Οδοιπορικό στην Εδέμ του Ακρίτα

Στην βόρεια «σκιά» του όρους Σολίτσικο, γνωστού σε εμάς τους Φλωρινιώτες και ως «Καλύβια Μπομπότα» ή «Τάιμα», οδοιπορούσα σε μία από τις πολλές μοναχικές περιπλανήσεις μου. Εκεί υπάρχει ένας μοναχικός δρόμος.
Ο δρόμος κατασκευάσθηκε πρόσφατα με το σκεπτικό να συνδέσει την («αόρατη») κάθετη οδό Νίκης - Αρμενοχωρίου ή τις Κάτω Κλεινές - Ακρίτα (ή Μπούφι παλαιόθεν ονομασία) προς το 15χλμ κι από εκεί με την Βίγλα Πισοδερίου και τις νεραϊδολίμνες μας τις Πρέσπες. Κατηφορίζοντας από το 15ο χλμ ο οδοιπόρος συναντά υπέροχα ορεινά τοπία του Βαρνούντα κατάφυτα με οξιές , βελανιδιές και άλλα δένδρα. Αλπικές εικόνες μένουν στην σκέψη του επισκέπτη.
Στο 15χλμ στρίβοντας δεξιά οι πινακίδες ήταν, δεν λέω, ενημερωτικότατες… «διέρχεστε τον δρόμο με δική σας ευθύνη». Στο οδοιπορικό μου οι μόνοι που συνάντησα ήταν οι ξυλοκόποι, λίγα αγροτικά οχήματα, μερικά τρακτέρ κι ένα….βαν τουριστών με γερμανικές πινακίδες. Το φθινόπωρο συναντώ συχνά και κυνηγούς που θηρεύουν αγριογούρουνα και άλλα ζώα ή πτηνά του δάσους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να συναντήσεις αρκούδες, λύκους και άλλα ζώα να κατηφορίζουν μέχρι τις Άνω Κλεινές προκειμένου να βρουν τροφή όταν έρχεται το θέρος στον ορεινό κάμπο της Φλώρινας.
Σε μία κατηφορική στροφή υπάρχει μία γέφυρα κάτωθεν της οποίας κελαρύζει ένα πανέμορφο ποταμόρεμα που ξεκινά από τις κορυφές του Βαρνούντα, ταξιδεύει προς τις Κλεινές κι από εκεί τα νερά του αγκαλιάζονται στον κάμπο της Καλλινίκης με άλλα ποτάμια της Φλώρινας. Θα μπορούσε, σκέφθηκα, να υπήρχε στο γεφυράκι αυτό, κατηφορίζοντας 500 μέτρα περίπου πριν τον Ακρίτα, ένα ξύλινο κιόσκι ώστε οι διερχόμενοι να θαυμάσουν το αλπικό τοπίο. Στην γέφυρα του Ακρίτα συνάντησα ένα ζευγάρι πανέμορφων καρδερίνων Προφανώς μάλωναν, κελαηδώντας και φτερουγίζοντας πλάι στο ρέμα του Βαρνούντα. Η μία καρδερίνα έλεγε στην άλλη ότι «ο δρόμος αυτός από τον Ακρίτα προς το 15οχλμ είναι πολύ χρήσιμος για τους ανθρώπους αλλά και για τους ξυλοκόπους». Η άλλη καρδερίνα απαντούσε ότι «θα ήταν χρήσιμος εάν οι άνθρωποι δαπανούσαν να φτιάξουν δρόμο από τα… Άλωνα προς την Βίγλα κι από εκεί προς την Πρέσπα». «Τελειώνουν τα καύσιμα στο ρεζερβουάρ της μηχανής μου. Πρέπει να επιστρέψω στην χαραδρούπολη» είπα στις δύο καρδερίνες χωρίς να ακούσω την συνέχεια του διαλόγου, αποχαιρετώντας τες στο παραδεισένιο τοπίο, εκεί στα πόδια του Βαρνούντα.
