Ανακοίνωση – σχόλιο της Ν.Ε. Φλώρινας του ΚΚΕ σχετικά με το «κίνημα στις πλατείες»

Οι κινητοποιήσεις στις πλατείες είναι μια μορφή έκφρασης αγανάκτησης και δυσαρέσκειας λαϊκών ανθρώπων και νεολαίας, που ως τώρα, οι περισσότεροι, δεν συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις. Αντιδρούν, μ’ αυτή τη μορφή, κάτω από τις οξύτατες συνέπειες στη ζωή της λαϊκής οικογένειας, λόγω της ανελέητης επίθεσης που δέχεται από την κυρίαρχη πολιτική. Και καλώς κινητοποιούνται.
Μια πολιτική, στην οποία, ανεξάρτητα από το βαθμό συνειδητοποίησης, από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις, των πραγματικών αιτιών που εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, – πολιτική, η οποία εφαρμόζεται, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε βάρος του λαού και της νεολαίας και σε όφελος του κεφαλαίου, – εκφράζουν, μ’ αυτή τη δράση, μια μορφή αντίθεσης. Βέβαια, ένα πραγματικό κίνημα έχει ταυτότητα (όπως ταυτότητα, χρώμα και ταξική αναφορά έχουν και τα προβλήματα, που δημιουργούν οι κυρίαρχες πολιτικές). Προϋποθέτει αιτήματα, συγκεκριμένους στόχους, αντοχές και οργάνωση, εναλλαγές στις μορφές πάλης, σχέδιο δράσης. Διαφορετικά κινδυνεύει ή να αποτελέσει «βαλβίδα ασφαλείας» για την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και εύκολα να ενσωματωθεί στο σύστημα, ή γρήγορα να εκφυλιστεί και να ξεφουσκώσει. Το οργανωμένο, το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει πλούσια εμπειρία από ανάλογες καταστάσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι, από την πρώτη στιγμή, το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων», αγκαλιάστηκε από την κυβέρνηση, τη ΝΔ, το μητροπολίτη Άνθιμο, τα αστικά ΜΜΕ, τον ΣΚΑΪ και την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του εφοπλιστή Αλαφούζου, το συγκρότημα Λαμπράκη, την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, το ΕΘΝΟΣ του μεγαλοεργολάβου Μπόμπολα, τον Πρετεντέρη, τον Τράγκα και μια σειρά άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων Μέσων – στηριγμάτων της πλουτοκρατίας. Όλων αυτών που στήριξαν το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον «ευρωμονόδρομο». Αυτών που κρύβουν από το λαό τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, που προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν και να κρύψουν ότι για την ανεργία, τη φτώχια, την ανασφάλεια, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, το κλείσιμο των μικρομάγαζων, κλπ., φταίνε τα κέρδη του κεφαλαίου. Των ίδιων που ενδιαφέρονται να πληρώσει ο λαός την κρίση και τα χρέη, που δημιούργησε η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτών, που «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και δυσφημούν όλους τους αγώνες. Θα το έκαναν αυτό, αν δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να αξιοποιήσουν τις δικαιολογημένες αντιδράσεις και τη δίκαιη αγανάκτηση των συγκεντρωμένων για το μέλλον που τους έχουν ετοιμάσει; Αν οι χιλιάδες που κινητοποιούνται πρόβαλαν μια πολιτική πρόταση που θα έθιγε το κακό στη ρίζα του; Τέτοια πρόταση δεν έχει προβληθεί μέχρι τώρα, γι’ αυτό και προσπαθούν, με τον τρόπο τους, να τους ρυμουλκήσουν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους.
Εκείνο που κατά κόρον προβάλλεται από τα αστικά ΜΜΕ, για τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις, είναι η μορφή και ο τρόπος οργάνωσης. Δεν υπάρχει, λένε, καμιά οργανωμένη δύναμη πίσω από αυτές. Υπάρχει «αυτοοργάνωση». Γίνονται από τα blogs και το ίντερνετ. Είναι «αυθόρμητες» και γι’ αυτό «αυθεντικές»!
Το ΚΚΕ, εδώ και πολλά χρόνια λέει ότι ο λαός πρέπει να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της πάλης για την ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής. Να οργανωθεί στο δικό του κίνημα, το οποίο, - διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, - θα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και την εξουσία των μονοπωλίων. Από χρόνια εκτιμούσε ότι, σε περίπτωση απότομης και δραματικής όξυνσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός, εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, μεγάλες μάζες εργαζομένων θα μπουν στον αγώνα, χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία ταξικής πάλης. Σε ένα τέτοιο κίνημα πάντα θα υπάρχει λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια, θα συνδυάζεται το συνειδητό με το αυθόρμητο.
Όλη η προηγούμενη δράση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του μετωπικού σχήματος ΠΑΜΕ – ΠΑΣΥ – ΠΑΣΕΒΕ – ΜΑΣ – ΟΓΕ και η οργάνωση πολύμορφων κινητοποιήσεων (δεκάδες απεργίες, εκατοντάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και συλλαλητήρια, δράση στους τόπους δουλιάς, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, αποκλεισμός λιμανιών, κλπ) για την απόκρουση
των άγριων αντιλαϊκών μέτρων και την ανάδειξη της διεξόδου και την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, έχει επίδραση και σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις.
Τα αστικά επιτελεία και τα αστικά ΜΜΕ, προβάλλοντας τη δράση των «αγανακτισμένων πολιτών» σαν γνήσιο κίνημα, αναδεικνύουν ότι κανείς δεν πρόβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία, ότι «απέδειξαν» πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί «χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ» (ο Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ)!!! Δηλαδή, καλλιεργώντας την αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό - λαϊκό κίνημα.
Όσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες έχουν πολιτικές επιλογές. – Το να φύγει το Μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν τι είναι; – Έχουν ιδεολογικές επιλογές, που αντιστοιχούν στις πολιτικές τους επιλογές, ανεξάρτητα από το βάθος αυτών των επιλογών. Είναι άνθρωποι που έχουν στηρίξει, εδώ και χρόνια, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και χτυπιέται η ζωή τους από τις πολιτικές αυτών ακριβώς των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα, ανεξάρτητα από το αν ήταν ή δεν ήταν, ή δεν αισθάνονται ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα. Άλλωστε, η ίδια η κινητοποίηση είναι μία πολιτική επιλογή.
Γιατί, όμως, τα αστικά ΜΜΕ καλλιεργούν την αντίθεση αυτών των κινητοποιήσεων με το οργανωμένο ταξικό κίνημα; Γιατί αυτό το κίνημα – το «κίνημα στις πλατείες» – μπορεί να λέει όχι στο Μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πως θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ υπάρχει κενό. Δεν έχει σαφή πολιτικό στόχο εναντίωσης στα μονοπώλια, στην πολιτική που τα ενισχύει, στην ΕΕ, ενάντια στους κύριους υπαίτιους για τα βάσανα του λαού. Ξέρουν, επίσης, ότι, η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες, δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα, που έχουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ, μέχρι τώρα, αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου από αυτήν την πολιτική.
Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το ταξικό - λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν την αντιπαράθεση. Και, σε μια πορεία, να συναντηθούν και με το ΚΚΕ. Ξέρουν ακόμα καλά ότι, τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής, είναι αυτά που δημιούργησαν προϋποθέσεις για τη λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι’ αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και στα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργήσουν συνθήκες χειραγώγησης - εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ένα ς αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, – γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους. [Το παράδειγμα της Ισπανίας δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς, όπου, στις τοπικές εκλογές, οι ηγέτες του αντίστοιχου κινήματος καλλιεργούσαν την αποχή. Βολικό για το σύστημα. Δεν είχαν πολιτική στόχευση τέτοια που να χτυπούν πραγματικά τον αντίπαλο]…
Το ΚΚΕ δε φοβάται το λαό. Ούτε και την έκφραση της δυσαρέσκειας και της αγανάκτησής του. Ούτε τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, αν πρόκειται για τέτοια. Και δεν τη φοβάται, γιατί υπάρχει μέσα στο λαό, αγωνίζεται μαζί του, έχει πολιτική πρόταση που συμφέρει στο λαό. Διατηρεί, όμως, – και δεν εκχωρεί σε κανέναν και κανένα λόγο, – το δικαίωμά του να έχει άποψη και γνώμη. Να δρα για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του κινήματος, να παλεύει ώστε το αυθόρμητο να μετατρέπεται σε συνειδητό, ώστε να μη χειραγωγείται και να μην ενσωματώνεται, να μην οδηγεί τελικά σε απογοήτευση και σε παραίτηση. Εξακολουθεί να μοχθεί για ένα κίνημα ισχυρό, που θα έχει σαν στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας.