Ανοιχτή επιστολή στους Φλωρινιώτες

Τώρα που η μάχη φούντωσε και ο καθένας συλλογίζεται τι θα κάνει την Κυριακή για να βοηθήσει την πατρίδα, το σπίτι του και τον εαυτό του, αισθάνομαι την ανάγκη μιας παρέμβασης, όχι πολιτικής, αλλά βαθύτατα προσωπικής.
Πάνε τέσσερα χρόνια που έφυγα από την πολιτική τηρώντας κατά γράμμα όσα σας είχα εξηγήσει για την απόφασή μου. Δεν έφυγα ποτέ από τη Φλώρινα. Το καλοκαίρι με τις Πρέσπες άρχισε ένα καινούριο διεθνές ταξίδι. Αύριο, θα κάνουμε πανιά για μεγαλύτερα ταξίδια. Αυτές λοιπόν τις ώρες που βρίσκομαι εδώ, συλλογίζομαι τι πρέπει να πει κανένας για το ταξίδι της πατρίδας, της Ελλάδας και της Φλώρινας, που εξελίσσεται πλέον σε μία Οδύσσεια. Σκέψεις προσωπικές, γιατί τις πολιτικές τις ακούσατε κατά κόρον αυτές τις μέρες.
Να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, άσπρα και μαύρα, όπως τα λέγαμε παλιά στο Σπίτι μας. Έχω τέσσερα χρόνια αποχής από την πολιτική , αλλά ούτε μια ώρα αποχής από τη Φλώρινα. Το ξέρει και η τελευταία πέτρα αυτό. Δεν αναμείχθηκα σε εκλογές, παρόλο που οι κεκράχτες πολλά λένε. Έχω βάλει βαμβάκι στα αυτιά μου και δεν ακούω το τραγούδι των Σειρήνων.
Αλλά δεν έφυγα ποτέ από το ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος απλός. Θεωρώ ότι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να το κάνει αυτό, αλλά κανένα στέλεχος και πόσο μάλλον ένας βουλευτής ή υπουργός δεν είχε το δικαίωμα να χτυπάει άλλες πόρτες και να ψωμοζητεί αξιώματα ή οτιδήποτε άλλο. Κοντολογίς δεν έφυγα από το ΠΑΣΟΚ γιατί ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν να παριστάνω τον ηθοποιό που αλλάζει ρόλους και πετάει τα παλιά ρούχα. Δεν έφυγα από το Πατρικό Σπίτι. Δε μέμφομαι αυτούς που έφυγαν. Χαίρομαι πολύ για όσους γυρίζουν. Και γυρίζουν πολλοί. Μιλώ για το λαό. Με συγκίνηση παρακολουθούσα τον αγώνα αυτών που άντεχαν. Όρθιοι και μόνοι. Μέσα στην ερημία της περιοχής και στην καταφρόνια των πολλών. Με τους παλιούς συντρόφους τα λέμε. Τους νέους δεν τους είδα για να τους σφίξω το χέρι. Μόνο που με πήραν τα κλάματα όταν έμαθα αυτό το μεγαλειώδες. Ο υποψήφιος της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης γιατρός Ρονάλτ Οσίτα, μαύρος – δε φοβάμαι να πω τη λέξη, κατάμαυρος – διέκοπτε τις θεραπείες του για την ασθένεια από την οποία πάσχει, για να κάνει προεκλογικό αγώνα. Στον προεκλογικό αγώνα δε μοίραζε τη δική του κάρτα, αλλά τις κάρτες των άλλων υποψηφίων. Πήγαινε στα χωριά μας με το λεωφορείο της γραμμής. Αυτό θέλω να είναι το νέο κα αληθινό ΠΑΣΟΚ που ψάχνει να ξαναβρεί τη ψυχή του και με τέτοια πρόσωπα θα την ξαναβρεί. Και τώρα που μαθαίνω ότι ο Ρόναλτ δεν θα κατέβει, για τους γνωστούς λόγους, σκέφτομαι πόσο περήφανος πρέπει να νιώθει κανένας όταν έχει έναν τέτοιο σύντροφο. Πόσο ευτυχισμένος θα ήμουνα, αν τη σκυτάλη που παρέδωσα για λίγο στον άξιο γιατρό Νίκο Σαμαρά, την παραδίδαμε οι δυό μας στον Ρόναλντ. Αλλά εδώ είμαστε. Και ο καιρός θα δείξει.
Θυμόσαστε που σας έλεγα ότι “ στο βάθος κάθε ανθρακωρυχείου υπάρχει πάντα ένα λευκό άλογο“. Την πατάτα που έκανα τότε, – την αναγνωρίζω δημοσίως - να υποδείξω ως λευκό άλογο μία γυναίκα που έκτοτε άλλαξε πολιτικά χρώματα πολλές φορές, ως χαμελαίων προσαρμοζόμενη στο εκάστοτε περιβάλλον. Πράσινα άλογα δηλαδή.
Τώρα όμως θα το πω πιο δυνατά. Μου αρέσει το λευκό άλογο που ψάχνω τόσα χρόνια στα λιγνιτωρυχεία να είναι ο κατάμαυρος Ρόναλτ.
Θέλω να συγχαρώ τα τέσσερα νέα παιδιά που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιό μας. Το Στέλιο Μαυρίδη, την Κατερίνα Μέλφου, το Χρήστο Γκόγκο και το Νίκο Μαυρόπουλο. Επειδή πιστεύω ότι οι Φλωρινιώτες μου έχουν δώσει το δικαίωμα να μιλώ ελεύθερα και επειδή κι αν ακόμη εκλέξει βουλευτή το ΠΑΣΟΚ, ο Μαυρόπουλος δε θα είναι θεσμικά ο βουλευτής, οφείλω να πώ δυο λόγια για έναν άνθρωπο που εκτιμώ κι αγαπώ. Ο Νίκος Μαυρόπουλος δεν είναι νέος. Με τις πρώτες ρυτίδες στο μέτωπο, δεν έχει ακόμη ρυτίδες στη ψυχή του. Ανιδιοτελής , με αυτοθυσία, ο καλός στρατιώτης ΣΒΕΙΚ, έντιμος , εργατικός, με μάγουλα που συχνά ακόμη κοκκινίζουν, συνεργάσιμος κι ομαδικός. Αυτά δεν είναι αρετές ενός δασκάλου, που υπήρξε. Είναι αρετές ενός αληθινού 'Έλληνα. Όλος ήθος ο Νίκος, από τα αρχετυπικά χρόνια του ΠΑΣΟΚ, από την εποχή του αειμνήστου Στεφανίδη, μέχρι τα δίσεκτα σημερινά χρόνια. Όταν βλέπω το Νίκο στο Σπίτι μας, ξέρω ότι το αίμα νερό δεν γίνεται. Τέτοια πρόσωπα καταργούν τη διάκριση νέος – παλιός, που έγινε της μόδας τελευταία.

