Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, όπως και ο εφαρμοστικός του νόμος. Ο προκλητικός τρόπος, με τον οποίο η πλουτοκρατία, τα κόμματά της και οι σύμμαχοι της κυβέρνησης στο εξωτερικό πανηγυρίζουν για την ψήφιση του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» και του εφαρμοστικού νόμου, αποτελεί έναν επιπλέον λόγο για να πεισμώσει, να οργιστεί ο λαός και να τους πολεμήσει οργανωμένα και ταξικά.
Τα πανηγύρια στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ δεν έχουν να κάνουν με την αγωνία τους να σωθεί η Ελλάδα και το ευρώ, όπως διατυμπανίζουν στις δηλώσεις τους, αλλά με την επιδίωξη και την επιθυμία τους να γονατίσει το λαϊκό κίνημα. Σε κάθε εκβιασμό βλέπουν και μία μοναδική ευκαιρία να υποχρεώσουν το λαό να σκύψει το κεφάλι, να βάλει στη «ναφθαλίνη» τις διεκδικήσεις του, να ενσωματωθεί στο μονόδρομο της πλουτοκρατίας. Ακόμα και εκείνα τα κόμματα που δεν ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο ή το σύνολο του εφαρμοστικού νόμου, έχουν τη δική τους καθοριστική συμβολή στην αναπαραγωγή των ίδιων εκβιαστικών ψευτοδιλημμάτων, περί χρέους και χρεοκοπίας, που κατασκευάζουν τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, για να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού στη σφαγή του.
Το ταξικό εργατικό κίνημα έδωσε, το τελευταίο διάστημα, μια παλικαρίσια μάχη, η οποία είχε τα χαρακτηριστικά μιας σκληρής ταξικής αναμέτρησης και η οποία αφήνει πολλές παρακαταθήκες για το παρόν και το μέλλον του κινήματος, για την ανασύνταξή του. Ο πόλεμος, στον πόλεμο που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία και τα κόμματά της σε βάρος των εργαζομένων, θέλει ένα κίνημα ταξικά προσανατολισμένο με στρατηγική στόχευση και σχέδιο, με συνέχεια και διάρκεια, ικανό να εναλλάσσει τις μορφές πάλης. Απαιτεί συνέπεια και επιμονή, αντοχή και αποφασιστικότητα. Προπάντων απαιτεί προσανατολισμό στους τόπους δουλιάς. Εκεί όπου, με τον πιο ωμό τρόπο, εκφράζεται η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Εκεί όπου, κυρίως, αποτυπώνονται οι συνέπειες από τους νόμους που ψηφίζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, για να βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και να αυξήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Εκεί μπαίνουν οι βάσεις για την ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να ορθώσει εμπόδια στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να σαρώσει στο πέρασμά του, – σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, – την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτό το κίνημα τρέμουν οι αστοί, η πλουτοκρατία. Γι’ αυτό και το αστικό κράτος, προκειμένου να χτυπήσει αυτό το κίνημα, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα: από τα κροκοδείλια δάκρυα, δήθεν, «για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» και τη συκοφαντία, μέχρι την ανοιχτή προβοκάτσια.
Στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις η κυβέρνηση προσπάθησε να αξιοποιήσει το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων», όπου συμμετείχαν και απλοί άνθρωποι, σε αντιπαράθεση με τις απεργίες και το οργανωμένο ταξικό κίνημα. Το σχέδιο ήταν η δημιουργία σκηνικού, όπου, κουκουλοφόροι σε διατεταγμένη υπηρεσία, διάφορα φασιστοειδή και χρυσαυγίτες, χούλιγκανς και τραμπούκοι των γηπέδων, μπράβοι σε νυχτερινά μαγαζιά και άλλοι μηχανισμοί, θα συγκρούονταν με το ΠΑΜΕ, υποτίθεται για ιδεολογικούς λόγους. Θα δίνονταν, έτσι, η δυνατότητα στην αστυνομία και τα ΜΑΤ να επέμβουν και να μακελέψουν το λαό, με την καταστολή σαν αναγκαστική επιλογή. Ήθελαν να ταυτίσουν το ΠΑΜΕ με τη βία, να δείξουν ότι οι απλοί αγανακτισμένοι δεν θέλουν το ταξικό κίνημα, τα κόμματα και ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν τους βγήκε όπως θα ήθελαν (αφού το οργανωμένο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, ξέρει να περιφρουρεί τις κινητοποιήσεις του) και αυτό που έμεινε, τελικά, ήταν η προβοκάτσια, η άγρια καταστολή, η τρομοκράτηση του λαού].
