Ελληνική Κωμωδία

Κεφάλαιο 5: Γιατί οι εσωτερικοί κατακτητές τα βρίσκουν με τους εξωτερικούς

Του Παντελή Μιντεκίδη

Γιατρός: Λυπάμαι που το λέω, αλλά θα πεθάνετε.

Ασθενής: Δεν το πιστεύω! Και πότε θα πεθάνω, γιατρέ μου;

Γιατρός: 10, 9, 8, 7, 6,...

Σε προηγούμενα κεφάλαια της σειράς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, κυρίως στο Κεφάλαιο 3, αναλύσαμε σε κάποιο βαθμό διεξοδικότητος το παγκόσμιας μοναδικότητος φαινόμενο της ελληνικής άρχουσας κάστας, την αθλιότητα της οποίας ενδεχομένως μόνον η κυπριακή άρχουσα κάστα θα μπορούσε εν τινί βαθμώ να ανταγωνιστεί. Κατ’ αρχήν, αυτή η κολοσσιαία οικονομικοπολιτικοκρατική μαφία -προϊόν της απαρχικής και διαχρονικής σύμφυσης κρατικοδίαιτων εργολάβων και προμηθευτών του δημοσίου και σταδιακώς ενσωματούμενων σε αυτούς μεγαλοαστών- κάθε άλλο παρά ως ευρωπαϊκή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, για να μην ομιλούμε καν για φιλοευρωπαϊκή. Ωστόσο, πάντα εμφανίζεται με ευρωπαϊκό προσωπείο, για να εξαπατάει και τον λαό της και τους ξένους.

Πολύ εύγλωττα ωστόσο ο Σαμαράς αποκαλύπτει το υπέρτατου και διαχρονικού δωσιλογισμού όραμα της ελληνικής άρχουσας κάστας:

«Σας ανέφερα τρεις χαρακτηριστικές κατευθύνσεις-οράματα στη διεθνή μας πολιτική, … τρεις καίριους ρόλους που πρέπει και μπορούμε να δημιουργήσουμε ως χώρα. Στα πλαίσια της Ευρώπης βέβαια, αλλά και πέραν της Ευρώπης. Για λογαριασμό της Ευρώπης, ασφαλώς, αλλά και με υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας. Οράματα ναι, αλλά που πατούν στέρεα στη γη.
Συνοψίζω:
- Η Ελλάδα ως «επένδυση ασφάλειας» της Ευρώπης στην ταραγμένη Νοτιανατολική Μεσόγειο.
- Η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της περιοχής μας, ως λύσεις στο πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από ξένους.
- Η Ελλάδα ως «πύλη» για τις εμπορικές σχέσεις Ευρώπης-Κίνας, που είναι και γίνονται όλο και πιο σημαντικές. Και για την Ευρώπη και για την Κίνα …»
Προσέξατε τί μας προτείνει και για τί είδους οράματα αγωνίζεται ο Σαμαράς;
Η Ελλάδα για τον Σαμαρά δεν έχει κανένα νόημα ύπαρξης, καμιά άλλη προοπτική, παρά μόνον ως χώρα «διευκόλυνσης» ξένων ισχυρών συμφερόντων. Ως υποτακτικός υπηρέτης των ξένων είτε Ευρωπαίων είτε Κινέζων, ακόμη και γιουσουφάκι οραματίζεται να γίνει ο ελληναράς, αφού ευθαρσώς δηλώνει: «… και οι άλλες χώρες της περιοχής μας …», που πάει να πει ότι ήδη έχει εκχωρήσει το μισό Αιγαίο στους τούρκους, αλλά οι τούρκοι έχουν άλλο όραμα από αυτό του Σαμαρά ο οποίος τους εκχωρεί μόνον το μισό: Οι τούρκοι το θέλουν όλο!
Εκφράζει λοιπόν ο Σαμαράς την ιδεολογία του καθολικού δωσιλογισμού, της εθνοπροδοσίας, της εθνικής υποτέλειας.

[Προχθές οι απολυμένοι της ΕΡΤ έλαβαν επιστολή συμπαράστασης από τους συναδέλφους τους από την Τουρκία:
«… θεωρούμε καθήκον μας να διακηρύξουμε την πλήρη αλληλεγγύη με τους συναδέλφους μας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου …».
Τί σημαίνει αυτό για όποιον γνωρίζει ανάγνωση;
Απλώς ότι οι εμφορούμενοι από αλληλ-έγκυα … αισθήματα πάντα άθλιοι τουρκαλάδες, δεν αναγνωρίζουν ότι το Αιγαίον ανήκει στους έλληνες συναδέλφους τους, αφού οι έλληνες ευρίσκονται από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, σαν δηλαδή να μην υπάρχουν έλληνες στο Αιγαίον, σαν αυτό να μην ανήκει στην Ελλάδα, στην δημοσιογραφική δικαιοδοσία της ΕΡΤ.
(Ένα δίκαιο έχουν βεβαίως οι τούρκοι δημοσιογράφοι, αφού τουλάχιστον μέχρι τις ανατολικές ακτές του Πηλίου που συμβαίνει να γνωρίζω εξ ιδίων και για πολλά έτη, οι δέκτες λαμβάνουν καλύτερα και αδιαλείπτως σήμα από τούρκικα τηλεοπτικά κανάλια, παρά από ελληνικά … Βεβαίως, με τον πλήρη εκτουρκισμό των ελληνικών καναλιών και πολλών ελληνικών συνειδήσεων, το γεγονός αυτό είναι πλέον άνευ ουσιώδους σημασίας …)
Το ότι οι τούρκοι δημοσιογράφοι είναι άθλια υποκείμενα ήταν ανέκαθεν γνωστό σε όλους. Εκείνο όμως που είναι ολιγότερο γνωστό είναι η τρισαθλιότης των απολυμένων της ΕΡΤ οι οποίοι παρέλαβαν την επιστολή των τούρκων και όχι μόνον αποδέχτηκαν το ελεεινό περιεχόμενό της, αλλά περιπλέον, αφού θερμώς ευχαρίστησαν τους αποστολείς, το ανακοίνωσαν γεμάτοι περηφάνια και στον ελληνικό λαό, … προφανώς για να συνηθίσει στη ιδέα του διαμελισμένου Αιγαίου που ονειρεύεται ο Σαμαράς, καθώς και οι απολυμένοι της ΕΡΤ!]

Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά λοιπόν διαγγέλλει στον ελληνικό λαό ότι μετατρέπεται απροκάλυπτα σε κόμμα μαυραγοριτών που διεκδικεί να υποταχθεί και να εργαστεί:
1. «… για λογαριασμό της Ευρώπης …»: μία διατύπωση που δεν φροντίζει να αποκρύψει τίποτε, αφού το ελληνικό λαΐδιον ήδη προ πολλών ετών έχει αποδεχτή αυτό το ευρώδουλο πεπρωμένο του, και επίσης,
2. «… με υπέρτατο γνώμονα το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας.»: μία διατύπωση που πρέπει να είσαι σχετικώς έμπειρος για να καταλάβεις το βρόμικο περιεχόμενό της. Όποτε οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κάστας ομιλούν για «το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας», πάντα εννοούν τις τσέπες των ημετέρων αφεντικών και επί του προκειμένου το συμφέρον της ελληνικής άρχουσας κάστας που ποντάρει σε ικανό μερίδιο από το γενικό ξεπούλημα της χώρας και του λαού της.

Σήμερα λοιπόν ο Σαμαράς και η αργυρώνητη συμμορία που κυβερνάει τον τόπο, γυρίζει στα γεννοφάσκια της, στις ρίζες της, εκεί από όπου αντλεί την κοινωνική και πολιτική καταγωγής της: στο κόμμα των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Δεν χρειάζονται πια τα προσχήματα. Η μηδενική αντίσταση του ελληνικού λαϊδίου και η αφόρητη πίεση των πατρώνων, τον κάνουν να νιώθει ότι έφτασε η ώρα να αποκαλύψει αυτό που του αξίζει και πάντα έκρυβε ότι κατέχει, δηλαδή τον τίτλο του υπέρτατου δοσιλόγου.

Έτσι τυχαίως, αίφνης και αναιτίως εμφανίστηκε ο υπέρτατος αυτός δοσίλογος;
Κάθε άλλο. Η «ψυχοπάθεια» του enfant gâté της κάστας Κ. Καραμανλή, ήταν να εντάξει πάση θυσία την Ελλάδα στην ΕΟΚ, φαινομενικώς για να την αποσπάσει από την Αμερικάνικη σφαίρα επιρροής και έτσι να την διασώσει …, στέλνοντάς την όπως τα γεγονότα έδειξαν από την Σκύλα στην Χάρυβδη, προβάλλοντας το ψευδοδίλλημα ότι η Ελλάς δεν επιδιώκει την ένταξη στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες για οικονομικούς λόγους αλλά για πολιτικούς (και γεωστρατηγικούς ...)
Εκπροσωπούσε, εξέφραζε, διαβεβαίωνε και υποσχόταν προς κάθε κατεύθυνση και σε όλους τους τόνους τα πάντα, όποια αντιφατικότητα και αν τα χαρακτήριζε. Στην διαρκώς αρνητική ως προς την ένταξη λόγω αναιμικότητος μικρή και μεσαία ελληνική κεφαλαιοκρατία έταζε λαγούς με πετραχήλια για να συναινέσει, παραδείγματος χάριν, ότι θα διευρυνθεί η αγορά για την πώληση των προϊόντων της ή θα αποκτήσει φθηνότερη πρόσβαση στην τεχνολογία της Δύσης.
Το ίδιο έπραττε και με τους Γαλλογερμανούς, ώστε να συναινέσουν και να αποδεχτούν την Ελλάδα στην λυκοοικογένεια της ΕΟΚ, αφηγούμενος παραδείγματος χάριν το παραμύθι ότι η δημοκρατία στην χώρα κινδυνεύει από την διαρκώς ελλοχεύουσα αμερικανοκίνητη χούντα (παρά το γεγονός ότι η χούντα τον έφερε από το Παρίσι και τον όρκισε ως πρόεδρο …) ή ότι η Ελλάς αποτελεί ευκαιρία για επενδύσεις ευρωπαϊκών κεφαλαίων (που ποτέ δεν έγιναν, εκτός από κάποιες αποικιοκρατικού χαρακτήρα …) και για εξαγωγές προς την Ελλάδα (που φυσικά αφορούσαν μόνον σε καταναλωτικά αγαθά αγορασθέντα με δανεικά και όχι σε βιομηχανικά μέσα παραγωγής …) κατορθώνοντας να κάμψει την αντίσταση του καγκελάριου-οικονομολόγου Χέλμουτ Σμιτ που αρχικώς διακήρυττε ότι η Ελλάς θα ενταχθεί στην ΕΟΚ μόνον πάνω από το πτώμα του.

Όντως, ο Καραμανλής κατόρθωσε να εξαπατήσει και τα δύο μέρη προς όφελος της ελληνικής άρχουσας κάστας την οποία σαν πιστό σκυλί φανατικώς και αδιαλείπτως υπηρετούσε (αν ήθελε ας έκανε και αλλιώς …) είτε την περίοδο του παλατιού είτε την περίοδο της χούντας που σιωπηρώς την αποδεχόταν επί επτά έτη, και δεν ομιλούμε για την απουσία κάποιου αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά για την παντελή απουσία έστω μιας έντονης φραστικής καταδίκης της χούντας, αφήστε που από την πίσω πόρτα διαπραγματευόταν με απεσταλμένους της χούντας στο Παρίσι τους όρους της επιστροφής του, χρόνια πριν από την κυπριακή τραγωδία.
Και όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι με την βία ή την νοθεία ή την γοητεία, ο Καραμανλής είχε μια αποδοχή από τον νυν και αεί ολικώς, πολιτικώς αδαή, και μερικώς, πνευματικώς ελλιπή, λαό, ενώ ταυτοχρόνως η κάστα τον είχε χειροπόδαρα δεμένο και ως τέως κομιτατζή κυνηγό ελληνικών κεφαλών ενταγμένο στον βουλγαρικό στρατό κατοχής και, στην συνέχεια, ως πράκτορα των γερμανών κατακτητών, πριν αναβαθμιστεί σε πράκτορας των άγγλων κατακτητών, όπως άλλωστε συνηθίζουν να δένουν οι ντόπιες οικονομικές ελίτ και οι ξένοι εισβολείς τους προοριζόμενους για πρωτοκλασάτες θέσεις πολιτικούς εκπροσώπους τους.

Σήμερα με παρόμοιο τρόπο η Μέρκελ έχει δεμένο το σύνολο του κυβερνόντος πολιτικού κόσμου της Ελλάδος και τους χορεύει σαν αρκουδάκια, εκτελώντας επακριβώς όλα τα νούμερα και κάνοντάς τους να τρέμουν μήπως και η Δωροθέα στείλει τους λογαριασμούς των μιζών της τελευταίας τριακονταετίας στους εισαγγελείς όπως επιλεκτικώς και μόνον προειδοποιητικώς έπραξε με τον Άκη.
Αλλά αγαπητή Δωροθέα, όταν εσύ πήγαινες η ελληνική κάστα είχε ήδη επιστρέψει … που πάει να πει: Η ομερτά στις μαφίες όλου του κόσμου σπάει, στην ελληνική όμως κάστα ΟΧΙ!

