Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη…

«Το μεγαλύτερο μέτρο μιας Δημοκρατίας, δεν είναι ο βαθμός ισότητας ούτε ο βαθμός ελευθερίας. Είναι ο βαθμός συμμετοχής»

(Αlain de Benoist, Γάλλος φιλόσοφος)

Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και βιώνουμε όλοι μας-άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο- τις συνέπειες της. Η χώρα μας, πληρώνοντας τις χρόνιες παθογένειες του οικονομικού/πολιτικού συστήματος, που «έδρασε» όλα αυτά τα χρόνια, βιώνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τις συνέπειες της κρίσης σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, (οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό, πολιτικό και πολιτιστικό) από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που αντιμετωπίζουν και αυτές παρόμοια οικονομικά προβλήματα.
Οι Έλληνες, «θύματα» του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της «δανεικής ευημερίας» στα πρότυπα της λειτουργίας του κράτους, το όποιο είναι και ο πρώτος διδάξας της «πλασματικής ευημερίας» με δανεικά, νοιώθουν σήμερα, να αλλάζει η ζωή τους και η καθημερινότητα τους προς το χειρότερο με τον πιο βίαιο και βάρβαρο τρόπο.
Ο καθένας μας βλέπει να γκρεμίζεται μπροστά του όχι μόνο το όνειρο μιας καλύτερης ζωής για τον ίδιο, αλλά ακόμα και τα όνειρα για το μέλλον των παιδιών μας, αφού αυτό φαίνεται να διαγράφεται ιδιαίτερα δυσοίωνο και ζοφερό. Η ανεργία (το σημαντικότερο κατά τη γνώμη πολλών κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα) καλπάζει με ξέφρενους ρυθμούς, ξεπερνώντας και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις των ειδικών.
Οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όχι απλά «κουρεύονται», αλλά τείνουν να γίνουν μισθοί Βαλκανίων, κάτι που όλοι φοβόμασταν, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ ότι θα συμβεί. Πολλές από τις παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και εκπαίδευσης, θυσιάζονται στο «βωμό των μνημονίων» και την απαιτήσεων των δανειστών μας. Μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, βιομηχανίες, ακόμα και πολυεθνικές, εξαφανίζονται από τη χώρα μας «μέσα σε μια νύχτα», αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες ανέργους συμπατριώτες μας.
Για τις παραπάνω συνέπειες της κρίσης και πολλές άλλες χιλιοειπωμένες τον τελευταίο καιρό, που μπορεί να αναφέρει οποιοσδήποτε από τους πολίτες της πατρίδας μας αφού τις βιώνει καθημερινά μη μπορώντας να ανταπεξέλθει καν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, κατηγορούμε όλοι μας το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας, αφού βέβαια οι ευθύνες τους είναι αδιαμφισβήτητες και τεράστιες. Έχουμε δίκιο.
Κατηγορούμε επίσης την Ε.Ε και κυρίως τους Γερμανούς για την στάση της απέναντι μας, αφού σε πολλές περιπτώσεις ξεχνούν τις στοιχειώδεις και θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Ε.Ε. περί εταιρικότητας και αλληλεγγύης προς τα κράτη-μέλη Έχουμε δίκιο.
Κατηγορούμε άλλες κοινωνικές ομάδες, συνδικαλιστικές οργανώσεις, «κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας» και θεσμούς της πατρίδας μας, που με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους έχουν και αυτές μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Ίσως έχουμε δίκιο.
Ο κόσμος αγανακτισμένος, πνιγμένος από τα καθημερινά του προβλήματα, ανήμπορος να σηκώσει όλα τα βάρη που φορτώνουν πάλι στις δικές του πλάτες, σχεδόν αηδιασμένος από την υποκρισία κυρίως των πολιτικών που μας κυβέρνησαν και πολλοί απ αυτούς συνεχίζουν να τον κυβερνούν, αντιδρά με ποικίλους τρόπους σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Σε παρελάσεις, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, σε κομματικές μαζώξεις, όπου του δίνεται δυνατότητα.
