Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό και ευχαριστίες της υπεύθυνης του θεατρικού εργαστηρίου Ξένιας Καϊμάρα, που ως αρχαία Ελληνίδα, είπε:
Αγαπητοί γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά.
Αγαπητή οικογένεια του Αριστοτέλη.
Πέρασαν κι όλας 8 ½ μήνες, όταν δειλά δειλά γεννήθηκε το Θεατρικό Εργαστήρι για παιδιά. Ένα παράτολμο εγχείρημα θα έλεγα, αφού ποτέ ξανά δεν υπήρξε στη Φλώρινα παρόμοια προσπάθεια. Μία προσπάθεια πιλοτική, δοκιμαστική, γεμάτη άγχος, φιλοδοξίες και εκπλήξεις. Εκπλήξεις θετικές και αλλά και αρνητικές, που ωστόσο, ένα χαμόγελο και μόνο ενός παιδιού, μία αγκαλιά και ένα φιλί ήταν αρκετά για να τις σβήσουν.
Ξεκινήσαμε, έχοντας ως γνώμονα τα παιδιά, ως στόχο τα παιδιά, έχοντας το βλέμμα μας στα παιδιά.
Δεν ήταν εύκολη προσπάθεια. Δε γνωριζόμαστε, αν και είμαστε γνωστοί. Κανείς μας δεν ήξερε τα όριά του. Σμιλευτήκαμε όλοι μέσα από αυτήν την προσπάθεια.
Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσους μήνες, διαπιστώθηκε η αλλαγή σε όλους μας. Η τέχνη έκανε για μία ακόμη φορά το θαύμα της. Μέσα από την άοκνη δουλειά όλων μας, παιδαγωγών, δασκάλων θεάτρου, μα πρωτίστως των παιδιών και φυσικά όλων εσάς των γονέων και των παππούδων, το εργαστήρι, ως πιλοτική προσπάθεια πέτυχε, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας και το χαμόγελο των παιδιών, στηριζόμενοι στη δομή του Συλλόγου, την εμπειρία και τη γνώση αλλά και την ορμή και την έμπνευση των νέων παιδιών (παιδαγωγών και καλλιτεχνών).
Νιώθουμε υπερήφανοι, γιατί εκτός από τις ίδιες μας τις οικογένειες βοηθήσαμε πολλά νέα παιδιά του Πανεπιστημίου και των τριών Τμημάτων, Δημοτικής Εκπαίδευσης, Νηπιαγωγών και Εικαστικών – Εφαρμοσμένων Τεχνών, να ολοκληρώσουν πρακτικές ασκήσεις αλλά και να εμπλακούν εθελοντικά με διδασκαλία νηπίων και παιδιών, με θεατρικό παιχνίδι, με κατασκευές σκηνικών και κοστουμιών.
Ευχαριστώ το νέο αίμα, τους μελλοντικούς δασκάλους των παιδιών μας Κέλλη Παπαηλίου, Γιάννη Πολίτη, Γεωργία Σιδέρη, Φίλιππο Σίντο και Μαρία Ταρσή.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου την Βικτώρια Στυλιανού, φοιτήτρια των Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, για την αγάπη και το φιλότιμό της να στέκεται πάντα δίπλα μας αγνοώντας το βαρύ της πρόγραμμα και μεταφέροντας όλη της την έμπνευση, το μεράκι και τη γλυκύτητά της στα παιδιά μας αλλά και τον Πάνο Κεφαλά, Πολιτικό Επιστήμονα, Δημοσιογράφο-Φωτογράφο και σύντομα απόφοιτο του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, που ως αυτόκλητος φωτογράφος, μας απαθανάτιζε όλους αυτούς τους μήνες, αθόρυβα, μα τόσο δημιουργικά.