Κατολισθήσεις… Κατολισθήσεις… Στον δρόμο του Ακρίτα τα βουνά όμως είχαν άλλη... «άποψη». Κατολισθήσεις αριστερά και δεξιά του δρόμου συνάντησα. Χώματα, πέτρες, μικρού ή μεγάλου διαμετρήματος, βραχάκια κατολισθαίνουν και σκεπάζουν συχνά το οδόστρωμα Στο γεφύρι που σας έλεγα πλησίον του Ακρίτα χωρίς καμία διάθεση υπερβολής κομμάτια γης μετακινήθηκαν, ξεκόλλησαν, αποκόπηκαν. Τα έβλεπα και ψιθύριζα «λες και η γη αυτή θύμωσε και θέλει να σκεπάσει τα έργα των ανθρώπων. Να μην τα βλέπει το βουνό με τις ανεμογεννήτριες καρφωμένες στο στέμμα των κορυφών του Βαρνούντα»! Δένδρα μαζί με το έδαφος πεσμένα στα πλαϊνά του δρόμου, ξεριζωμένα νεκρά κείτονται. Το έδαφος του βουνού «σαν μαγικό χαλί» κρεμασμένο σε ένα σημείο ήταν έτοιμο να πέσει στον δρόμο. Κάποιοι μπροστά από την εκκλησιά του Ακρίτα είχαν πετάξει… μπάζα. Τα χιόνια τον χειμώνα σκεπάζουν τον δρόμο, γίνεται απροσπέλαστος καθώς οι κάτοικοι περιμένουν κάθε φορά τα… γκρέιντερ αποχιονισμού για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο των Κλεινών η απλά μετατρέπεται σε… παγοπίστα για τους οδηγούς οχημάτων. Συχνές οι κατολισθήσεις στον δρόμο αυτό μου είπαν….
Μπαίνεις στον έρημο Ακρίτα .Ένα ορεινό χωριουδάκι με άδειο δημοτικό σχολείο, πλινθόχτιστα σπίτια, μερικούς γέροντες στέκουν στην πλατεία, τους κάνουν παρέα οι εναπομείναντες ορεσίβιοι του Ακρίτα. Εκεί το βλέμμα σου «ταξιδεύει» αιώνες, χρόνια, δεκαετίες πίσω, λες και το ρολόι του χρόνου σταμάτησε απότομα Εκεί το 1949 είχε κατασκηνώσει η 18η με την 107η ταξιαρχία με τους αξιωματικούς των κ/σ ανταρτών. Ερημιά σε ένα τοπίο, σε έναν δρόμο που έκρυψε καλά τα ένοχα μυστικά του. Ανοίγω παρένθεση... Αναρωτιόμουν… Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν τέτοιους επίγειους παραδεισένιους τόπους προκειμένου να πάν για να χαθούνε; Ματαιότητα… Και σας διαβεβαιώ ότι αφθονεί η Φλώρινα από τέτοιους επίγειους παραδείσους… Κλείνει η παρένθεση…
Πριν τις Άνω Κλεινές υπάρχει στα δεξιά του δρόμου η Εδέμ των Ακριτών, ένα όμορφο εκκλησάκι, του Αγίου Γεωργίου με τα αιωνόβια δένδρα, με μία βρύση να ξεδιψάσεις και δύο παγκάκια όπου μπορείς να προσευχηθείς, να γαληνεύσεις, να διαλογισθείς με τον εαυτό σου παρέα με τους ήχους και τις εικόνες της φύσης, χωρίς να σε ενοχλούνε διάφοροι ενοχλητικοί ή περίεργοι τύποι. Αριστερά υψώνεται ένα βουναλάκι με «κουρεμένη» την κορυφή (το Ίτς Καλέ; Το γράφω με μία επιφύλαξη)… το σημερινό διαβόητο «νταμάρι» Από την άλλη νότια πλευρά προς την «Τάιμα», υπάρχει το ύψωμα «Τρύπια Πέτρα» (Το γράφω με μία επιφύλαξη). Σε ένα χωράφι πιο κάτω συνάντησα ένα πλίθινο μισογκρεμισμένο αγροτόσπιτο, δύο άλογα, κι ένα μικρό γαϊδουράκι που έτρεχε τρομαγμένο στο άκουσμα της μηχανής μου. Τρείς αετοί φτερούγιζαν στον γαλανό ουρανό από επάνω .Ψάχναν κι αυτοί την τροφή τους, είπα. Όμορφες εικόνες… σπάνιες στιγμές...αναμνήσεις...
Καταλήγοντας το οδοιπορικό στην γέφυρα των Άνω Κλεινών με κατεύθυνση το σημείο των 15 απαγχονισμένων Φλωρινιωτών πατριωτών από τους Γερμανούς επί Κατοχής στον δρόμο προς την Φλώρινα, γέμισα όμορφες και άσχημες (κατολισθήσεις) εικόνες, ήχους, εμπειρίες και αναμνήσεις. Έγινε με… «δική μου ευθύνη».

Λάζος ο βουνίσιος