Ένα δοκίμιο, ένας λόγος, σκέψεις αραδιασμένες; Όπως το δει ο καθένας…
Ένα κείμενο φτιαγμένο από συναισθηματική και όχι λογοτεχνική άποψη σε χαλεπούς καιρούς…
Χαλεποί καιροί για φιλίες. Έτσι; Πώς να συμπεριφερθείς για να είσαι εντάξει με όλους; Δε γίνεται. Μάλλον δεν είναι και τίμιο. Όταν όμως έχεις δώσεις τα πάντα τόσα χρόνια, τρέχοντας παντού να βοηθήσεις – επειδή το θες και το αγαπάς πάντα – και να αναπτύσσεις μια φιλία ανιδιοτελή. Να προσφέρεις χωρίς να προσδοκάς ανταλλάγματα. Το μόνο σου αντάλλαγμα να ναι: ναι ρε παιδί μου βοήθησα και εγώ να νιώθουν χαρούμενοι όλοι αυτοί και όλες αυτές…
Και να χτίζεις μια φιλία, χρόνο με το χρόνο, καιρό με τον καιρό… Και να μην έχεις υψώσει ποτέ τη φωνή σου… Ενδεχομένως να έχεις καταπιεί παρεξηγήσεις, λόγια άσχημα πάνω στα νεύρα, να μην έχεις αντιμιλήσει γιατί τούτο είναι το σωστό, να σου χουν μιλήσει άσχημα κάποιες φορές αλλά για το καλό του ΣΥΝΟΛΟΥ να μην έχεις μιλήσει ποτέ εκείνη τη στιγμή…
Και από τούτες τις στιγμές, τούτη τη φιλία τι απέμεινε; Λένε πως οι φιλίες δοκιμάζονται στα δύσκολα. Σωστό. Αλλά και στα καλά. Λένε επίσης πως όταν σου έρθει μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου πρώτα την μοιράζεσαι με τους φίλους σου… Όσους θεωρείς φίλους σου ή σε θεωρούν κι αυτοί… Γιατί αυτοί χαίρονται με τη χαρά σου. Τι γίνεται όμως όταν ένας επονομαζόμενος φίλος σου σε «γράφει» κανονικά στις χαρούμενες στιγμές του και ίσως στη πιο ευτυχισμένη στιγμή του; Νιώθεις ξένος. Σε κάνουν να νιώθεις ξένος. Και αποσύρεσαι οικειοθελώς από τη σκηνή. Οικειοθελώς και αξιοπρεπώς. Κι ας πικραίνεσαι, κι ας στεναχωριέσαι που πρόσφερες και που έζησες και που στήριξες και που έγινες φίλος και ένιωσες φίλος… Κι ας φαίνεσαι δήθεν χαρούμενος στο δρόμο… Κι ας μη σε χαιρετάει στο δρόμο ο πάλαι ποτέ φίλος… Αυτός που δεν αναλογίστηκε πως μη σηκώνοντας το τηλέφωνο να μοιραστει μαζί σου τις χαρές του σε έκανε ξένο, απομονωμένο, πικραμένο…
Δε πειράζει… Ούτως ή άλλως το δίκιο δε θα το βρούμε ποτέ… Το πολύ-πολύ να βρεθούμε κατά λάθος καμιά φορά στο μέλλον σε κάποιο χώρο, να σε περάσουν γενεές δεκατέσσερις ο πάλαι ποτέ φίλος και η παρέα του, να σε κάνουν να νιώθεις ένοχος ή και κάθαρμα ή και ψεύτης ή του στυλ «δε το περίμενα ποτέ από εσένα αυτό» και στο τέλος να αναρωτιέσαι τι δεν έκανες σωστό…
Ας είναι… Όταν οι άνθρωποι δεν κάνουν το κόπο να σε θέλουν στις ευχάριστες στιγμές τους ή το λιγότερο να σε ενημερώνουν γι αυτές, το πιο αξιοπρεπές που έχεις να κάνεις είναι να αποσύρεσαι διακριτικά από τη σκηνή…
Κι ας πικραίνεσαι που ο πάλαι ποτέ φίλος (πάλαι ποτέ φίλος γι’ αυτόν μόνο…) ίσως να αγνοεί πράγματα που έχεις προσφέρει σ’ αυτόν και στην παρέα-σύνολο του και ίσως δε τα μάθει ποτέ… Και δε χρειάζεται να τα μάθει…
Ας είναι… Πάντα πρέπει να κρατάς τις αναμνήσεις τις καλές… Και να εύχεσαι να πηγαίνουν καλά αυτοί που εσύ τους θεώρησες φίλους σε κάθε στιγμή σου. Και ακόμα να τους θεωρείς έστω και σε γκρίζο φόντο… Και έτρεξες να τους ενημερώνεις πρώτος στις μεγάλες ευχάριστες στιγμές της ζωής σου… Τώρα που σε έκαναν να νιώθεις ξένος, κράτα μόνο τις αναμνήσεις και συνέχισε… Ποτέ δε ξέρεις πως η ζωή τα φέρνει ή οι ανάγκες…
Γιατί εν τέλει σε χαλεπούς καιρούς αναρωτιέσαι… «Εγώ ξένος…;» που λέει ο τραγουδοποιός….
