Εγέρθητι ο κοιμώμενος…

Επί 10ετίες ο τυπικός μέσος Έλλην ψηφοφόρος θήρευε και μετατρέπονταν σε θήραμα την ίδια στιγμή…Θήρευε πομπώδεις πολλά υποσχόμενους υποψηφίους , οι οποίοι υπόσχονταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και θηρεύονταν ως αθώο και ανυποψίαστο θήραμα με την προοπτική του διορισμού στην αθάνατη γηραιά κρατική αγελάδα , της οποίας το άρμεγμα έθρεψε γενιές και γενιές…
Όλα έβαιναν καλώς, δάνεια, διορισμοί, εκλογές και πάλι εκλογές…
Και κάποια στιγμή έκανε την εμφάνιση της δραματικά στο προσκήνιο η γνωστή και μακροημερεύουσα πλέον κρίση.
Το σκηνικό άρδην μεταβλήθηκε σε δαιμονοποίηση των πάντων… Όλα αμφισβητήθηκαν, αναθεματίστηκαν, στοχοποιήθηκαν… Όλα πλην ενός…
Αυτών των ιδίων επαγγελματιών πολιτικών οι οποίοι ενορχήστρωναν την κρατική ορχήστρα με εύηχα άσματα και συνθήματα ευρείας κατανάλωσης…
Κι όταν πια το κοινό αίσθημα διεγείρετο από την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας, όπου η στέρηση και των απολύτως απαραίτητων για την επιβίωση αγαθών έγινε κατεστημένο για μεγάλη μερίδα των συνανθρώπων μας, όταν ακούστηκε το πρώτο ανάθεμα εναντίον τους και ο πρώτος λίθος ερρίφθη κατά των αναμάρτητων, συνέβη το εξής θαυμαστό…
Συσπειρώθηκαν, ενώθηκαν και απέκτησαν κοινό σώμα και κοινό στόμα…
Οι ορκισμένοι εχθροί έγιναν συνεργάτες αγαστοί, αδελφοποιήθηκαν για το κοινό καλό…
Και ποιό το νέο τους εγχείρημα; Η ψήφιση νομοσχεδίων, πολυνομοσχεδίων και πάλι από την αρχή…
Και κάπου εδώ αρχίζει να ξυπνά ο μέσος Έλλην ψηφοφόρος… Κάπου εδώ αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι στο παλιό, κλασικό κωμειδύλιο, στο ρομάντσο του ψηφοφόρου με τον πατροπαράδοτο υποψήφιο, έπρεπε να πέσει αυλαία…
Το ρήγμα βάθαινε, ο βηματισμός ολίσθαινε πια στο χείλος του γκρεμού όταν ο ψηφοφόρος άνοιξε τα μάτια και τον έλουσε αιφνίδια η απλή αλήθεια: «Όλα διδάσκονται, οικονομία, μαθηματικά, νομική, ιατρική πλην ενός: του ήθους και της εντιμότητας» Αυτό ή το χεις αποσκευή παιδιόθεν ή… αλίμονο με τόσα φώτα, πιο φτωχός απ’ ότι πρώτα…Ι (Κόλαση, Δάντης)
Κι άρχισε αγουροξυπνημένος ακόμη να αναζητά πρόσωπα…
Πρόσωπα που να εμπνέουν εμπιστοσύνη , ακριβώς όπως σε μια μάχη εμπιστεύεσαι την ζωή σου μόνο στον στρατιώτη που ξέρεις ότι θα πέθαινε για σένα…
Άρχισε να κατανοεί πως η ξύλινη γλώσσα ήταν μόνο και μόνο για να κρύβει από την κατανόηση του την καμουφλαρισμένη αλήθεια πως πίσω από τους ωραιότατους ευφημισμούς , δεν υπήρχε τίποτα…ο Βασιλιάς ήταν γυμνός…
Κι άρχισε να κοιτά με ενδιαφέρον τον φίλο του, τον απλό συμπολίτη, τους ανθρώπους που χωρίς πολλές πολλές τσιριμόνιες, χωρίς πολύ πολύ θόρυβο, αγωνίζονταν στην αφάνεια , ο καθένας στον φυσικό του χώρο , για μια καλύτερη καθημερινότητα…
Δεν άντεχε πια άλλο να ακούει μεγαλόστομες διακηρύξεις έτσι νηστικός όπως ήταν…
Ούτε ότι αν το μνημόνιο ξαφνικά γίνονταν καπνός, ότι έτσι σαν καπνός θα εξατμίζονταν κι η δική του η ύπαρξη… Χαμένος χωρίς ευρώ…
Γιατί αυτά καιρό τώρα τα ζούσε στο πετσί του…
Τώρα ήθελε αυτόν που θα στέκονταν στο πλευρό του και θα πολέμαγε συνειδητά , επίμονα , γιατί κι εκείνος ήταν μνημονιόπληκτος, γιατί κάποιος αν όχι αυτός δίπλα του υπέφερε από την «ευδαιμονία» που έφερε στην χώρα το μνημόνιο, κι υπέφερε χωρίς ελπίδα διαφυγής, αδιέξοδα…
Κι ήταν πια προφανές πως σε αυτές τις εκλογές , όπου το σκηνικό εκτυλίσσονταν στην αυλή του, ήταν αποφασισμένος να επιλέξει αυτόν που δεν είχε καμιά σχέση με τους προηγούμενους σωτήρες του..
Γιατί είχε πια καλά καταλάβει πως ο λαός σώζει …Δεν σώζεται…

Ειρήνη Βασιλείου
Νεφρολόγος
Υπεύθυνη Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Γενικού Νοσοκομείου Φλώρινας