Νέα Υόρκη, 11 Σεπτεμβρίου 2001, ώρα 8:45 (τοπική). Η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση είναι γεγονός, με τους δίδυμους ουρανοξύστες του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (World Trade Center) της Νέας Υόρκης να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Όλοι διαισθάνονται πως ο κόσμος αλλάζει και πως ποτέ πια δεν θα είναι, όπως πριν. Τραγικός απολογισμός, η απώλεια 2982 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και περίπου 35 άτομα ελληνικής καταγωγής.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, οι ζοφερές μνήμες παραμένουν το ίδιο ζωντανές, όπως κι ο πόνος για τις οικογένειες των αδικοχαμένων, που όμως ελπίζουν σ' ένα καλύτερο αύριο για όλη την οικουμένη. Με αφορμή την επέτειο, διοργανώνεται μία σειρά εκδηλώσεων και τα εγκαίνια του Εθνικού Μνημείου και Μουσείου της 11ης Σεπτεμβρίου, την ερχόμενη Κυριακή στο "Σημείο Μηδέν".
Όσοι επέζησαν την ημέρα εκείνη, αν και κουβαλούν τις εφιαλτικές μνήμες, νιώθουν ευλογημένοι που σώθηκαν. Ένας από αυτούς είναι και ο καταγόμενος από τη Φλώρινα ηλεκτρονικός Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εργαζόταν στον δεύτερο πύργο του World Trade Center.
Σώθηκε γιατί δεν άκουσε τις προτροπές, από τα μεγάφωνα, να μην εγκαταλείψουν οι υπάλληλοι το κτίριο. Την ώρα της πρώτης επίθεσης, ο κ. Παπαθανασίου ανέβαινε με το ασανσέρ στον 69ο όροφο, όπου εργαζόταν στην εταιρεία Μόργκαν Στάνλεϊ (Morgan Stanley). Όση ώρα ήταν στο κτίριο, κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε.
"Αισθάνομαι πολύ τυχερός που σώθηκα, όχι όμως και χαρούμενος. Έχω κλείσει την τηλεόραση, γιατί δεν αντέχω άλλο να βιώνω ξανά και ξανά τις εφιαλτικές εικόνες. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το κακό που έγινε", είχε πει ο κ. Παπαθανασίου σε αποκλειστικές δηλώσεις του στο ΜΠΕ, στις 12 Σεπτεμβρίου 2001, μία ημέρα μετά τον όλεθρο. "Είδαμε τη φωτιά στο διπλανό κτίριο και μας είπαν ότι ένα αεροπλάνο προσέκρουσε, όμως δεν υπάρχει κίνδυνος για το δεύτερο πύργο και λόγοι ανησυχίας, ώστε να φύγουμε. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να κατέβω από τις σκάλες, όπως άλλωστε έκαναν και πολλοί άλλοι, αν και θα πρέπει να πω ότι ως εκείνη την ώρα αισθανόμασταν ασφαλείς. Ήμασταν χαλαροί και συζητούσαμε πώς μπορεί να συνέβη το ατύχημα. Είχα κατέβει στον 35ο όροφο, όταν το κτίριο σείστηκε συθέμελα από την πρόσκρουση του δευτέρου αεροπλάνου. Είχα την αίσθηση ότι το κτίριο θα καταρρεύσει. Επεκράτησε πανικός, φωνές, κλάματα… Τελικά, καταφέραμε να βγούμε έξω".
Σήμερα, στα 49 του χρόνια, ο Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εξακολουθεί να εργάζεται στην ίδια εταιρεία, συνεχίζει τη ζωή του ομαλά, έχοντας ξεπεράσει τα τραύματα από το σοκ που υπέστη τότε. Τέτοιες ημέρες, όμως, διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα.
