Εδώ Φλώρινα: Τιμή στον μαέστρο

της Ντέπης Αβραμίδου

Η μουσική πάντοτε έπαιζε σημαίνοντα ρόλο στη ζωή μου - κάθε μου ανάμνηση ή εμπειρία, ουσιαστικά, έχει… μουσική επένδυση! Παρότι ασχολήθηκα αρκετά χρόνια με το πιάνο, κατέστη σαφές πως δεν διέθετα τη δέουσα πειθαρχία που απαιτεί η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη με το τραγούδι.
Ήμουν στο Δημοτικό, όταν κάποιες συμμαθήτριες με έπεισαν να πάμε στη χορωδία του Δημήτρη Λιώτση. Για να μπορέσουμε βεβαίως να γίνουμε μέλη της, έπρεπε να δοκιμαστούμε σε διάφορες φωνητικές ασκήσεις. Η ιδέα της ακρόασης μου είχε παγώσει το αίμα, καθώς ήμουν ιδιαίτερα συνεσταλμένη. Το μεγάλο σοκ όμως ήρθε όταν βρέθηκα μπροστά στον μαέστρο και συνειδητοποίησα κάτι που προφανώς όλοι ήξεραν, πλην εμού: ήταν τυφλός! Ήμουν εννιά χρονών και ποτέ δεν είχα ξαναδεί άνθρωπο με οποιουδήποτε είδους αναπηρία. Εξεπλάγην τόσο, που σχεδόν δεν ακουγόμουν. «Πιο δυνατά, παιδί μου, να δούμε αν υπάρχει φωνή μέσα σου», η επιτακτική παραίνεσή του! Όταν εκ του θαύματος τα κατάφερα, μου είπε πως ήμουν δεκτή και το πιο ωραίο «ταξίδι» ξεκίνησε!
Οι εμπειρίες που απέκτησα τα επόμενα χρόνια ήταν μοναδικές. Απίστευτες μελωδίες, καινούριες φιλίες, πολλές συναυλίες και ένα ανεκτίμητο μάθημα ζωής από τον Δημήτρη Λιώτση. Έναν ταλαντούχο μουσικό με σπουδές στο κλασικό και στο ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, καθώς και πολλές συνθέσεις μακεδονίτικων τραγουδιών στο ενεργητικό του. Έναν ήρωα, που απώλεσε την όρασή του πολεμώντας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, αντί να δρέπει τις δάφνες του διάγοντας μία ήσυχη ζωή, προτίμησε να προσφέρει αφιλοκερδώς στον τόπο του, μεταλαμπαδεύοντας τις πλούσιες γνώσεις του στα παιδιά της ακριτικής Φλώρινας με ιώβεια υπομονή, αλλά και περίσσιο πάθος. Έναν άνθρωπο με τεράστιο ήθος και απύθμενη φυσική ευγένεια, που με δίδαξε πως η μουσική σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια – αυτά της ψυχής!
Έφυγα από τη χορωδία όταν έγινα δεκατεσσάρων επειδή βλακωδώς θεώρησα πως… μεγάλωσα! Το μετάνιωσα, αλλά φυσικά ήμουν και πάλι πολύ ντροπαλή για να επιστρέψω! Ποτέ όμως δεν την έβγαλα από την καρδιά μου και με μεγάλη συγκίνηση παρακολούθησα προ ολίγων ημερών μία συναυλία που έδωσε στα πλαίσια της λήξης της χορωδιακής χρονιάς. Η χορωδία έχει γίνει δημοτική και φέρει το όνομα «Παιδική Χορωδία Φ.Σ.Φ. “Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ” ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΩΤΣΗΣ», ο μαέστρος έχει πλέον αποσυρθεί (ευτυχώς λαμβάνοντας τις τιμές που αρμόζουν στο τεράστιο έργο του) και στη θέση του βρίσκεται μία «συν-χορωδός» μου από τα παλιά, η Σοφία Μούλη. Κατά την άποψή μου, αλλά και των γονέων των παιδιών με τους οποίους συνομίλησα, είναι το καταλληλότερο άτομο για την εν λόγω θέση και κάνει εξαιρετική δουλειά μαζί με τις συνεργάτιδές της, Αλεξάνδρα Παπά και Χαρίκλεια Κατσιλάκη.
Το μικρό της ηλικίας των κοριτσιών μου δεν μου επέτρεψε να παραμείνω μέχρι το τέλος, καθώς τον αρχικό τους ενθουσιασμό με τα πιο παιδικά κομμάτια διαδέχτηκε η κούραση όταν ακολούθησαν οι κλασικές συνθέσεις. Παρά ταύτα, η μεγάλη μου κόρη αποφάσισε πως θέλει σύντομα να μεγαλώσει για να πάει στη χορωδία και να τραγουδήσει τη… «Νεραντζούλα»!

* Η Ντέπυ Αβραμίδου ζει στη Φλώρινα και είναι αγρονόμος τοπογράφος μηχανικός, με ειδικότητα στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό έργων υποδομής.

Πηγή: protagon.gr