Δεν ακούστηκε η φωνή των ΑμεΑ της Φλώρινας στο συλλαλητήριο για την υγεία

Αγαπητοί-τες συμπολίτες-τισσες

Καθημερινά ευχόμαστε για πολλά και καταλήγουμε στην απλή αλλά δύσκολη συγχρόνως φράση «πάνω από όλα η υγεία ή πρώτα υγεία και μετά όλα τα άλλα» και δεν είναι τυχαίο.
Γιατί η ΥΓΕΙΑ δεν είναι μόνο η απουσία της ασθένειας ή της αναπηρίας αλλά και η πλήρης σωματική, ψυχική και πνευματική ευεξία του ανθρώπου.
Η προαγωγή λοιπόν της Υγείας, της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑΣ αλλά και η αναβάθμιση του συστήματος υγείας της χώρας μας δεν είναι υπόθεση κάποιων, είναι υποχρέωση όλων μας. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Στους γονείς μας που ο χρόνος γερνάει μαζί τους και χρίζουν καθημερινά φροντίδα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στα παιδιά μας, να μεγαλώσουν με υγεία γιατί είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Το οφείλουμε πολύ περισσότερο στα άτομα-παιδια με Αναπηρία τα οποία χρειάζονται συνεχή εξειδικευμένη υποστήριξη μέσα από ένα κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο υγείας-αποκατάστασης και πρόνοιας.
Το εθνικό σύστημα υγείας. είτε αυτό λέγετε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και συγκεκριμένα για τον ακριτικό νομό μας, ΠΕΔΥ πρώην ΕΟΠΥΥ-ΙΚΑ, Κέντρο Υγείας Αμυνταίου, Πολυατρείο Πρεσπών και Αγροτικά Ιατρεία (άμεση εξυπηρέτηση των κατοίκων της αγροτικής περιοχής, των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους που αδυνατούν να μετακινηθούν προς την πόλη)αν λειτουργούσαν αποτελεσματικά θα υπήρχε ένα ολοκληρωμένο ποιοτικά Πρωτοβάθμιο Δίκτυο Υγείας.
Είτε αυτό λέγετε δευτεροβάθμια φροντίδα υγείας, το νοσοκομείο της πόλης μας, που με την συνεχή υποχρηματοδότηση του, την υποβάθμισή του και τη μετατροπή του σε κέντρο υγείας αστικού τύπου ή και όπως αλλιώς θέλουν να το ονοματίσουν ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ την ύπαρξη ενός περιφερειακού νοσοκομείου Δυτικής Μακεδονίας, πλήρως εξοπλισμένο και στελεχωμένο και με όλες τις κλινικές και τα τμήματα οδεύουμε πιο γρήγορα στην καταστροφή της υγείας μας. Επιπλέον η συχνή διακομιδή πολιτών με το γνωστό ανεπιτυχή τρόπο προς τα νοσοκομεία των μεγάλων αστικών κέντρων (θεσ/νίκη….) δεν είναι η λύση, αλλά ένας αγώνας μεταξύ δρόμου και τρόμου, για το αν θα προλάβουμε την υγεία ή τελικά θα μας προλάβει η αναπηρία και ο θάνατος λόγω χάσιμο χρόνου.
Είτε αυτό λέγετε τριτοβάθμια φροντίδα υγείας που αφορά στην αποκατάσταση και αποθεραπεία των ατόμων με προσωρινή ή μόνιμη αναπηρία, ΚΑΦΚΑ Αμυνταίου το οποίο με την ένταξη του στο ΓΝΦ όπως και το ΚΕΦΙΑΠ πρώην ΚΕΚΥΚΑμεΑ αποδυναμώθηκαν, με αποτέλεσμα να αναζητούν λύσεις τα ΑμεΑ σε αντίστοιχα κέντρα ιδιωτικού δικαίου σε άλλους νομούς με ότι αυτό συνεπάγετε τόσο για το ίδιο το άτομο με αναπηρία όσο και για την οικογένειά του. Δυστυχώς αυτά για τα οποία πάλεψαν και με δυσκολία απόκτησαν τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες τους τα 13 τελευταία χρόνια, πολύ εύκολα απογυμνώθηκαν, παρέχοντας υποβαθμισμένη ποιοτικά φροντίδα υγείας και αποκατάστασης, εμποδίζοντας έτσι και την προσπάθεια τους για την κοινωνική ένταξη, ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα.
