Φλώρινα, η πόλη της… σιωπής!

Κυριακή του Πάσχα. Μια ηλιόλουστη, όμορφη μέρα, ιδανική για τον εορτασμό του Πάσχα με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο. Το ψήσιμο του οβελία είχε την τιμητική του, τα χωριά γέμισαν και πάλι κόσμο, οι οικογένειες μαζεύτηκαν γύρω από το ίδιο τραπέζι. Φαγητό, ποτό, γέλια, κέφι, χορός. Το Πάσχα των Ελλήνων.
Από την άλλη όμως δε μπορείς και να μην γκρινιάξεις, έστω και μια τέτοια μέρα. Εδώ και μερικά χρόνια είχε επισημανθεί από πολλούς ένα σημαντικό κενό που υπάρχει στη Φλώρινα. Και το κενό αυτό, δυστυχώς, μεγαλώνει. Είτε από αδιαφορία, είτε από αβλεψία. Όποιος όμως και να είναι ο λόγος, η ουσία είναι πως το κενό αυτό υπάρχει.
Αναφέρομαι φυσικά στο τουριστικό έλλειμμα που παρουσιάζει η Φλώρινα και παρατηρήθηκε έντονα και το Πάσχα, όπως είχε συμβεί άλλωστε και τα Χριστούγεννα. Μια πόλη έρημη, χωρίς ζωή, χωρίς πνοή, χωρίς προοπτική.
Είναι γεγονός πως φέτος αρκετοί επέλεξαν την πόλη μας για να περάσουν τούτες τις Άγιες Ημέρες. Άνθρωποι κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα που είχαν την οικονομική άνεση για κάτι τέτοιο. Πήραν τις οικογένειες και τους φίλους τους και με ορμητήριο τη Φλώρινα επισκέφτηκαν Πρέσπες, Νυμφαίο, Αμύνταιο. Ήρθαν εδώ για να περάσουν οικογενειακές στιγμές μακριά από το θόρυβο των μεγαλουπόλεων τους. Αλλά η πραγματικότητα που αντίκρισαν ξεπέρασε ακόμα και τη φαντασία τους.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν ένοιωσαν σα να βρίσκονταν σε μια έρημη πόλη, που έδειξε να μην τους υπολογίζει. Και αυτό γιατί έψαχναν με το… κιάλι να βρουν μια ανοιχτή ταβέρνα για να περάσουν το μεσημέρι τους, για να γευτούν παραδοσιακές γεύσεις. Και ήταν ζήτημα αν υπήρχαν 1-2 ανοιχτές. Το ίδιο συνέβαινε και με άλλα καταστήματα, ταχυφαγεία, ζαχαροπλαστεία κ.λπ., ακόμα και με περίπτερα!
Αυτή είναι και η χειρότερη εικόνα που μπορούμε να περάσουμε προς τα έξω. Γιατί σε σύγκριση με άλλες πόλεις, και ειδικά γειτονικές μας, υστερούμε και σε αυτόν τον τομέα. Γιατί, αύριο μεθαύριο, αυτοί που ήρθαν στη Φλώρινα και απογοητεύτηκαν να μας ξαναπροτιμήσουν; Σίγουρα θα πάνε κάπου αλλού. Και μετά θα γκρινιάζουμε όλοι μας… Αφού πρώτα τους «διώξαμε» με τον τρόπο μας.
Το δυστύχημα είναι ότι η πόλη μας διαθέτει αυτή τη στιγμή ένα – υποτυπώδες έστω – τουριστικό δίκτυο. Μια «αλυσίδα» δηλαδή μεταξύ ξενοδοχείων, εστιατορίων, εμπορικών καταστημάτων. Που θα μπορούν να συνεργάζονται και να καλύπτουν τις ανάγκες των επισκεπτών. Για παράδειγμα σε πρώτο στάδιο θα υπάρχει ενημέρωση από τα ξενοδοχεία για το πόσοι είναι οι επισκέπτες και εν συνεχεία, ανάλογα με τον αριθμό τους, θα ανοίγουν και τα αντίστοιχα σε αριθμό καταστήματα για να μπορούν να τους εξυπηρετήσουν. Αυτή η σκέψη είναι απλά μια πρόχειρη σκέψη και σίγουρα μπορούν να βρεθούν πολλές λύσεις στην πορεία, αρκεί κάποιοι να αποφασίσουν να κάνουν την αρχή.
Γιατί σε πολλά πράγματα δε μας φταίνε μόνο οι άλλοι… φροντίζουμε και εμείς να βγάζουμε μόνοι μας, τα μάτια μας.