Και επιπλέον, τί fantaisie και απολύτως θεατρικό κλείσιμο ήταν αυτό της ΕΡΤ;
(1) Ακριβώς, θεατρικό. Για να κοροϊδέψουν την τρόικα ότι το δήθεν βαρίδιο, ο κυρ Φώτης, πετάχτηκε έξω και τώρα επιτέλους, δήθεν απρόσκοπτα, θα προχωρήσουν οι δήθεν μεταρρυθμίσεις. Λες και δεν φαινόταν όλο αυτό το έτος η κωμωδία που έπαιζαν οι τρεις τους για να εξαπατήσουν την τρόικα και να κρατήσουν την κάστα στο απυρόβλητο ώστε να φορτώσουν όλα τα βάρη στον ελληνικό λαό.
(2) Πάρτε και κάνα δυό χιλιάδες απολυμένους μέχρι τον Ιούνιο, … που όμως θα τους ξαναπάρουμε τον Σεπτέμβριο, μόλις τελειώσουν τις θερινές τους διακοπές … Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάση ότι αυτοί απολύουν, αυτοί επαναπροσλαμβάνουν και λογαριασμό δεν δίνουν. Πάντως είδατε με τί πυγμή ανακοίνωνε το βραδυνοιακό, βραδύγλωσσο το κλείσιμο της ΕΡΤ;
(3) Νά και μια διεθνής κατακραυγή για το κλείσιμο της ΕΡΤ εις βάρος της τρόικας. Εμείς που την κλείσαμε δεν φταίμε, η κακιά η Μέρκελ μας εξανάγκασε …
(4) Να και το λαΐδιον ακόμη πιο αντι-γερμανικό …, και το χειρότερο, από πίσω να ωριμάζει όλο και περισσότερο η ιδέα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα μέσα στο ανύπαρκτο μυαλό του.
(5) Μέχρι -τάχα μου δήθεν- και το πολιτειακό alzheimer έδειξε την δυσαρέσκειά του. Βέβαια ο μόνος αυτήκοος μάρτυς ήταν ο … Τσίλλερ.
(6) Πάρτε και ολίγο τζατζίκι με μπόλικο μαϊντανό από το ΣτΕ. Είμαστε κράτος δικαίου, φωνάζει διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά της η μαϊμού.
(7) «Η χώρα αντιμετωπίζει πλέον σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συνοχής, πολιτικής σταθερότητας και δημοκρατίας», κράζουν προς την τρόικα πάνω από τα πτώματα των ελλήνων οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κάστας, λές και η τρόικα τρώει κουτόχορτο και δεν γνωρίζει τί είδους δημοκρατία είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια η χαβούζα Ελλάς.
(8) Και ακόμη: Προσέξτε, μή μας ζορίζετε και πολύ, διότι τώρα η κυβέρνηση είναι πολύ ασταθής και θα ξαναπάμε σε εκλογές … Κάτι φυσικά που ούτε για αστείο θέλει να ακούει η τρόικα.
(9) Και ποιοί θα βγούν με 50%, αν πάμε σε εκλογές; Το ξέρετε πολύ καλά αγαπητή τρόικα. Άρα, μην μας πιέζετε με ανόητες απαιτήσεις τους είδους να πληρώσουμε φόρους ή να ανοίξουμε λίστες ή να αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Ξέρετε, τέτοια πράγματα στην Ελλάδα δεν γίνονται: τις ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις θα τις «αγοράσει» η κάστα, αφού απαξιωθούν έτι περεταίρω!
(10) Το πολύ-πολύ να φορολογήσουμε τους τόκους του παππού από τις αποταμιεύσεις που κάνει, για να μην επιβαρύνει τα παιδιά του και τα εγγόνια του με τα έξοδα για το σάβανο … Άρα, χωρίς σάβανο θα θάβονται από τούδε τα τιμημένα γερατειά στην Ελλάδα, θα γράφουν με πηχυαίους τίτλους οι λουμπινιάριδες του τύπου.
(11) Και στο διπλανό καλάθι, σε απόσταση αναπνοής, πόσα χρυσά αυγά εκκολάπτονται αγαπητή τρόικα; Η διαφημιστική καμπάνια του ΣΚΑΪ για να αρχίσει να τρώει χρυσά αυγά ο νεοέλληνας έχει ξεπεράσει και αυτήν του ΜΕΓΑ για το pretty bra.
(12) Μα αργείτε, επί τέλους κάντε κάτι, θα ξαναπεί η τρόικα. Τί να κάνουμε, θα απαντήσουν οι εκπρόσωποι της κάστας, η κυβέρνηση είναι νέα και δεν έχει ακόμη βρει τον βηματισμό της. Άλλωστε ξέρετε, το καλοκαίρι στην Ελλάδα όλα παραλύουν…
(13) Γι αυτό δώστε μας τα οχτώ δις και εμείς όλα θα τα ταχτοποιήσουμε, υπόσχετε ο Χατζηαβάτης.
(14) Βέβαια ο θείος Σόιμπλε γνωρίζει καλά με τί Καραγκιόζιδες και Χατζηαβάτιδες πολιτικούς έχει να κάνει στην Ελλάδα, έλα όμως που έχει μπροστά του εκλογές…
(15) Εκείνος ο καλοκάγαθος Βέλγος Jean-Claude Juncker με μάγουλα παντζάρι από τις ευρυαγγείες, τί φιλέλληνας που γίνεται μετά από την δεύτερη μπουκάλα ουίσκι!

Έτσι απλά έχουν τα πράγματα, και οι μεγαλόσχημοι αναλυτές στα μπλογκς, στις στρογγυλές τράπεζες και στις εφημερίδες προσπαθούν με τις βαθυστόχαστες παπαρολογίες τους να μας δείξουν πώς θα διέλθει η κάμηλος από την κεφαλή μιας βελόνης…
Συνεχίζουμε από εκεί που διακόψαμε.
Δεν θα πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας ότι η ΕΡΕ πάντα προβαλλόταν ως το κόμμα της ελληνικής άρχουσας κάστας και των εθνικοφρόνων (ο θεός να φυλάει το έθνος από τέτοιους εθνικόφρονες …) και η Ένωση Κέντρου ως το κόμμα των καταδιωγμένων από την κάστα ελλήνων μικρού και μεσαίου μεγέθους αστών και δημοκρατών (ούτως ειπείν …), αν και τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και ξεκάθαρα ούτε τόσο ελέγξιμα όπως είναι σήμερα ... Και όταν μετά την χούντα οι αμερικάνοι έστειλαν στην Ελλάδα τον πράκτορά τους Αντρέα Παπανδρέου για να παρακωλύσει την ευρωπαϊκή πορεία της, αλλά κυρίως για να διαλύσει την ελληνική κομμουνιστική αριστερά -για την οποία, ως βαθειά νυχτωμένοι, θεωρούσαν ότι διατηρούσε κάποια ομοιότητα με την άλλοτε ποτέ επαναστατική εθνική αριστερά του Νίκου Ζαχαριάδη και τους έπιανε σύγκρυο απλώς και μόνον με αυτήν την σκέψη, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια μικροαστική τοιούτη, απλό πρακτορείο στην Ελλάδα του παλινορθωμένου καπιταλισμού της ΕΣΣΔ και ταυτοχρόνως μηχανισμός εκβιασμού στα χέρια της κάστας προς την Δύση- αυτός, ο περιβόητος αντιδικτατορικός αγωνιστής, Ανδρέας, καθώς και όλοι οι εύπιστοι ή ιδιοτελείς ψευτοαντιστασιακοί ακόλουθοί του: εαμογενείς, μικροαστοί «προοδευτικών» πεποιθήσεων, κατά φαντασίαν επαναστάτες δήθεν εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου και το κακό συναπάντημα, τάχιστα ενσωματώθηκαν ποιθηνίως στην υπηρεσία της άρχουσας κάστας (αφήνοντας κατ’ εντολήν της κάστας άθιχτη την αριστερά, καθότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης …, αλλά ο μουσαφίρης ως ευφυής πολιτικός που ήταν αμέσως έπιασε το υψηλό νόημα περί της ουσίας της ελληνικής αριστεράς …) και έτσι, αφενός, παραβιάζοντας τις διαταγές των υπερατλαντικών εντολέων του, διέλυσε κατά την πάγια και αδιαπραγμάτευτη απαίτηση της κάστας τον κύριο εχθρό της, το κόμμα των «αστών δημοκρατών», την Ένωση Κέντρου -που μόνον συγκυριακά και για ευνόητους λόγους οι ψηφοφόροι της «υποστήριξαν» τον Καραμανλή το ‘74, αφού ως «αστοί» ίσταντο πάντοτε φανατικώς κατά της κάστας και άρα αδιαμφισβητήτως αντικαραμανλικοί και καθόλου υπερκαραμανλικοί όπως οι πασόκοι- αφετέρου, κατά τις προεδρικές εκλογές του ’85, επίσης κατ’ εντολήν της κάστας, χτύπησε αλύπητα το γερασμένο άλογό της, τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και ως πρόεδρος της δημοκρατίας, νόμισε ότι είχε το πάνω χέρι και πεφωτισθείς από τον ελαύνοντα Αρχάγγελο Μιχαήλ, άρχισε ενοχλητικά να φλερτάρει με ιδέες ανάπτυξης του βιομηχανικού καπιταλισμού προβάλλοντας ενστάσεις, ομολογουμένως κομψές, στην υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων που έστελνε ο ολο-καστικώς προσκυνημένος πλέον πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, συμπεριφορά του Καραμανλή που ουδέποτε έτυχε συγχωρήσεως από την πλευρά της κάστας, και έτσι έμελε στον δύσμοιρο ελληνικό λαό να του προκύψει από το πουθενά ο ολικώς υποχείριος Σαρτζετάκης στην θέση του Καραμανλή, ο οποίος μετά την έκτιση της πενταετούς ποινής του και με κατά πολύ ad hoc ψαλιδισμένη την προεδρική του ισχύ με το αναθεωρημένο σύνταγμα, επανέκαμψε αυτήν την φορά όμως όχι ως πολιτικός ανήρ αλλά ως πολιτικό ζόμπι…
Άλλωστε, είναι πανθομολογούμενο και πασιφανές το γεγονός ότι το νέφος του Alzheimer, ανεξαρτήτως εγκαταβιούντων καταληψιών, ουδέποτε έπαψε να πλανάται υπεράνω του Προεδρικού Μεγάρου (τέως βασιλικού λαχανόκηπου στον οποίο τα βλίτα ουδέποτε έπαψαν να ευδοκιμούν έως των ημερών μας …) τοσούτον μάλιστα, ώστε να κάνει κάποιους προπετείς να προτείνουν τούτο το όμορφο μέγαρο του Τσίλλερ να μετατραπεί σε κλινική ανοιακών νοσημάτων και ποδάγρας...
Είναι φανερό ότι η καθορίζουσα τα ελληνικά κοινωνικά τεκταινόμενα ανταγωνιστική σύγκρουση συντελείτε πάντοτε αναμεταξύ της καταδιώκουσας άρχουσας κάστας (καπιταλιστές των κρατικοδίαιτων εργολάβων και προμηθευτών, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών, της γαιοκτησίας και άλλων τρωκτικών της έτοιμης, ήδη παραχθείσης, υπεραξίας και γαιοπροσόδου) και των καταδιωκόμενων μικρών και μεσαίων παραγωγών καπιταλιστών (παραγωγών της υπεραξίας, άρα και μοναδικών πραγματικών φοροδοτών), με τους ολίγιστους μεγαλοκαπιταλιστές ήδη εξ υπαρχής ενσωματωμένους στην άρχουσα κάστα, ενώ η όποια εργατική τάξη (μοιρασμένη σε ΠΑΣΟΚ και σε ΝΔ) να χύνει νερό στον μύλο της κάστας εις βάρος των παραγωγικών καπιταλιστών με μυλωνούδες τους κάθε είδους συνδικάλες, αριστερά κόμματα, γκρούπες, πρωτοβουλίες, σέχτες, πατάτες, μουστοκούλουρα, … ώσπου οριστικώς και αμετακλήτως να έχει κατισχύσει από άκρου εις άκρον η κάστα με τον απόλυτο πολιτικό εκπρόσωπό της, τον Αντρέα, και στην συνέχεια τον εντολοεισπράκτορα γραμματικό της, τον Γιωργάκη, ο οποίος εν πλήρη υποταγή ενέταξε την Ελλάδα στο κράτος της τρόϊκας (μετά από την Σημίτιο χρυσή εποχή της κάστας και την αφασιακή απραξία του απόλυτου πολιτικού μηδενικού, Κωστάκη, ο οποίος έφαγε 5-6 νταβατζήδες και άφησε στους ΓΑΠ, Παπαδήμο, Σαμαρά-Μπενίτο-ΚυρΦώτη να φάνε άλλους 5-6 ώστε την δουλειά να ολοκληρώσουν Τσίπρας-Καμένος-ΜιχαηλΗλίας, και έζησαν καλά και εμείς καλύτερα …) διασώζοντας την άρχουσα κάστα από τον επικείμενο βέβαιο κατασφαγιασμό της από τον λαό, μιας και αυτή επ’ ουδενί δεν δεχόταν, ούτε φυσικά είχε την δυνατότητα, να ξεπληρώσει το χρέος (που συστηματικώς ευνοούσαν-επέβαλαν οι εξαγωγείς κεφαλαίων μέσω δανεισμού νεοαποικιοκράτες αλληλέγγυοί μας ευρωπαίοι) και που η ίδια είχε δημιουργήσει καταληστεύοντας τα δημόσια έσοδα και τα δανικά της χώρας. Φανταστείτε μόνον την ποσότητα αίματος που θα χυνόταν, αν τολμούσε η ίδια η κάστα μόνη της (χωρίς να έχει προσκαλέσει την τρόικα) να πάρει έστω το ένα χιλιοστό των μέτρων που λαμβάνει σήμερα με τις πλάτες της τρόικας! Το πανελλήνιο συνδικαλιστικό αδελφάτο για κάθε ψήλου πήδημα μπορούσε να προκαλέσει επανάσταση, πού κρύβονται τώρα οι ποντικίνες… όπου ολόκληρη η Ελλάς αφανίζεται; Κάνουν αντιπερισπασμούς και υποσκάπτουν κάθε πολιτική κίνηση απελευθέρωσης των εργαζομένων.
Ανέθεσε ωστόσο η δωσίλογη ελληνική άρχουσα κάστα στην τρόικα (άλλο που δεν ήθελε και τούτη, αφού σαν δράκος του Κομόντο έριξε το δηλητήριο ελλοχεύοντας πλησίον και παρακολουθώντας πότε το θύμα θα λυγίσει) την διεκπεραίωση μιας σειράς έργων:
(1) το έργο της αναστολής του κατασφαγιασμού (η διάσωση είναι πλέον ιστορικώς ανέφικτη …) και πρόσκαιρης διατήρησης στη ζωή της άρχουσας κάστας -οικονομικής, πολιτικής, κρατικής- κάνοντας χρήση του μηχανισμού των νέων δανείων,
(2) το έργο του τσακίσματος της ραχοκοκαλιάς του ελληνικού βιομηχανικού κεφαλαίου, δηλαδή των συντριμμιών που απέμειναν από τις συστηματικές διώξεις που υπέστη και υφίσταται αυτός ο τομέας των μικρών και μεσαίων βιομηχανικών μονάδων καθ’ όλη την προηγούμενη περίοδο,
(3) το έργο της εκκαθάρισης της κόπρου του Αυγείου (το παρασιτικό κράτος που εδώ και πολλά χρόνια από αναντικατάστατο εργαλείο της κάστας στον πόλεμό της κατά της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είχε μετεξελιχθεί σε έναν μηχανισμό με τάσεις αυτονόμησης και ως εκ τούτου ασύμφορα δαπανηρό για την κάστα, ενίοτε δε και μη πλήρως ελέγξιμο …),
(4) το έργο του ολικού αφανισμού του όντως παρά φύσιν μεγάλου μέρους της ελληνικής παραγωγικής οικονομίας που δεν ανήκει στο καπιταλιστικό κύκλωμα (δηλαδή εκείνων των οικονομικών δραστηριοτήτων οι οποίες αν και παράγουν πλούτο, δεν παράγουν υπεραξία),
(5) το έργο της σημαντικής πτώσης του προσδόκιμου ζωής στην Ελλάδα σε επίπεδα σημαντικώς κατώτερα των προηγουμένων ετών (p-value & 0.001). Το μητσοτακικό μορμολύκειον που ακόμα δεν λέει να ψοφήσει, μόλις προσφάτως ανήγγειλε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες: «δυστυχώς οι έλληνες ζουν πολλά χρόνια»
(6) το έργο της δημιουργίας βιομηχανίας αυτοκτονιών (p-value = 0.0), αθρόας εισαγωγής λαθρομεταναστών (p-value = 0.0) και αύξησης ελληνικής υπογεννητικότητας (p-value = 0.0).

