Επιστολή – απάντηση σε σχόλιο

Του Θεόδωρου Τορλαχίδη

[Προς ταμπουρωμένο πίσω απ’ την αντωνυμία – ανώνυμο]

Όντως έζησα στην ΕΣΣΔ και μάλιστα όχι στα καλύτερά της αλλά την περίοδο των ανατροπών, από το 1986 μέχρι και το 1992, για την ακρίβεια σπούδαζα στο Κίεβο της ΣΣΔ της Ουκρανίας.
1. σου επιστρέφω τα περί ειρωνείας και εύκολων χαρακτηρισμών, όποιος νοήμων διαβάσει τα παραπάνω θα καταλάβει ποιος είναι είρωνας σε αυτόν τον διάλογο.
2. δεν σου είμαι καθόλου σύντροφος ούτε κι εσύ είσαι σύντροφος μου, γι’ αυτό πάψε να χρησιμοποιείς αναφερόμενος σ’ εμένα αυτόν τον τίτλο, εκτός κι αν για λόγους ειρωνείας επιμένεις – δικαίωμά σου να πέσεις όσο πιο κάτω θες.
3. σε παρέπεμψα σε αποφάσεις του ΚΚΕ γιατί αυτό ζητούσες, ρωτούσες προκαταλαμβάνοντας τον αναγνώστη ήταν «εάν θέλουμε να σας καταντήσουμε ΕΣΣΔ και Αλβανία» δηλαδή ζήτησες την άποψη του Κόμματος του οποίου έχω την τιμή να είμαι μέλος, δεν ζήτησες την προσωπική μου άποψη.
4. όπως είναι σε όλους γνωστό και αποδεκτό, προκειμένου να λειτουργήσει ένας οργανισμός που αποτελείται από πολλούς ανθρώπους, φτιάχνει (όλοι αυτοί που τον συναποτελούν) κανόνες συνύπαρξης, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων κλπ ΝΑΙ λοιπόν έχουμε συμφωνήσει να λειτουργούμε με βάση την αρχή της πλειοψηφίας και την διαφωνία μας να την εκφράζουμε μέσα στο Κόμμα – εκτός κι αν η διαφωνία μας είναι τόσο βαθιά και μεγάλη, οπότε μπορούμε να αποχωρήσουμε από το Κόμμα και να πάψουμε να είμαστε μέλη του. Αυτό θα πει δημοκρατία.
5. Διαχωρίζεις δολίως το αν έχω εγώ γνώμη ή όχι και πάλι για δημιουργία εντυπώσεων, θα σου πω λοιπόν ότι στον διάλογο του ξεκίνησε από το 1994 στο Κόμμα μας, εγώ έλαβα μέρος σε τουλάχιστον 10 συνεδριάσεις και σε πάνω από 7 ανοιχτές εκδηλώσεις για την διαμόρφωση του κειμένου και των αποφάσεων «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από την σοσιαλιστική Οικοδόμηση …» Σου ξαναγράφω επίσης ότι μέσα από τον Ριζοσπάστη και το περιοδικό Κομμουνιστική Επιθεώρηση διεξήχθη δημόσιος διάλογος με το ίδιο θέμα, και με εκατοντάδες επιστολές και άρθρα αν κάνεις τον κόπο θα δεις ότι δημοσιεύτηκαν ΟΛΑ και οι θετικές και οι αρνητικές κριτικές (χαρακτηριστική του Ρούσση).
Στο ερώτημά σου λοιπόν.
Είμαι υπερήφανος γιατί η ΕΣΣΔ ήταν το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, γιατί κατάργησε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Είμαι υπερήφανος για τον σοσιαλισμό που έζησα γιατί ήταν πρωτοπόρος στην υγειονομική περίθαλψη και προστασία του λαού, με ένα σύστημα υγείας χωρίς γραφειοκρατία και βιβλιάρια που κάθε τόσο θέλουν θεώρηση και ουρές, για ένα σύστημα υγείας όπου ακόμα και οι ξένοι – τουρίστες απολάμβαναν υψηλού επιπέδου παροχές υγείας, απολύτως ΔΩΡΕΑΝ και παροχές αποκλειστικά δημόσιες (νοσηλεύθηκα ένα χρόνο για φυματίωση και έκανα επί 2 χρόνια θεραπεία με φάρμακα ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ και χωρίς την ύπαρξη βιβλιαρίου υγείας).
Είμαι υπερήφανος για τον σοσιαλισμό που έζησα γιατί είχε εξαλείψει τον αναλφαβητισμό και γιατί ακόμα και στην δεκαετία του 1990 είχε το παγκόσμιο ρεκόρ σε πωλήσεις βιβλίων και αναγνωστικότητα σε σχέση με την αναλογία πληθυσμού, διάβασε στατιστικά στοιχεία της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Είμαι ακόμα υπερήφανος γιατί ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε είχε εξαφανίσει την ανεργία, τα επιτεύγματα της επιστήμης ήταν προσιτά στον λαό και είχαν μπει στην παραγωγή τόσο ώστε σε τομείς της οικονομίας να έχει κατακτηθεί ακόμα και η εξάωρη εργασία. Οι διακοπές ήταν πραγματικότητα (2 φορές το χρόνο) και μάλιστα με τεράστιες υποδομές και βέβαια δωρεάν, εξασφαλισμένες τις περισσότερες φορές από το ίδιο το σοσιαλιστικό κράτος αλλά και από τα ίδια τα συνδικάτα.