Όλα τα μέτρα που παίρνουν με το «Μεσοπρόθεσμο» (όπως και τα προηγούμενα του Μνημονίου) είναι μέτρα για σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση και όχι για τα ελλείμματα και τα χρέη. Βεβαίως, τα φορομπηχτικά μέτρα έχουν σχέση με τα κρατικά ταμεία, αλλά, για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται πως, με πρόσχημα τα κρατικά χρέη, χρεοκοπούν το λαό, για να ενισχυθεί το κεφάλαιο. Ακόμη και τα δάνεια που πρόκειται να πάρουν, στους δανειστές θα επιστραφούν, ενώ ένα μέρος θα δοθεί στους μεγαλο-επιχειρηματίες για να κάνουν, υποτίθεται, επενδύσεις. Δεκάρα δεν θα δοθεί στο λαό. Ισχυρίζονται ότι η «σωτηρία» της οικονομίας θα φέρει ανάπτυξη. Ίσως φέρει καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού παίρνουν μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, αλλά με χρεοκοπημένο το λαό. Η ανάπτυξη αυτή, αν υπάρξει, θα είναι αναιμική και θα οδηγηθούμε ξανά σε νέα, ακόμα πιο βαθιά κρίση.
Ο λαός να μη δεχτεί να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε η πλουτοκρατία. Αυτή άδειασε τα κρατικά ταμεία. Να πληρώσει το κεφάλαιο και να πληρώσει και τη «νόμιμη» κλοπή από τους εργαζόμενους για τον πλούτο που παράγουν και τον ιδιοποιείται η πλουτοκρατία.
Ο λαός, παλεύοντας ενάντια στα μνημόνια και στα «μεσοπρόθεσμα» και διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του, πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, σε σύνδεση με τον αγώνα για ανάπτυξη σε όφελός του, παλεύοντας για τη λαϊκή εξουσία. Φιλολαϊκή διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο όταν θα αποτελούν κοινωνική - λαϊκή περιουσία βασικοί κλάδοι της παραγωγής, – όπως η Ενέργεια, ο Ορυκτός πλούτος και οι άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι Τηλεπικοινωνίες, οι μαζικές Μεταφορές, οι κλάδοι Επεξεργασίας πρώτων υλών, Μεταποίησης, παραγωγής Μηχανημάτων, το μεγάλο συγκεντρωμένο Εμπόριο, κλπ., – με στόχο, όσο το δυνατόν, την αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη και τη μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό εμπόριο με τις καπιταλιστικές οικονομίες. Όπου η γη θα κοινωνικοποιηθεί, όπως και οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα και θα δημιουργηθούν κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, στην πόλη και στην ύπαιθρο, θα υπάρχει ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρών εμπορευματοπαραγωγών. Μόνο έτσι – και με κεντρικό σχεδιασμό – θα αξιοποιούνται όλες οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού, θα εξαλειφτεί η ανεργία, θα καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, κλπ. Και θα απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, όλοι οι εργαζόμενοι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Ασφάλισης, Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων και πολύ φτηνές υπηρεσίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης, κλπ. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, για τον οποίο παλεύει το ΚΚΕ, ο δρόμος του λαού. Ο δρόμος της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.