"Με τις πολλές επετειακές εκδηλώσεις και τα τηλεοπτικά προγράμματα, οι μνήμες επανέρχονται πιο έντονες. Θέλοντας και μη, οι εικόνες είναι πάντα μπροστά σου και φέρνουν θλίψη. Δεν μπορώ να ξεχάσω και δύο καλούς συναδέλφους που χάσαμε τότε…", θα μας πει ο κ. Παπαθανασίου, που από τώρα έχει εξασφαλίσει εισιτήριο να επισκεφθεί, τον Οκτώβριο, το Εθνικό Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η μεγαλύτερη χαρά του είναι να μεγαλώνει με τη σύζυγό του τις δύο κόρες τους, Ελένη και Αργυρώ, δώδεκα και δεκατριών ετών αντίστοιχα. Την ημέρα εκείνη βρίσκονταν με τη μητέρα τους για διακοπές στην Ελλάδα.
Σήμερα, γνωρίζουν τα πάντα για την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν από θαύμα σώθηκε ο πατέρας τους. Συγκινητικές είναι και οι εκθέσεις που έγραψαν χθες, πρώτη ημέρα στο σχολείο.
"Όταν ήμουν μόλις 16 μηνών κάποιοι φοβεροί άνθρωποι προσπάθησαν ν' αλλάξουν τη ζωή μου. Η οικογένειά μου κι εγώ είμαστε από τους τυχερούς. Μακάρι να ήταν έτσι για όλους… Δυστυχώς δεν είναι και η τραγωδία εκείνης της ημέρας πονάει ακόμα τόσους πολλούς ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν θυμάμαι τι συνέβη σ' αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία, έχω μεγαλώσει για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ ποτέ!", έγραψε η μικρή Ελένη.
Ευλογημένη αισθάνεται και η Αργυρώ, θεωρεί όμως πολύ άδικο το γεγονός ότι τόσες πολλές αθώες ζωές χάθηκαν: "Νομίζω- έγραψε- ότι οι τρομοκράτες είναι δειλοί, διότι δεν αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, αλλά έχουν ως λεία αθώους ανθρώπους, όπως ο μπαμπάς μου, που πήγε να εργαστεί εκείνο το πρωί".
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, οι ζοφερές μνήμες παραμένουν το ίδιο ζωντανές, όπως κι ο πόνος για τις οικογένειες των αδικοχαμένων, που όμως ελπίζουν σ' ένα καλύτερο αύριο για όλη την οικουμένη. Με αφορμή την επέτειο, διοργανώνεται μία σειρά εκδηλώσεων και τα εγκαίνια του Εθνικού Μνημείου και Μουσείου της 11ης Σεπτεμβρίου, την ερχόμενη Κυριακή στο "Σημείο Μηδέν".
Όσοι επέζησαν την ημέρα εκείνη, αν και κουβαλούν τις εφιαλτικές μνήμες, νιώθουν ευλογημένοι που σώθηκαν. Ένας από αυτούς είναι και ο καταγόμενος από τη Φλώρινα ηλεκτρονικός Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εργαζόταν στον δεύτερο πύργο του World Trade Center.
Σώθηκε γιατί δεν άκουσε τις προτροπές, από τα μεγάφωνα, να μην εγκαταλείψουν οι υπάλληλοι το κτίριο. Την ώρα της πρώτης επίθεσης, ο κ. Παπαθανασίου ανέβαινε με το ασανσέρ στον 69ο όροφο, όπου εργαζόταν στην εταιρεία Μόργκαν Στάνλεϊ (Morgan Stanley). Όση ώρα ήταν στο κτίριο, κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε.
