Από το Σικάγο του 1886, η Πρωτομαγιά ήταν και είναι η κομβική ημερομηνία, που καταφέρνει και συνδέει το χτες με το σήμερα στην ιστορία των αιματηρών αγώνων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, ενάντια στην τρομοκρατία των καπιταλιστών και του κράτους τους. 129 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να τιμάμε τους ήρωες και τους αγώνες της τάξης μας διατρανώνοντας πως η πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, παραμένει επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ.
Σήμερα ο κόσμος της εργασίας στενάζει. Χρέος, Ε.Ε., «θεσμοί» (τρόικα), νέα μέτρα-«μεταρρυθμίσεις», νέο πρόγραμμα συμφωνία-μνημόνιο κ.ο.κ. Οι όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κινούνται εντός της φυλακής αυτού του πλαισίου, αφού ο πυρήνας της πολιτικής αυτής δεν αμφισβητείται.
Για να περάσουν οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», τα νέα μέτρα και προγράμματα, χτίζεται μεθοδικά η πολιτική της συναίνεσης, της ταξικής συνεργασίας. Καλλιεργείται η αναμονή και η απογοήτευση, η λογική ότι τώρα τίποτα άλλο δεν μπορεί να κάνει ο κόσμος από το να περιμένει το αποτέλεσμα των… διαπραγματεύσεων. Κι ας γνωρίζουμε όλοι το αποτέλεσμα! Νέοι «κοινωνικοί διάλογοι» στήθηκαν ήδη με αφορμή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, με τους βιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες στο ίδιο τραπέζι με τη μνημονιακή ΓΣΕΕ και τους υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Σήμερα, προβάλλει πιεστικά η ανάγκη για μια ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Για να διεκδικήσουμε όχι μόνο όσα μας έκλεψαν τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο τα απαραίτητα για να ζήσουμε, αλλά και τον κλεμμένο πλούτο που παράγουμε.
Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να γίνει σάλπισμα συσπείρωσης και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στα νέα μνημόνια-συμφωνίες που ετοιμάζουν.
Την 1η Μάη δίνουμε μήνυμα μάχης, συμβάλλοντας σε μια μαζική, ανεξάρτητη και ταξική κινητοποίηση, που θα «ζεστάνει τις μηχανές» για τους νέους αγώνες στα κρίσιμα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας.
Δεν ταιριάζει στις δυνάμεις του αγώνα να γίνουν «δωρητές σώματος» στον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό -παλιό και νέο -του «εταιρισμού», της «διαπραγμάτευσης» και των νέων «κοινωνικών διαλόγων». Είναι επίσης ατελέσφορη μια συσπείρωση γύρω από το κόμμα, όπως έχει μετατραπεί αυτή του ΠΑΜΕ. Στη νέα φάση, χρειαζόμαστε ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με «παλιές» αλλά και νέες μορφές οργάνωσης και πάλης της κατακερματισμένης και χτυπημένης εργατικής τάξης και των ανέργων. Και αυτό το κρίσιμο ζητούμενο δεν χωράει στους σχεδιασμούς του συνδικαλισμού της υποταγής και συναίνεσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των περισσότερων Ομοσπονδιών, στη λογική της αναμονής και της ανακωχής.
Μπροστά στην ολομέτωπη αντεργατική επίθεση που συνεχίζεται, δεν πρέπει να μείνουμε με τα χέρια κατεβασμένα. Οφείλουμε να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις μας και να μην εναποθέτουμε ελπίδες σε αυτούς που υπόσχονται καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Το σύστημα της εκμετάλλευσης δε φτιασιδώνεται - ανατρέπεται! Μπορούμε να υψώσουμε το ανάστημά μας, να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Αντιστεκόμαστε συλλογικά σε κάθε χώρο δουλειάς, μαζικοποιούμε τα σωματεία και δουλεύουμε για τον αποτελεσματικό συντονισμό τους. Στηρίζουμε παντού διακλαδικές επιτροπές αγώνα και αλληλεγγύης.
Ας το πάρουμε χαμπάρι, κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει ούτε το ελάχιστο. Ποτέ δεν μας χάρισαν άλλωστε. Όλα κατακτιούνται με την πάλη μας, τη ρήξη αλλά και με τα νέα όργανα επιβολής της θέλησής μας τα οποία πρέπει να συγκροτήσουμε για να επιβάλλουμε ένα άλλο δρόμο.
