Ο Ανδρέας αυτές τις μέρες κοιμάται. Μέσα στον χειμέριο ύπνο του ονειρεύεται παιδικά χαμογελαστά πρόσωπα που του προσφέρουν κόκκινα μήλα κι αυτός τα καταβροχθίζει με βουλιμία. Ο Ανδρέας δεν ξέρει πού γεννήθηκε. Το μόνο που θυμάται από τη νεανική ζωή του είναι ο πόνος. Θυμάται μικρός τα αναμμένα κάρβουνα, το ντέφι, τους δύο χαλκάδες στη μύτη και τις βέργες.
Τα κάρβουνα να του καίνε τις πατούσες, τον χαλκά να τον ματώνει, τις σκιές των ανθρώπων να τον χτυπούν και να τον αναγκάζουν να γυρίζει πάνω στα κάρβουνα και στην καυτή λαμαρίνα. Ντέφι, κάρβουνα και πόνος για να «χορεύει». Ακόμα και τώρα, όταν ακούει το ντέφι από τις ορχήστρες που παίζουν κάτω στο Νυμφαίο στέκεται ανάμεσα στις φυλλωσιές και «χορεύει» από μόνος του νιώθοντας πόνο στις πατούσες.
Συμφιλίωση
Μισούσε τους ανθρώπους για πολύ καιρό. Για το ντέφι που χτυπούσε συνέχεια στα πανηγύρια, για τη δίψα του στα σκονισμένα χωριά, για την πείνα που τον «θέριζε» σε κείνο το λασπωμένο κουμάσι του αρκουδιάρη στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Θυμάται τη μέρα που τον πήραν με το μεγάλο φορτηγό και τον έφεραν στο «σπίτι του», στο δάσος του Νυμφαίου. Στην αρχή δεν ήθελε να τον πλησιάζει κανένας. Φοβόταν, αγρίευε και μούγκριζε. Μετά ήρθαν από την Αγγλία ο Peter Kertesz, o Peter Bedford και η Suzanne Jakson ειδικά για την περίπτωσή του. Ο Ανδρέας δεν τους έβλεπε. Ούτε κατάλαβε τι έκαναν στα μάτια του και στο στόμα του. Από καιρό είχε ομίχλη στα μάτια του, αλλά όταν ξύπνησε το στόμα του δεν πονούσε πια. Κι έβλεπε. Εβλεπε καλύτερα τα ροδάκινα, τα ακτινίδια, το μέλι και όλους τους ξηρούς καρπούς που άφηναν οι υπάλληλοι του «Αρκτούρου» κοντά στη φωλιά του. Σιγά σιγά ημέρωσε. Συμφιλιώθηκε μ' αυτούς που τον έτρεφαν και τον αγαπούσαν. Συμφιλιώθηκε και με τις φωνές των παιδιών που έρχονται στα σύρματα κι έγινε φίλος με ό,τι κουνιόταν γύρω του. Να, τώρα τελευταία απολαμβάνει τη μεγάλη του έκταση και την παρέα των άγριων γατιών που συχνά τον επισκέπονται τρυπώνοντας στο Καταφύγιο.
Ο Ανδρέας δεν ξέρει ότι για τους ανθρώπους του «Αρκτούρου» που τον προσέχουν «είναι μια υπομονετική αρκούδα με καλό χαρακτήρα». Ούτε ότι είναι πρώτο θέμα στον κόσμο των καφέ αρκούδων. Δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό που λένε οι ειδικοί ότι «είναι η χαρακτηριστική περίπτωση συμφιλίωσης του Ανθρώπου με την Αγρια Ζωή και τη Φύση». Δεν ξέρει γιατί είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη των ελληνικών οργανώσεων στην Ευρώπη για το πώς σώζεις το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό της Γηραιάς Ηπείρου.