Κλείνοντας, καθώς εδώ ήρθαμε για να απολαύσουμε τα παιδιά μας και όχι να ακούτε εμένα, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά, με λίγα λόγια γιατί είναι περιττά τα πολλά, τους στυλοβάτες του θεατρικού μας εργαστηρίου, τον Γιώργο Ψωμαδάκη και την Άννα Κέρλοβα, νηπιαγωγοί με μεταπτυχιακή ειδίκευση, αλλά και την Σοφία Τασχουνίδου, φοιτήτρια των Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, που η τύχη μάς την έφερε, κυριολεκτικά, στην πόρτα μας, ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μη ευχαριστήσω τους χορηγούς Δημήτριο Καπουλίτσα για την εθελοντική προσφορά του να επιμεληθεί τον ήχο αλλά και τον Κώστα Καραμητάνη να μας δωρίσει υλικά για την υλοποίηση της παράστασής μας και την εικαστικό και μητέρα μικρού ηθοποιού μας Άννα Γαζέα. Πάντα στο πλευρό μας, ο Βασίλης Παπαγιάννης, δωρίζοντας κοστούμια θεάτρου αλλά και πολλά πολλά βιβλία για όλα τα τμήματα του Αριστοτέλη, και οι Γραφικές Τέχνες του Γιάννη Αριστείδου.
Η ευγενική παραχώρηση παραδοσιακών στολών για τους μικρούς πρωταγωνιστές από τον χοροδιδάσκαλο Γιάννη Κωνσταντίνου, δείχνει ότι πάντα μπορούμε να ανταπεξερχόμαστε στις απαιτήσεις των καιρών, αρκεί να το θέλουμε και να είμαστε ενωμένοι με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, έχει ο Σπύρος Παπαχαρίσης, υπεύθυνος του τμήματός μας, που μας πίστεψε, μας εμψύχωνε στα δύσκολα και μας ενθάρρυνε να προχωρήσουμε.
Η μαγιά υπάρχει, τα παιδιά μας είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις, τα θεμέλια έχουν μπει… και με τις ευχές του Προέδρου το Συλλόγου μας Κώστα Ραπτόπουλου… να ανοίξει η Αυλαία του Θεάτρου παρακαλώ!
Το πρώτο μέρος της παράστασης ήταν αφιερωμένο στον Αίσωπο και αφού παρουσιάστηκαν οι δύο πρώτοι μύθοι, η Ξένια Καϊμάρα έκανε μικρή αναφορά στον Αίσωπο:
O Αίσωπος είναι Αρχαίος Έλληνας μυθοποιός του οποίου αμφισβητείται η ύπαρξη. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Η γέννησή του τοποθετείται τον 7ου αιώνα π.Χ, η δράση του όμως τον 6ο και ως τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Φρυγία, ενώ σύμφωνα με άλλους γεννήθηκε στη Σάμο ή την Θράκη, τις Σάρδεις ή την Αίγυπτο.
Όπως γίνεται και με τον Όμηρο, πολλές πόλεις και χώρες ερίζουν θέλοντάς τον δικό τους. Στην ουσία όλα τα σημεία της γης που επισκέφθηκε. Ένα είναι σίγουρο, πως ήταν παθιασμένος ταξιδευτής.
Ο Αίσωπος, αρχικά, ήταν δούλος και μέσω του δουλεμπορίου αγοράστηκε από τον Σάμιο φιλόσοφο Ξάνθο. Στη συνέχεια ο Ξάνθος τον πούλησε στον, επίσης, Σάμιο σοφό Ιάδμονα. Ο Ιάδμων, εκτιμώντας τα πνευματικά χαρίσματα του Αισώπου και κυρίως την σοφία και την ευφυία του, το απελευθέρωσε.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ήταν άσχημος, τραυλός, καμπούρης, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό.
Μεταγενέστερες μαρτυρίες αναφέρουν τον Αίσωπο να παίρνει μέρος στο συμπόσιο των επτά σοφών και να ελέγχει με την ευφυολογία και τη σοφία του τους λόγους τους. Επίσης, τον φέρουν στις Σάρδεις στην Αυλή του Κροίσου του οποίου ήταν ευνοούμενος και σύμβουλος.
Σύμφωνα, με την παράδοση, ο Αίσωπος στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές δώρων στο ναό του Απόλλωνα, στους Δελφούς, όπου, βλέποντας τις απάτες των εκεί ιερέων και την απληστία τους, τους κατηγόρησε με σαρκαστικό τρόπο. Εκείνοι, τότε, αποφάσισαν να τον θανατώσουν με δόλο. Πήραν, λοιπόν, από το ιερό του ναού «φιάλην χρυσήν» και την έκρυψαν μέσα στις αποσκευές του. Ύστερα, τον κατηγόρησαν για κλέφτη και ιερόσυλο. Έτσι, με τη σκηνοθετημένη αυτή κατηγορία τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον σκότωσαν ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια. Αμέσως μετά τον θάνατό του έπεσε πείνα και δυστυχία στον τόπο.
Σύμφωνα, με τον Ηρόδοτο ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν και πολλά αστεία ή ανέκδοτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο ίδιος δεν δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν, είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες, είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε και ο ίδιος μερικούς από αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα και επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του με αυτούς. Η πρώτη Συλλογή των Αισωπείων μύθων προέρχεται από τον 4ο αιώνα π.Χ από τον Δημήτριο τον Φαληρέα. Η συλλογή αυτή δεν σώζεται. Όλες οι σωζόμενες σήμερα συλλογές είναι πολύ μεταγενέστερες και προέρχονται από τον 1ο ή 2ο αιώνα και εξής.
Ο Αίσωπος θεωρείται ο ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Οι Αισώπειοι μύθοι είναι σύντομα αφηγήματα με θέματα φανταστικά ή πραγματικά από την καθημερινή ζωή ή το φυσικό κόσμο, δοσμένα με εύθυμο τρόπο ή σκωπτικό, ακόμα και κωμικό, που καταλήγουν σε ένα «επιμύθιο» με χαρακτήρα γνωμικό και διδακτικό. Οι διηγήσεις είναι αλληγορικές και αφορούν συνήθως τα ζώα.
Οι Αισώπειοι μύθοι ήταν γραμμένοι σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε μόνο ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, εθεωρείτο το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Ιδεολογία των «Αισωπικών» μύθων είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της αυθαιρεσίας, της απάτης, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά, όμως, με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς, και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.
4+1 ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ
Οι Μύθοι παρουσιάστηκαν από τα μικρά τμήματα του εργαστηρίου. Τα παιδιά είναι ηλικίας 3 έως 7 ετών.
Αίσωπος ο Στέφανος Ουλιάρης του Θεοδώρου
Ο πρώτος μύθος ήταν «Η Γυναίκα και οι δουλειές της». Στόχος του μύθου ήταν να καταδειχθεί ότι οι ίδιες οι ιδέες γίνονται πολλές φορές στους ανθρώπους αιτία της δυστυχίας τους και της κακομοιριάς τους. Στην ουσία… όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου… πέφτει μέσα!
Έπαιξαν:
Γυναίκα: Έλενα Ουλιάρη
Κοπέλες για τις δουλειές:
Ειρήνη Ζουζέλη
Δωροθέα Καλαθά
Γεωργία Καραστεργίου
Παρασκευή Ρίζου
Αθανασία Τουμπαρίδου
Αφροδίτη Χατζή
Ειρήνη Χονδρογιάννη
Ο δεύτερος μύθος ήταν «Ο Γεωργός και τα παιδιά του». Όπως είπε και ο πατέρας του μύθου: Παιδιά μου, όπως βλέπετε
Αν είστε μοναχοί σας
Με ευκολία φοβερή
Σας βλάπτουν οι εχθροί σας
Όμως, αν είστε όλοι σας
Μαζί και αγαπημένοι
Δε θα σας κάνουνε κακό
Θα ζείτε ευτυχισμένοι!
Έτσι, το συμπέρασμα είναι «Η ισχύς εν τη ενώσει»
Έπαιξαν:
Γεωργός: Νίκος Καράντζας
Αδέρφια: Αναστάσης Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Καϊμάρας, Χρήστος Καϊμάρας, Κωνσταντίνος Παπάς
Στο μεταξύ ο Γιώργος Ψωμαδάκης, νηπιαγωγός και εμψυχωτής στη θεατρική ομάδα ευχαρίστησε τους γονείς και τα παιδιά για τη συμμετοχή τους και την αγάπη με την οποία περιέβαλαν το Θεατρικό Εργαστήρι. Έτσι, δόθηκε και η ευκαιρία αναδιοργάνωσης των παρασκηνίων και της σκηνής.
Στον τρίτο μύθο «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας», η αφηγήτρια Νεφέλη Σέκρη, με περισσή χάρη, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι:
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος,
αν θέλει να ευτυχήσει,
έγκαιρα για το μέλλον του
πρέπει να προνοήσει.
Ο Αίσωπος, λοιπόν, μας είπε αλληγορικά: «Αφού το θέρος έπαιζες αυλό να μας μαγεύεις, από την πείνα ολόκληρο χειμώνα θα χορεύεις!»
Έπαιξαν:
Τζιτζίκι: Εύη Δέδε
Μυρμήγκια:
1ο: Ιωάννα Γεωργοπούλου
2ο: Δέσποινα Πετρίδου
3ο: Σταυρούλα Δόντσιου
Ο τέταρτος μύθος ήταν «Ο λαγός και η χελώνα». Ως γνωστό, λοιπόν:
Να μην επαναπαύεστε σ’ ό,τι σας δίνει η φύση,
γιατί κάποιος κοπιάζοντας μπορεί να σας νικήσει.
Αφηγήτρια: Δέσποινα Πετρίδου (ως μυρμήγκι)
Λαγός: Ιόλη Βέρτκα
Χελώνα: Μαρία-Ζωή Γιαλαμά
Ζωάκια: Ιωάννα Γεωργοπούλου (μυρμήγκι)
Σταυρούλα Δόντσιου (μυρμήγκι)
Εύη Δέδε (τζιτζίκι)
Γιαννάκης Παπαδόπουλος (αλεπού)
Ο τελευταίος μύθος είναι ο γνωστός σε όλους μας «Ο Ψεύτης Βοσκός». Ο βοσκός κατάλαβε ότι «Τα ψέματα καταστρέφουν την εμπιστοσύνη» λέγοντας: «Τους είπα ψέματα τόσες φορές και τώρα που έχω πραγματική ανάγκη, δε με πίστεψε κανείς. Μεγάλο λάθος έκανα και δεν θα το ξανακάνω»
Αφηγήτρια: Ειρήνη Ζουζέλη (χωριατοπούλα)
Βοσκός: Χρήστος Βέρτκας
Λύκος: Στέφανος Ουλιάρης του Παντελή
Χωρικοί/ές: Αναστάσης Ιωαννίδης
Κωνσταντίνος Καϊμάρας
Χρήστος Καϊμάρας
Νίκος Καράντζας
Δωροθέα Καλαθά
Γεωργία Καραστεργίου
Θεοχάρης Μουρατίδης
Κωνσταντίνος Παπάς
Παρασκευή Ρίζου
Αθανασία Τουμπαρίδου
Αφροδίτη Χατζή
Ειρήνη Χονδρογιάννη
Προβατάκια: Ισμήνη Γιαλαμά, Τζένη Δρόσου, Αμαλία Λάζου, Βαλεντίνη Πετρίδου, Αθηνά Χατζή
Το πρώτος μέρος της παράστασης ολοκληρώθηκε με τους Μύθους τους Αισώπου. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκε σε μία μαγευτική ατμόσφαιρα, ο Μικρός Πρίγκιπας, σε επιμέλεια και αφήγηση της Σοφίας Τασχουνίδου, φοιτήτριας του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με έδρα Φλώρινα.
Στην αρχή του δρώμενου η Ξένια Καϊμάρα, αναφέρθηκε στον Αντουάν ντε Σαιντ- Εξιπερύ και στο Μικρό του Πρίγκιπα, αλλά και στο Θέατρο Τέχνης και το μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου Κάρολο Κουν, που η θεατρική ομάδα των μεγάλων παιδιών του Θεατρικού Εργαστηρίου προσπάθησαν να προσεγγίσουν.
Ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (29 Ιουνίου 1900 - 31 Ιουλίου 1944) ήταν Γάλλος συγγραφέας, γνωστός στο ευρύ κοινό από το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας», το οποίο μεταφράστηκε σε 250 γλώσσες και έρχεται τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ' τη Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ. Ο Εξυπερύ δεν ήταν όμως ένας διηγηματογράφος, αλλά ένας βαθύς φιλόσοφος που αποτύπωνε τη ζωή κι ανέλυε τον προορισμό της. Από την άποψη αυτή το έργο που τον χαρακτηρίζει απόλυτα είναι τα βιβλία του «Γη των Ανθρώπων» και το «Ταχυδρομείο του Νότου», που αποτελούν το απάνθισμα της φιλοσοφίας του. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αφιερώθηκε στην κατάκτηση των αιθέρων της πολιτικής αεροπορίας, της οποίας είναι ιστορικά απ' τους μεγάλους προδρόμους, ήταν ηγετικός παράγων της δημιουργίας της πρώτης διεθνούς γαλλικής εμπορικής εταιρείας από την οποία ξεπήδησε η Air France, που ήταν δοκιμαστής αεροπλάνων της και πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πτώση της Γαλλίας, όπου και παρασημοφορήθηκε για να σκοτωθεί τελικά το 1944. Η Γαλλία και οι γαλλόφωνες χώρες τιμούν με το όνομά του σωρεία δρόμων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το διεθνές αεροδρόμιο της Λυών ονομάζεται Σαιντ-Εξυπερύ. Τα βιβλία του και η ζωή του έχουν γίνει θέματα περίπου 10 ταινιών, αν και μερικές από αυτές έχουν χαθεί από τις προπολεμικές ταινιοθήκες.
"Ο Μικρός Πρίγκιπας", αν και θεωρείται παιδικό βιβλίο, απευθύνεται σε όλους. Το θέμα του βιβλίου είναι το εξής: ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί, το Μικρό Πρίγκιπα, γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο. Ο καινούργιος του φίλος σιγά-σιγά του διηγείται την επίσκεψή του σε άλλους πλανήτες, όπου υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι αλλά και κάποιοι, ελάχιστοι, περισσότερο "ανθρώπινοι". Δεν ξεχνάει ποτέ και με τίποτα τις ερωτήσεις που έχει υποβάλει, ενώ ο ίδιος, αντίθετα, δεν συνηθίζει ν' απαντάει στις ερωτήσεις των άλλων. Μολονότι υποτίθεται ότι είναι παιδικό βιβλίο, ο Μικρός Πρίγκιπας κάνει μερικές βαθυστόχαστες και ιδεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή και την ανθρώπινη φύση. Η ουσία του βιβλίου περιέχεται στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα της αλεπούς προς τον μικρό Πρίγκιπα: «Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια». Η αλεπού στέλνει και άλλα μηνύματα-κλειδιά, όπως: «Είσαι υπεύθυνος για πάντα, γι' αυτό που έχεις εξημερώσει» και «Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα».
Έπαιξαν:
Μικρός Πρίγκιπας: Χρήστος Παπαγιαννάκης
Φανοκόρος: Μαρία Γούση
Έρως: Κωνσταντίνα Καράντζα
Μαμά: Μαρία Μήτρε
Ασυρματιστής: Κυριακή Ξάφη
Φίδι: Δέσποινα Πραπαβέση
Μπαμπάς: Γιώργος Σουλιώτης
Παιδί: Βασίλης Χατζηεφραιμίδης
Λουλούδι: Μυρτώ Φίσκα
Πλανήτες:
Ιωάννα Γεωργοπούλου
Ειρήνη Γουστέρη
Ναταλία Δάμου
Εύη Δέδε
Ειρήνη Ζουζέλη
Έλενα Ουλιάρη
Κωνσταντίνα Πραπαβέση
Ειρήνη Τσικριτσάκη
Αγνή Φιλιππίδου
Αλεξάνδρα Φορτομάρη
«…Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στο χώρο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…»
Κάρολος Κουν
Απόσπασμα από τη διάλεξη που δόθηκε στις 17 Αυγούστου 1943 για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.