Τα ανταλλάγματα που έλαβε η τρόικα από την κάστα για την διεκπεραίωση αυτής της πολυεπίπεδης εργολαβίας είναι γνωστά σε όλους:
(1) Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, όχι για πέντε και δέκα χρόνια όπως διατείνονται τα εγχώρια φερέφωνα, αλλά με αντάλλαγμα όλο τον πλούτο της Ελλάδος: υπόγειο, επίγειο, αέρινο, ηλιακό, υδάτινο, θαλάσσιο, υποθαλάσσιο, ιστορικό παρόντα και μέλλοντα, έμψυχο, δομημένο, δημόσιο ή ιδιωτικό κοκ., και

(2) Φυσικά όλα αυτά σε ένα τέτοιο βάθος χρόνου οπόταν θα έχουν πεθάνει οι παρόντες ζώντες κάτοικοι μάρτυρες της κατοχής, ενώ οι ολίγιστοι νέοι κάτοικοι που θα γεννιούνται (από ατύχημα …) θα θεωρούν την κατοχή ως απολύτως φυσιολογική κατάσταση, με την απαραίτητη φυσικά επιστράτευση συνειδήσεων τοιούτων άθλιων και έμπειρων μηχανισμών όπως του εκπαιδευτικού μηχανισμού (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αποβλάκωσης) και του μεντιακού συστήματος αφελληνισμού και ύπνωσης που έχει στα χέρια της η άρχουσα κάστα, συνεπικουρούμενο όλο το πρότζεκτ από την αθρόα εισαγωγή μεταναστών, ολικώς ασυμβάτων με το έθνος των ελλήνων.

Μέχρι σήμερα όλα δείχνουν ότι οπουδήποτε και σε οτιδήποτε ποντάρισε η άρχουσα κάστα, και κυρίως η αφασιακότης του άθλιου ελληνικού λαϊδίου, πέτυχε διάνα. Τα πάντα πραγματοποιούνται επ’ ωφελεία της κάστας, χωρίς αυτή να βάλει δεκαράκι από την τσέπη της, με ένα αντίτιμο προς τους τροϊκανούς διασώστες της: την τελεσίδικη διάλυση του έθνους των ελλήνων για μια προσμενόμενη διαγραφή μέρους του χρέους της κάποτε στο μέλλον καθώς και την διατήρηση της θέσης της στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική άλυσο.
Μόνον μια μικρή δυσκολία με τον Σόιμπλε φαίνεται να αντιμετωπίζει η ελληνική άρχουσα κάστα, την οποία όμως ελπίζει πως σύντομα θα ξεπεράσει με κάτι ανοησίες του τύπου γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων. Με αυτήν την κίνηση η κάστα ελπίζει να στρέψει ακόμη περισσότερο τον ελληνικό λαό κατά των κακών Γερμανών για να μπορεί να ισχυρίζεται ότι η ίδια δεν ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας και πως δήθεν για όλα ευθύνονται οι κακοί Γερμανοί -όπως ακριβώς παλαιότερα είχε πουλήσει το παραμύθι ότι για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνονταν οι κακοί αμερικάνοι- ενώ στην πραγματικότητα οι γερμανοί δεν διέπραξαν τίποτε περισσότερο από ότι θα διέπραττε κάθε φυσιολογικός υδραυλικός προσκληθείς από την μιλφάρα για να της «επιδιορθώσει» τα υδραυλικά.
Βλέπει κανείς ότι η διαχρονική ελληνική επιδημία της κουτοπονηρίας η οποία σήμερα έχει φθάσει στα όρια της εθνικής παράνοιας, δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις αλλά καταλαμβάνει όλο το πολιτικό και πολιτειακό φάσμα, αρχίζοντας ως είθισται από την αριστερά εκτεινόμενη καθ’ όλον το πολιτικό εύρος έως και την άκρα δεξιά, με το οποίας αθλιότητος γραικίλων κρεσέντο, τον κατασφαγιασμό για δεύτερη φορά των Καλαβρύτων και του Διστόμου.
Ο γράφων, πάντως, την θανατική καταδίκη της μητέρας του πατρός του από το γερμανικό κατοχικό δικαστήριο η οποία διέπραξε το έγκλημα να μην καταδώσει τον καταζητούμενο από την γκεστάπο υιό της (και την οποία κατέδωσε στους γερμανούς, σηκώνοντας το χέρι και δείχνοντάς την με δάχτυλο στην πλατεία ο κουκουλοφόρος δοσίλογος, πατέρας γνωστού πιπερώνυμου πανεπιστημιακού λατρευτού μαϊντανού της δωσίλογης μεντιακής κάστας) αρνείται να την συμψηφίσει με τα αιμόφυρτα ευρώ της όποιας συναλλαγής Μέρκελ-Κάστας, η οποία αν και όποτε γίνει θα είναι απλώς και μόνον για τα μάτια του λαϊδίου.

Για τον γράφοντα, η τότε επιβληθείσα θανατική καταδίκη στην μητέρα του πατρός του από τον κατακτητή-δοσίλογο, μόνον με την σημερινή επιβολή θανατικής καταδίκης στον νέο κατακτητή-δοσίλογο μπορεί να συμψηφιστεί. Και αυτήν να είναι απολύτως βέβαιοι ότι θα την υποστούν εις το ακέραιον αμφότεροι έλληνες δοσίλογοι και ξένοι κατακτητές, αφού θέλουν, επιδιώκουν και επιμένουν να μετατρέψουν σε νέους θανατοποινίτες τους απογόνους των τότε θανατοποινιτών.
Δεν υπερβάλλουν διόλου αυτοί που διατείνονται ότι η Ελλάς ιστορικώς είναι διαιρεμένη σε δύο Ελλάδες: σε αυτήν των ολίγων ξενόδουλων και ίδιων πάντα που σφάζουν, και στην άλλη των πολλών πατριωτών και ίδιων πάντα που τους σφάζουν.
Το πέρας όμως αυτής της παράδοσης επέρχεται οπότε και οι ρόλοι των δύο Ελλάδων πρώτα θα αντιστραφούν … και μετά θα επέλθει η ιστορική ειρήνευση του τόπου. Ουδεμία άλλη λύση είναι ανθρωπίνως δυνατόν να διανοηθεί ο ελληνικός λαός.
Κανένα αντίτιμο δεν υπάρχει για το αίμα!
Είναι άλλωστε ιστορικώς γνωστόν τοις πάση ότι το αίμα μόνο με αίμα ανταλλάσσεται!
Αυτό μας δίδαξε η θανατοποινίτισσα γιαγιά μας, αυτό και εμείς μεταλαμπαδεύσαμε στα τέκνα μας!
Τόσο απλά λοιπόν έχουν τα πράγματα εφορούμενα εκ των ελληνικών ένδον και ολίγον διαφέρουν από το πώς αυτά έχουν εφορούμενα σε σχέση με τον όποιο εγκληματία ή γενοκτόνο έξω γείτονά μας.

Βεβαίως, από τότε ακόμη η Γερμανία επιθυμούσε να διευρύνει τις επιρροές της ώστε να αποτελέσει το βαρύκεντρο των αποφάσεων της Ευρώπης και να ηγηθεί ενός πληθυσμιακώς, οικονομικώς και γεωπολιτικώς ισχυροποιημένου συνασπισμού δυτικοευρωπαϊκών χωρών για δύο λόγους: αφενός για να αποδυναμώσει τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά δεσμά ώστε προοπτικώς να απαγκιστρωθεί από αυτά κρατώντας όσο αυτό ήταν εφικτό έξω από την Ευρώπη τις ΗΠΑ -κάτι που αργότερα και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι με την Ελλάδα, έπραξε, όταν όλως βεβιασμένως (και βιαίως μάλιστα, ίδε και σφαγή Σερβικού λαού και καταστροφή μεγάλου μέρους του Σερβικού πολιτισμού) έσπευσε μετά την επανένωσή της να εντάξει στην Ε.Ε. τις χώρες του άρτι καταρεύσαντος παλινορθωμένου καπιταλισμού (τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, οι αδαείς αποκαλούν τέως σοσιαλιστικές ή ακόμη βλακωδέστερα, χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκ του οποίου συνάγεται και τα μαύρα μεσάνυχτα που είχε η Δύση για αυτές τις χώρες)- και αφετέρου για να ενισχύσει την θέση της απέναντι στην τυφλή απειλή του ηγεμονεύοντος Σοβιετικού Παλινορθωμένου Καπιταλισμού ο οποίος όσο κοιλοπονούσε προκειμένου να γεννήσει τους επί τριάντα επτά έτη (δηλαδή καθ’ όλη την μετά Στάλιν εποχή) εκκολαπτόμενους ρεβιζιονοσοβιετοτραφείς καπιταλισμούς, τόσο πιο απρόβλεπτος και επικίνδυνος για την Ευρώπη και ειδικώς για την Γερμανία εγίνετο.

[Παρέκκλιση
H παλινόρθωση αρχίζει από το εποικοδόμημα και το πρώτο που παλινορθώνεται είναι αυτό το αστικό κράτος, που όπως κάθε νέο κράτος έτσι και αυτό βιαίως επεβλήθη επί του προηγουμένου, του σοσιαλιστικού, συμφώνως προς το 20ο συνεδρίου του ΚΚΣΕ που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η διακήρυξη του παλινορθωμένου αστικού κράτους το οποίο απετέλεσε τον μηχανισμό αποδόμησης της προηγηθείσης τριακονταετούς σοσιαλιστικής οικοδόμησης, καταλήστευσης του ήδη δημιουργηθέντος την Σταλινική περίοδο πλούτου του σοβιετικού λαού και κυρίως πλαίσιο διαμόρφωσης όλων εκείνων των προϋποθέσεων που θα οδηγούσαν στην εντέλει απαλλοτρίωση των σοσιαλιστικών μέσων παραγωγής από την τελευταία Γκορμπατσοφική ληστοσυμμορία, αρχής γενομένης βεβαίως από την Χουρτσοφική τοιούτη.
Επισημαίνουμε για άλλη μία φορά όπως πράξαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο ότι γενικός νόμος της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης (ως ενιαίου προτσές στα πλαίσια του εξυπαρχής και εκ φύσεως διεθνοποιημένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος) είναι η αδιάλειπτη προοδευτική εκπλήρωση των ποσοτικών προϋποθέσεων έκρηξής της, ενώ σε κάθε επιμέρους εκδήλωση αυτής της επανάστασης ο γενικός νόμος είναι η παλινόρθωση των μερικώς ηττηθέντων όποιων μορφών κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Πέρας παρέκκλισης]

Δεν θα αναφερθούμε φυσικά στην γεωστρατηγική θέση της Ελλάδος και την ιστορικώς καθυποταγμένη στην Δύση ελληνική άρχουσα κάστα η οποία ήταν η μοναδική κρατική οντότης στην περιοχή που τουλάχιστον ομιλούσε την ίδια γλώσσα με αυτήν της Δύσης, πέραν φυσικά του γεγονότος ότι η κάστα εξ υπαρχής εκτελούσε δουλοφρόνως όλα τα χατίρια της, μάλιστα πάντοτε εις βάρος του όποιου διαμεσολαβούντος ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Άλλωστε ήταν η Δύση που όχι μόνον περιέσωσε την κάστα από βέβαιο κατασφαγιασμό, αλλά επιπλέον της χάρισε μια ολόκληρη χώρα που δεν της ανήκε για να ‘χει να εκμεταλλεύεται -όχι βεβαίως στην βάση ενός βιομηχανικού καπιταλισμού …- έχοντας έτσι εξασφαλίσει την υποτέλεια ενός ακόμη έθνους και την εξασφάλιση μονοπωλιακών κερδών με μεθόδους όχι μόνον στρατιωτικές αλλά και εξαγωγής προϊόντων, κεφαλαίων, δανείων και άνισων ανταλλαγών, καθώς και ως αντίδωρο από μέρους της κάστας ενός ώριμου και με προοπτικές ολόκληρου βίου εργατικού και επιστημονικού δυναμικού για την δημιουργία των οποίων η Δύση δεν δαπάνησε ούτε δεκαράκι.

Ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα με τα ελληνικωλόπαιδα τα οποία αντί να οργανωθούν σε αντιστασιακές-επαναστατικές οργανώσεις ή κόμματα για να συντρίψουν την επάρατο άρχουσα δωσίλογη κάστα και τους εισβολείς διασώστες της, πηγή όλων των δεινών που υπέστησαν και υφίστανται οι παππούδες τους, οι γονείς τους και αυτοί οι ίδιοι, συμπεριφέρονται ακριβώς όμοια με τα έγχρωμα απάτριδα προϊόντα της αποικιοκρατικής Δύσης που λαθροεισρέουν πανταχόθεν στην Ελλάδα: δηλαδή ξενιτεύονται σε Μανωλάδες της Δύσης, παραβλέποντας ότι αυτοί οι πρόγονοι: τους γέννησαν, τους ανέθρεψαν, τους σπούδασαν, και τώρα που ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης τα άθλια αυτά ελληνοπροδοτάκια εγκαταλείπουν στην τύχη τους χώρα και προγόνους προκειμένου να περισώσουν από την προκληθείσα ανεργία το σιχαμένο τομάρι τους, λησμονώντας πως αν έπρατταν το ίδιο οι παππούδες και οι γονείς τους και δεν αντιστέκονταν στο Αλβανικό μέτωπο ή δεν οργανώνονταν στο ΕΑΜ, σήμερα αυτά τα ελληνοκωλόπαιδα θα ήταν οι πτηνοτρόφοι όλης της Ευρώπης και όχι γιατροί, μηχανικοί ή επιστήμονες των υπολογιστών. Ας σημειωθεί ότι οι 120.000 ελλήνων τεχνικών επιστημόνων που μετανάστευσαν κυρίως στην Γερμανία αλλά και Αυστρία, Φινλανδία, Αγγλία από τις αρχές του 2010 μέχρι τις αρχές του 2013 κόστισαν στην ελληνική κοινωνία 8 δισεκατομμύρια ευρώ! Αν μάλιστα προσθέσουμε και τους γιατρούς που μετανάστευσαν, ο λογαριασμός γίνεται ακόμη πιο αστρονομικός, καθότι το κόστος για την δημιουργία ενός γιατρού είναι κατά πολύ υπέρτερο του κόστους που απαιτείται για τις άλλες κατηγορίες επιστημόνων. Φυσικά το εβραιοελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που κατισχύει στην σύγχρονη Ελλάδα μόνον τέτοια τομάρια θα μπορούσε να διαπαιδαγωγήσει, άλλωστε αυτά πηγαίνουν μαζί: παλιοτόμαρο πρωθυπουργός, φιλοτόμαρη η εκπαίδευση των νέων, τί άλλο θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εκτός από τομαριστές και ριψάσπιδες τιποτένιους υπηκόους; Στην συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργούν και ηλίθιους, αφού επί μήνες ψηφίζουν τον υπέρτατο δοσίλογο ως καταλληλότερο πρωθυπουργό της χώρας, αν φυσικά είναι αληθινά τα γκάλοπ των μέντια.
(Θυμηθείτε τί έλεγε για τον Σαμαρά αυτός που τον ανέδειξε πολιτικώς:
«Ο Σαμαράς είναι ψεύτης από γεννησιμιού του. Αμοραλιστής, οπορτουνιστής και τομαριστής μαζί.»)

Από την άλλη, η αίσχιστη αθλιότητα των σημερινών ελλήνων γονέων δεν είναι ότι αμαχητί και όλως εθελοδούλως εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας τους κάτω από την μπότα των ξένων τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών.
Αυτό συνιστά συλλογική εθνική αναξιότητα!
Χαρακτηρίζει τους ανάξιους και ανίκανους έλληνες να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις ύπαρξης, συντήρησης και κυρίως διατήρησης του αγαθού που τους κληροδότησαν με ιδρώτα, πόνο και αίμα οι πρόγονοί τους, δηλαδή τον τίτλο του Ελεύθερου Έλληνα Πολίτη.
Ωστόσο, η τρισβάρβαρη ηθική αθλιότητα ιστορικών διαστάσεων των σημερινών ελλήνων γονέων, αυτή που τους καθιστά ανάξιους να φέρουν τον ιερό τίτλο του Έλληνος Γονέως, αλλά και υπόλογους ακόμη και σε αυτήν την πλέον εκχυδαϊσμένη αστική νομιμότητα, είναι ακριβώς η ακόλουθη:

Γέννησαν, έφεραν στον κόσμο και εγκατέλειψαν το παρόν και το μέλλον των σωμάτων των ανήλικων αγοριών και κοριτσιών τους στις ακόρεστες σαδιστικές ορέξεις των τοκογλύφων και κυρίως των ντόπιων δοσίλογων αρπαχτικών που δημιούργησαν το επαχθές χρέος, μετατρεπόμενοι οι ίδιοι σε γονείς-ηδονοβλεψίες του βιασμού των «λατρευτών», κατά πως διατείνονται, τέκνων τους. Δεν αποτελεί τούτο διάπραξη εγκλήματος τρισχειρότερου από την απλή παιδοκτονία;
Ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει τους σημερινούς έλληνες γονείς:
Η συλλογική γονεακή αναξιότης!

Λοιπόν, όλοι στην Ευρώπη καταβρόχθισαν το παραμύθι του Καραμανλή, ιστορικού εκπροσώπου της ελληνικής άρχουσας κάστας η οποία αγωνιζόταν, πρώτον, για απαλλαγή από δασμούς, για χαμηλότοκα δάνεια, για επιχορηγήσεις, συγχρηματοδοτήσεις κλπ. προκειμένου να αναλαμβάνει δημόσια έργα και κρατικές προμήθειες, δεύτερον, για την δημιουργία οικονομικού περιβάλλοντος ικανού να εξοντώσει την ελληνική μικρή και μεσαία κεφαλαιοκρατία του βιομηχανικού τομέα ρίχνοντάς την στον λάκκο των ευρωιμπεριαλιστικών λεόντων η οποία μάλιστα, μόλις πήγαινε να ξανασηκώσει κεφάλι μετά από τον επτάχρονο καταδιωγμό της από τον πιο σκληρό πυρήνα της άρχουσας κάστας, την χούντα των συνταγματαρχών, τρίτον, για εξεύρεση νέας ομπρέλας προστασίας, άπαξ και η αμερικάνικη με την πρόκληση της κυπριακής εισβολής και κατοχής απεδείχθη εντελώς διάτρητη και τέταρτον, όπως αφελώς πίστευε, για να βελτιώσει την θέση της έναντι της τότε ανταγωνίστριας και σήμερα ολικώς ηγεμονεύουσας στην περιοχή τούρκικης αστικής οθωμανοϊμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης η οποία δεν προβαίνει στον περίπατο της κατάληψης τεσσάρων πέντε νήσων του Αιγαίου μόνον για δικούς της εσωτερικούς λόγους, τον φόβο των ιμπεριαλιστών, αλλά και για το αρχικώς δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος που θα της προκαλούσε μια τέτοια κατοχή.
(Ως γνωστόν, από την σκοπιά του κατακτητού, όσο ευβάσταχτες και επωφελείς είναι οι οικονομικές εισβολές και κατακτήσεις, τόσο δυσβάσταχτες και συχνά ανώφελες είναι οι στρατιωτικές. Η ελληνική άρχουσα κάστα όμως έχει αποδείξει ότι προτιμάει το τούρκικο φέσι παρά την παπική τιάρα …)

Βλέπετε στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ότι ισχύει στην Τουρκία, ο στρατός δεν υπηρετεί πρωτίστως την ασφάλεια της χώρας -όπως άλλωστε δεικνύεται παραδείγματος χάριν από τους περιπάτους που έκαναν οι τούρκοι στην Κύπρο και τα Ίμια καθώς και τις καθημερινές παραβάσεις και παραβιάσεις, αιτίες πολέμου, φραστικές προσβολές κλπ. μα περισσότερο, από την τρέχουσα γερμανική κατοχή την οποία όχι μόνον δεν πολεμάει αλλά αυτόμολα υπηρετεί- παρά έχει εκφυλιστεί σε έναν δημοσιοϋπαλληλικό μηχανισμό (όπου ο κάθε αλητήριος πρωθυπουργός της κάστας ανεβοκατεβάζει αρχηγούς της αρεσκείας του προφασιζόμενος οποιαδήποτε ανοησία υποκρύπτουσα από τις πιο αθώες περιπτώσεις κομματικής σκοπιμότητας, μιζοληψίας κα. έως την χειρότερη περίπτωση της απαρέσκειας που δείχνει κάποιος «συμμαχικός» παράγοντας -ελπίζουμε όχι τουρκικός- για κάποιον υποψήφιο αρχηγό …) απόσπασης τεράστιων κερδών για την εξυπηρέτηση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της άρχουσας κάστας, καθώς και κεφαλικό φόρο αποδιδόμενο στους «σύμμαχους» νατοϊκούς ιμπεριαλιστές εξαγωγείς οπλικών συστημάτων.
Χειρότερα. Η Ελληνική αμυντική στρατιωτική ικανότητα έχει αποδυναμωθεί λόγω μιας πληθώρας ανόητων, δήθεν ειρηνιστικών, αναλύσεων που ουσιαστικώς πιέζουν υπέρ ενός μονομερούς ελληνικού αφοπλισμού, λες και η Ελλάδα είναι Νορβηγία ή Μονακό. Η αποδυνάμωση αυτή, για την οποία υπάρχουν πολιτικές ευθύνες της κάστας εγγίζουσες τα όρια της εθνικής προδοσίας, αφορούν σχεδόν σε κάθε διάσταση της εθνικής μας στρατηγικής και πάνω από όλα την στρατιωτική μας ικανότητα, την διπλωματική μας αξιοπιστία -λόγω μειωμένης αποτρεπτικής αξιοπιστίας, όλοι σε έχουν γραμμένο- και το πατριωτικό φρόνημα του λαού εξαιτίας ενός αντιπατριωτικού μακαρθισμού που συστηματικώς καλλιεργείται στον Ελληνικό δημόσιο διάλογο από την ψευτοαριστερά και γίνεται όλως επικίνδυνος όταν προέρχεται από τους κόλπους των κομμάτων εξουσίας.
Η προσαρμογή του στρατηγικού δόγματος πρέπει να διέπεται από την αμείλικτη πραγματικότητα. Όλοι βλέπουμε με κομμένη την ανάσα ότι με τις πολιτικές της άρχουσας κάστας, τις αμυντικές και διπλωματικές επιλογές της, το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας μακροπροθέσμως ενισχύεται, ενώ της Ελλάδας μακροπροθέσμως συρρικνώνεται. Στα όρια αυτού του συγκειμένου ο επιτιθέμενος και με την ιστορική και με την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Τουρκία. Καμιά άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθέμενου. Η τιμωρία αυτή δεν μπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν μεμονωμένως, να χαρακτηρίζονται ευχερώς ως άκρως επιθετικές: ο αμυνόμενος να καταστρέφει με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο σκοπό όπως και ο επιτιθέμενος.

Η δομή του ελληνικού στρατού θα πρέπει να αλλάξει άρδην. Η αδήριτη γεωπολιτική πραγματικότητα δεν επιτρέπει την παραμικρή παρέκκλιση από την αρχή ενός στρατού αμυντικού στην μορφή και επιθετικού στο περιεχόμενο.

Θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός ή προδότης για να μην βλέπει την ήδη τεράστια συσσωρευμένη τουρκική πολιτική θέληση Πρώτης Καταστροφικής Επίθεσης κατά της Ελλάδας, καθώς και τις στρατιωτικές ικανότητες που στηρίζουν τους τούρκικους πολιτικούς στόχους. Ας μας απαντήσουν οι στρατηγίσκοι της αθηναϊκής κάστας: Τί στο διάολο σημαίνουν τα επαναλαμβανόμενα casus belli που προβάλει η Τουρκία κατά της Ελλάδος;
Το πρόβλημά μας λοιπόν δεν είναι μια ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση στην οποία ίσως οδηγούσε μια δραστική αναπροσαρμογή του στρατηγικού μας δόγματος, αλλά η αναπροσαρμογή με τρόπο που θα βελτίωνε τις πιθανότητες αποτροπής του πολέμου, δεδομένου ότι θα καθιστούσε όλως ατελέσφορη την Τουρκική επίθεση, η οποία άλλωστε ως προς οποιοδήποτε κριτήριο κρίνεται ότι ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, άρα απολύτως αναμενόμενη δοθείσης ευκαιρίας. Καταλήγουμε λοιπόν από άλλη οδό ανάλυσης πάλι στο ίδιο επιτακτικό αίτημα:

Η δομή του ελληνικού στρατού θα πρέπει να αλλάξει άρδην. Η αδήριτη γεωπολιτική πραγματικότητα δεν επιτρέπει την παραμικρή παρέκκλιση από την αρχή ενός στρατού αμυντικού στην μορφή και επιθετικού στο περιεχόμενο.

Είναι καταφανές ότι η εξέλιξη των συσχετισμών δυνάμεων των δύο χωρών παρέχει κίνητρα στην Τουρκία για να ορέγεται την εκτέλεση απειλών χαμηλής έντασης οι οποίες όμως αυξάνουν τις πιθανότητες έναρξης στρατιωτικών συγκρούσεων. Αν λοιπόν, παρά τους όλους σχεδιασμούς η δική μας αποτροπή αποτύχει και αναγκαστούμε να εισέλθουμε σε έναν πόλεμο με την Τουρκία, τί πρέπει να κάνουμε ώστε η έκβαση να είναι απολύτως νικηφόρος για την Ελλάδα;
Ως γνωστόν, το καθοριστικό στοιχείο τόσον για τον υπέρ της Ελλάδας έλεγχο της κλιμακώσεως με ενδοπολεμική αποτροπή, όσον και την στρατηγική νίκη, εάν πάραυτα ο πόλεμος γενικευθεί, είναι η απολύτως καταστροφική για τους τούρκους αντεπιθετική μας ικανότητα. Τουτέστιν, καταλήγουμε πάλι και από τρίτη οδό στην ίδια θέση, που δεν θα κουραστούμε να διατυπώνουμε, ώσπου να γίνει κτήμα και αίτημα κάθε ελευθερόφρονος Έλληνα:

Η δομή του ελληνικού στρατού θα πρέπει να αλλάξει άρδην. Η αδήριτη γεωπολιτική πραγματικότητα δεν επιτρέπει την παραμικρή παρέκκλιση από την αρχή ενός στρατού αμυντικού στην μορφή και επιθετικού στο περιεχόμενο.

Ποιός αντιστέκεται σε αυτήν την δομή;
Μα φυσικά οι πρωθυπουργίσκοι της κάστας.
Γιατί δεν προτάσσουν το συμφέρον της χώρας τους;
Το συμφέρον της χώρας για αυτούς τελειώνει εκεί που αρχίζει το συμφέρον της κάστας και των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, ως «Συμμάχους» τους αποκαλούν στον ελληνικό λαό και αυτό το κουτορνίθι χάφτει ότι του σερβίρουν, χωρίς την παραμικρή αντίσταση.
Αυτό δεν επαναλαμβάνουμε από την αρχή του άρθρου μας σε τόσες και τόσες περιστάσεις-όψεις των ελληνικών τεκταινομένων και με όλους τους τόνους;
Να το ξαναπούμε: Η κάστα δεν είναι αυθύπαρκτη άρχουσα τάξη χώρας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους ξένους πάτρωνες. Από εκεί ξεκινούν όλα! Αν δεν κατασφαγιασθεί αυτή η κάστα, αργά ή γρήγορα και πάντως μετά πάσης βεβαιότητας, η Ελλάς θα εμπλακεί σε έναν καταστροφικό για τον λαό και την χώρα πόλεμο με την Τουρκία, καθόλου ωστόσο καταστροφικό για την κάστα: Αυτή είτε με πόλεμο είτε με ειρήνη πάντα κερδισμένη βγαίνει.
Σχετικώς με τον επερχόμενο πόλεμο, δεν θα διαψευστούμε, όπως δεν διαψευστήκαμε ούτε σε μία από στις εκατοντάδες σελίδες που δημοσιεύσαμε.
Ο λόγος για τον οποίο η κάστα απεχθάνεται την ανάπτυξη αυτής της στρατηγικής δομής που προτείνουμε εμείς και πολλοί ευφυείς στρατιωτικοί είναι πάλι ο ίδιος: Μια τέτοια αναδόμηση του στρατού θα προϋπέθετε και μία ταυτόχρονη ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας, αλλά και μιας παράπλευρης και συμπληρωματικής βιομηχανίας κοκ. και ο βιομηχανικός καπιταλισμός θα άρχιζε να λειτουργεί στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια να εξαφανίσει από προσώπου γης τα βαμπίρ της κάστας τα οποία επί δύο αιώνες απαγορεύουν με φωτιά και τσεκούρι την καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας ή τουλάχιστον να τους εξαναγκάσει σε επενδύσεις στην βιομηχανία.
Με Τούρκους η κάστα θα υπάρξει.
Με Αμερικάνους η κάστα θα υπάρξει.
Με Ευρωπαίους η κάστα θα υπάρξει.
Αλλά με έλληνες βιομήχανους καπιταλιστές και ελληνικό προλεταριάτο, η κάστα όχι μόνον δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά θα κατασφαγιασθεί σε μία νύχτα έως τρίτης γενεάς, άπαξ ο συσχετισμός δυνάμεως το επιτρέψει.

«Αν ελατήριο της Λαϊκής Κυβέρνησης σε κατάσταση ειρήνης είναι η αρετή, τότε ελατήριο της Λαϊκής Κυβέρνησης σε επαναστατική κατάσταση είναι ο συνδυασμός αρετής και τρόμου:
Ο τρόμος δίχως αρετή είναι ολέθριος!
Η αρετή δίχως τρόμο είναι αναποτελεσματική!!
Τρόμος δεν είναι άλλο από την καίρια, αυστηρή και άτεγκτη δικαιοσύνη!!!».

Αυτό φυσικά η κάστα το γνωρίζει καλύτερα από όλους και γι αυτό λαμβάνει εδώ και σχεδόν δύο αιώνες τα μέτρα της, μέτρα τα οποία οδηγούν την χώρα σε οικονομική υπανάπτυξη, ξένη εξάρτηση, χούντες, πολέμους, χρεοκοπίες, εθνικές καταστροφές για τον λαό της, μα ταυτοχρόνως, επιβίωση και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία για την ίδια.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα με το ελληνικό φαινόμενο!

Συνεχίζουμε.
Το καραμανλικό λοιπόν παραμύθι που προεβάλλετο προς τους κουτόφραγκους ήθελε την Ελλάδα μία καπιταλιστική χώρα μικρού βεβαίως μεγέθους αλλά ικανού επιπέδου ανάπτυξης, ωστόσο πάντα καπιταλιστική και ότι δήθεν το πολιτικό της σύστημα ήταν αστική δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Τότε ήταν που «εξαπατήθηκε» και υποχώρησε η Γερμανία (χορτασμένη και από την καταβρόχθιση της ελληνικής εργατιάς και την πώληση ειδών πολυτελείας στους νεόπλουτους γραικύλους) αλλά και η «φίλη» Γαλλία (χορτασμένη από την καταβρόχθιση της ελληνικής διανόησης, των μιράζ 2000 κα.) -και αμφότερες χορτασμένες από τα κάθιδρα δολάρια των ελλήνων που αφειδώς πλήρωναν για την νέα αμυντική θωράκιση ως φόρο υποτέλειας, καθώς και από τα γιγαντιαία δημόσια έργα που αναλάμβαναν σε συνδυασμό με τους κομπιναδόρους της κάστας και των εξοπλιστικών συστημάτων- και σήμερα πήραν αμφότερες πίσω το αίμα τους έχοντας αναπροσαρμόσει τις σχέσεις τους με την Ελλάδα στις σωστές τους διαστάσεις:
Ολική και ες αεί καταλήστευση κάθε μορφής πλούτου της χώρας με ταυτόχρονη διάλυση του έθνους και μετατροπής της κρατικής οντότητας της Ελλάδας σε γερμανικό προτεκτοράτο με μικτό διοικητικό κρατικό μηχανισμό αποτελούμενο από εκτελεστικά όργανα έλληνες δοσίλογους (μελλοθάνατους τους λέει ένα μέρος του λαού …) και διευθύνοντες γερμανούς Gauleiter.

Διότι η Ελλάς ούτε τότε ήταν αμιγώς καπιταλιστική χώρα ευρωπαϊκού τύπου, ούτε στην συνέχεια έγινε, και κατά πάσαν βεβαιότητα ούτε στο μέλλον πρόκειται να γίνει μία βιομηχανική καπιταλιστική χώρα, στο βαθμό φυσικά που άρχει η κάστα σε αγαστή συνέργεια με τους γερμανούς -αφού οι κάθε λογής ιμπεριαλιστές πρώην «σύμμαχοι» και νυν υποψήφιοι «σύμμαχοι» την βλέπουν με την ματιά του ευκαιριακού εμπρηστή οικοπεδοφάγου- όπως επίσης πολύ περισσότερο, το πολίτευμα της Ελλάδος ουδεμία σχέση είχε τότε, ούτε στο μέλλον βεβαίως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα έχει, με την αστική δημοκρατία, αφού το πολίτευμά της αντικειμενικώς βαίνει αντιστοιχιζόμενο και προσομοιάζον σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό προς τα πολιτειακά καθεστώτα νεοαποικιοκρατούμενων ασιατικοαφρικάνικων χωρών, με οικονομικώς κυρίαρχο μοντέλο όχι απλώς τις άνισες ανταλλαγές, αλλά την σύνολη απαλλοτρίωση, την πείνα, την απροσχημάτιστη αιμοσταγή κατοχή και όλα αυτά υπό τα όμματα ενός αυτόμολου «ελληνικού» στρατού του οποίου τα συστήματα χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός για να προστατεύεται από τις ξένες επιβουλές! Μήπως η ηγεσία του στρατού υπό την παρούσα του μορφή είναι ένας φέναξ και θα πρέπει ο λαός εξολοκλήρου να αναλάβει στα χέρια του τις ένοπλες δυνάμεις στέλνοντας τους εν λόγω εικονικούς φρουρούς μας να απασχοληθούν στην γεωργία ή στην κτηνοτροφία ή στην αλιεία, διότι για πολεμιστές κανέναν πια δεν πείθουν ότι κάνουν;

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές με κάθε έμφαση πως όποιοι από τους έλληνες πολιτικούς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, συνδικαλιστές κα. ομιλούν απλώς για κατοχή από τους γερμανούς και όχι ταυτοχρόνως και κυρίως για την δοσίλογη άρχουσα κάστα που την προκάλεσε προσκαλώντας τους κατακτητές, είναι όλοι τους υπηρέτες που εκτελούν διατεταγμένη έμμισθη υπηρεσία της κάστας και των γερμανών και συνεπώς είναι διπλά δοσίλογοι.
Το ίδιο, όποιοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, συνδικαλιστές κα. ομιλούν απλώς για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, χωρίς ταυτοχρόνως να ομιλούν για την αναγκαιότητα εθνικοποίησης τραπεζών, νέου συντάγματος και κυρίως για την αναγκαιότητα απαλλοτριωτικού ξεπατώματος της άρχουσας κάστας η οποία ήδη με εθνικό νόμισμα έθεσε τα θεμέλια της καπιταλιστικής εξαρτημένης υπανάπτυξης και εντέλει δια του ευρώ οδήγησε στην υποδούλωση της Ελλάδος, είναι όλοι τους κρυπτομνημονιακοί, άρα κρυπτοδοσίλογοι σε έμμισθη υπηρεσία της κάστας και των γερμανών, και συνεπώς επίσης διπλά δοσίλογοι.

