Οι «δάσκαλοι» και η κρίση

Έχουμε μείνει μουδιασμένος ο λαός, έχουμε υποστεί ισχυρό ηλεκτροσόκ. Γι αυτό μένουμε άφωνοι, γι αυτό δεν αντιδρούμε; Τι περιμένουμε και δεν βγαίνουμε «σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που μας έχει απομείνει»: την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Εκτός αν μέσα σ αυτό το παρανάλωμα του πυρός έχουμε χάσει κι αυτήν.
Μια κυβέρνηση που έχει πάθει παράκρουση, έχει φτάσει στα όρια της διαστροφής, παρουσιάζει το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψέμα. Ένας λαός που, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, συζητά ότι έχει εξαπατηθεί, έχει καταληστευτεί, έχει ξεπουληθεί. Μια κυβέρνηση που παρέδωσε «γη και ύδωρ» στους ξένους χρηματιστές και υπόσχεται να παραδώσει το λαό είλωτες στους ξένους επενδυτές.
Το μέλλον των παιδιών μας υποθηκευμένο. Με μια ανεργία να καλπάζει στο 20 έως 25% και θα αγγίξει το 30%! Κατατρώγει τις ψυχές και τις αντοχές μας. Η δεκαετία του ΄60 είναι εδώ. Η μετανάστευση έχει πάρει τα σπουδαγμένα παιδιά μας σε ξένους τόπους. Μια παιδεία που μόνο «ρούχα» αλλάζει αλλά στην ουσία μένει στο περιθώριο, χωρίς να καλύπτει τις ανάγκες των νέων. Με τις οικογένειες να λυγίζουν από τα έξοδα της παραπαιδείας και δεν θα έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους.
Ποια είναι η ευθύνη μας, εμάς όλων των δασκάλων και των εκπαιδευτικών; Πρώτοι, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς πρέπει να ενώσουμε τη φωνή και τη δύναμή μας. Η έκτακτη κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας δεν περιμένει να σωθεί από τα δαιμονικά σχέδια αυτής της κυβέρνησης που κανείς πια δεν την υποστηρίζει. Αυτή η κατάσταση απαιτεί τη δική μας φωνή, τη δική μας συμμετοχή, τη δική μας αντίδραση, το δικό μας ΟΧΙ σε αυτήν την κοροϊδία.
Η οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική εξαθλίωση δεν είναι προ των πυλών αλλά τις έχει ήδη περάσει. Μην ξεχνάμε πως τόσα χρόνια μας δηλητηρίασαν σιγά-σιγά να μετατραπούμε σε καταναλωτικά ζώα των φτηνών και χωρίς περιεχόμενο ψεύτικων πολιτιστικών αγαθών. Μας μετάλλαξαν σε πολίτες που σχεδόν ξεχάσαμε την κουλτούρα μας, τη μουσική μας, τους ποιητές μας, που έχουν πολλά να μας πουν. Μας τοποθέτησαν σ ένα σκοτεινό θάλαμο και μας λένε πως έτσι πρέπει να ζήσουμε: χωρίς όνειρα, χωρίς ιδανικά, ενώ αυτοί συνεχώς θα μας διοχετεύουν τα αέρια της ψευτιάς και της κοροϊδίας.
Αισθάνομαι τόσο απογοητευμένη, τόσο εξαπατημένη, τόσο αγανακτισμένη που πίστεψα σε μια πατρίδα, σε μια δημοκρατία, σε ένα αύριο υποθηκευμένο, πουλημένο, που δε μου ανήκουν πια, όπως δεν ανήκουν σε κανέναν μας. Δεν έχουμε δύναμη; Δεν έχουμε φωνή; Τι περιμένουμε; Αυτός ο τόπος σε ποιον ανήκει; Δεν ανήκει στο λαό του;
Ας ενώσουμε τη φωνή μας εμείς οι άνθρωποι του πνεύματος (αν έχει απομείνει). Ας κρεμάσουμε συνθήματα στα σχολεία, αν νιώθουμε ότι η φωνή μας έχει κοπεί. Αυτά θα μιλήσουν για μας. Ας βγούμε ένα βράδυ στην πλατεία ντυμένοι στα μαύρα, να πενθήσουμε την πατρίδα που ξεψυχά, με ένα κερί στο χέρι, μια αμυδρή ελπίδα φωτός, που αν ενωθεί θα φωτίσει ίσως ένα αύριο καλύτερο. Όχι ζοφερό και εφιαλτικό όπως το ετοιμάζουν για μας αυτοί που μας κυβερνούν μαζί με τους συνεργάτες τους, τους εγκάθετους της Τρόικας. Αν κανείς πιστεύει πως ό,τι γίνεται, γίνεται για τη σωτηρία μας, ας μείνει ήσυχος στο σπίτι του (αφού πληρώσει τον φαρμακερό φόρο του και εφόσον δεν το χάσει) και με τη συνείδηση του εφησυχασμένη. Υπάρχει κανείς;;;!!!

Κοσκοσά Παρασκευή
Καθηγήτρια Φιλόλογος
Μέλος της ΕΛΜΕ Φλώρινας