Η… τάξη του 2011-2015

Γράφει η Στέλλα Φρασιόλα
Φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας

Τι εννοείς τελευταίο μάθημα στη σχολή; Τι εννοείς πέρασαν 4 χρόνια; Μα… χθες ήρθα!
Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος τελικά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει πεισματικά, αλλά γυρνάς το βλέμμα και συνειδητοποιείς ότι οι ώρες έχουν περάσει, οι μέρες έχουν περάσει, τα χρόνια…
Ήρθαμε στη σχολή, στη Φλώρινα με μια κούτα όνειρα, ελπίδες, ανησυχίες, κάποιοι με γκρίνιες και κλάματα… Που ήρθα τώρα; Πώς γίνεται να είμαι μόνη για πρώτη φορά στη ζωή μου; Θα ζήσω αυτό που λένε φοιτητική ζωή; Θα τα καταφέρω; Θα θα θα… Ένα σωρό ερωτήματα, στριμωγμένα άτσαλα στη μικρή μας κούτα. Και σιγά σιγά, όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε μια σειρά.. Ξεπακετάρεις την κούτα σου και τακτοποιείς τη φοιτητική σου πλέον ζωή σ’ ένα σπίτι όλο δικό σου, με πολλή αγάπη και χρώματα. Πετάς την ταυτότητα του μαθητή και αποκτάς αυτή του φοιτητή. Νέος ρόλος, νέες υποχρεώσεις, νέα προνόμια. Και περνάει ο καιρός, με γνωριμίες, με χαρές, με γέλια, με ξενύχτια, με μεθύσια, με έρωτες, με τσακωμούς, με γκρίνιες, με λύπες, με δυσκολίες… Με όλα. Με όλα, πολύ. Νομίζω όλοι εξελιχθήκαμε αυτά τα 4 χρόνια, όλοι μάθαμε κάτι, όλοι – λίγο ή πολύ, μην το αρνείστε! – αγαπήσαμε τη Φλώρινα. Ακόμη κι αν ο απολογισμός σου σού λέει ότι ε και; Σιγά τη φοιτητική ζωή.. Ή φωνάζει, φοιτητική ζωή μην τελειώνεις! Δε μπορεί, ένα μάθημα το πήρες.. Ένα μάθημα ζωής.
Και ξαφνικά, φτάνει το τελευταίο μάθημα. Μπαίνεις στην αίθουσα και κάθεσαι στη συνηθισμένη σου θέση. Όμως, ένα συναίσθημα τριγυρίζει την ατμόσφαιρα.. Ένα περίεργο συναίσθημα. Ο καθηγητής βγάζει ομαδική φωτογραφία. Ακούγεται ένα χειροκρότημα… Δε γίνεται να τελειώνει, δε γίνεται σου λέω!
Μα που στο καλό έχω βάλει την κούτα μου; Α, να τη… Τι να πρωτό-μαζέψω τώρα; Που είναι τα όνειρά μου; Οι ελπίδες μου; Οι αναμνήσεις μου; Γιατί αρνούνται να μπούνε στην κούτα; Κι αυτό το βλέμμα μου..γιατί θολώνει; Θα τα μαζέψω, θέλουν δε θέλουν… Κάτι λείπει όμως.. Ένα κενό ανάμεσα στο στήθος.. Α! ένα κομμάτι της καρδιάς μου.. Μα που στο καλό το έχω βάλει; Κάτι μου λέει, ότι θα μείνει για πάντα εδώ…



Και τώρα τι; Φεύγω… Και δεν είμαι πια φοιτητής. Αλλά δεν ξέρω και τι είμαι. Τόσα χρόνια, είχα μια ταμπέλα επάνω μου. Και ξαφνικά, κενό. Δύσκολες οι μετακομίσεις, δύσκολες οι μεταβατικές περίοδοι…
Δεν ξέρω αν όλοι όσοι κερδίσαμε μια θέση στο παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης θέλαμε πραγματικά να γίνουμε δάσκαλοι. Κι ούτε ελπίζω, τώρα που τελειώνουμε, να φτάσαμε στο σημείο να το θέλουμε όλοι. Γιατί ξέρω ότι είναι πρακτικά αδύνατο. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να κατασταλάξαμε, έστω πάνω – κάτω, στο τι θέλουμε από τη ζωή μας. Όταν και αν – αμήν – κληθούμε να ασκήσουμε το ιερό – για’ μένα – επάγγελμα του δασκάλου να ξέρουμε πώς θέλουμε να σταθούμε μπροστά στους μαθητές μας. Εύχομαι σε όλους μας καλή τύχη από εδώ και πέρα, να έχουμε υπομονή και δύναμη, και όλα, αργά ή γρήγορα, να πάρουν το δρόμο που επιθυμεί ο καθένας. Και επειδή οσονούπω θα φέρουμε και επίσημα τον τίτλο «δάσκαλοι», ας κλείσω με τη φράση – σοφός όποιος την είπε -: «το επάγγελμα του δασκάλου είναι το ωραιότερο, το ιερότερο και το δυσκολότερο». Νομίζω ότι τώρα πια το πιάσαμε για τα καλά το νόημα!
Υ.Γ. Στην αποφοίτηση σας θέλω υπερπαραγωγές!