Στα μάτια του μικρού πανέμορφου κοριτσιού που εντοπίστηκε πριν λίγες μέρες στα Φάρσαλα αντικατοπτρίζεται από τη μια μεριά η αγωνία όλων των γονέων ανά τον κόσμο που έχουν χάσει τα ίχνη των παιδιών τους και από την άλλη το διεθνές πρόβλημα της εμπορίας παιδιών και των παράνομων υιοθεσιών. Η ιστορία του μικρού ξανθού κοριτσιού έχει συγκινήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και ταυτόχρονα έχει αποκαλύψει την υποκρισία της κοινωνίας μας που αν και παρακολουθεί χρόνια τώρα παιδιά να ζητιανεύουν, να πεινάνε και να πεθαίνουν από διάφορες ασθένειες, αδιαφορεί επιδεικτικά για τα πιο αθώα πλάσματα του πλανήτη.
Τα Μ.Μ.Ε. συνδράμουν το έργο των αρχών για την ανεύρεση των πραγματικών γονιών του μικρού κοριτσιού. Ωστόσο, δεν έχουν εγκαταλείψει ούτε τώρα την προσφιλή τους πρακτική να κρίνουν τους πάντες και να υπερβάλλουν για τα πάντα. Είναι προφανές ότι το γεγονός πως ένα ζευγάρι αθιγγάνων φέρεται να έχει τελέσει τα αδικήματα της αρπαγής ανηλίκου από κοινού (κακουργηματικού χαρακτήρα γιατί το κοριτσάκι δεν έχει συμπληρώσει τα 14 έτη) και της υφαρπαγής ψευδών βεβαιώσεων κατ’ εξακολούθηση από κοινού, δεν σημαίνει ότι πρέπει να στοχοποιηθεί το σύνολο των Ρομά. Η ποινική ευθύνη είναι πάντα εξατομικευμένη. Απεναντίας παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες από τα μέσα ενημέρωσης μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν ρατσιστικά το εν λόγω ζήτημα και να προβάλλουν το φαινόμενο αυτό ως σύνηθες στους κύκλους αυτών των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τις δικές τους παραδόσεις και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής(π.χ. γλέντια) και αυτό από μόνο του δεν μπορεί να ποινικοποιηθεί. Αυτός ο τρόπος ζωής βέβαια δεν μπορεί να λειτουργήσει και ως άλλοθι για έκνομες συμπεριφορές. Για τα παραπάνω θα αποφανθεί μόνο η δικαιοσύνη.
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και φανερώνει τις πραγματικές αδυναμίες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Τα «παραθυράκια» του νόμου και το επιτρεπτό των ιδιωτικών υιοθεσιών στη χώρα ανοίγουν διάπλατα την πόρτα σε φαινόμενα εμπορίας βρεφών και ύποπτων υιοθεσιών. Η ελληνική νομοθεσία στο ζήτημα αυτό είναι μια αντιφατική νομοθεσία. Από την μία η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και από τις ελάχιστες σε όλο τον κόσμο που επιτρέπει την ιδιωτική νομοθεσία και άρα ανοίγει το δρόμο για το εμπόριο βρεφών και από την άλλη αποδέχεται την υιοθεσία από μονογονεϊκές οικογένειες χωρίς να αποκλείει και τους άνδρες.
Η ιδιωτική υιοθεσία είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία ένα παιδί μπορεί να βρεθεί σε μια θετή οικογένεια με μόνη τη συμφωνία των φυσικών γονιών και χωρίς να υπάρχει -στο στάδιο αυτό – η παρουσία του κράτους. Συνήθως υπάρχει στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας και ένας «διαμεσολαβητής» που φέρνει σε επαφή θετούς και φυσικούς γονείς. Απαγορεύεται η καταβολή οικονομικού ή άλλου ανταλλάγματος, καθώς τα παιδιά δεν είναι ούτε μπορούν να γίνουν σε καμία περίπτωση αντικείμενα συναλλαγών. Βάσει της ελληνικής νομοθεσίας η πράξη αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί παράνομη μόνο εάν οι πρωταγωνιστές της «δοσοληψίας» συλληφθούν επ’ αυτοφώρω τη στιγμή που ο «διαμεσολαβητής» παίρνει τα χρήματα για να παραδώσει το παιδί. Στη συνέχεια οι θετοί γονείς καταθέτουν μία αίτηση στην κατά τόπον αρμόδια υπηρεσία Κοινωνικής Μέριμνας, όπου υπάγονται, λέγοντας ότι έχουν το παιδί στο σπίτι τους και ζητούν την υιοθεσία του. Τότε ξεκινά η έρευνα για τους θετούς γονείς, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε 6 μήνες. Εφόσον ολοκληρωθεί η διαδικασία, η υπόθεση πάει στο δικαστήριο προκειμένου να επισημοποιηθεί η πράξη υιοθεσίας. Στο δικαστήριο πρέπει να παραβρεθούν και οι φυσικοί και οι θετοί γονείς ή εκπρόσωποι τους.
Η παραπάνω δυνατότητα αλλά και η απόλυτα δικαιολογημένη και ανθρώπινη επιθυμία χιλιάδων ζευγαριών που αδυνατούν να τεκνοποιήσουν φυσιολογικά τούς ωθεί σε τέτοιες επιλογές. Έτσι ανθεί το εμπόριο βρεφών, καθώς πάντοτε βρίσκονται άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την απελπισία των ανθρώπων που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά. Περίπου το 70% των υιοθεσιών που γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα πραγματοποιούνται με την διαδικασία της ιδιωτικής υιοθεσίας. Την ίδια ώρα χιλιάδες κακοποιημένα και εγκαταλελειμμένα παιδάκια περιμένουν στα ιδρύματα να βρούνε μια ζεστή οικογένεια. Οι διαδικασίες που ακολουθούνται στα πλαίσια μιας κρατικής υιοθεσίας, δηλαδή με την μεσολάβηση κρατικών φορέων, είναι προκλητικά χρονοβόρες και ψυχοφθόρες για τους υποψήφιους θετούς γονείς.
Οι αρμόδιοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τα κακώς κείμενα της ελληνικής νομοθεσίας και της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Εμείς από την πλευρά μας ως πολίτες πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα γύρω μας κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Γιατί ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ. Ας ευχηθούμε στο μικρό κοριτσάκι που έχει περάσει πολλά να βρει την οικογένειά του και αν αυτό δεν είναι εφικτό τουλάχιστον να βρει μια ζεστή αγκαλιά σε ένα νέο οικογενειακό περιβάλλον.
Ευρωπαϊκή γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά 116000!!!
Ταλιόπουλος Ιωσήφ
Φοιτητής Νομικής Α.Π.Θ.
Τα Μ.Μ.Ε. συνδράμουν το έργο των αρχών για την ανεύρεση των πραγματικών γονιών του μικρού κοριτσιού. Ωστόσο, δεν έχουν εγκαταλείψει ούτε τώρα την προσφιλή τους πρακτική να κρίνουν τους πάντες και να υπερβάλλουν για τα πάντα. Είναι προφανές ότι το γεγονός πως ένα ζευγάρι αθιγγάνων φέρεται να έχει τελέσει τα αδικήματα της αρπαγής ανηλίκου από κοινού (κακουργηματικού χαρακτήρα γιατί το κοριτσάκι δεν έχει συμπληρώσει τα 14 έτη) και της υφαρπαγής ψευδών βεβαιώσεων κατ’ εξακολούθηση από κοινού, δεν σημαίνει ότι πρέπει να στοχοποιηθεί το σύνολο των Ρομά. Η ποινική ευθύνη είναι πάντα εξατομικευμένη. Απεναντίας παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες από τα μέσα ενημέρωσης μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν ρατσιστικά το εν λόγω ζήτημα και να προβάλλουν το φαινόμενο αυτό ως σύνηθες στους κύκλους αυτών των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τις δικές τους παραδόσεις και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής(π.χ. γλέντια) και αυτό από μόνο του δεν μπορεί να ποινικοποιηθεί. Αυτός ο τρόπος ζωής βέβαια δεν μπορεί να λειτουργήσει και ως άλλοθι για έκνομες συμπεριφορές. Για τα παραπάνω θα αποφανθεί μόνο η δικαιοσύνη.
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και φανερώνει τις πραγματικές αδυναμίες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Τα «παραθυράκια» του νόμου και το επιτρεπτό των ιδιωτικών υιοθεσιών στη χώρα ανοίγουν διάπλατα την πόρτα σε φαινόμενα εμπορίας βρεφών και ύποπτων υιοθεσιών. Η ελληνική νομοθεσία στο ζήτημα αυτό είναι μια αντιφατική νομοθεσία. Από την μία η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και από τις ελάχιστες σε όλο τον κόσμο που επιτρέπει την ιδιωτική νομοθεσία και άρα ανοίγει το δρόμο για το εμπόριο βρεφών και από την άλλη αποδέχεται την υιοθεσία από μονογονεϊκές οικογένειες χωρίς να αποκλείει και τους άνδρες.
Η ιδιωτική υιοθεσία είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία ένα παιδί μπορεί να βρεθεί σε μια θετή οικογένεια με μόνη τη συμφωνία των φυσικών γονιών και χωρίς να υπάρχει -στο στάδιο αυτό – η παρουσία του κράτους. Συνήθως υπάρχει στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας και ένας «διαμεσολαβητής» που φέρνει σε επαφή θετούς και φυσικούς γονείς. Απαγορεύεται η καταβολή οικονομικού ή άλλου ανταλλάγματος, καθώς τα παιδιά δεν είναι ούτε μπορούν να γίνουν σε καμία περίπτωση αντικείμενα συναλλαγών. Βάσει της ελληνικής νομοθεσίας η πράξη αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί παράνομη μόνο εάν οι πρωταγωνιστές της «δοσοληψίας» συλληφθούν επ’ αυτοφώρω τη στιγμή που ο «διαμεσολαβητής» παίρνει τα χρήματα για να παραδώσει το παιδί. Στη συνέχεια οι θετοί γονείς καταθέτουν μία αίτηση στην κατά τόπον αρμόδια υπηρεσία Κοινωνικής Μέριμνας, όπου υπάγονται, λέγοντας ότι έχουν το παιδί στο σπίτι τους και ζητούν την υιοθεσία του. Τότε ξεκινά η έρευνα για τους θετούς γονείς, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε 6 μήνες. Εφόσον ολοκληρωθεί η διαδικασία, η υπόθεση πάει στο δικαστήριο προκειμένου να επισημοποιηθεί η πράξη υιοθεσίας. Στο δικαστήριο πρέπει να παραβρεθούν και οι φυσικοί και οι θετοί γονείς ή εκπρόσωποι τους.
Η παραπάνω δυνατότητα αλλά και η απόλυτα δικαιολογημένη και ανθρώπινη επιθυμία χιλιάδων ζευγαριών που αδυνατούν να τεκνοποιήσουν φυσιολογικά τούς ωθεί σε τέτοιες επιλογές. Έτσι ανθεί το εμπόριο βρεφών, καθώς πάντοτε βρίσκονται άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την απελπισία των ανθρώπων που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά. Περίπου το 70% των υιοθεσιών που γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα πραγματοποιούνται με την διαδικασία της ιδιωτικής υιοθεσίας. Την ίδια ώρα χιλιάδες κακοποιημένα και εγκαταλελειμμένα παιδάκια περιμένουν στα ιδρύματα να βρούνε μια ζεστή οικογένεια. Οι διαδικασίες που ακολουθούνται στα πλαίσια μιας κρατικής υιοθεσίας, δηλαδή με την μεσολάβηση κρατικών φορέων, είναι προκλητικά χρονοβόρες και ψυχοφθόρες για τους υποψήφιους θετούς γονείς.
Οι αρμόδιοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τα κακώς κείμενα της ελληνικής νομοθεσίας και της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Εμείς από την πλευρά μας ως πολίτες πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα γύρω μας κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Γιατί ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ. Ας ευχηθούμε στο μικρό κοριτσάκι που έχει περάσει πολλά να βρει την οικογένειά του και αν αυτό δεν είναι εφικτό τουλάχιστον να βρει μια ζεστή αγκαλιά σε ένα νέο οικογενειακό περιβάλλον.
Ευρωπαϊκή γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά 116000!!!
Ταλιόπουλος Ιωσήφ
Φοιτητής Νομικής Α.Π.Θ.
Δεύτερη παράγραφος τέταρτη πρόταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή