Παρουσίαση του μονόπρακτου "Σας αρέσει ο Μπραμς;"

Την Τετάρτη 25 Μαΐου 2011 και ώρα 20:30, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας, σε συνεργασία με τη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας και το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Π.Δ.Μ, παρουσιάζουν στο Πολιτιστικό Κέντρο Φλώρινας (αίθουσα Θόδωρος Αγγελόπουλος), το Μονόπρακτο «σας αρέσει ο Μπραμς;», σε κείμενο Μάρως Δούκα, ερμηνεία της γνωστής ηθοποιού του Θεάτρου Τέχνης, Κάτιας Γέρου και σκηνοθεσία Κυριάκου Κατζούρακη (μέρος του έργου του: ο δρόμος προς τη Δύση).
Στο μονόπρακτο, η Ιρίνα αφηγείται την ιστορία της. Φεύγοντας από τη Ρωσία με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, αιχμαλωτίζεται από έμπορους λευκής σαρκός κάπου στην Ελλάδα και υποχρεώνεται σε εγκυμοσύνη για αγορά του βρέφους της από ένα καθωσπρέπει ζευγάρι. Έγκλειστη μέχρι το τέλος της προσπαθεί να καταλάβει πώς και γιατί συνέβησαν όλα αυτά… Η παράσταση έχει διάρκεια 55 λεπτά.
Ο Εικαστικός και καθηγητής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Φλώρινας Χάρης Κοντοσφύρης, παρουσιάζει το βιβλίο της Κάτιας Γέρου «Αλλάζοντας τους παλμούς καρδιάς» (εκδόσεις Καλειδοσκόπιο).Το βιβλίο αυτό είναι μια πολύτιμη μαρτυρία για το γοητευτικό παιχνίδι του θεάτρου.
Ομάδα φοιτητών του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας θα υποστηρίξει σκηνογραφικά την παράσταση.
Ευγενική υποστήριξη:
Δήμος Φλώρινας, Περιφερειακή ενότητα Φλώρινας.
Χορηγός επικοινωνίας: ΕΡΑ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Χορηγός εκδήλωσης : Βιβλιοπωλείο Η Γωνιά, Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
Χορηγός Μουσείου: Λιγνιτωρυχεία Αχλάδας A.E.

