμουνιστές πραγματικά είστε εξωφρενικά υποκριτές δίνοντας στην αλήθεια των πραγμάτων μια εμετικά διαστρεβλωμένη δική σας εκδοχή.Ντροπή.
ΑπάντησηΔιαγραφή