"Αισθάνομαι πολύ τυχερός που σώθηκα, όχι όμως και χαρούμενος. Έχω κλείσει την τηλεόραση, γιατί δεν αντέχω άλλο να βιώνω ξανά και ξανά τις εφιαλτικές εικόνες. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το κακό που έγινε", είχε πει ο κ. Παπαθανασίου σε αποκλειστικές δηλώσεις του στο ΜΠΕ, στις 12 Σεπτεμβρίου 2001, μία ημέρα μετά τον όλεθρο. "Είδαμε τη φωτιά στο διπλανό κτίριο και μας είπαν ότι ένα αεροπλάνο προσέκρουσε, όμως δεν υπάρχει κίνδυνος για το δεύτερο πύργο και λόγοι ανησυχίας, ώστε να φύγουμε. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να κατέβω από τις σκάλες, όπως άλλωστε έκαναν και πολλοί άλλοι, αν και θα πρέπει να πω ότι ως εκείνη την ώρα αισθανόμασταν ασφαλείς. Ήμασταν χαλαροί και συζητούσαμε πώς μπορεί να συνέβη το ατύχημα. Είχα κατέβει στον 35ο όροφο, όταν το κτίριο σείστηκε συθέμελα από την πρόσκρουση του δευτέρου αεροπλάνου. Είχα την αίσθηση ότι το κτίριο θα καταρρεύσει. Επεκράτησε πανικός, φωνές, κλάματα… Τελικά, καταφέραμε να βγούμε έξω".
Σήμερα, στα 49 του χρόνια, ο Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εξακολουθεί να εργάζεται στην ίδια εταιρεία, συνεχίζει τη ζωή του ομαλά, έχοντας ξεπεράσει τα τραύματα από το σοκ που υπέστη τότε. Τέτοιες ημέρες, όμως, διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα.
"Με τις πολλές επετειακές εκδηλώσεις και τα τηλεοπτικά προγράμματα, οι μνήμες επανέρχονται πιο έντονες. Θέλοντας και μη, οι εικόνες είναι πάντα μπροστά σου και φέρνουν θλίψη. Δεν μπορώ να ξεχάσω και δύο καλούς συναδέλφους που χάσαμε τότε…", θα μας πει ο κ. Παπαθανασίου, που από τώρα έχει εξασφαλίσει εισιτήριο να επισκεφθεί, τον Οκτώβριο, το Εθνικό Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η μεγαλύτερη χαρά του είναι να μεγαλώνει με τη σύζυγό του τις δύο κόρες τους, Ελένη και Αργυρώ, δώδεκα και δεκατριών ετών αντίστοιχα. Την ημέρα εκείνη βρίσκονταν με τη μητέρα τους για διακοπές στην Ελλάδα.
Σήμερα, γνωρίζουν τα πάντα για την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν από θαύμα σώθηκε ο πατέρας τους. Συγκινητικές είναι και οι εκθέσεις που έγραψαν χθες, πρώτη ημέρα στο σχολείο.
"Όταν ήμουν μόλις 16 μηνών κάποιοι φοβεροί άνθρωποι προσπάθησαν ν' αλλάξουν τη ζωή μου. Η οικογένειά μου κι εγώ είμαστε από τους τυχερούς. Μακάρι να ήταν έτσι για όλους… Δυστυχώς δεν είναι και η τραγωδία εκείνης της ημέρας πονάει ακόμα τόσους πολλούς ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν θυμάμαι τι συνέβη σ' αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία, έχω μεγαλώσει για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ ποτέ!", έγραψε η μικρή Ελένη.
Ευλογημένη αισθάνεται και η Αργυρώ, θεωρεί όμως πολύ άδικο το γεγονός ότι τόσες πολλές αθώες ζωές χάθηκαν: "Νομίζω- έγραψε- ότι οι τρομοκράτες είναι δειλοί, διότι δεν αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, αλλά έχουν ως λεία αθώους ανθρώπους, όπως ο μπαμπάς μου, που πήγε να εργαστεί εκείνο το πρωί".
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Αυτά κάνει δυστυχώς ο φανατισμός, κρίμα σε αυτούς που φεύγουν και σε αυτούς που ζήσαν τις καταστάσεις.=Ακραίοι=
ΑπάντησηΔιαγραφή