Αυτές οι δύο κατηγορίες υπαλλήλων που συναντάει κανείς εν περισσεία μέσα στα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΕ, ΧΑ, ΚΚΕ που κατ’ ουσίαν όλα είναι κρυπτομνημονιακά και αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για να παίξουν τον ρόλο τους και να κοροϊδέψουν τον ελληνικό λαό, ίσως να ελπίζουν ότι θα κοροϊδέψουν και την τρόικα) είναι οι πλέον επικίνδυνοι σπιούνοι της κάστας, ακριβώς όπως είναι οι δωσίλογες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ. που ομιλούν για «αλλαγή πολιτικής» και ουδόλως για «αλλαγή κυβερνήσεως» και κατεβάζουν τα πρόβατα σε εκτονωτικές κλαδικές αποσπασματικές διεκδικητές απεργίες της πλάκας (το έθνος χάνεται και αυτοί οι άθλιοι απεργούν με αιτήματα της προηγούμενης δεκαετίας διατυπώνοντας ευχολόγια, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν κατ’ αναλογίαν πώς θα φάνταζαν αυτές οι διεκδικήσεις τους σε μία Ελλάδα με πρωθυπουργό Τσολάκογλου …), αλλά ουδέποτε προτείνουν το απόλυτο και χωρίς παρενέργειες φάρμακο, δηλαδή την κίνηση σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας:

Γενική: Συμμετοχή σημαντικού αριθμού κλάδων εργαζομένων.
Πολιτική: Όχι κλαδικά ούτε κομματικά αιτήματα, αλλά μόνον το πολιτικό αίτημα της πτώσης της παράνομης και δωσίλογης κυβέρνησης και της κλοτσηδόν εκδίωξης της τρόικας.
Απεργία Διαρκείας: Κανείς δεν επιστρέφει στην εργασία του αν δεν πέσει η κυβέρνηση δοσιλόγων.

Γεγονός που θα προκαλέσει την εντός μερικών εικοσιτετραώρων παταγώδη κατάρρευση του σάπιου πολιτικού, πολιτειακού, οικονομικού, κρατικού, συνδικαλιστικού κλπ. καθεστώτος, με τα ελικόπτερα να έχουν γεμίσει τον ουρανό, και την ανάληψη της πολιτικής διαχείρισης από το Επαναστατική Λαϊκή Κυβέρνηση ενός ενιαίου και παλλαϊκού μετώπου.

Φυσικά, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να βγάλουν τον σκασμό τους και να παραμείνουν αμέτοχες όπως αμέτοχες παραμένουν μέχρι αυτήν την στιγμή παρακολουθώντας τον κατασφαγιασμό του ελληνικού έθνους που με πολύ πόνο τις συντηρεί, και όχι να σπεύσουν για να περισώσουν την αθηναϊκή ληστοσυμμορία δοσιλόγων και τους κατακτητές Gauleiter.
Αν όντως οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σπεύσουν για να τους περισώσουν, τότε ο εμφύλιος πόλεμος θα είναι δεδομένος όπως απολύτως βέβαιο θα είναι και το λιντσάρισμα των στρατιωτικών και αστυνομικών ηγεσιών μαζί με τις οικογένειές τους που θα διατάξουν «πυρ» κατά των απεργών της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Έτσι συμπεριφέρεται σε τέτοιες καταστάσεις ο λαός και καμιά δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει όταν αφηνιάσει.

Ταυτοχρόνως, ανακηρύσσεται κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με υπουργό εθνικής οικονομίας τον οικονομολόγο ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ, εθνικοποιούνται η Τράπεζα της Ελλάδος και οι ΔΕΚΟ, εκδίδεται εθνικό νόμισμα και διαγράφονται μονομερώς όλα τα επαχθή χρέη, ενώ ταχτοποιούνται χρέη προς φιλικούς λαούς. Ψηφίζεται νέο σύνταγμα και επαναφέρεται η θανατική ποινή για ορισμένες περιπτώσεις για τις οποίες όλως εσφαλμένως είχε καταργηθεί νομοθετικώς το 1994 και συνταγματικώς το 2001, διατάσσεται και εκτελείται ακαριαίως η σύλληψη και παραπομπή τους σε δίκη από τα υπάρχοντα δικαστήρια για την διάπραξη του εγκλήματος της εθνικής αναξιότητος όλων των οικονομικών, πολιτικών, κρατικών, ιδεολογικών πρωταιτίων, υποστηριχτών, εκπροσώπων και εκφραστών της δωσίλογης άρχουσας κάστας και όσων εκ των κατακτητών καταστεί δυνατή η σύλληψή τους, καθώς και όλων των ευρισκομένων εν ζωή που οδήγησαν την χώρα σε αυτήν την κατάσταση και θα κατορθώσει η δικαιοσύνη να εντοπίσει όπως επίσης και την απαλλοτρίωση υπέρ του δημοσίου των περιουσιών έως τρίτης γενεάς όλων των ενόχων.
Ταυτοχρόνως με τα ανωτέρω και την στιβαρή άμεση και έμμεση υποστήριξη του νέου κράτους προς τους επενδυτές στον παραγωγικό-βιομηχανικό τομέα εντάσεως κεφαλαίου και γνώσης (και μη υποστήριξη σε επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, όπως αντιθέτως πράττουν οι ανίδεοι πνιγμένοι έλληνες που τραβάν τα μαλλιά τους για να σωθούν, αλλά κυρίως για να εμποδίσουν την δυνατότητα σοβαρής βιομηχανικής ανάπτυξης, πάλι κατ’ επιταγήν της κάστας), εφαρμόζουμε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε όλο το εύρος της ελληνικής οικονομίας, από άκρου εις άκρον της ελληνικής επικράτειας: γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, τουρισμό, (εννοείται καταργώντας κάθε γεωπρόσοδο, επ’ ωφελεία του επενδυτή) ενώ με πυρήνα την στρατιωτική βιομηχανία αναπτύσσουμε όλες της όψεις της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, αναπτύσσοντας συνάμα ένα κολοσσιαίο σύστημα ποιοτικού ελέγχου στην παραγωγή, στην κυκλοφορία, στις υπηρεσίες, στον καθ’ ημέραν βίον κοκ. εξορθολογίζοντας, ψηφιοποιώντας και συναρθρώνοντας οικονομία, διοίκηση, στρατό, παιδεία, οικογένεια, κοινωνία σε ένα αρμονικό και άτρωτο σύστημα ασφαλείας και αλληλεγγύης και όλα αυτά στην βάση ιδεολογικών προτάξεων που θα απορρέουν από την καθολική και εις βάθος κατίσχυση τους Έλληνος Ιστορικού Ταυτολόγου. Κοντολογίς, μια κοινωνία επάρκειας, ανοιχτή, ελεύθερη και φιλική σε χώρες, φυλές και ανθρώπους, αλλά και αμείλικτη (εσωτερικώς και εξωτερικώς) και φυσικά σεβόμενη αλλά ουδόλως καθυποτασόμενη στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων. Τέλος, στα πλαίσια του νέου συντάγματος, και με την νέα μορφή άμεσης ή διαμεσολαβούμενης, καθολικής και ορθολογικής κοινωνικής εκπροσώπησης που θα συνάδει με και θα εξυπηρετεί την διαμορφωθείσα νέα οικονομική βάση, θα επιτελούνται ευχερώς και αδιαλείπτως όλες οι διαδικασίας του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, καταργώντας την παρωχημένη οντολογία του υπηκόου (είτε της δυτικής κίβδηλης δημοκρατίας είτε του ανατολικού δεσποτισμού) μετασχηματίζοντάς την σε μία οντολογία του Έλληνος Πο-λίτη/Οπ-λίτη, παραγωγού και ταυτοχρόνως καταναλωτή και των τριών προϋποθέσεων της ανθρώπινης ύπαρξης, ήτοι τροφής, όπλων και λόγου.
Διότι:
Στην περίοδο του καπιταλισμού, κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί οι οποίοι δεν εντάσσουν τον πόλεμο ως μηχανισμό ασφάλειας και ταυτοχρόνως ως μηχανισμό πλουτισμού στον τρόπο παραγωγής τους, είναι καταδικασμένοι σταδιακώς να απορροφηθούν από άλλους που τον εντάσσουν, και εντέλει να εξαφανιστούν.
Ακριβώς δηλαδή η περίπτωση της σύγχρονης Ελλάδος.
(Παρεμπιπτόντως, η αρχή αυτή ισχύει και στην περίοδο του σοσιαλισμού, με την διαφορά ότι εκεί αντί ο πόλεμος να ειδωθεί ως μέσον πλουτισμού του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, εφοράται από την σκοπιά διεύρυνσης της κατίσχυσής του τόσο εντατικώς όσο και εκτατικώς.)
Είναι αυτονόητο ότι υγεία, παιδεία, ύπαρξη (εργασιακού και μετεργασιακού βίου) διασφαλίζονται κοινωνικώς και απολύτως όχι μόνον για όλους τους πολίτες/οπλίτες αλλά για όλους τους κατοίκους, συνεπώς, σταδιακώς θα εκλείψει και η ελληνική υπογεννητικότητα, μαζί της και η όποια ανάγκη για οικονομικούς μετανάστες πάντα επί συγκεκριμένων θέσεων εργασίας και συγκεκριμένης διάρκειας ολοκλήρωσης της εργασίας.
Διότι:
Κάθε λόγος είναι ιστορικός.
Ο σκληρός πυρήνας κάθε πατρίδος είναι ο Ιστορικός Ταυτόλογος.
Ουδείς αλλόλογος (δηλαδή που δεν έχει ως μητρικό λόγο αυτόν της φιλοξενούσης) μετανάστης που μετανάστευσε σε ώριμη ηλικία θα δυνηθεί ποτέ στην διάρκεια του βίου του να αισθανθεί, να κατανοήσει και να προσοικιώσει την χώρα φιλοξενίας ως ταυτόλογη πατρίδα του (αφού ο εγκέφαλος κάθε ανθρώπου διαπλάθεται και καταλαμβάνεται πλήρως και ανεπιστρεπτεί από μία και μοναδική μητρική ταυτόλογη πατρίδα, ακριβώς όπως στο ατομικοβιολογικό επίπεδο κάθε άνθρωπος έχει μόνον μία εξαίματος μάνα).
Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνον σε απογόνους μεταναστών μετά από την παρέλευση τριών-τεσσάρων γενεών.
(Όσοι έζησαν, οι ίδιοι, ως μετανάστες κάποιων γενεών, θα έχουν επίγνωση της υψηλής αλήθειας που αποκρυσταλλώνεται στην προηγούμενη δήλωση.)

Για τους αδημονούντες αριστερούς επαναστάτες που κοιμούνται και ξυπνούν με τον αβάσταχτο καημό: «Αχ, βαχ, πότε θα κάνουμε σοσιαλισμό στην Ελλάδα;» έχουμε δύο-τρείς φιλικές, αν και προχείρως διατυπωμένες, συμβουλές.
1. Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μη βιομηχανικές χώρες. (Είναι άλλο ζήτημα αν μια μη βιομηχανική χώρα την βαπτίζουν βιομηχανική, ή ακόμη βολικότερα, χώρα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, βαπτίζοντας το κρέας ψάρι …)
2. Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε πολύ μικρές χώρες, ακόμη και αν αυτές είναι βιομηχανικές. Η αρχή του σοσιαλισμού σε μία και μόνον χώρα δεν σημαίνει την δυνατότητα ολοκληρωμένης σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε ένα και μόνον -έστω και φεουδαλικής έκτασης- βιομηχανοποιημένο αγροτεμάχιο …
3. Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε αποικίες χρέους, σε failed states.
4. Σοσιαλισμός δεν γίνεται -δεν μπορεί να οικοδομηθεί ολοκληρωμένα- όταν σπάει ένας οποιοσδήποτε ασθενής κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλύσου, χρειάζεται αυτός να είναι μητροπολιτικός κρίκος. Σε ένα θα ομονοήσουν όλοι οι ιμπεριαλιστές του κόσμου που τώρα αλληλοσπαράζονται, αν ξεσπάσει κάτι που να ομοιάζει με σοσιαλιστική επανάσταση σε κάποια δορυφορική τους χώρα … Εδώ δεν δίστασαν, παραμερίζοντας κάθε τους διαφωνία να επιτεθούν στην Μεγάλη Άρκτο, και θα διστάσουν να εξαφανίσουν από τον χάρτη έναν δορυφόρο τους που θα αποτολμούσε κάτι συναφές!
Θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητή η κύρια πλευρά του ζητήματος, η ελληνική κοινωνική καθυστέρηση, συνέπεια και προϋπόθεση ύπαρξης και καθολικής κυριαρχίας της κάστας: Εξαιτίας της κοινωνικής καθυστέρησης, η αντεπαναστατική δύναμη της εσωτερικής μαζικής κοινωνικής αντίδρασης που συνεχώς αναπαράγεται ταξικώς ακριβώς πάνω στην κοινωνική βάση αυτής της καθυστέρησης, είναι τεράστια και ανυπέρβλητη.
Φυσικά κάτι τέτοιο ουδέποτε θα μπορούσε να συμβεί αν η σοσιαλιστική επανάσταση ξέσπαγε σε καπιταλιστική μητρόπολη, αν όχι για άλλον λόγο οπωσδήποτε από τον φόβο ενός παγκόσμιου πολέμου που θα τους εξαφάνιζε όλους μαζί. Ο δυναμικώς συμπεριφερόμενος -έναντι του καπιταλισμού- σοσιαλισμός είναι αποτρεπτικός στα περισσότερα είδη πολέμων. Αντιθέτως, ο ενδοτικός σοσιαλισμός -της ρεβιζιονιστικής «ειρηνικής συνύπαρξης»- είναι αυτός που συνδαυλίζει τους πολέμους, ανοίγει ορέξεις και εν τέλει τους προκαλεί. Παραδείγματος χάριν, στην Κορέα οι ιμπεριαλιστές αποδέχτηκαν την ισοπαλία σχετικώς σύντομα, αντιθέτως, στο Βιετνάμ πολέμησαν μέχρι τελικής πτώσεως.
Επομένως, ένας εφικτός στόχος όλων των συνειδητοποιημένων αμιγώς μαρξιστικών επαναστατικών δυνάμεων όλων των χωρών, παράλληλα με την εγχώρια δράση τους, θα ήταν ο εντοπισμός και η στοχοποίηση μερικών μητροπολιτικών ασθενών κρίκων, όχι δορυφορικών ασθενών και αποικιοκρατούμενων κρίκων όπως έπρατταν οι λεχρίτες του Σοβιετικού Παλινορθωμένου Καπιταλισμού, (δηλαδή όλες οι ηγεσίες της μετά-σταλινικής εποχής, διότι ο Στάλιν ως ο μέγιστος όλων των ηγετών στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν διέπραττε τέτοιες ανοησίες, και γι αυτό η βούλησή του ελαμβάνετο με κάθε σοβαρότητα από τους ιμπεριαλιστές: ο Στάλιν όταν διέβλεπε ότι κάτι ήταν απαραίτητο για την ΕΣΣΔ δεν το παζάρευε, απλώς άπλωνε το χέρι του και το έπαιρνε, και δεν πάει να κουρεύονταν όλοι οι ιμπεριαλιστές του κόσμου) οι οποίοι οδήγησαν σε κατασφαγιασμούς και αλληλοσπαραγμούς λαών σε πάμπολλες τριτοκοσμικές χώρες για να εξυπηρετήσουν ανόητες δικές τους μικροστρατηγικές σκοπιμότητες, παραδείγματος χάριν, ότι αυτοί υπερασπίζονται την ελευθερία στις ανθρωποφαγίες … Είχε γεμίσει η Αφρική, η Ασία, η Νότιος Αμερική από μαρξιστικά κινήματα ημιαγρίων (που ονειρεύονταν σοσιαλισμό σε μία και μόνον καλύβα, τύπου Μπάρμπα Θωμά …) που προσλάμβαναν τον μαρξισμό ως φάρμακο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν και από κοντά έβλεπες τους έλληνες, ιταλούς, γάλλους κα. «μαρξιστές» κατάπληρους φαρισαϊκού θαυμασμού και υπερηφάνειας για τους «συντρόφους» τους, καημένους μαυρούληδες που έπεφταν από τις σφαίρες των ιμπεριαλιστών, αφού προηγουμένως είχαν γλυτώσει από το τσίμπημα της μύγας τσε-τσε…
5. Σοσιαλισμός δεν γίνεται αν προηγουμένως δεν έχει επιτευχθεί η ακραιφνής για την χωρητικότητα του συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού συγκέντρωση κεφαλαίου, καθώς και κάθε είδους συγκεντροποίηση κεφαλαίων: α-συγκεντροποίηση (μονάδων του ίδιου τομέα παραγωγής), β-συγκεντροποίηση (μονάδων από διαφορετικούς συμβατούς τομείς παραγωγής), γ-συγκεντροποίηση (τραστ, δηλαδή υπό κοινή διοίκηση), δ-συγκεντροποίηση (μονάδων από διαφορετικές περιοχές: παραγωγή, ανταλλαγή, πίστη).
6. Κυρίως, σοσιαλισμός δεν γίνεται με άθλια ημιυπανάπτυκτα οικονομικώς, κοινωνικώς και πολιτικώς λαΐδια, που δεν διαθέτουν προλεταριακούς στρατούς σφυρηλατημένους στο βιομηχανικό κάτεργο της καπιταλιστικής διάπυρης γραμμής παραγωγής υπεραξίας.
7. Όταν οι συνθήκες για την εγκαθίδρυση του όποιου σοσιαλισμού δεν συντρέχουν τότε αυτός από δικτατορία πάνω στην αστική τάξη μετεξελίσσεται σε δικτατορία πάνω στο λαό και οι επαναστάτες σε κομματική γραφειοκρατία. Τουτέστιν, η παλινόρθωση του καπιταλισμού είναι περισσότερο από βέβαιη.
8. Αν λοιπόν οι επαναστάτες μας επιδιώκουν την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην Ελλάδα του σήμερα η οποία είναι μία χώρα που ουδεμία προδιαγραφή για την εγκαθίδρυσή της εκπληρώνει, τότε οι επαναστάτες αυτοί μάλλον συνειδητώς επιλέγουν να παραμένουν άπραγοι ως προς το όλως ώριμο, επείγον, εφικτό και κυρίως ιστορικώς αναγκαίο έργο του κατασφαγιασμού έως τρίτης γενεάς της ελληνικής άρχουσας κάστας ή το πιθανότερο, επιλέγουν να παραμείνουν γραφειοκρατικό μέρος αυτής της κάστας και να συνεχίσουν να συνεισφέρουν στην διαιώνιση του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πατέντα της ελληνικής άρχουσας κάστας (απλώς επιτελούσης ρόλο κοινωνικής τάξης χωρίς να είναι καθ’ αυτό, an sich, κοινωνική τάξη, ενώ η όποια δι’ εαυτόν, für sich, ύπαρξή της δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία άκρως στρεβλή συνειδησιακή αντανάκλαση της πραγματικότητός της) που εκτρέφει τον ελληνικό μπαχαλοφασιστικό κοινοβουλευτισμό εδώ και περίπου δύο αιώνες.
9. Κάθε άνθρωπος αν είχε την δυνατότητα να μην πεθάνει από άλλη αιτία, κάποια στιγμή θα πέθαινε από καρκίνο, είναι ο άτιμος νομοτελειακός. Ο σοσιαλισμός είναι κάτι σαν καρκίνος για τον καπιταλισμό, είναι νομοτελειακή νόσος: κάποια στιγμή κοινωνικοοικονομικώς προσδιορισμένη (και ουχί βουλητικοσυνειδησιακώς) η αδιάλειπτη ταξική πάλη κινητοποιεί της μάζες σε τέτοιο βαθμό που η δράση τους επιφέρει το μοιραίον.
Τότε όμως την ευθανασία της αστικής τάξης θα την τελέσουμε εμείς που σήμερα στηρίζουμε την ανάδειξη και καθολική κατίσχυση μιας ελληνικής εθνικής αστικής τάξης που σαν λαίλαπα θα σαρώσει τα αντιϊστορικά σκουπίδια του αξεδιάλυτου ακόμη ανατολικού ζητήματος στην διαρκεί διαπάλη ύπαρξής της ενάντια στην αντεθνική άρχουσα κάστα (ωσεί μίνι οθωμανίας) που επιτελεί ρόλο κυρίαρχης τάξης συμπεριλαμβάνοντας και τα ανελθόντα και ενσωματωθέντα σε αυτήν αστικά στοιχεία.
Φυσικά, εσείς οι αριστεροί επαναστάτες θα έχετε τότε υποστασιακώς εξαυλωθεί, αφού ιστορικώς δεν είστε προϊόν της ταξικής πάλης αστών και προλετάριων, αλλά αποτελείται ένα αντιιστορικό μόρφωμα που υπάρχει και διαιωνίζεται μόνον εξαιτίας της αντιιστορικής διαπάλης μεταξύ της απισχνασμένης ελληνικής μίκρο- μέσο- αστικής τάξης -κι τούτο στην καλύτερη περίπτωση, διότι διαστρωματώνεστε ταξικοπολιτικά και από πολλά αλλά χειρότερα από κοινωνικοταξική και πολιτική άποψη φρούτα- και της πανίσχυρης ελληνικής άρχουσας κάστας.
Μάλιστα, εσείς μονίμως βάλετε όχι κατά του αληθινού εχθρού του έθνους, την αντιδραστική κάστα, αλλά κατά των όποιου προοδευτικού βαθμού αστών, που τους οδηγείται στον αφανισμό σε αγαστή ταξική συνεργασία με την κάστα- γεγονός που υποδεικνύει και ποιός χρηματοδοτεί τον κυριότερο εκπρόσωπό σας:
Ως την κατάρρευσή του, ο σοβιετικός παλινορθωμένος καπιταλισμός, ενώ μετά από αυτήν, τις χήρες και τα ορφανά του Γκορμπατσόφ ανέλαβε να εκτρέφει η ελληνική άρχουσα κάστα, με το αζημίωτο φυσικά.
10. Κανείς βεβαιότατα δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι η όποια υπάρχουσα ελληνική «εθνική» μίκρο- μέσο- αστική τάξη αποτελείται από καλύτερα παιδιά από ότι οι γκάγκστερς της ελληνικής άρχουσας κάστας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να υποστηριχθεί ώστε καθολικώς να κυριαρχήσει στην χώρα κατέναντι της κάστας. Αντιθέτως μάλιστα, κάθε μίκρο- μέσο- εθνική αστική τάξη υπό τις υπάρχουσες συνθήκες είναι εξ ορισμού, εξ ιστορίας, εκ δομής και εκ λειτουργίας βουτηγμένη στο αθώο αίμα του δικού της λαού και αρκετών ξένων, από την κορυφή ως τα νύχια. Αυτό όμως είναι μία ηθική κρίση, ηθική όχι με την επιστημονική έννοια, αλλά με την κυρίαρχη βλακοχριστιανοπεζοδρομιακή, και ως γνωστόν η επιστήμονες απεχθάνονται μετά βδελυγμίας τέτοιες ηθικές προσταγές, παρά μόνον πειθαναγκάζονται στην ανώτατη νομοτέλεια απασών των νομοτελειών του ανθρωπίνου είδους που δεν είναι άλλη από την Κοινωνικοϊστορική Αναγκαιότητα.
Επομένως, αν θέλεις το καλό του τόπου σου οφείλεις να δράς ομόρροπα προς την Κοινωνκοϊστορική Αναγκαιότητα, παραμερίζοντας κλοτσηδόν και καταχλευάζοντας τέτοιες μυξοηθικές από τις οποίες εμφορείται πάς έλλην βλάξ αριστερός επαναστάτης, καθώς, ειρήσθω εν παρόδω, και πάς πρόστυχος αγιογδύτης εκπρόσωπος οποιουδήποτε θεϊκού πλάσματος φαντασίας …, κι ας φαίνεται στον αδαή παρατηρητή ότι οι δυό αυτοί λεχρίτες διαφέρουν, έστω και κατά τι. Είναι μάλιστα η ίδια αυτή ηθική που εμφυτεύεται με κάθε μέσον στα κρανία του ελληνικού λαού βρομίζοντας τον μηχανισμό ορθοφροσύνης του και η οποία συνιστά μία από τις πάμπολλες όψεις αθλιότητας αυτού του λαϊδίου.
11. Τέλος, υπενθυμίζουμε στους μελετημένους μας αριστερούληδες ότι:
«Ποτέ ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν εκπνέει πριν αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις τις οποίες δύναται και μπορεί να συμπεριλάβει. Ποτέ δεν εγκαθιδρύονται οι υπέρτερες σχέσεις παραγωγής πριν εμφανιστούν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους ίδιους κόλπους της παλαιάς κοινωνίας.»

Κυρίως όμως τους υπενθυμίζουμε το συμπέρασμα:
«Για αυτό η ανθρωπότης ουδέποτε θέτει στόχους τους οποίους αδυνατεί να πραγματοποιήσει: Αν ερευνήσουμε προσεκτικότερα, διαπιστώνουμε ότι πάντοτε ο στόχος ξεπροβάλει εκεί όπου οι υλικοί όροι της πραγματοποίησής του είναι ήδη σχηματισμένοι ή ευρίσκονται υπό διαμόρφωση.»

12. Φυσικά τί απάντηση θα μπορούσε να δώσει κανείς στην ελληνική αριστερά όταν παραδείγματος χάριν διατείνεται ότι:
«Ας μην δαιμονοποίουμε το ευρώ» και ακόμη,
«Είτε με ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα, ο καπιταλισμός ίδιος είναι».

Αν όμως η Ελληνική αριστερά ήταν όντως μαρξιστική και όχι ένα κούφιο έντερο …, θα εγνώριζε ότι:
«Το χρήμα δεν είναι πράγμα, αλλά η αντικειμενοποίηση κοινωνικών σχέσεων.»

Τί θέλει λοιπόν να πει ο ποιητής, πουλαδίτσες μου;
Θέλει να πει ότι οι γερμανικές ευρωπαϊκές διεθνικές κοινωνικές σχέσεις (γερμανοκεντρικές ή αλλοκεντρικές αδιάφορο εδώ, αν κρίνουμε πραγματικά στην βάση του καπιταλισμού, πράγμα που υποτίθεται ότι εσείς κάνετε, διότι στοχεύετε στην ανατροπή του, ενώ στην πραγματικότητα εργάζεστε σκληρά για να τον στηρίξετε στην κατάστρεβλη ελληνική του εκδοχή) για να αντικειμενοποιηθούν σήμερα έχουν ανάγκη ενός ειδικού νομίσματος, αυτού του ευρώ, και για αυτές τις ανάγκες σχεδιάστηκε και ετέθει σε κυκλοφορία από την Φρανκφούρτη. Δηλαδή για τις ανάγκες του γερμανικού ευρωπαϊκού υπερμονοπωλιακού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που για να κάνετε την δική σας δουλίτσα ως μισθωτοί στην υπηρεσία της κάστας, του αντιπαραθέτετε το ανύπαρκτο ελληνικό κεφάλαιο υποκρινόμενοι ότι τάσσεστε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης …, ενώ στην πράξη στηρίζετε τις όποιες αντικειμενοποιήσεις των διεθνικών κοινωνικών σχέσεων στις οποίες βασίζεται η ύπαρξή της.
Δεν αναρωτιέστε αν οι Ελληνικές κοινωνικές σχέσεις για να αντικειμενοποιηθούν σήμερα έχουν ανάγκη πάλι του ίδιου νομίσματος;
Δηλαδή, δεν αναρωτιέστε μωρέ θλιβεροί Φιλισταίοι, αν οι κοινωνικές σχέσεις της Γερμανίας -διεθνικής ένωσης των ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών ιμπεριαλιστών- και της Ελλάδος έχουν ίδιες ανάγκες αντικειμενοποίησης;
Δεν αναρωτιέστε αν η αποδοχή από μέρους σας κοινής βάσης χρηματικής αντικειμενοποίησης (το νόμισμα δεν είναι παρά η συγκεκριμένη μορφή με την οποία εμφανίζεται το χρήμα) εκφράζει εθνοκοινωνικά τις προοδευτικές τάξεις ή τις αντιδραστικές κοινωνικές τάξεις της Ευρώπης και της πατρίδας μας;
Δηλαδή, δεν αναρωτιέστε αν οι κοινωνικές σχέσεις του ύψιστου γερμανικού καπιταλισμού ταυτίζονται με τις κοινωνικές σχέσεις του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού;
(Όχι δεν αναρωτιέστε για τίποτε, αφού οι περισσότεροι από εσάς με τα πέντε μαρξιστικά κολλυβογράμματα που μάθατε από τις ρεβιζιονιστικές σοβιετικές μπροσούρες των μέσων του προηγούμενου αιώνα, έχετε αποφασίσει ότι γνωρίζεται τα πάντα ή …!)

Δυστυχώς, ακριβώς αυτό γίνεται: Οι κοινωνικές σχέσεις υπό την κυριαρχία της εκ φύσεως ξενόδουλης αντεθνικής κάστας αντικειμενοποιούνται πάνω στην ίδια υλική βάση, όπου αντικειμενοποιούνται οι κοινωνικές σχέσεις που καθορίζουν τον εκάστοτε τρόπο ύπαρξης των κατά καιρούς αφεντάδων της, κοινωνικές σχέσεις που εσείς οι αριστερούληδες εργάζεστε για την διατήρησή τους και μηδαμώς για την ανατροπή τους και τούτο ακριβώς διότι πάνω σε αυτές τις κοινωνικές σχέσεις θεμελιώνεται και η δική σας παρακοινωνική, παρακρατικής φύσεως ύπαρξη ως πολιτική «αριστερά», κοινωνικό δεκανίκι και ιδεολογική πρωτοπορία του σύγχρονου εθνομηδενιστικού και δήθεν αντιρατσιστικού δουλεμπορικού νέου τύπου φασισμού.
Αιδώς Αργείοι!
Άξιος ο μισθός σας!!

Και αφού ονειρεύονται την σοσιαλιστική επανάσταση, δεν αναρωτώνται αν η ύπαρξη πριν από την επανάσταση εθνικού νομίσματος θα υποβοηθούσε ή όχι την επανάστασή τους;
Μήπως θα ήταν κοινωνικώς αδιάφορη αυτή η ύπαρξη ως προς τις περαιτέρω εξελίξεις είτε προεπαναστατικώς είτε μετεπαναστατικώς;
Αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί οι μαχητές του ΕΛΑΣ αρκετά πριν διευκρινιστεί το μετακατοχικό πολιτειακό καθεστώς έδωσαν μάχη, κατά διαταγήν του Γενικού Αρχηγείου, για να διασώσουν τις εκτυπωτικές μηχανές νομίσματος τις οποίες ήθελαν να καταστρέψουν πριν φύγουν οι γερμανοναζί;
Αλήθεια, είναι να απορεί κανείς με την από ορισμένους παντελή άγνοια του ζωντανού έμπρακτου μαρξισμού και την καταφυγή τους με υπεκφυγές στην σφαίρα νεφελωδών μαρξιστολογιών ή τροτσκιστοειδών παπαρολογιών.

13. Και τέλος, αγαπητοί έλληνες αριστερούληδες, οι ρώσοι κομμουνιστές είναι όντως ρώσοι κομμουνιστές, ενώ εσείς οι -με το συμπάθιο- έλληνες αριστεροί, είστε «όλοι πακιστανοί», όπως άλλωστε οι ίδιοι διατείνεστε, διότι δεν πάει στην φύση σας ούτε έλληνες να είστε ούτε κομμουνιστές, αλλά τί τραγικό, ούτε καν πακιστανοί της προκοπής μπορείτε να είστε! Με τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να σας ταυτίσει κανείς, παρά μόνον με την άλλη όψη των σαμαρωμένων χρυσαύγουλων γαϊδάρων, που αναζητάτε εναγωνίως να βρείτε επιτέλους μια ταυτότητα, κάτι που να δείχνει ότι υπάρχετε τέλος πάντων και εσείς. Και επειδή δεν μπορείτε να ανασύρετε μέσα από τον εαυτόν σας κάποια επαναστατική ιδιότητα, αποφασίσατε να εκμεταλλευτείτε την πάγια ιδιότητά σας, του καλού χριστιανόπουλου που ποτέ ο όποιος μαρξισμός σας δεν κατόρθωσε να διαλύσει. Έτσι εμφορούμενοι από το πνεύμα του καλοσαμαριτισμού (αφού για εσάς μαρξισμός=καλοσαμαριτισμός) αρχίσατε τον ταξικό σας αγώνα…
Τί κρίμα όμως, στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική τάξη για να την βοηθήσετε να συνειδητοποιηθεί -αλίμονό της αν υπήρχε δηλαδή, ή αλλιώς, η όποια υπάρχουσα ελληνική εργατική τάξη σας έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι και προτιμάει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- γι αυτό και εσείς σπεύσατε να στρατολογήσετε τον κάθε ταλαίπωρο πακιστανάκο -για δεύτερη φορά άτυχο σε αυτήν την χώρα- να του μάθατε και την φράση «το καπιταλισμό είναι κακό» και όλοι μαζί «έλληνες» «αριστεροί», ινστρούκτορες, και ταλαίπωροι πακιστανοί, ένα τσούρμο, υποστασιοποιώντας -τί γέλια!- την διεθνιστική προσταγή «Προλετάριοι όλων των χωρών, Ενωθείτε!» …, εφορμάτε ακάθεκτοι για την πραγματοποίηση του ελληνικού σοσιαλιστικού πεπρωμένου.
Αλίμονο και στην Ελλάδα και στον Σοσιαλισμό … και στο πεπρωμένο, μα κυρίως, αλίμονο στους φουκαράδες πακιστανούς που σας ακολουθούν.
Αλήθεια, αν ζούσε σήμερα ο Μποστ, πόσους τόμους θα εξέδιδε με δαύτους;

Συνεχίζουμε.
Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε την δυνατότητα να πιέσει την ελληνική άρχουσα κάστα -δεδομένου ότι αν η ίδια δεν επιθυμούσε, δεν υπήρχε μηχανισμός ούτε σοβαρές κρισιακές συγκυρίες, που θα μπορούσαν να την εκβιάσουν- ώστε να μετεξελιχθεί σε βιομηχανική καπιταλιστική αστική τάξη, παρά το ότι ο τεράστιος αποθησαυρισμός της στην ημεδαπή και αλλοδαπή αναιρούσε την όποια αντίρρηση περί ανεπαρκούς πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίων για επενδύσεις. Ούτε φυσικά θα μπορούσε κανείς να την εξαναγκάσει να αποδεχθεί το ενδεχόμενο η όποια ελληνική βιομηχανική αστική τάξη να αναδειχθεί σε κυρίαρχη συνιστώσα της ελληνικής άρχουσας τάξης, εξαιτίας του γεγονότος ότι το πολιτικοκρατικό κατεστημένο τελούσε υπό τον πλήρη, αδιαμεσολάβητο και αδιαφιλονίκητο έλεγχο της κάστας, πέραν βεβαίως του γνωστού ελεεινού ευρωπαϊκού διπρόσωπου παράγοντα, του οποίου τα μονοπώλια ευρίσκοντο σε αγαστή και άμφω επικερδέστατη συνεργασία με αυτήν την οικονομικοπολιτικοκρατική μαφία και τα οποία την στήριζαν και εξακολουθούν να την στηρίζουν, ενώ ως αντάλλαγμα αυτή διαμεσολαβούσε για την ασύστολη εκμετάλλευση του ελληνικού λαού από αυτά τα καρτελοποιημένα μονοπώλια, στραγγαλίζοντας κυριολεκτικώς την μικρή και μεσαία ελληνική βιομηχανία, μία πρακτική που συνιστά τον εκ των όν ουκ άνευ όρο ύπαρξης αυτής της κάστας.
Αυτό ήταν όλο κι όλο το μέγα κατόρθωμα του ψευτοεθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην συνέχεια του ψευτοσοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου καθώς και όλων των άλλων δευτεροκλασάτων πρωθυπουργών υπαλληλίσκων της κάστας. (Επί τέλους! Οι έλληνες εισαγγελείς ως πότε θα προστατεύουν τον Σημίτη!! Τίποτε δεν γνωρίζουν!!!)

Ούτως ή άλλως ακόμη και εκβιαστικώς να συναινούσε η άρχουσα κάστα, πώς θα ήταν δυνατόν να παραχωρήσει την κυριαρχία της σε μια μεγαλοαστική συνιστώσα η οποία κατά τον όποιο τρόπο και τον όποιο βαθμό μπόρεσε να υπάρξει στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο να εμφανιστεί πάνω σε ιστορικές ρίζες (χωρίς να έχει αναπτυχθεί πάνω στην βάση των προϋποθέσεων ύπαρξής της ως αυτοφυούς αστικής τάξης όπως του ελεύθερου ανταγωνισμού) και συνεπώς, χωρίς να έχει αποκτήσει επαρκές κοινωνικό βάθος (υφιστάμενη δίχως την ιστορικώς διαμορφωμένη ολική κάθετη ενδο-διαστρωμάτωση στην βάση της οποίας συγκροτείτε η δομή οργανωμένης αυτοπραγματούμενης ενιαίας κυρίαρχης και επί του προκειμένου κοινωνικώς κυρίαρχης τάξης), αλλά εξ υπαρχής και στον βαθμό που αυτοδυνάμως ανελίχθηκε, συμπεριελήφθη οριακώς ή ενσωματώθηκε στην προϋπάρχουσα και προάρχουσα μητριά της, την κάστα;

Έτσι αυτοί οι πλιατσικοκαπιταλιστές χωρίς ουσιώδεις εσωτερικές απειλές παρέμειναν επί πολλά έτη στο απυρόβλητο και έτρωγαν με δύο στόματα: ένα ελληνικό και ένα ευρωπαϊκό, αφήνοντας πάντα αμφότερους τους λογαριασμούς απλήρωτους, μη λησμονώντες, πάντα κατά τις περιστάσεις και όλως επιδεικτικώς, να παραπετούν και κάποιο σαλμονελιασμένο κοτόπουλο προς το μέρος του αναιτίως ευθυμούντος, μονίμως διατελούντος εν ακορέστω διαθέσει λιμού, συλλογικώς ευρωορχούμενο -εισέτι δικομματοσκυλικόν και ουδεπόποτε κοινωνικώς παρεκτραπέν αλλά διαρκώς ατομικώς παρεκτραμένο- τουτέστιν αυτοπυροβολημένο ελληνικόν λαΐδιον.
Και για να το ωραιοποιήσουμε, μάλλον θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το μόνο που απέμεινε σε αυτόν τον τόπο από το ιστορικό αρχαίο ελληνικό έθνος είναι η ζωντανή γλώσσα, όσο στραπατσαρισμένη και αν διδάσκεται στα σχολεία μας, αν κρίνει κανείς από τα γελοίας γλωσσικής μορφής και κούφιου μεταφυσικού περιεχομένου θέματα που τίθενται κάθε χρόνο στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Στην βάση όμως της υπέρτερης έναντι των άλλων εθνών ζωντανής γλώσσας, μπορεί να αναδεικνύονται λαμπρές προσωπικότητες, αλλά όχι έθνος, ούτε λαός, ούτε καν συγκροτημένες κοινωνικές τάξεις. Δεν υφίστανται ως αντικειμενικά υποκείμενα της ιστορίας, αλλά ως άτομα, προσωπικότητες -που συνήθως αποστρέφονται τον υπάρχοντα «κοινωνικό» βίο- και ως αντιιστορικού χαρακτήρα ομαδοποιήσεις, αδυνατούσες εκ του φυσικού τους είναι να καταστούν ιστορικά υποκείμενα...

Εμείς σε αυτό το άρθρο μας, δεν κρίναμε τα άτομα και τις ομάδες με βάση την ιδέα που έχουν τα ίδια για τον εαυτόν τους. Μια εποχή επανάστασης δεν κρίνεται με βάση την συνείδηση που έχει η ίδια για τον εαυτόν της. Μάλλον, η ίδια αυτή συνείδηση εξηγείται από τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, από την σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων.
Συνεπώς την κοινωνία -όπως και τα συγκεκριμένα μέλη της - την μελετάμε και την «κρίνουμε» μακριά από υποκειμενισμούς, αισθήματα και πάθη, αλλά αυστηρώς αντικειμενικορεαλιστικώς, ήτοι στην βάση του καθ’ αυτό (an sich) είναι της, στην βάση του δι’ εαυτόν (für sich) είναι της, αλλά και στη βάση του δια τους άλλους (für die anderen) είναι της, … έτσι για να μην νομίσει και ο γερμανός ότι τον μισούμε και συλλήβδην τον ενοχοποιούμε.

Παντελής Μιντεκίδης
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.)
pantel.minteki@gmail.com