Ο Γ. Λιάνης για τον Χρήστο Μάντση

Σπανίως γράφω έναν επικήδειο. Στη Φλώρινα ακόμη σπανιότερα…

Όμως ο Χρήστος Μάντσης ήταν ένας Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο…

Όπως τον γνώρισα, είκοσι όλο κι όλο στιγμές μέσα σε είκοσι χρόνια…
Αρκούν. Πράος, απλός και συνετός. Ζούσε στο πλάι μιας εξαιρετικής γυναίκας της Χρύσας και των δυο παιδιών τους του Θανάση και του Αλέξανδρου που τα μεγάλωσαν με λαχτάρα.
Όλος ήθος.
Ο Χρήστος δε μιλούσε για τα τρέχοντα γεγονότα εύκολα.
Είχε τη σοφία να περιμένει να μελετήσει τη στάχτη τους. Τόσο χρήσιμο αυτό για τους πολιτικούς….
Είχε την αυστηρότητα της μοναχικής πέτρας, τη γαλήνη της, τη μοναξιά της. Ήξερε ότι η Μοναξιά είναι συχνά η Μόνη Αξία.
Αλλά ήταν γλυκός με τους ανθρώπους γιατί η ζωή είναι πικρή μαζί τους…
Είδα αυτόν τον Άνθρωπο στον καθρέφτη της Φλώρινας και είναι σαν να είδα τη μοίρα του τόπου μου και των ανθρώπων του.
Μου θύμιζε ένα παιδί που περιμένει να ‘ρθει μια γιορτή για να νοιώσει ευτυχισμένο…
Σήμερα που αναζητάμε με το κερί ανθρώπους να κρατηθούμε όρθιοι αυτός ο άνθρωπος ήταν μια παρηγοριά. Τώρα που «έφυγε» αισθάνομαι απαρηγόρητος κι ας μην τον γνώρισα πολύ…
Άπιστος καιρός. Χάνουμε πολλά όλοι όταν χάνουμε έναν αληθινό Άνθρωπο..
Με ευλάβεια καταθέτω στη μνήμη του λίγους στίχους του Γιώργου Σεφέρη:
μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι΄ εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

Γιώργος Λιάνης