Εγώ, τις συγνώμες μου τις έχω ζητήσει και στη Φλώρινα και στην Ελλάδα. Ξέρω καλά τα λάθη που έκανα. Αλλά ξέρω καλά και τα λίγα καλά, που με τη βοήθεια όλων σας, έκανα στον τόπο μας. Τα θυμίζω λίγο για αυτούς που αγαπούν τις συγκρίσεις, και με το παλιό πριν από μένα και με το νέο μετά από μένα.

Τα σεισμοδάνεια (100 δις δραχμές)
Για πρώτη φορά αποζημίωση στο πετρέλαιο, για τους κατοίκους του νομού.
Το ΤΕΛ – ΤΕΣ Αμυνταίου.
Το ψυγείο – διαλογητήριο Αμυνταίου.
Το σφαγείο Αμυνταίου
Τα δύο κλειστά γυμναστήρια στο Λέχοβο και στον Αετό
Το Πατουλίδειο (είχε ξεκινήσει με τον τότε υπουργό ΥΜΑΘ κύριο Χατζηνικολάου).
Την τηλεθέρμανση Αμυνταίου – Φιλώτα – Λεβαίας
Τα γήπεδα με χόρτο, σε πάνω από 15 χωριά
Το μεγαλύτερο χιονοδρομικό αναβατήρα στα Βαλκάνια.
Το γυμνάσιο Βαρικού
Τα ασκηταριά.
Το βιολογικό καθαρισμό Φλώρινας και Αγίου Παντελεήμονα.
Το υπερσύγχρονο γήπεδο της Φλώρινας με ταρτάν και ηλεκτροφωτισμό.
Το υπερσύγχρονο κολυμβητήριο της Φλώρινας, που κανείς δεν αξιώθηκε να το λειτουργήσει και ρημάζει έξω από την πόλη.
Τις σοβαρές παρεμβάσεις στο Νυμφαίο.
Τη μεγάλη δωρεά της συλλογής του Γκρέκο στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας.
Το θεσμό των συνοριοφυλάκων που ξεκίνησε από τη Φλώρινα και η Φλώρινα έχει το μεγαλύτερο αριθμό συνοριακών φρουρών.
Τις επί δεκαπενταετία αποζημιώσεις που πήρε ο νομός με πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά από την Πρέσπα μέχρι το λεκανοπέδιο Αμυνταίου.
Το δρόμο Φλώρινας – Ξινού Νερού.
Τέλος, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις ΠΡΕΣΠΕΣ, διεθνούς ακτινοβολίας, που άλλαξαν και το κοίταγμα των Ελλήνων για την ξεχασμένη και αδικημένη περιοχή μας.