Μέσα από τις πιο ακραίες μορφές αντίδρασης, που σε καμιά περίπτωση δεν εκφράζουν τον μέσο Έλληνα (πετροπόλεμος, εμπρησμοί, καταστροφή και λεηλασία καταστημάτων, δημοσίων κτηρίων ακόμα και μνημείων), τα γιαουρτώματα και γιουχαΐσματα έναντι πολιτικών προσώπων, μέχρι και τις πιο ήπιες και πολιτισμένες μορφές αντίδρασης, που περιλαμβάνουν κοινωνικά κινήματα, συγκεντρώσεις αγανακτισμένων και ειρηνικές πορείες, ο λαός θέλει να δείξει την αγανάκτηση του και την αποστροφή του κυρίως έναντι των πολιτικών. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει δίκιο. Έτσι νοιώθει ότι πρέπει να κάνει και έτσι κάνει, αφού και το πολιτικό σύστημα, έδωσε μύριες τόσες αφορμές για να φτάσει στο ναδίρ της αξιοπιστίας του.
Τις ακραίες μορφές αντίδρασης που προανέφερα, είναι αυτονόητο κατά τη γνώμη μου ότι τις απορρίπτουμε εκ των προτέρων. Είναι καταδικαστέες από την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας.
Για τα «γιαουρτώματα», γιουχαΐσματα και την «ρίψη οπωρολαχανικών» έναντι των πολιτικών ή συγγενικών τους προσώπων, τα θεωρούμε εν μέρει δικαιολογημένα, αλλά δεν πιστεύω πως τα υιοθέτει και αυτά η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Για τα κοινωνικά κινήματα και τις ειρηνικές συγκεντρώσεις κοινωνικών ομάδων ή αγανακτισμένων πολιτών, που διεκδικούν πολλές φορές τις αυτονόητες υποχρεώσεις της πολιτείας, φαίνεται πως αποτελούν τόσο μια ήπια και πολιτισμένη, όσο και μια απαραίτητη μορφή αντίδρασης και διεκδίκησης, που όμως δεν είναι αρκετή.
Μάλλον, δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες.
Κανένα πρόβλημα από αυτά που έχουμε και από τα περισσότερα που φαίνεται πως θα έχουμε στο άμεσο μέλλον, είτε αυτό είναι οικονομικό, είτε πρόβλημα καθημερινότητας, είτε οποιοδήποτε πρόβλημα στη σχέση μας με το κράτος και αφορά στην καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερες παροχές υγείας, ισονομίας και όσων ευκαιριών για όλους, δεν θα λυθεί με κραυγές, «γιούχα» και «ρίψεις γαλακτοκομικών ή οπωρολαχανικών».
Καλές και απόλυτα δικαιολογημένες οι συγκεντρώσεις και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες, αλλά δε φαίνεται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τη λύση των προβλημάτων μας, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Η προσπάθεια για λύση των προβλημάτων και για βελτίωση της κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε, θα είναι πολιτική και θα δοθεί από πολιτικούς, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι. Το ξέρουμε όλοι και ας ζούμε σήμερα την απόλυτη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, των πολιτικών και της πολιτικής γενικότερα.
Ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία, διαπιστώνουμε πολύ εύκολα ότι πάντα όλα τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και κάθε λογής προβλήματα που αντιμετώπισαν όλοι οι λαοί της γης τα αντιμετώπισε και κλήθηκαν να τα διευθετήσουν πολιτικοί, ασκώντας πολιτική. Μπορεί να φορούσαν χλαμύδες στην αρχαιότητα, ράσα και χιτώνες στο Βυζάντιο, χρυσοκέντητα βασιλικά ενδύματα στο Μεσαίωνα, φράκα και ψηλά καπέλα κατά τον 19ο αιώνα, χακί στολές και μπερέδες τον περασμένο αιώνα, μεταξωτά κοστούμια σήμερα,
ΟΛΟΙ τους ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και άσκησαν ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Είναι αδύνατο, η λύση στα προβλήματα μιας κοινωνίας να δοθεί από άλλες δυνάμεις, που δεν είναι πολιτικές. Ακόμα και κάποια υποτιθέμενη κοινωνική έκρηξη που όλοι απεύχονται και είναι πιθανό να υπάρξει, ποιο πρόβλημα θα λύσει; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδεινώσει και δε θα λύσει τα ήδη μεγάλα και υπαρκτά προβλήματα. Ακόμα και η απόλυτα κατακριτέα στάση των Ευρωπαίων και κυρίως της Γερμανίας απέναντι σε εταίρους τους στην Ε.Ε. και έναντι της χώρας μας, είναι στην πραγματικότητα ένα βαθιά πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.
