Ο συμβολικός εορτασμός της 3ης Δεκεμβρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία έγινε πλέον θεσμός και σε ένα σύγχρονο αστικό φιλελεύθερο κράτος οφείλει να διασφαλίζει ίσες ευκαιρίες και ίσες αφετηρίες για όλους τους πολίτες του και με τις πολιτικές του θα πρέπει να τους παρέχει τις δυνατότητες να ξεπερνούν το όποιο μειονέκτημά τους.
Ο όρος «ανάπηρος» σύμφωνα με τον ορισμό του Ο.Η.Ε. (1975) αναφέρεται σε οποιοδήποτε άτομο που δεν μπορεί να εξασφαλίσει μόνο του όλες ή ένα μέρος από τις ανάγκες μιας φυσιολογικής, ατομικής ή και κοινωνικής ζωής λόγω κάποιου εκ γενετής ή επίκτητου σωματικού ή διανοητικού μειονεκτήματος.
Συνεπώς, οι αναπηρίες διακρίνονται σε τέσσερα είδη:
κινητικές ή σωματικές, αισθητηριακές, νοητικές, γνωστικές και συναισθηματικές.
Ακόμα οι αναπηρίες ταξινομούνται ως προς το χρόνο εκδήλωσης σε εκείνες με τις οποίες γεννιέται το βρέφος και σε αναπηρίες οι οποίες μπορούν να προκληθούν σε κάποια χρονική στιγμή από κληρονομική αιτία, ασθένειες, εργατικό - τροχαίο ή άλλο ατύχημα.
Συνεπώς η μειονεξία του αναπήρου, άσχετα από την μορφή και τον χρόνο που εκδηλώνεται προκαλεί μερική ή ολική απώλεια της ικανότητας του ατόμου να καλύπτει τις ανάγκες του.
Αναζητώντας το σύγχρονο πλαίσιο του 21ου είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε χώρο στην κάθε κοινωνική ομάδα για να βρει το «στίγμα» της στο σύγχρονο κόσμο.
Έτσι θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον χωρίς τους αποκλεισμούς του παρελθόντος. Ένα 10% των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα έχουν κάποια αναπηρία.
Βασική προϋπόθεση σε μια ευνομούμενη πολιτεία είναι η ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών της κοινωνίας, έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Αυτό μπορεί να συμβεί εξασφαλίζοντας την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία στο σύγχρονο περιβάλλον με λειτουργικούς εναλλακτικούς τρόπους πρόσβασης στα δημόσια κτήρια. Αυτή η επιλογή είναι μια στάση ζωής που σέβεται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Αντίστοιχη πρόσβαση πρέπει να υπάρχει στο ψηφιακό περιβάλλον, αφού η κοινωνία μας διαθέτει πολλές μορφές πληροφόρησης κι επικοινωνίας.
Σταύρος Γιαννακίδης
Αντιπεριφερειάρχης Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Συνοχής
Ο όρος «ανάπηρος» σύμφωνα με τον ορισμό του Ο.Η.Ε. (1975) αναφέρεται σε οποιοδήποτε άτομο που δεν μπορεί να εξασφαλίσει μόνο του όλες ή ένα μέρος από τις ανάγκες μιας φυσιολογικής, ατομικής ή και κοινωνικής ζωής λόγω κάποιου εκ γενετής ή επίκτητου σωματικού ή διανοητικού μειονεκτήματος.
Συνεπώς, οι αναπηρίες διακρίνονται σε τέσσερα είδη:
κινητικές ή σωματικές, αισθητηριακές, νοητικές, γνωστικές και συναισθηματικές.
Ακόμα οι αναπηρίες ταξινομούνται ως προς το χρόνο εκδήλωσης σε εκείνες με τις οποίες γεννιέται το βρέφος και σε αναπηρίες οι οποίες μπορούν να προκληθούν σε κάποια χρονική στιγμή από κληρονομική αιτία, ασθένειες, εργατικό - τροχαίο ή άλλο ατύχημα.
Συνεπώς η μειονεξία του αναπήρου, άσχετα από την μορφή και τον χρόνο που εκδηλώνεται προκαλεί μερική ή ολική απώλεια της ικανότητας του ατόμου να καλύπτει τις ανάγκες του.
Αναζητώντας το σύγχρονο πλαίσιο του 21ου είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε χώρο στην κάθε κοινωνική ομάδα για να βρει το «στίγμα» της στο σύγχρονο κόσμο.
Έτσι θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον χωρίς τους αποκλεισμούς του παρελθόντος. Ένα 10% των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα έχουν κάποια αναπηρία.
Βασική προϋπόθεση σε μια ευνομούμενη πολιτεία είναι η ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών της κοινωνίας, έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Αυτό μπορεί να συμβεί εξασφαλίζοντας την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία στο σύγχρονο περιβάλλον με λειτουργικούς εναλλακτικούς τρόπους πρόσβασης στα δημόσια κτήρια. Αυτή η επιλογή είναι μια στάση ζωής που σέβεται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους.
Αντίστοιχη πρόσβαση πρέπει να υπάρχει στο ψηφιακό περιβάλλον, αφού η κοινωνία μας διαθέτει πολλές μορφές πληροφόρησης κι επικοινωνίας.
Σταύρος Γιαννακίδης
Αντιπεριφερειάρχης Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Συνοχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.