Είμαι υπερήφανος για το άρτιο σύστημα παιδείας, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΩΡΕΑΝ όπου χωρίς ταξικές ή ηλικιακές διακρίσεις όλοι οι σοβιετικοί πολίτες φοιτούσαν δωρεάν σε σχολεία, τεχνικές σχολές, κονσερβατόρια και ΑΕΙ γνωστά σε όλον τον κόσμο τόσο για το επίπεδο σπουδών τους όσο και για τα επιτεύγματα της έρευνας που γινόταν κατάκτηση του λαού, χωρίς σπόνσορες, δίδακτρα, χορηγούς και άλλους διαστρεβλωτές των αποτελεσμάτων της όποιας έρευνας γίνεται σήμερα στα ελληνικά ΑΕΙ. Είμαι υπερήφανος που στο αναγνωστήριο δίπλα μου είχα μια 80χρονη η οποία διάβαζε Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων, έχοντας συνταξιοδοτηθεί φοιτούσε στην σχολή Διεθνούς Δικαίου. Είμαι υπερήφανος γιατί στον σοσιαλισμό που γνώρισα υπήρχε η Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη ΣΕΒΤΣΕΝΚΟ – Depositarium του Ο.Η.Ε. στο Κίεβο, η οποία ήταν 24 ώρες το 24ωρο ανοιχτή, με εστιατόριο ανοιχτό μέχρι τις 24:00 και κυλικείο μέχρι τις 6:00πμ. Γιατί εύρισκα όποιο βιβλίο ήθελα όποτε το ήθελα και δεν έκανε πάνω από μισή ώρα αναμονής για να μου έρθουν έτοιμα να τα διαβάσω. Είμαι υπερήφανος γιατί όταν ο φοιτητής έκανε απουσίες λόγω ασθένειας, μετά τις 3:00 μμ υπήρχε πάντα καθηγητής για να του διδάξει συμπληρωματικά τα μαθήματα που έχανε. Είμαι υπερήφανος γιατί ΠΑΝΤΑ την 1η Σεπτεμβρίου κάθε ακαδημαϊκού Έτους είχα στα χέρια μου όλα τα βιβλία που θα διδασκόμουν στο εξάμηνό μου. Γιατί οι καθηγητές μου ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ και διπλοθεσήτες αλλά ήταν κάθε μέρα στη σχολή και το μάθημα το έκαναν αυτοί και όχι βοηθοί και παρατρεχάμενοι.
Είμαι λοιπόν υπερήφανος γιατί ο Πολιτισμός ήταν κύριο μέλημα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, τόσο σε προσφορά, Θέατρα Μπολσόϊ, Μάλι, Μπεριόζα, Τσέχωφ, Γκαλερί Τρετιακώφ κ.α. αναρίθμητα, ακόμα και σε κάθε μικρή κωμόπολη, αλλά και σε εκπαίδευση – μπαλέτο και μουσική στα σχολειά!
Είμαι υπερήφανος για τη Δυναμό Κιέβου και για όλο το σοβιετικό σύστημα αθλητισμού που ήταν ενταγμένο τόσο στα σχολεία όσο και στις γειτονιές, πραγματικά αθλητισμός για όλους, με γυμναστήρια παντού, στάδια για να τα χρησιμοποιεί όλος ο λαός, για τα αθλήματα που στον καπιταλισμό ήταν ακόμα άγνωστα και φυσικά απρόσιτα στο απλό πολίτη.
Είμαι υπερήφανος γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολούθησα όπερα και μάλιστα δωρεάν, ψυχαγωγία που για τους σοβιετικούς πολίτες ήταν φτηνή και προσιτή σε όλους, εδώ αποτελεί προνόμιο λίγων που «ξέρουν» από καλή μουσική και έχουν τα φράγκα να πάνε στο Μέγαρο. Γιατί τα θέατρα, οι όπερες, οι κινηματογράφοι, τα μπαλέτα ήταν γεμάτα από κόσμο, με θεάματα απ’ όλον τον πλανήτη. Είμαι περήφανος γιατί η χωροταξία και πολεοδομία ήταν τέτοια ώστε να υπάρχουν πάρκα, τεχνιτές λίμνες και χώροι πρασίνου παντού, για να μπορεί ο σοβιετικός πολίτης να απολαμβάνει στιγμές ηρεμίας ακόμα και μέσα στην ίδια του την πόλη, να μη βάλλεται από το τσιμέντο και τα άλλα οικοδομικά υλικά – αποκρουστικά και ίσως επικίνδυνα για τη ζωή του ανθρώπου.
Είμαι υπερήφανος γιατί σαν φοιτητής κυκλοφορούσα στις 3 τα ξημερώματα και οι μπάτσοι μου έκαναν παρατήρηση ότι ενοχλώ τον κόσμο, δε με πλάκωσαν στο ξύλο, την ίδια στιγμή που η εγκληματικότητα ήταν σχεδόν εκμηδενισμένη. Εγώ ποτέ δεν ένοιωσα φόβο να κυκλοφορήσω οπουδήποτε και οποιαδήποτε ώρα, στο Κίεβο στη Μόσχα στο Λένινγκραντ κλπ. κλπ κλπ
ΝΑ ΗΞΕΡΕΣ ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΟΝΟ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ, ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΧΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες αλλά εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος.
Αν θες λοιπόν να συνεχίσουμε αυτήν την κουβέντα πάνω σε αυτό το θέμα σπάσε την ανωνυμία σου – βγες απ’ το καβούκι σου και αποκάλυψε το όνομα σου.
Για τα όργανα και τον Άρη, είσαι άδικος και μόνο να προκαλέσεις θέλεις, δεν τοποθετείς το ιστορικό γεγονός στο χωροχρόνο που συνέβη και έτσι το αποσπάς από τις αιτίες, έτσι λοιπόν πριν καταντήσεις αηδία πρόσεχε γιατί η ανωνυμία σε ωθεί σε επικίνδυνες για το νου ατραπούς.
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή Βαρβαρότητα;
ΠΕΡΙΜΕΝΩ