Η αναξιότητα των Ελλήνων γονέων

του Παντελή Μιντεκίδη

ὓβρις → ἂτη → νέμεσις → τίσις

[1] Η αίσχιστη αθλιότητα των σημερινών ελλήνων γονέων δεν είναι ότι αυτοί αμαχητί και όλως εθελοδούλως εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας τους κάτω από την μπότα των ξένων τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών.
Αυτό συνιστά συλλογική εθνική αναξιότητα!
Χαρακτηρίζει τους ανάξιους και ανίκανους έλληνες να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις ύπαρξης, συντήρησης και κυρίως διατήρησης του αγαθού που τους κληροδότησαν με ιδρώτα, πόνο και αίμα οι πρόγονοί τους, δηλαδή τον τίτλο του Ελεύθερου Έλληνα Πολίτη.

[2] Ωστόσο, η τρισβάρβαρη ηθική αθλιότητα ιστορικών διαστάσεων των σημερινών ελλήνων γονέων, αυτή που τους καθιστά ανάξιους να φέρουν τον ιερό τίτλο του Έλληνος Γονέως, αλλά και υπόλογους ακόμη και σε αυτήν την πλέον εκχυδαϊσμένη αστική νομιμότητα, είναι ακριβώς η ακόλουθη:
Γέννησαν, έφεραν στον κόσμο και εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον των σωμάτων των ανήλικων αγοριών και κοριτσιών τους στις ακόρεστες σαδιστικές ορέξεις των ξένων τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών, μετατρεπόμενοι οι ίδιοι σε γονείς-ηδονοβλεψίες του βιασμού των «λατρευτών», κατά πως διατείνονται, τέκνων τους.
Ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει τους σημερινούς έλληνες γονείς:
Η συλλογική γονεακή αναξιότητα!!
Είναι η αναξιότητα που σαφώς χαρακτηρίζει εκείνους που ενώ η φύση και η κοινωνία τους έστεψε με την υπέρτατης ιερότητας τιμή και δόξα της τεκνοποίησης, αυτοί ίστανται ανάξιοι πατέρες και μητέρες για την διασφάλιση των προϋποθέσεων ύπαρξης, συντήρησης και κυρίως διατήρησης του θείου τούτου δώρου.
Τέτοιοι, και όχι διαφορετικοί, είναι οι σημερινοί έλληνες γονείς που αδιαμαρτύρητα, αλλά και συναμαρτάνοντας, αποδέχονται να βλέπουν τα τέκνα τους ως περίσσια ανθρώπινης ύπαρξης!

[3] Ιδού πως περιγράφει το φαινόμενο της επίδρασης του δημόσιου χρέους πάνω στα αγέννητα και ανήλικα τέκνα ακόμη από το 1842 ο Άγγλος καπιταλιστής και διανοητής από το Newcastle, Thomas Doubleday:

«Η πιο μεγάλη και πιο μοιραία αντίρρηση σε όλα τα εκτεταμένα συστήματα εθνικού δανεισμού, είναι, ωστόσο, ότι υποθηκεύουν, στην πράξη, την εργασία στην αιωνιότητα. Μιας και μόνο από τα προϊόντα της εργασίας του έθνους μπορεί να πληρωθεί ο ετήσιος τόκος.
Αυτό δεν είναι βιασμός μόνο των φυσικών νόμων, αλλά όλων των νόμων γενικά. Δεν υπήρξε ποτέ κανένας κώδικας επί της γης, που να κάνει τα παιδιά υπόλογα για τα χρέη των πατέρων τους, εκτός κι αν αυτοί άφησαν στα παιδιά τους περιουσία για να τα πληρώσουν. [Πολύ περισσότερο όταν αυτά τα χρέη καν δεν τα δημιούργησαν οι πατέρες … Π.Μ.]
Το να υποθηκευθεί η μελλοντική εργασία ενός παιδιού για να πληρωθεί ο τόκος ενός χρέους, που συνάφθηκε πριν αυτό να γεννηθεί, είναι στην πραγματικότητα η μετατροπή αυτού του παιδιού σε δούλο.
Ένα νήπιο, που έχει υποθηκευθεί με αυτόν τον τρόπο, γεννιέται είλωτας και δουλοπάροικος. Το σώμα του δεν του ανήκει περισσότερο απ’ ότι ανήκει στον κάτοχο των εγγυήσεων. Ενώ υπό οποιαδήποτε πρόφαση ή όνομα, οι κόποι του γίνονται ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Είναι δούλος από κάθε πρακτική άποψη και δούλος θα πρέπει να ονομάζεται.
Σύμφωνα με τον ορισμό, «δούλος» είναι εκείνος «ο άνθρωπος του οποίου ο σωματικός μόχθος και οι καρποί του είναι ιδιοκτησία κάποιου άλλου», και σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει κάθε άνθρωπος που η εργασία του υποθηκεύεται για να πληρωθεί ο τόκος ενός Εθνικού Χρέους.»
O, tempora! O, mores!!

[4] Χάρις στην σκέψη και τις αναλύσεις μιας μακράς σειράς προοδευτικών συγγραφέων, αναλυτών και μελετητών γνωρίζουμε σήμερα με ακριβή και όλως ασφαλή τρόπο τις επιβεβλημένες πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε σχετικώς με το δημόσιο χρέος, όταν αυτό απειλεί να καταβροχθίσει μία χώρα και τον λαό της, αλλά και ποτέ εις το μέλλον να μην περιέλθουμε σε παρόμοια κατάσταση.
Επιγραμματικώς, αυτές οι θεμελιακές πολιτικές εξόδου και αναγέννησης, καταρχήν και καταρχάς, έχουν ως ακολούθως:

1. Μονομερής άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του επαχθούς χρέους.
2. Τιμωρία όλων των ενόχων που δημιούργησαν ή διαχειρίστηκαν το επαχθές χρέος καθώς και άμεση δήμευση των περιουσιών τους.
3. Έξοδος από την ευρωζώνη και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.
4. Επιστροφή του Κατοχικού Δανείου και καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων.
5. Εθνικοποίηση των Τραπεζών και έλεγχος της οικονομίας και της κίνησης κεφαλαίων.
6. Σεισάχθεια για όλα τα υπερχρεωμένα ανήμπορα νοικοκυριά και ανάδειξη του αναγεννημένου κράτους σε κεντρικό μοχλό ολόπλευρης παραγωγικής ανάπτυξης της οικονομίας και κοινωνίας.
7. Αναδιάταξη όλων των εξωτερικών, εμπορικών και αμυντικών, σχέσεων της χώρας με μοναδικό κριτήριο την υπεράσπιση του πλούτου, των συνόρων και της ιστορίας μας.
8. Εκ θεμελίων δόμηση μορφής και περιεχομένου όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης ώστε να αντιστοιχίζεται πλήρως στην νέα μορφή οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Καθολική, ψηφιακή, διαλεκτική αλληλεπίδραση ατόμου-κοινωνίας-υφηλίου.
9. Συντακτική Εθνοσυνέλευση για την σύνταξη και ψήφιση νέου λαϊκού, δημοκρατικού συντάγματος.
10. Όλες οι εθνικές και ταξικές όψεις θα υφίστανται συναρμοσμένες και θα υπάγονται στην ενιαία οντότητα:
Λαός-Παιδεία-Οικονομία-Διαχείριση-Ασφάλεια-Περιβάλλον-Υγεία
που θα ίσταται στην υπηρεσία κάθε ενός ξεχωριστού μέλους της κοινωνίας.

Παντελής Μιντεκίδης,
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) Φλώρινας