Ναι, αναγνωρίζω τις μεγάλες παραλείψεις της ολοκλήρωσης της Εγνατίας και του κάθετου άξονα, σαν πολύ βασικές παραλείψεις. Αλλά τότε εμείς δε ζητήσαμε αυτά τα έργα σαν προτεραιότητα, παρά το ΝΑΗΣ Μελίτης, την καλύτερη μονάδα της ΔΕΗ – με την ελάχιστη μόλυνση – και σχολές πανεπιστημιακές, τις οποίες πήραμε (Βαλκανικών Σπουδών και Καλών Τεχνών).

Θέλω να μας ζυγίσετε με τη ζυγαριά του στρατηγού Μακρυγιάννη “ όταν κανένας κάνει πολύ καλό και λίγο κακό, ο Θεός τον συγχωράγει”.
Το ίδιο που ζητώ για μένα, ζητώ και για το ΠΑΣΟΚ, που τα μεγάλα έργα της Ελλάδας είναι σχεδόν αποκλειστικά δικά του Ρίο- Αντίριο, Εγνατία οδός, Αττική οδός, Ελευθέριος Βενιζέλος, Προαστιακός, το ΕΣΥ, που ανέβασε το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων από τα 71 στα 78 χρόνια, με βαριά όμως σταθμά στην άλλη ζυγαριά της πλάστιγγας,

σκάνδαλα, αλαζονικές συμπεριφορές, κομματοκρατία άμετρη, νεποτισμός, παραληρηματικός συνδικαλισμός, διόγκωση του κράτους.

Αυτά τιμωρήθηκαν βαρύτατα με αμφισβήτηση, άρνηση, λοιδωρίες και σχεδόν εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από τον πολιτικό χάρτη. Και πάλι, πιστεύω ότι το καλό που έκανε το ΠΑΣΟΚ στη χώρα,είναι μεγαλύτερο από το κακό, κυρίως αν αναλογιστώ τα μεγάλα επιτεύγματα του Ανδρέα Παπανδρέου. Να αναμορφώσει την ελληνική κοινωνία, να δώσει ψωμί και υπερηφάνεια στο λαό μας. Τα δύο τρίτα των Ελλήνων απέκτησαν τότε για πρώτη φορά το δικαίωμα να είναι Έλληνες σαν τους υπόλοιπους Έλληνες. Να ζουν αξιοπρεπώς και με ασφάλεια , και στα σύνορα της χώρας και στα κοινωνικά σύνορα.

Μετά από έξι χρόνια πολιτικής αφάνειας, το ΠΑΣΟΚ Ανοίγει και πάλι το Σπίτι του. Σε όλους. Και ταυτόχρονα ζητάει από τους Έλληνες για πρώτη φορά να ξορκίσουν τον προπατορικό μας εχθρό, τη Διχόνοια. Αυτός είναι ο μοναδικός εχθρός των Ελλήνων και το ΠΑΣΟΚ, διδαγμένο από το παρελθόν ζητά τη συγκρότηση μιας Εθνικής ομάδας, για να δώσουμε όλοι μαζί τις λύσεις που απαιτεί η Πατρίδα.
Xύσαμε πολλά δάκρυα δεκάδες χρόνια εδώ πάνω. “Τα δάκρυα είναι κι αυτά πατρίδα που δεν χάνεται“ γράφει ο Ελύτης. Αλλά ήρθε η ώρα με την ανάσταση της χώρας να γίνουν δάκρυα χαράς. Για τα παιδιά μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΗΣ