Άλλος ένας χειμώνας…

Το καλοκαίρι έφυγε και οδεύουμε ολοταχώς για έναν ακόμα χειμώνα. Δε θα είναι όμως ίδιος με κανέναν από τους προηγούμενους. Και αυτό το γνωρίζουμε όλοι.
Αν κατά τη διάρκεια του περσινού χειμώνα, οι κάτοικοι της Φλώρινας δυσκολεύτηκαν να τα βγάλουν πέρα, τους μήνες που ακολουθούν είναι σίγουρο πως οι δυσκολίες θα πολλαπλασιαστούν. Και αυτό δεν είναι «τρομοκρατία». Είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Ανάμεσα σε όλα όσα έχουμε κληθεί να πληρώσουμε ως πολίτες τους τελευταίους μήνες, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, το πετρέλαιο θέρμανσης είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Και η εξίσωση της τιμής τους με αυτήν του πετρελαίου κίνησης είναι η χαριστική βολή.
Σε έναν τόπο με 8 μήνες χειμώνα οι νέες τιμές του πετρελαίου θα είναι το αλάτι στις ήδη ανοιχτές πληγές του. Οι κάτοικοι της Φλώρινας δεν αντέχουν άλλο… και δε θα αντέξουν περισσότερο, όταν και θα κληθούν να καταβάλλουν ένα τεράστιο ποσό για να έχουν κάτι που μέχρι τώρα θεωρούνταν αυτονόητο και τώρα θεωρείται πια πολυτέλεια. Τη θέρμανση.
Από πέρσι άλλωστε οι παραγγελίες γίνονταν με το σταγονόμετρο, τα τεφτέρια είχαν πάρει φωτιά και οι ξυλόσομπες είχαν βγει ξανά στην επιφάνεια. Φέτος όμως;
Και το δυστύχημα είναι πως δε διαφαίνεται ούτε μία αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Να είμαστε αισιόδοξοι ότι τα πράγματα θα αλλάξουν; Ναι, αλλά πως; Υπάρχει έστω και ένας που σήμερα είναι αισιόδοξος; Που ελπίζει σε κάτι;
Μέχρι να βρεθεί έστω και ένας, το σινιάκι θα εξακολουθεί να καλύπτει τη Φλώρινα και τις ψυχές μας.