«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος»

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΗΣ

Τω Αγνώστω διαδηλωτή

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία» γράφει ο Ελύτης.

Σκέφτομαι πολύ έντονα το θάνατο του 53χρονου εργάτη μέσα στην υψικάμινο της διαδήλωσης.
Μέσα σε αυτή τη φοβερή βουή, τις λάμψεις και τους κρότους. Ένα γεγονός που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν απασχόλησε πολύ το βράδυ της Πέμπτης μια από τις κρισιμότερες συνεδριάσεις του κοινοβουλίου. Σε τι σύγχυση ζούμε Θεέ μου! Σε τι σπαραχτική ερημία. Σε τι ζούγκλα… Θέλω να γράψω δυο λόγια για το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Ενός διαδηλωτή αγνώστου σε όλους μας σχεδόν που σε λίγες μέρες ίσως θα έχει ξεχαστεί και το όνομά του. Σαν αυτός ο νεκρός να μην έχει όνομα… Όπως δεν είχαν όνομα, γιατί κανείς ποια δεν τα θυμάται, οι τρεις μάρτυρες- νεκροί της «Μarfin».
Και όμως ο άνθρωπος είναι το πιο όμορφο λουλούδι της ύπαρξης. Άσχετα αν στις εποχές μας, εποχές ηλιθιότητας και αποβλάκωσης, χάνεται η ακεραιότητα και η μοναδικότητα του.
Μέσα στον τρόμο της νύχτας, μέσα στον τρόμο της ψηφοφορίας ζούσα σε μια αυθεντική αγωνία για το τι ακριβώς συμβαίνει στον τόπο μου. Όλη η Ελλάδα σήμερα ζει σε μια αυθεντική αγωνία. Είναι χειρότερη από πόλεμο γιατί μπορεί να μην έχει πτώματα αλλά έχει χιλιάδες «νεκρούς». Ζώνεκρους. Δεν θέλω να πολιτικολογήσω αυτήν την ώρα. Δεν το ξέρω και δεν μπορώ. Απλά συλλογίζομαι τι σημαίνει αυτός ο θάνατος μέσα στις θυελλοφόρες μέρες που ζούμε. Κανένας δεν μπορεί να μας πει ακριβώς από τι πέθανε αυτός ο άνθρωπος. Ρώτησα τον καθηγητή Κρεμαστινό στο προαύλιο και μου είπε ότι πιθανόν να του έφεραν δυσφορία τα χημικά και μετά μέσα στο διαρκές έντονο στρες να μην άντεξε η καρδιά του. Μόνο η νεκροτομή μπορεί να δείξει τι ακριβώς έγινε. Ένας άλλος γιατρός, πρώην υπουργός από τη Νέα Δημοκρατία που ήταν δίπλα συμπλήρωσε: «Τα ελληνικά νεκροτομεία είναι τα χειρότερα απ’ όλα!». Χαστούκι. Ούτε για το τέλος ενός ανθρώπου δεν μπορεί να προσδιορίσει κάνεις την αιτία και να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα.
Κι όμως μέσα στη μαύρη νύχτα της Αθήνας ο θάνατος αυτού του ανθρώπου ήταν μια φωτεινή λόγχη. Μια λέξη που νομίζω πως την έχουμε ξεχάσει πια όλοι οι Έλληνες. ΧΡΕΟΣ. Όχι φυσικά το χρέος της χώρας παρά το διαιώνιο χρέος του ανθρώπου που είναι ίδιο και απαράλλαχτο από τα χρόνια της Αντιγόνης μέχρι σήμερα.
Αυτός ο άνθρωπος βγήκε στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί. Αλλάζουν όλα στη ζωή του. Φτωχαίνει το σπίτι του. Η γυναίκα του και οι δυο κόρες του είναι άνεργες. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει ότι με αυτά ούτε η άνοιξη είναι άνοιξη, ούτε ο ουρανός ουρανός, ούτε η θάλασσα θάλασσα, αλλά ούτε η ζωή ζωή. Αυτό που ζει είναι η «Ζωή Εν Τάφω».
Με άλλα λόγια η ζωή αυτού του ανθρώπου, όπως και χιλιάδων άλλων, απόγινε μορφή θανάτου. Και την ώρα που αυτός ο άνθρωπος ύψωνε την ελευθερία του, εγώ αισθανόμουνα στο Κοινοβούλιο ότι η ανελευθερία είχε φθάσει στο ζενίθ. Αισθανόμουνα μια αναστροφή ότι δεν ζούμε πια στον Πάνω κόσμο αλλά στον Κάτω κόσμο. Αισθανόμουνα κουρέλι και δεν πιστεύω να ήμουν ο μόνος που αισθανόταν έτσι εκεί μέσα. Σκεφτόμουνα γιατί δεν μπορούμε πια με ακρίβεια να περιγράψουμε τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έχουμε χάσει την ψυχή μας. Γιατί έχουμε χάσει την ελπίδα μας. Γιατί δεν υπάρχει πια μέσα στην πολιτική ούτε στο πολιτικό μας όραμα η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Σκέφθηκα και βρήκα κάποιον που νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει τι ήταν ο προχθεσινός θάνατος. Ο Χάρολντ Πίντερ, σε ένα συγκλονιστικό βίντεο που έστειλε στους Σουηδούς ακαδημαϊκούς, στην τελετή απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, μιλώντας για την πολιτική και τους πολιτικούς είπε πως δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και ότι για τη διατήρηση αυτής της εξουσίας θέλουν οι πολίτες να παραμένουν σε άγνοια, χρησιμοποιώντας ένα απέραντο υφαντό ψεμάτων.
Στο ίδιο βίντεο είχε πολλές αναφορές στο θάνατο και τους διάβασε ένα ποίημά του με τίτλο «Θάνατος». Το αντιγράφω:
«Που βρέθηκε ο νεκρός;
Ποιος βρήκε το νεκρό;
Ήταν νεκρός ο νεκρός όταν βρέθηκε;
Πως βρέθηκε ο νεκρός;
Ποιος ήταν ο νεκρός;
Ποιος ήταν πατέρας ή κόρη ή αδερφός
ή θείος ή αδερφή ή μητέρα ή γιος
του νεκρού που εγκαταλείφθηκε;
Ήταν νεκρός ο νεκρός όταν εγκαταλείφθηκε;
Εγκαταλείφθηκε ο νεκρός;
Ποιος τον εγκατέλειψε;
Ήταν γυμνός ο νεκρός ή ντυμένος για ταξίδι;
Τι σας έκανε να δηλώσετε νεκρό το νεκρό;
Δηλώσατε νεκρό το νεκρό;
Πόσο καλά γνωρίζατε το νεκρό;
Πως γνωρίζατε ότι ο νεκρός ήταν νεκρός;
Τον πλύνατε το νεκρό;
Του κλείσατε και τα δυο του μάτια;
Τον θάψατε το νεκρό;
Τον εγκαταλείψατε;
Τον φιλήσατε το νεκρό;»

Στο Κοινοβούλιο την ώρα που είχαν αρχίσει οι συνήθεις διαξιφισμοί και οι παράλληλοι μονόλογοι, λίγο πριν την τελική ψηφοφορία, σκεπτόμουν να ζητήσω τον λόγο εκτός κανονισμού και να ζητήσω να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Μετά κατάπια τη σκέψη μου γιατί σκέφτηκα ότι θα με πουν λαϊκιστή… Θυμάμαι όμως πόσες πολλές φορές στη Βουλή κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για πολλά γνωστά πρόσωπα ή συναδέλφους στα είκοσι δύο χρόνια που συμπλήρωσα εκεί μέσα. Αυτός ήταν άγνωστος και δεν ήταν συνάδελφος…
Ένας από τους ποιητές που αγαπάω είναι ο Νίκος Καρούζος. Γράφει λοιπόν ότι «μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάποια βαθύτατη νοσταλγία που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε της απόλυτης γαλήνης. Το μέτρο της είναι ο θάνατος, η πηγή της είναι ο θάνατος. Επειδή ο θάνατος έρχεται κάποια στιγμή να καταλύσει ό,τι μας ανήκει. Δηλαδή να μας γαληνέψει».
Εύχομαι σε αυτόν τον άνθρωπο να συναντήσει την αιώνια Γαλήνη.
Υ.Γ. Φοβάμαι ότι επέστη η ώρα που στην Ελλάδα πλάι στο μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη» θα στηθεί το μνημείο του «Άγνωστου» διαδηλωτή…

Πηγή: aixmi.gr