Άλλος δρόμος υπάρχει με διαγραφή του χρέους–παύση πληρωμών, με αυτοτέλεια νομισματικής πολιτικής, εθνικοποίηση-κρατικοποίηση τραπεζών, έλεγχος κινήσεων κεφαλαίου, εθνικοποίηση-κρατικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων, δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι την εξυπηρέτηση του χρέους ( 23 δις ευρώ οφέλη θα έφερνε μόνο για το 2015 η αθέτηση και διαγραφή του χρέους).
Η απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων, η διασφάλιση των λαϊκών μικρο-καταθέσεων και η επίταξη των ‘’χοντρών’’ πορτοφολιών σε κατεύθυνση χρηματοδότησης από τις τράπεζες της επαναλειτουργίας επιχειρήσεων και νέων επενδύσεων, θα ήταν το αναγκαίο αίμα για μια αναπτυξιακή δυναμική που θα δημιουργούσε νέες θέσεις παραγωγικής εργασίας και πλούτο.
Όλα αυτά βεβαίως, σημαίνουν ότι ερχόμαστε σε ρήξη και φεύγουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο την κοινωνική και οικονομική αναγέννηση των λαϊκών στρωμάτων. Θα αποτελέσει όπλο άμυνας και ανάσχεσης της εισαγωγής προϊόντων των πολυεθνικών και ανεργίας και ενίσχυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, της απασχόλησης και των εξαγωγών. Τα οφέλη θα είναι προσωρινά εάν δεν συνοδευτούν ταχύτατα με ένα πρόγραμμα αξιοποίησης των συνολικών παραγωγικών δυνατοτήτων και του πλούτου της χώρας, με μοχλό ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, βάθρο τη δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία, όπλο τον εργατικό έλεγχο και τελικά με αποφασιστικό παράγοντα την ανάδειξη του κόσμου της εργασίας σε κέντρο των κοινωνικών εξελίξεων.
Το αποφασιστικό κριτήριο για την εισαγωγή σε αυτόν τον άλλο δρόμο είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή , η σύγκρουση με το κεφάλαιο . Ο άλλος δρόμος αυτός, μπορεί να διανοιχτεί μόνο με την ηγεμονία των εργατικών αναγκών στις λαϊκές διεκδικήσεις και να φτάσει στη νίκη μόνο με την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας και τελικά με όλο τον πλούτο και όλη την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και των οργάνων τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από μια εργατική τάξη, πολιτικά οργανωμένη, που θα ‘’ταυτίζεται’’ με μια εφαρμοζόμενη εργατική πολιτική στην οποία θα βλέπει πραγματικά τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της.
ANTΑΡΣΥΑ
Τ. Ε Φλώρινας
Σήμερα ο κόσμος της εργασίας στενάζει. Χρέος, Ε.Ε., «θεσμοί» (τρόικα), νέα μέτρα-«μεταρρυθμίσεις», νέο πρόγραμμα συμφωνία-μνημόνιο κ.ο.κ. Οι όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κινούνται εντός της φυλακής αυτού του πλαισίου, αφού ο πυρήνας της πολιτικής αυτής δεν αμφισβητείται.
Για να περάσουν οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», τα νέα μέτρα και προγράμματα, χτίζεται μεθοδικά η πολιτική της συναίνεσης, της ταξικής συνεργασίας. Καλλιεργείται η αναμονή και η απογοήτευση, η λογική ότι τώρα τίποτα άλλο δεν μπορεί να κάνει ο κόσμος από το να περιμένει το αποτέλεσμα των… διαπραγματεύσεων. Κι ας γνωρίζουμε όλοι το αποτέλεσμα! Νέοι «κοινωνικοί διάλογοι» στήθηκαν ήδη με αφορμή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, με τους βιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες στο ίδιο τραπέζι με τη μνημονιακή ΓΣΕΕ και τους υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Σήμερα, προβάλλει πιεστικά η ανάγκη για μια ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Για να διεκδικήσουμε όχι μόνο όσα μας έκλεψαν τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο τα απαραίτητα για να ζήσουμε, αλλά και τον κλεμμένο πλούτο που παράγουμε.
Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να γίνει σάλπισμα συσπείρωσης και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στα νέα μνημόνια-συμφωνίες που ετοιμάζουν.
Την 1η Μάη δίνουμε μήνυμα μάχης, συμβάλλοντας σε μια μαζική, ανεξάρτητη και ταξική κινητοποίηση, που θα «ζεστάνει τις μηχανές» για τους νέους αγώνες στα κρίσιμα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας.
Δεν ταιριάζει στις δυνάμεις του αγώνα να γίνουν «δωρητές σώματος» στον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό -παλιό και νέο -του «εταιρισμού», της «διαπραγμάτευσης» και των νέων «κοινωνικών διαλόγων». Είναι επίσης ατελέσφορη μια συσπείρωση γύρω από το κόμμα, όπως έχει μετατραπεί αυτή του ΠΑΜΕ. Στη νέα φάση, χρειαζόμαστε ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με «παλιές» αλλά και νέες μορφές οργάνωσης και πάλης της κατακερματισμένης και χτυπημένης εργατικής τάξης και των ανέργων. Και αυτό το κρίσιμο ζητούμενο δεν χωράει στους σχεδιασμούς του συνδικαλισμού της υποταγής και συναίνεσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των περισσότερων Ομοσπονδιών, στη λογική της αναμονής και της ανακωχής.
Μπροστά στην ολομέτωπη αντεργατική επίθεση που συνεχίζεται, δεν πρέπει να μείνουμε με τα χέρια κατεβασμένα. Οφείλουμε να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις μας και να μην εναποθέτουμε ελπίδες σε αυτούς που υπόσχονται καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Το σύστημα της εκμετάλλευσης δε φτιασιδώνεται - ανατρέπεται! Μπορούμε να υψώσουμε το ανάστημά μας, να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Αντιστεκόμαστε συλλογικά σε κάθε χώρο δουλειάς, μαζικοποιούμε τα σωματεία και δουλεύουμε για τον αποτελεσματικό συντονισμό τους. Στηρίζουμε παντού διακλαδικές επιτροπές αγώνα και αλληλεγγύης.
Ας το πάρουμε χαμπάρι, κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει ούτε το ελάχιστο. Ποτέ δεν μας χάρισαν άλλωστε. Όλα κατακτιούνται με την πάλη μας, τη ρήξη αλλά και με τα νέα όργανα επιβολής της θέλησής μας τα οποία πρέπει να συγκροτήσουμε για να επιβάλλουμε ένα άλλο δρόμο.
Άλλος δρόμος υπάρχει με διαγραφή του χρέους–παύση πληρωμών, με αυτοτέλεια νομισματικής πολιτικής, εθνικοποίηση-κρατικοποίηση τραπεζών, έλεγχος κινήσεων κεφαλαίου, εθνικοποίηση-κρατικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων, δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι την εξυπηρέτηση του χρέους ( 23 δις ευρώ οφέλη θα έφερνε μόνο για το 2015 η αθέτηση και διαγραφή του χρέους).
Η απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων, η διασφάλιση των λαϊκών μικρο-καταθέσεων και η επίταξη των ‘’χοντρών’’ πορτοφολιών σε κατεύθυνση χρηματοδότησης από τις τράπεζες της επαναλειτουργίας επιχειρήσεων και νέων επενδύσεων, θα ήταν το αναγκαίο αίμα για μια αναπτυξιακή δυναμική που θα δημιουργούσε νέες θέσεις παραγωγικής εργασίας και πλούτο.
Όλα αυτά βεβαίως, σημαίνουν ότι ερχόμαστε σε ρήξη και φεύγουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο την κοινωνική και οικονομική αναγέννηση των λαϊκών στρωμάτων. Θα αποτελέσει όπλο άμυνας και ανάσχεσης της εισαγωγής προϊόντων των πολυεθνικών και ανεργίας και ενίσχυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, της απασχόλησης και των εξαγωγών. Τα οφέλη θα είναι προσωρινά εάν δεν συνοδευτούν ταχύτατα με ένα πρόγραμμα αξιοποίησης των συνολικών παραγωγικών δυνατοτήτων και του πλούτου της χώρας, με μοχλό ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, βάθρο τη δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία, όπλο τον εργατικό έλεγχο και τελικά με αποφασιστικό παράγοντα την ανάδειξη του κόσμου της εργασίας σε κέντρο των κοινωνικών εξελίξεων.
Το αποφασιστικό κριτήριο για την εισαγωγή σε αυτόν τον άλλο δρόμο είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή , η σύγκρουση με το κεφάλαιο . Ο άλλος δρόμος αυτός, μπορεί να διανοιχτεί μόνο με την ηγεμονία των εργατικών αναγκών στις λαϊκές διεκδικήσεις και να φτάσει στη νίκη μόνο με την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας και τελικά με όλο τον πλούτο και όλη την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και των οργάνων τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από μια εργατική τάξη, πολιτικά οργανωμένη, που θα ‘’ταυτίζεται’’ με μια εφαρμοζόμενη εργατική πολιτική στην οποία θα βλέπει πραγματικά τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της.
ANTΑΡΣΥΑ
Τ. Ε Φλώρινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.