Η αλλαγή αυτής της στάση θα είναι αναπόφευκτα πολιτική επιλογή κάποιων που οραματίζονται μια «άλλη Ευρώπη», κοινωνικά και πολιτικά ενωμένη, αφού τα αποτελέσματα της προσπάθειας για οικονομική ενοποίηση χωρίς πολιτική ενότητα, είναι πια απόλυτα ορατά και δυστυχώς απογοητευτικά, για τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε., πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Σε αντίθεση με την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, τα τελευταία είκοσι χρόνια, στην Ευρώπη και αρκετά πιο πριν στις ΗΠΑ, είναι σε εξέλιξη μια μεθοδευμένη προσπάθεια οικονομικών κέντρων, «σκοτεινών» ή μη, των λεγόμενων «ΑΓΟΡΩΝ», να κυριαρχήσουν με τον τρόπο τους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Προσπαθούν και σε πολλές περιπτώσεις έχουν καταφέρει, όχι μόνο να επηρεάσουν και να επιβάλλουν δίκες τους πολιτικές, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και να υποκαταστήσουν ακόμα και να καταλάβουν κεντρικό πολιτικό ρολό. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου ήρθαν να καλύψουν το υποτιθέμενο πολιτικό κενό, η πατρίδα μας και η γειτονική Ιταλία, δυο χώρες που έχουν την τύχη για κάποιους και την ατυχία για άλλους, να κυβερνώνται από «τραπεζίτες διεθνούς κύρους».
Σαφέστατα και γι αυτή την αρνητική εξέλιξη η ευθύνη των πολιτικών είναι τεράστια, αφού επέτρεψαν και σε πολλές περιπτώσεις ενθάρρυναν αυτή την επικυριαρχία των «ΑΓΟΡΩΝ» έναντι της πολιτικής. Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών ευνοεί ΑΥΤΟΥΣ και όχι ΕΜΑΣ, η μη συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, όποια μορφή και αν έχουν αυτές, ευνοεί ΑΥΤΟΥΣ και όχι ΕΜΑΣ.
Είναι ολοφάνερος στόχος τους, μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη πολιτική απαξίωση, να καλλιεργούν το έδαφος και να το προετοιμάζουν, για τη δική τους «σωτηρία παρέμβαση».
Όλοι μας έχουμε διαπιστώσει κοιτώντας το καθημερινό «τηλεσόου» των 8μμ, πως επιχαίρουν και απολαμβάνουν οι τηλεδικαστές – δημοσιογράφοι τον παραμικρό προπηλακισμό πολιτικού. Άσχετα αν αυτός ο προπηλακισμός μας κάνει να νοιώθουμε και εμείς «όμορφα», αυτούς τους ικανοποιεί και τον έχουν στα πρώτα θέματα των ειδήσεων, αφού αυτό εξυπηρετεί απόλυτα τα «σχέδια» των αφεντικών τους.
Όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε, πως στο χέρι μας είναι να αποτρέψουμε την προσπάθεια που καταβάλλεται από κάποιους, για την περιθωριοποίηση της πολιτικής και την απροκάλυπτη πλέον είσοδο των «ΑΓΟΡΩΝ» στην πολιτική σκηνή. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος λογικά και μη δόλια σκεπτόμενος πολίτης, που πιστεύει πως τα συμφέροντα του θα τα εξυπηρετήσει κάποιο πρώην υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος, αντιστεκόμενο στις ορέξεις των «ΑΓΟΡΩΝ», που μέχρι πρότινος υπηρετούσε.
Παραφράζοντας την «Αριστοτελική άποψη», κατά την όποια «η τιμωρία σου για τη μη συμμετοχή σου στα κοινά, είναι να σε κυβερνούν κατώτεροι σου», θα έλεγα πως η τιμωρία μας για τη μη συμμετοχή μας στα κοινά, είναι να μας κυβερνούν όχι οι κατώτεροι μας, όπως συμβαίνει, αλλά οι «ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ»!
Οι εκπρόσωποι των «ΑΓΟΡΩΝ», είτε απροκάλυπτα, είτε συγκαλυμμένα, ήταν, είναι και θα είναι πολύ πιο στυγνοί και βάρβαροι και από τον χειρότερο πολιτικό. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν μας αντιμετωπίζουν μόνο σαν «αριθμούς», αλλά απόλυτη πεποίθηση και πρακτική τους είναι τα πάντα να γίνονται και να κρίνονται σε «real time» κατά την προσφιλή τους έκφραση και πρακτική και με άμεσα αποτελέσματα γι αυτούς.