Αλλά και ακόμα κι αν σε έκαναν να νιώθεις έτσι, δε θα είσαι ποτέ ούτε ξένος στη συμπεριφορά ούτε κάποιος κακόψυχος.
Και κυρίως δε θα πεις ποτέ «πεθαμένες καλησπέρες» που τραγουδάει και ο Μιλτιάδης… Γιατί δεν είσαι και δε θα είσαι ποτέ κακός… Κι ας κάνουν πλέον πως δε σε βλέπουν στο δρόμο…
Τα τσιγάρα μοιρασμένα
η κιθάρα δανεική
όνειρα μπογιατισμένα
σε μι’ ασπρόμαυρη ζωή
Στίχοι-Μουσική: Μ. Πασχαλίδης
Εκτέλεση: Μ. Πασχαλίδης και Δ. Μητροπάνος.
YΓ1. Ναι όντως συμφωνώ. Αυτός που τα έχει καλά με όλους
σίγουρα δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του… Και κυρίως να τα χεις καλά με ανθρώπους που εδώ και 3-4 χρόνια δε σε στήριξαν σε πολλές δύσκολες στιγμές που είχες εσύ και η παρέα-σύνολο σου… Και να πίνεις και καφέ μαζί τους… Μέτριο φραπέ, απ’ ότι θυμάμαι….
ΥΓ2. Να περνάτε καλά.. Και τα δύσκολα δεν είναι μόνο δικό σας προνόμιο… Είναι και δικό μου… Κρίμα. Αλλά όχι κρίμα. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Και φιλία επίσης. Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ασανσέρ… Δεν είναι όλοι το ίδιο εσωτερικά κύριε Πρόεδρε…
Ο ξεχασμένος φίλος σας με πάντα θετικές σκέψεις στο νου του…
Ένας απλός άνθρωπος με...λογοτεχνικές ευαισθησίες.
Χαλεποί καιροί για φιλίες. Έτσι; Πώς να συμπεριφερθείς για να είσαι εντάξει με όλους; Δε γίνεται. Μάλλον δεν είναι και τίμιο. Όταν όμως έχεις δώσεις τα πάντα τόσα χρόνια, τρέχοντας παντού να βοηθήσεις – επειδή το θες και το αγαπάς πάντα – και να αναπτύσσεις μια φιλία ανιδιοτελή. Να προσφέρεις χωρίς να προσδοκάς ανταλλάγματα. Το μόνο σου αντάλλαγμα να ναι: ναι ρε παιδί μου βοήθησα και εγώ να νιώθουν χαρούμενοι όλοι αυτοί και όλες αυτές…
Και να χτίζεις μια φιλία, χρόνο με το χρόνο, καιρό με τον καιρό… Και να μην έχεις υψώσει ποτέ τη φωνή σου… Ενδεχομένως να έχεις καταπιεί παρεξηγήσεις, λόγια άσχημα πάνω στα νεύρα, να μην έχεις αντιμιλήσει γιατί τούτο είναι το σωστό, να σου χουν μιλήσει άσχημα κάποιες φορές αλλά για το καλό του ΣΥΝΟΛΟΥ να μην έχεις μιλήσει ποτέ εκείνη τη στιγμή…
Και από τούτες τις στιγμές, τούτη τη φιλία τι απέμεινε; Λένε πως οι φιλίες δοκιμάζονται στα δύσκολα. Σωστό. Αλλά και στα καλά. Λένε επίσης πως όταν σου έρθει μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου πρώτα την μοιράζεσαι με τους φίλους σου… Όσους θεωρείς φίλους σου ή σε θεωρούν κι αυτοί… Γιατί αυτοί χαίρονται με τη χαρά σου. Τι γίνεται όμως όταν ένας επονομαζόμενος φίλος σου σε «γράφει» κανονικά στις χαρούμενες στιγμές του και ίσως στη πιο ευτυχισμένη στιγμή του; Νιώθεις ξένος. Σε κάνουν να νιώθεις ξένος. Και αποσύρεσαι οικειοθελώς από τη σκηνή. Οικειοθελώς και αξιοπρεπώς. Κι ας πικραίνεσαι, κι ας στεναχωριέσαι που πρόσφερες και που έζησες και που στήριξες και που έγινες φίλος και ένιωσες φίλος… Κι ας φαίνεσαι δήθεν χαρούμενος στο δρόμο… Κι ας μη σε χαιρετάει στο δρόμο ο πάλαι ποτέ φίλος… Αυτός που δεν αναλογίστηκε πως μη σηκώνοντας το τηλέφωνο να μοιραστει μαζί σου τις χαρές του σε έκανε ξένο, απομονωμένο, πικραμένο…
Δε πειράζει… Ούτως ή άλλως το δίκιο δε θα το βρούμε ποτέ… Το πολύ-πολύ να βρεθούμε κατά λάθος καμιά φορά στο μέλλον σε κάποιο χώρο, να σε περάσουν γενεές δεκατέσσερις ο πάλαι ποτέ φίλος και η παρέα του, να σε κάνουν να νιώθεις ένοχος ή και κάθαρμα ή και ψεύτης ή του στυλ «δε το περίμενα ποτέ από εσένα αυτό» και στο τέλος να αναρωτιέσαι τι δεν έκανες σωστό…
Ας είναι… Όταν οι άνθρωποι δεν κάνουν το κόπο να σε θέλουν στις ευχάριστες στιγμές τους ή το λιγότερο να σε ενημερώνουν γι αυτές, το πιο αξιοπρεπές που έχεις να κάνεις είναι να αποσύρεσαι διακριτικά από τη σκηνή…
Κι ας πικραίνεσαι που ο πάλαι ποτέ φίλος (πάλαι ποτέ φίλος γι’ αυτόν μόνο…) ίσως να αγνοεί πράγματα που έχεις προσφέρει σ’ αυτόν και στην παρέα-σύνολο του και ίσως δε τα μάθει ποτέ… Και δε χρειάζεται να τα μάθει…
Ας είναι… Πάντα πρέπει να κρατάς τις αναμνήσεις τις καλές… Και να εύχεσαι να πηγαίνουν καλά αυτοί που εσύ τους θεώρησες φίλους σε κάθε στιγμή σου. Και ακόμα να τους θεωρείς έστω και σε γκρίζο φόντο… Και έτρεξες να τους ενημερώνεις πρώτος στις μεγάλες ευχάριστες στιγμές της ζωής σου… Τώρα που σε έκαναν να νιώθεις ξένος, κράτα μόνο τις αναμνήσεις και συνέχισε… Ποτέ δε ξέρεις πως η ζωή τα φέρνει ή οι ανάγκες…
Γιατί εν τέλει σε χαλεπούς καιρούς αναρωτιέσαι… «Εγώ ξένος…;» που λέει ο τραγουδοποιός….
Αλλά και ακόμα κι αν σε έκαναν να νιώθεις έτσι, δε θα είσαι ποτέ ούτε ξένος στη συμπεριφορά ούτε κάποιος κακόψυχος.
Και κυρίως δε θα πεις ποτέ «πεθαμένες καλησπέρες» που τραγουδάει και ο Μιλτιάδης… Γιατί δεν είσαι και δε θα είσαι ποτέ κακός… Κι ας κάνουν πλέον πως δε σε βλέπουν στο δρόμο…
Τα τσιγάρα μοιρασμένα
η κιθάρα δανεική
όνειρα μπογιατισμένα
σε μι’ ασπρόμαυρη ζωή
Στίχοι-Μουσική: Μ. Πασχαλίδης
Εκτέλεση: Μ. Πασχαλίδης και Δ. Μητροπάνος.
YΓ1. Ναι όντως συμφωνώ. Αυτός που τα έχει καλά με όλους
σίγουρα δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του… Και κυρίως να τα χεις καλά με ανθρώπους που εδώ και 3-4 χρόνια δε σε στήριξαν σε πολλές δύσκολες στιγμές που είχες εσύ και η παρέα-σύνολο σου… Και να πίνεις και καφέ μαζί τους… Μέτριο φραπέ, απ’ ότι θυμάμαι….
ΥΓ2. Να περνάτε καλά.. Και τα δύσκολα δεν είναι μόνο δικό σας προνόμιο… Είναι και δικό μου… Κρίμα. Αλλά όχι κρίμα. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Και φιλία επίσης. Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ασανσέρ… Δεν είναι όλοι το ίδιο εσωτερικά κύριε Πρόεδρε…
Ο ξεχασμένος φίλος σας με πάντα θετικές σκέψεις στο νου του…
Ένας απλός άνθρωπος με...λογοτεχνικές ευαισθησίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.