Η προσευχή ενός αδέσποτου

Του Βασίλη Κωνσταντινίδη,

Κτηνιάτρου

Με βήμα ασταθές και το σώμα εξαντλημένο φτάνω στο τέλος της ζωής μου.

Ίσως σήμερα πεθάνω κάτω από αυτό το δένδρο και με την τελευταία μου πνοή, θα ’θελα να ευχαριστήσω τον Θεό για το ψωμί που μου πρόσφερε μέσα απ’ τα σκουπίδια και για το νερό που άφησε να πέσει από τον ουρανό για να ξεδιψάσω.
Ναι, Κύριε, είμαι ένα από εκείνα, ένα απ’ τα πολλά που δεν ξέρουν τι είναι η ζεστασιά ενός σπιτιού, η γεύση ενός γεύματος, το χάδι ενός ανθρώπου.
Γνωρίζω μόνο τον πόνο της κλωτσιάς στην πλάτη, τις πέτρες στο πρόσωπο, τις ρόδες εκείνου του αυτοκινήτου που μ’ έσπρωξαν στο ρέμα. Έπειτα θυμάμαι εκείνο το χέρι, μεγάλο, βαρύ, που όταν ήμουν ακόμα κουτάβι με εγκατέλειψε στο δρόμο, όπου εκεί ξεκίνησε όλος μου ο Γολγοθάς.
Διέσχισα βουνά, δάση, πόλεις μα κανείς ποτέ δε με κράτησε μαζί του, κανείς ποτέ δε μου έδωσε ένα όνομα. Από τη γέννηση κουβαλάω το δικό σου... «σκυλί».
Κύριε, πολλά είναι τα πράγματα που θα ήθελα να σου πω, αλλά η καρδιά επιβραδύνει τους κτύπους της και η αναπνοή αποδυναμώνεται όλο και πιο πολύ!
Συγχώρεσε με! Και σε ικετεύω: Κάνε το χέρι εκείνου του ανθρώπου να μην εγκαταλείψει ποτέ ξανά κάποιο ζωντανό στο δρόμο.
Είναι θλιβερό να ζεις ως αδέσποτο, είναι επώδυνο να είσαι μόνος, και πάνω απ’όλα να είσαι απλά μόνο ένα «σκυλί».
Αγκάλιασε με Εσύ αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον.
Γιατί;
Γιατί κι εγώ σου ανήκω!

«Βέβαια, ποιός ασχολείται με ένα αδέσποτο όταν η χώρα είναι στο χείλος της χρεωκοπίας; Κι όμως μια κοινωνία σώζεται με την ευαισθητοποίησή μας προς τους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη και προς όλες εκείνες τις ψυχές που ζουν ανάμεσά μας ως σκιές.»