Στερούν από τους «πολίτες-αριθμούς» ακόμα και το έσχατο εφόδιο, το «στέρνο όπλο» που μπορεί να έχει ο άνθρωπος μέσα στην απόγνωση του για να αντέξει, την ΕΛΠΙΔΑ.
Πρόσφατα, κάποιος πολιτικός άντρας της πατρίδας μας είπε πως η «μαγική» λέξη για την Ελλάδα είναι η ανάπτυξη. Πιστεύω πως η μαγική λέξη που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε πράξη εμείς σαν πολίτες σήμερα, είναι η «ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ».
Ξέρω πως πολλοί θα πουν: «Να συμμετέχω που; Στα κόμματα; Σε ψηφοδέλτια; Εκεί υπάρχουν ‘κλίκες’, ‘βρωμιά’, ‘συμφέροντα’ και διάφορες άλλες ‘δύσοσμες’ καταστάσεις».
Τους απαντώ: Μπορώ να συμφωνήσω μαζί τους και με τα επιχειρήματα τους, αν όμως μου προτείνουν κάποιον άλλο τρόπο, ελπιδοφόρο και όχι απλά απορριπτικό και απαξιωτικό για τους άλλους, για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας.
Την Ελλάδα μας.
Άλλοι θα πουν: «Ποιος είμαι εγώ που θα μπορέσω να γίνω ‘πολιτικό πρόσωπο’ και να συμμετέχω στα κοινά; Έχω τις δυνατότητες; Πως θα σταθώ στο ίδιο επίπεδο με τους δήθεν ‘επαγγελματίες πολιτικούς’;»
Τους απαντώ με ένα πραγματικό γεγονός: Στις 25 Οκτώβριου 1981, κατά την είσοδο του νεοορκισθέντα υπουργού του ΠΑΣΟΚ και των συνεργατών του στο υπουργείο, οι υπάλληλοι αντίκρισαν κάτι γενειοφόρους με καμπάνες και ανοιχτά πουκάμισα, που ήταν ο υπουργός και οι συνεργάτες του! Είπε τότε ένα μεγαλοστέλεχος του υπουργείου γελώντας: «Αυτοί θα μας κυβερνήσουν;»
Αν δεν κάνω λάθος αυτοί οι «μουσάτοι» κυβέρνησαν την Ελλάδα για 20 και πλέον χρόνια!
Μόνο με την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μπορούμε οι πολίτες να ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΓΟ, να παρέμβουμε, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε για να αλλάξει έστω κάτι προς το καλύτερο.
Βέβαια μπορεί και πάλι να απογοητευτούμε και στο τέλος να αποτύχουμε, όμως αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως ο εύκολος δρόμος της ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, της ΕΥΚΟΛΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ, του ΩΧΑΔΕΛΦΙΣΜΟΥ και της ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ για τα κοινά είναι και ο σωστός. Το δρόμο αυτόν ακολουθήσαμε χρόνια τώρα και ζούμε τα αποτελέσματα της ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ μας.
Στο δρόμο αυτόν μας θέλουν «κάποιοι», για να έχουν ελεύθερο το πεδίο να δράσουν ανενόχλητοι.
Να βρίζεις, να γιουχάρεις, να κατηγορείς καθισμένος στα καφενεία και να υποτιμάς τους πάντες και τα πάντα, είναι το ΕΥΚΟΛΟ. Να ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ, να ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ, να ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να ΑΛΛΑΞΕΙΣ τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, να ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ, είναι το ΧΡΗΣΙΜΟ και το ΩΦΕΛΙΜΟ για τον τόπο σου και το μέλλον των παιδιών σου!
Στις επερχόμενες εκλογές, θα ήταν πολύ ευχάριστο για «κάποιους», να απέχουμε και να «αυτοαχρηστέψουμε» το μόνο πραγματικά ισχυρό και αποτελεσματικό «όπλο», που διαθέτουμε, τη ΨΗΦΟ μας. Με τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας ίσως αλλάξει κάτι. ΙΣΩΣ.
Το βέβαιο είναι πως με τη ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας, θα είμαστε για μια ακόμη φορά, «έρμαιο στις ορέξεις τους» και θύματα, αφού θα έχουμε κλωτσήσει την μοναδική ευκαιρία, που έχουμε σαν λαός να εκφραστούμε.
Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα είναι ΚΡΙΜΑ. Δεν το αξίζουμε!!!

Χάτζιος Ε. Μιχαήλ
Εκπαιδευτικός