Ζητείται… ελπίς

Φτάσαμε λοιπόν στην μέρα που το «θα σκίσω τα μνημόνια» μετατράπηκε σε ένα τρίτο βαρβάτο μνημόνιο, το οποίο θα συνεχίσει να ταλανίζει την κοινωνία που έχει φτάσει προ πολλού στα όρια της. Μεταξύ μας τώρα και, κακά τα ψέματα, κανείς νοήμων δεν πίστεψε πως θα άλλαζαν τα πάντα από την μια μέρα στην άλλη, ως δια μαγείας. Ωστόσο, σίγουρα σε όλους τους δεινοπαθούντες, γεννήθηκε μια ελπίδα πως αυτήν την φορά η συμφωνία θα ήταν βιώσιμη, θα είχε την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης κι ότι δεν θα προσπαθούσε για άλλη μια φορά να βγάλει απ’ την μύγα ξύγκι.

Φαίνεται πια ξεκάθαρα πως ο Τσίπρας βιάστηκε να ρίξει τον Σαμαρά από την κυβέρνηση. Υπήρχε έκδηλη έλλειψη πραγματικών συμμάχων. Πέραν αυτού, ο Γιάνης Βαρουφάκης απεδείχθη τουλάχιστον επικίνδυνος, καθότι χειριζόμενος το θέμα της διαπραγμάτευσης εντελώς ερασιτεχνικά, παραλίγο να οδηγήσει την χώρα σε άτακτη χρεωκοπία, μην έχοντας εναλλακτική για την επόμενη μέρα. Το χειρότερο εδώ ίσως είναι το γεγονός ότι κι ο ίδιος ο Τσίπρας του έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη, επηρεαζόμενος ίσως από την υπέρμετρη αισιοδοξία του τέως υπουργού οικονομικών, αλλά κι από την απειρία του ιδίου. Μάλιστα, ο πρώην υπουργός έλαμψε δια της απουσίας του χθες στην βουλή, σε μια από της πιο σημαντικές ψηφοφορίες από την μεταπολίτευσης στη χώρα μας.

Επιπλέον, εντάχθηκε κι ο Πάνος Καμένος από χθες στο κλαμπ των «ψηφίζω για να σωθεί η χώρα». Μετά από μια πενταετία αντιμνημονιακού αγώνα, στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Άλλωστε, έχει διαφορά το να μιλάς εκ του ασφαλούς σαν ένα απλό κόμμα στην βουλή από το να ψηφίζεις ως συγκυβερνών κόμμα. Το δίχως άλλο, δικαιολογήθηκε με τρόπο, λέγοντας πως φοβάται έναν πιθανό εμφύλιο. Δεν μπορώ να καταλάβω βέβαια από πού προκύπτει εδώ ο εμφύλιος. Από τα συγκρουόμενα συμφέροντα; Απ’ το παντελώς άχρηστο, όπως αποδείχθηκε, δημοψήφισμα; Από το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες κι Ελληνίδες επιτέλους ασχολήθηκαν ενεργά με τα πολιτικά του τόπου; Όπως και να ‘χει, εγώ την κατάσταση αυτή δεν την λέω εμφύλιο, την λέω δημοκρατία.

Τέλος, για να μην αρχίσουν πάλι οι χαρακτηρισμοί «δοσίλογοι» και «γερμανοτσολιάδες» για άλλη μία ελληνική κυβέρνηση, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένους προβληματισμούς. Δεν νομίζω πως οι πλειοψηφία των πολιτών ήταν έτοιμη για περαιτέρω σκληρή διαπραγμάτευση, με κλειστές τράπεζες και μέλλον παντελώς αβέβαιο. Κακά τα ψέματα, ακόμη και η μνημονιακή κατάσταση ενέπνεε λιγότερο τρόμο σε όλους μας, από ένα ενδεχόμενο grexit. Τις ουρές στα ATM, σε πρατήρια καυσίμων και τα άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ τα παρατηρήσαμε όλοι. Δεύτερον, επηρεασμένοι ίσως από τις υποσχέσεις της κυβέρνησης, όλοι μας φανήκαμε εξαιρετικά επιτακτικοί απέναντί της. Απαιτήθηκε σε πέντε μήνες παραμονής να διορθωθούν σφάλματα τριάντα και πλέον ετών. Μπροστά στις ελπίδες που αναγεννήθηκαν, οι υποσχέσεις που υλοποιήθηκαν ήσαν σαφώς λίγες. Τέλος, θέλω να διασαφηνίσω ότι προσωπικά στήριξα αυτήν την κυβέρνηση και κατανοώ απόλυτα τις όποιες δυσκολίες είχε να αντιμετωπίσει. Δεν επιθυμώ να την προδικάσω ή να την καταδικάσω. Άλλωστε, για αυτό υπάρχει ο χρόνος και η ιστορία.

Λιθοξοΐδης Στυλιανός