Σ’ αυτόν το δρόμο καλεί το λαό, σε συμπόρευση μαζί του το ΚΚΕ, – στους αγώνες και στις εκλογές (οι οποίες πρέπει να γίνουν άμεσα), – ανεξάρτητα αν δεν συμφωνεί κάποιος σε όλα μαζί του. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο και να υπάρξει διέξοδος σε όφελος του λαού.
Τα πανηγύρια στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ δεν έχουν να κάνουν με την αγωνία τους να σωθεί η Ελλάδα και το ευρώ, όπως διατυμπανίζουν στις δηλώσεις τους, αλλά με την επιδίωξη και την επιθυμία τους να γονατίσει το λαϊκό κίνημα. Σε κάθε εκβιασμό βλέπουν και μία μοναδική ευκαιρία να υποχρεώσουν το λαό να σκύψει το κεφάλι, να βάλει στη «ναφθαλίνη» τις διεκδικήσεις του, να ενσωματωθεί στο μονόδρομο της πλουτοκρατίας. Ακόμα και εκείνα τα κόμματα που δεν ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο ή το σύνολο του εφαρμοστικού νόμου, έχουν τη δική τους καθοριστική συμβολή στην αναπαραγωγή των ίδιων εκβιαστικών ψευτοδιλημμάτων, περί χρέους και χρεοκοπίας, που κατασκευάζουν τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, για να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού στη σφαγή του.
Το ταξικό εργατικό κίνημα έδωσε, το τελευταίο διάστημα, μια παλικαρίσια μάχη, η οποία είχε τα χαρακτηριστικά μιας σκληρής ταξικής αναμέτρησης και η οποία αφήνει πολλές παρακαταθήκες για το παρόν και το μέλλον του κινήματος, για την ανασύνταξή του. Ο πόλεμος, στον πόλεμο που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία και τα κόμματά της σε βάρος των εργαζομένων, θέλει ένα κίνημα ταξικά προσανατολισμένο με στρατηγική στόχευση και σχέδιο, με συνέχεια και διάρκεια, ικανό να εναλλάσσει τις μορφές πάλης. Απαιτεί συνέπεια και επιμονή, αντοχή και αποφασιστικότητα. Προπάντων απαιτεί προσανατολισμό στους τόπους δουλιάς. Εκεί όπου, με τον πιο ωμό τρόπο, εκφράζεται η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Εκεί όπου, κυρίως, αποτυπώνονται οι συνέπειες από τους νόμους που ψηφίζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, για να βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και να αυξήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Εκεί μπαίνουν οι βάσεις για την ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να ορθώσει εμπόδια στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να σαρώσει στο πέρασμά του, – σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, – την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτό το κίνημα τρέμουν οι αστοί, η πλουτοκρατία. Γι’ αυτό και το αστικό κράτος, προκειμένου να χτυπήσει αυτό το κίνημα, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα: από τα κροκοδείλια δάκρυα, δήθεν, «για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» και τη συκοφαντία, μέχρι την ανοιχτή προβοκάτσια.
Στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις η κυβέρνηση προσπάθησε να αξιοποιήσει το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων», όπου συμμετείχαν και απλοί άνθρωποι, σε αντιπαράθεση με τις απεργίες και το οργανωμένο ταξικό κίνημα. Το σχέδιο ήταν η δημιουργία σκηνικού, όπου, κουκουλοφόροι σε διατεταγμένη υπηρεσία, διάφορα φασιστοειδή και χρυσαυγίτες, χούλιγκανς και τραμπούκοι των γηπέδων, μπράβοι σε νυχτερινά μαγαζιά και άλλοι μηχανισμοί, θα συγκρούονταν με το ΠΑΜΕ, υποτίθεται για ιδεολογικούς λόγους. Θα δίνονταν, έτσι, η δυνατότητα στην αστυνομία και τα ΜΑΤ να επέμβουν και να μακελέψουν το λαό, με την καταστολή σαν αναγκαστική επιλογή. Ήθελαν να ταυτίσουν το ΠΑΜΕ με τη βία, να δείξουν ότι οι απλοί αγανακτισμένοι δεν θέλουν το ταξικό κίνημα, τα κόμματα και ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν τους βγήκε όπως θα ήθελαν (αφού το οργανωμένο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, ξέρει να περιφρουρεί τις κινητοποιήσεις του) και αυτό που έμεινε, τελικά, ήταν η προβοκάτσια, η άγρια καταστολή, η τρομοκράτηση του λαού].
Όλα τα μέτρα που παίρνουν με το «Μεσοπρόθεσμο» (όπως και τα προηγούμενα του Μνημονίου) είναι μέτρα για σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση και όχι για τα ελλείμματα και τα χρέη. Βεβαίως, τα φορομπηχτικά μέτρα έχουν σχέση με τα κρατικά ταμεία, αλλά, για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται πως, με πρόσχημα τα κρατικά χρέη, χρεοκοπούν το λαό, για να ενισχυθεί το κεφάλαιο. Ακόμη και τα δάνεια που πρόκειται να πάρουν, στους δανειστές θα επιστραφούν, ενώ ένα μέρος θα δοθεί στους μεγαλο-επιχειρηματίες για να κάνουν, υποτίθεται, επενδύσεις. Δεκάρα δεν θα δοθεί στο λαό. Ισχυρίζονται ότι η «σωτηρία» της οικονομίας θα φέρει ανάπτυξη. Ίσως φέρει καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού παίρνουν μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, αλλά με χρεοκοπημένο το λαό. Η ανάπτυξη αυτή, αν υπάρξει, θα είναι αναιμική και θα οδηγηθούμε ξανά σε νέα, ακόμα πιο βαθιά κρίση.
Ο λαός να μη δεχτεί να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε η πλουτοκρατία. Αυτή άδειασε τα κρατικά ταμεία. Να πληρώσει το κεφάλαιο και να πληρώσει και τη «νόμιμη» κλοπή από τους εργαζόμενους για τον πλούτο που παράγουν και τον ιδιοποιείται η πλουτοκρατία.
Ο λαός, παλεύοντας ενάντια στα μνημόνια και στα «μεσοπρόθεσμα» και διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του, πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, σε σύνδεση με τον αγώνα για ανάπτυξη σε όφελός του, παλεύοντας για τη λαϊκή εξουσία. Φιλολαϊκή διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο όταν θα αποτελούν κοινωνική - λαϊκή περιουσία βασικοί κλάδοι της παραγωγής, – όπως η Ενέργεια, ο Ορυκτός πλούτος και οι άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι Τηλεπικοινωνίες, οι μαζικές Μεταφορές, οι κλάδοι Επεξεργασίας πρώτων υλών, Μεταποίησης, παραγωγής Μηχανημάτων, το μεγάλο συγκεντρωμένο Εμπόριο, κλπ., – με στόχο, όσο το δυνατόν, την αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη και τη μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό εμπόριο με τις καπιταλιστικές οικονομίες. Όπου η γη θα κοινωνικοποιηθεί, όπως και οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα και θα δημιουργηθούν κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, στην πόλη και στην ύπαιθρο, θα υπάρχει ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρών εμπορευματοπαραγωγών. Μόνο έτσι – και με κεντρικό σχεδιασμό – θα αξιοποιούνται όλες οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού, θα εξαλειφτεί η ανεργία, θα καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, κλπ. Και θα απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, όλοι οι εργαζόμενοι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Ασφάλισης, Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων και πολύ φτηνές υπηρεσίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης, κλπ. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, για τον οποίο παλεύει το ΚΚΕ, ο δρόμος του λαού. Ο δρόμος της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.
Σ’ αυτόν το δρόμο καλεί το λαό, σε συμπόρευση μαζί του το ΚΚΕ, – στους αγώνες και στις εκλογές (οι οποίες πρέπει να γίνουν άμεσα), – ανεξάρτητα αν δεν συμφωνεί κάποιος σε όλα μαζί του. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο και να υπάρξει διέξοδος σε όφελος του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.