Η ιστορία του
Ο Ανδρέας φυσικά δεν νοιάζεται πού είναι η Ημαθία, η Φλώρινα, η Γεωργία και η Τιφλίδα, εκεί που δεκάδες επιστήμονες της Αγριας Ζωής, πέρυσι, έμειναν με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας την ιστορία του. «Είναι ο Ανδρέας» τους έλεγε ο κ. Λάζαρος Γεωργιάδης, τη στιγμή που η εικόνα του προβαλλόταν από το video wall του συνεδρίου. «Ο μεγαλύτερος σε ηλικία καφέ αρκούδος σε όλο τον κόσμο. Ολοι ξέρουμε ότι οι καφέ αρκούδες ζουν 20 - 25 χρόνια, αλλά ο Ανδρέας είναι 48 χρόνων κι αυτή είναι η ιστορία του:
«Eζησε 30 χρόνια στην αιχμαλωσία. Κατασχέθηκε και μεταφέρθηκε το 1993 στο Περιβαλλοντικό μας Κέντρο, υποσιτισμένος και σε άθλια φυσική κατάσταση. Ηταν 90 κιλά με δύο χαλκάδες στη μύτη, θαμπό και μαδημένο τρίχωμα, κατεστραμμένη όραση. Τον εμβολιάσαμε. Το 1993 τον χειρούργησαν τρεις Αγγλοι ειδικοί για να σώσουν τα δόντια και τα μάτια του από καταρράκτη. Δεν θα μπορούσε να ζήσει ποτέ ελεύθερος στα δάση, γιατί δεν ξέρει πώς να τραφεί και γιατί κουβαλάει τη μυρωδιά των ανθρώπων. Ομως ζει 18 χρόνια ελεύθερος στο Καταφύγιό μας. Τώρα ζυγίζει 200 κιλά. Το τρίχωμά του έχει αποκατασταθεί, αλλά όχι και η όρασή του. Είναι ήρεμος, φιλικός και αγαπά τη συντροφιά των ανθρωπων. Εχει ζήσει σχεδόν τα διπλά χρόνια μιας αρκουδίσιας ζωής, έχει μεγάλη όρεξη, αλλά δεν ξέρουμε πώς να εξηγήσουμε βιολογικά αυτή τη μακροζωία του. Πρόκειται για ένα θαύμα της φύσης…».
Ο Ανδρέας, ο Μαθουσάλας των αρκούδων, ο μεγαλύτερος σε ηλικία καφέ αρκούδος του κόσμου, σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που προσπαθούν να δείξουν στον άνθρωπο πώς να μην ισοπεδώνει την άγρια ζωή και τη φύση, αυτή την περίοδο κοιμάται ψηλά στο Νυμφαίο. Σε λίγες εβδομάδες θα ξυπνήσει από τον χειμέριο ύπνο του. Σκιές θα βλέπει πάλι γυρω του, αλλά θα είναι σκιές ανθρώπινες. Οι σκιές των φίλων του.
πηγή: Καθημερινή
Τα κάρβουνα να του καίνε τις πατούσες, τον χαλκά να τον ματώνει, τις σκιές των ανθρώπων να τον χτυπούν και να τον αναγκάζουν να γυρίζει πάνω στα κάρβουνα και στην καυτή λαμαρίνα. Ντέφι, κάρβουνα και πόνος για να «χορεύει». Ακόμα και τώρα, όταν ακούει το ντέφι από τις ορχήστρες που παίζουν κάτω στο Νυμφαίο στέκεται ανάμεσα στις φυλλωσιές και «χορεύει» από μόνος του νιώθοντας πόνο στις πατούσες.
Συμφιλίωση
Μισούσε τους ανθρώπους για πολύ καιρό. Για το ντέφι που χτυπούσε συνέχεια στα πανηγύρια, για τη δίψα του στα σκονισμένα χωριά, για την πείνα που τον «θέριζε» σε κείνο το λασπωμένο κουμάσι του αρκουδιάρη στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Θυμάται τη μέρα που τον πήραν με το μεγάλο φορτηγό και τον έφεραν στο «σπίτι του», στο δάσος του Νυμφαίου. Στην αρχή δεν ήθελε να τον πλησιάζει κανένας. Φοβόταν, αγρίευε και μούγκριζε. Μετά ήρθαν από την Αγγλία ο Peter Kertesz, o Peter Bedford και η Suzanne Jakson ειδικά για την περίπτωσή του. Ο Ανδρέας δεν τους έβλεπε. Ούτε κατάλαβε τι έκαναν στα μάτια του και στο στόμα του. Από καιρό είχε ομίχλη στα μάτια του, αλλά όταν ξύπνησε το στόμα του δεν πονούσε πια. Κι έβλεπε. Εβλεπε καλύτερα τα ροδάκινα, τα ακτινίδια, το μέλι και όλους τους ξηρούς καρπούς που άφηναν οι υπάλληλοι του «Αρκτούρου» κοντά στη φωλιά του. Σιγά σιγά ημέρωσε. Συμφιλιώθηκε μ' αυτούς που τον έτρεφαν και τον αγαπούσαν. Συμφιλιώθηκε και με τις φωνές των παιδιών που έρχονται στα σύρματα κι έγινε φίλος με ό,τι κουνιόταν γύρω του. Να, τώρα τελευταία απολαμβάνει τη μεγάλη του έκταση και την παρέα των άγριων γατιών που συχνά τον επισκέπονται τρυπώνοντας στο Καταφύγιο.
Ο Ανδρέας δεν ξέρει ότι για τους ανθρώπους του «Αρκτούρου» που τον προσέχουν «είναι μια υπομονετική αρκούδα με καλό χαρακτήρα». Ούτε ότι είναι πρώτο θέμα στον κόσμο των καφέ αρκούδων. Δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό που λένε οι ειδικοί ότι «είναι η χαρακτηριστική περίπτωση συμφιλίωσης του Ανθρώπου με την Αγρια Ζωή και τη Φύση». Δεν ξέρει γιατί είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη των ελληνικών οργανώσεων στην Ευρώπη για το πώς σώζεις το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό της Γηραιάς Ηπείρου.
Η ιστορία του
Ο Ανδρέας φυσικά δεν νοιάζεται πού είναι η Ημαθία, η Φλώρινα, η Γεωργία και η Τιφλίδα, εκεί που δεκάδες επιστήμονες της Αγριας Ζωής, πέρυσι, έμειναν με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας την ιστορία του. «Είναι ο Ανδρέας» τους έλεγε ο κ. Λάζαρος Γεωργιάδης, τη στιγμή που η εικόνα του προβαλλόταν από το video wall του συνεδρίου. «Ο μεγαλύτερος σε ηλικία καφέ αρκούδος σε όλο τον κόσμο. Ολοι ξέρουμε ότι οι καφέ αρκούδες ζουν 20 - 25 χρόνια, αλλά ο Ανδρέας είναι 48 χρόνων κι αυτή είναι η ιστορία του:
«Eζησε 30 χρόνια στην αιχμαλωσία. Κατασχέθηκε και μεταφέρθηκε το 1993 στο Περιβαλλοντικό μας Κέντρο, υποσιτισμένος και σε άθλια φυσική κατάσταση. Ηταν 90 κιλά με δύο χαλκάδες στη μύτη, θαμπό και μαδημένο τρίχωμα, κατεστραμμένη όραση. Τον εμβολιάσαμε. Το 1993 τον χειρούργησαν τρεις Αγγλοι ειδικοί για να σώσουν τα δόντια και τα μάτια του από καταρράκτη. Δεν θα μπορούσε να ζήσει ποτέ ελεύθερος στα δάση, γιατί δεν ξέρει πώς να τραφεί και γιατί κουβαλάει τη μυρωδιά των ανθρώπων. Ομως ζει 18 χρόνια ελεύθερος στο Καταφύγιό μας. Τώρα ζυγίζει 200 κιλά. Το τρίχωμά του έχει αποκατασταθεί, αλλά όχι και η όρασή του. Είναι ήρεμος, φιλικός και αγαπά τη συντροφιά των ανθρωπων. Εχει ζήσει σχεδόν τα διπλά χρόνια μιας αρκουδίσιας ζωής, έχει μεγάλη όρεξη, αλλά δεν ξέρουμε πώς να εξηγήσουμε βιολογικά αυτή τη μακροζωία του. Πρόκειται για ένα θαύμα της φύσης…».
Ο Ανδρέας, ο Μαθουσάλας των αρκούδων, ο μεγαλύτερος σε ηλικία καφέ αρκούδος του κόσμου, σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που προσπαθούν να δείξουν στον άνθρωπο πώς να μην ισοπεδώνει την άγρια ζωή και τη φύση, αυτή την περίοδο κοιμάται ψηλά στο Νυμφαίο. Σε λίγες εβδομάδες θα ξυπνήσει από τον χειμέριο ύπνο του. Σκιές θα βλέπει πάλι γυρω του, αλλά θα είναι σκιές ανθρώπινες. Οι σκιές των φίλων του.
πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.