Αλλάζεις... ή μήπως όχι;

Γράφει η Στέλλα Φρασιόλα

Φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας

«Προσπάθησε πάντα, καλώς ή κακώς, να ζει μ’ έναν και μόνο τρόπο: τον δικό του. Προσπάθησε να είναι πάντα πιστός σε ό,τι πίστευε, σκεφτόταν κι αισθανόταν». Διαβάζεις. Κολλάς. Σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι το ερώτημα που καίει μυαλά και καρδιές σ’ όλον τον πλανήτη. Αλλάζει ο άνθρωπος ή δεν αλλάζει; Νομίζεις ότι έχεις την απάντηση;
Νομίζεις λάθος. Εγώ δεν την έχω. Οι περισσότεροι θα πουν αγανακτισμένα «ο άνθρωπος δεν αλλάζει!». Και η αλήθεια είναι ότι τόσο καιρό αυτό πίστευα. Για ν’ αλλάξει ένας άνθρωπος, για ν’ αλλάξει ουσιαστικά, θα πρέπει να του συμβεί κάτι πολύ συνταρακτικό, κάτι που θα τον ταρακουνήσει. Δύσκολα αλλάζει τις συνήθειές του, τον τρόπο που σκέφτεται, τον τρόπο που ενεργεί. Όλοι μας, ηθελημένα ή υποσυνείδητα, έχουμε απαιτήσει, προσπαθήσει και ματώσει ν’ αλλάξουμε κάποιον άλλον. Και πολλοί από εμάς έχουμε κάνει τα ίδια για ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας. Γιατί κάτι μου λέει ότι αισθανόμαστε να έχουμε αποτύχει; Γίνεται ν’ αλλάξεις τις σκέψεις κάποιου; Γίνεται να «βοηθήσεις» - όπως νομίζεις ότι κάνεις – κάποιον που ο ίδιος δε θέλει, που έχει μάθει να λειτουργεί με τον άλφα τρόπο; Γίνεται να πεις «όχι, μη το κάνεις αυτό, κάνε το άλλο» στον εαυτό σου όταν επί 21 χρόνια βαδίζεις στον ίδιο δρόμο; Άλλωστε, όπως λέει και ο λαός μας, πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι…
Κι όμως – τώρα τελευταία, κάτι άλλαξε… Κάτι αλλάζει. Το νιώθεις κι εσύ; Μήπως αυτό το συνταρακτικό που πρέπει να συμβεί δεν είναι παρά μικρά μικρά πράγματα που μας συμβαίνουν καθημερινά; Εκεί που κάθεσαι στη ρόδα και γυρνάει και γυρνάει και νομίζεις ότι ζεις το ίδιο σενάριο κάθε μέρα, ξαφνικά… Συνειδητοποιείς ότι η κάθε βόλτα, ο κάθε ίδιος κύκλος που φαινομενικά κάνεις συνεχώς, έχει μια δύναμη που δε μπορούσες να φανταστείς – μια δύναμη ικανή να σε κάνει να πατήσεις το «στοπ» και να κατέβεις από τη ρόδα. Κι εκεί είναι που λέμε ότι αρχίζεις να εξερευνείς το λούνα παρκ. Που να πας και τι να δοκιμάσεις; Κάνεις «τρέλες», πράγματα δηλαδή που ο ίδιος ορίζεις έτσι, αφού δε τα έχεις κάνει ξανά. Θέλεις να σκεφτείς αλλιώς, θέλεις να νιώσεις αλλιώς, θέλεις να είσαι αλλιώς. Και τα καταφέρνεις – γιατί όχι; Σιγά σιγά, χορεύεις σ’ άλλα μονοπάτια. Πόσο δίκιο είχε τελικά όποιος είπε «όλα είναι στο μυαλό». Αυτό κάνει τα θαύματα, αυτό και τη ζημιά. Μερικές από τις πιο σωστές φράσεις που έχω ακούσει τελικά στη ζωή μου, που έχουμε ακούσει όλοι, είναι «Ποτέ μη λες ποτέ» και «Όταν τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα είναι πιθανά». Σκέψου το. Τα μεγαλύτερα «ποτέ» σου ξαφνικά γίνονται τα μεγαλύτερα «ναι» σου. Και πίστεψε με, ποτέ δε θα είναι τίποτα σίγουρο. Ναι, αυτό είναι το μοναδικό «ποτέ» που μπορείς να πεις. Πάντα θα είναι όλα πιθανά. Ανάμεικτα συναισθήματα, από τη μια η στενοχώρια της αβεβαιότητας και από την άλλη η έξαψη του ρίσκου. Μα αυτή δεν είναι και η ομορφιά της ζωής;
Ναι – μπορείς ν’ αλλάξεις. Ίσως τα πράγματα να μην αλλάξουν, αλλά ναι – μπορείς ν’ αλλάξεις τον τρόπο που εσύ τα βλέπεις. Δεν είναι κακό ν’ αλλάζεις. Δεν είναι επιλήψιμο να πεις «ναι» σε κάτι που χθες έλεγες «ξεκάθαρα όχι». Η κάθε μέρα είναι μια εμπειρία, η κάθε μέρα κάτι έχει να σου πει – αρκεί αν την ακούσεις. Εξελίσσεσαι, έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται πάντα. Κάποτε όλοι κάνουν την επανάστασή τους, μικρή ή μεγάλη. Κάποτε όλοι σπάνε τον τοίχο του «αποκλείεται, ποτέ, δεν υπάρχει περίπτωση». Ναι, υπάρχει! Κάποτε…
Τι συνέβη; Είσαι ξανά στη ρόδα; Πάλι κάνεις τον κύκλο; Μήπως τόσο καιρό απλά στριφογυρνούσες γύρω της και τώρα πάλι ανέβηκες; Και τι είναι αυτό στα μάτια σου; Δάκρυα; Σε μπέρδεψα; Εγώ νομίζω κάτι κατάλαβες…