Και φυσικά το τραγικότερο λάθος έως και σήμερα είναι ότι δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ μέριμνα για τα άτομα με ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ τα οποία αντί να τύχουν της πρώιμης παρέμβασης στα πλαίσια της Κοινοτικής Ψυχικής Υγείας και συνέχεια Αποκατάστασης, είναι εγκλωβισμένα στα κλουβιά των ιδιωτικών ψυχιατρείων άλλων νομών που δεν είναι τίποτα άλλο από φυλακές ψυχών.
Είναι γνωστό σε όλους μας και λυπηρό συγχρόνως, όπως ειπώθηκε και στο συλλαλητήριο από πολλούς φορείς, αρκετοί πολίτες της Φλώρινας καθημερινά εξυπηρετούνται από τις γείτονες χώρες, λόγω του ότι η οικιακή οικονομία δεν αντέχει την βαρύτητα της ελληνικής αγοράς…… όχι μόνο για τα απλά αγαθά, αλλά και για το αγαθό της υγείας. Προβαίνουν και σε ιατρικές πράξεις με κίνδυνο της υγείας. Ποιος φταίει για αυτό; Σίγουρα η κρίση, η άμεση απάντηση. Εμείς όμως τι κάνουμε γι αυτό………; Πολύ καλά τα λέμε όλοι μας και παλεύουμε για όλα αυτά. Και όλοι μας ευχόμαστε να μην μείνουν λόγια. Επομένως όλοι μαζί και από την θέση του ο καθένας μας, χωρίς κόμμα και χρώμα και με του θεού τη δύναμη να πράξουμε τα πρέποντα για την ΥΓΕΙΑ μας.
Τελευταία δε επανέρχεται και το σενάριο της αδυναμίας λειτουργίας της μαιευτικής και παιδιατρικής κλινικής, με αποτέλεσμα οι επίτοκες μετά από αγώνα δρόμου να καταλήγουν σε κλινικές όμορων νομών άλλοτε να εξυπηρετούνται και άλλοτε όχι, συνεχίζοντας το δρόμο για ανεύρεση λύσης, με κίνδυνο της υγείας όχι μόνο της μητέρας αλλά και του νεογέννητου. Και για να ξαναθυμηθούμε έτσι απλά, οι περισσότερες από τις αναπηρίες των παιδιών οφείλονται σε περιγεννητικά αίτια και ότι η ευχή κάθε μέλλουσας μητέρας αλλά και όλης της οικογένειας είναι 9 μήνες μια προσευχή για να γεννηθεί ένα γερό παιδί. Αν αυτό δεν μας λέει τίποτα τότε καλά τοποθετήθηκαν κάποιοι στο συλλαλητήριο «μήπως θα πρέπει να πάμε και για τοκετό στις γείτονες χώρες;»
Αφού λοιπόν, και δεν το δεχόμαστε, και ενώ συμμετείχαμε ενεργά στο συλλαλητήριο, τα παιδιά-άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες τους, κυρίως αυτών που δεν μπορούν να αυτοεπροσωπηθούν, δεν κληθήκαμε να εκφράσουμε κι εμείς τις απόψεις μας όπως όλοι οι πολύ σωστά τοποθετημένοι τοπικοί φορείς για αυτό το τόσο σοβαρό και άμεσα συνδεδεμένο θέμα με την αναπηρία, την ΥΓΕΙΑ, ας ακουστεί έστω και τώρα μέσα από τον τύπο η φωνή της ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ. (Να σημειωθεί ότι στο νομό μας υπάρχουν αρκετοί φορείς ΑμεΑ, γενικοί και ειδικοί).

Τα παιδιά-άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες τους