Για το Δ.Σ
Θωμάς Ζωγράφος Εικαστικός

Δυο λόγια
Η Κάτια φθέγγεται τα λόγια επί σκηνής. Είναι ηθοποιός. Η τέχνη είναι δικαίωμα στην ατομική και συλλογική ελευθερία. Η Κάτια είναι μια θέατρο-παίνιδα. Το θέατρο – θεραπεία, το θέατρο – άσκηση, το θέατρο – παιδεία, το θέατρο ενσαρκωμένη ποίηση, το θέατρο σωματική αρχιτεκτονική, το θέατρο κατακόμβη των σκιών, το θέατρο – ανάσταση νεκρών. Όλα αυτά τα θέατρα είναι της Κάτιας, λέει ο Μάνος. Ο Μάνος Στεφανίδης απέναντι από την Κάτια, βάζει τους μη μυημένους στον ένσαρκο διονυσιασμό. Η Κάτια είναι ενσαρκώτρια. Μεθάει με τη σάρκα. Ενσαρκώνει τον άνθρωπο που υποδύεται όταν τα λόγια του έχουν φύγει και έχουν πάει αλλού, σε άλλη κατάσταση, σε άλλη σκέψη. Ηθοποιός σημαίνει να σου κόβουν το φως. Πρέπει να μείνεις αφώτιστη για να φωτιστείς. Στο Θέατρο ΤΕΧΝΗΣ έμαθε ότι μπορούν να φτιαχτούν αξέχαστες μαγικές εικόνες, με λίγα, φτωχά μέσα. Εκεί πάλι ένας πολύ νέος άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει τι είναι ο προφήτης στην θέση του προφήτη. Όταν είσαι νέος, αναλοτροίωτος όπως ήταν η Κάτια μπόρεσε να ξεχωρίσει τον Κουν, τον Λαζάνη, τον Κατζουράκη... κι έγιναν η σκιά της. Τα λόγια τους είχαν σώμα, ύλη, της κάνανε πάντα κάτι. Επειδή ήξερε να ακούει, έπαιζε τη μοναξιά ιδανικά σε έναν κατοικημένο χώρο. Είναι εξαίρετη ηθοποιός. Βάδιζε σε ένα τεντωμένο σκοινί, γνωρίζοντας ότι αποκλείεται να πέσει. Αυτή ήταν η κορυφαία οδηγία του Κουν. Τι σημαίνει αυτό; «Συγκέντρωση σε συσπειρωμένο σώμα, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αργός ρυθμός, διαστολή της συνείδησης και αυτοκυριαρχία. Μια ηθοποιός είναι εξαίρετη όταν ο θεατής δεν προβλέπει την ατάκα και επιτόπου αιφνιδιάζεται από την αντίδραση ακόμη και της αναπνοής. Η αναπνοή είναι το πρώτο υλικό του παιξίματος. Με την αναπνοή ψάχνεις την πραγματική φωνή. Ταλαιπωρείται πολύ η ηθοποιός για να μιλήσει με την πραγματική της φωνή. Η Κάτια διαλέγει περάσματα όπως έκαναν οι αντάρτες. Στήνει καραούλι στο κείμενο, το διαπερνά με σαφείς, γενναίες, έξυπνες και απροσδόκητες αναγνώσεις. Ερμηνεύει, δεν εφευρίσκει ατμόσφαιρες. Στέκει υπομονετικά και αφού συγκινηθεί, μετακινείται για να μετακινήσει το θεατή στην άλλη, εύθραστη, απροσδόκητη διάσταση.
«Ο ρόλος βρίσκεται από τα πόδια», διδάσκει ο Κουν. Η Κάτια φοράει τα παπούτσια του ρόλου, περπατά, ρίχνει στον αέρα τρία μπαλάκια και τα πιάνει, χορεύει ταγκό και σάμπα, παίζει ένα απλό μοτίβο στο ακορντεόν ή στην κιθάρα και λέει φράσεις σε μια άλλη γλώσσα. Δουλεύει με εξαίρετο τρόπο τους ρόλους πάνω στο οντολογικό της σώμα, από μέσα προς τα έξω, αλλά και από έξω προς τα μέσα. Στις παραστάσεις ενώνει το κορμί και τη φωνή κάποιου που έζησε κάπου, κάποτε. Τι μαστοριά απαιτείται γι’ αυτή την επώαση. Μόλις καταπιεί τον ρόλο, αυτόματα ανοίγει η ωμοπλάτη, σηκώνεται το κεφάλι κι αρχίζει σιγά-σιγά, ένα παιχνίδι αποπλάνησης με τον υπηρέτη-εαυτό, τον υπηρέτη-ρόλο, τον υπηρέτη-θεατή στην αδίδαχτη χρήση τους.
Έχει σημασία αν σε καλοδέχονται ή σε απαρνούνται. Πρέπει για χρόνια να τραβάς την αυλαία μόνος σου μπρος τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό δεν είναι παρέκλισση αλλά ένας τρόπος να τραβάς την ανελέητη συνείδηση, την έμπειρη γνώση για να δουλέψεις πίσω από αυτή την αυλαία, τον καινούριο σου αυτοσχεδιασμό, την ανταποδοτικότητα που οφείλεις στην κοινωνία.
Πρέπει να περπατάμε αργά, με αντίσταση, σαν να κινούμαστε στο βυθό της θάλασσας. Δημιουργείτε γύρω μας, πάνω μας μια διαστολή. Τότε ως ηθοποιός και άνθρωπος αρχίζεις να συγκατοικείς με την τραγωδία. Πόσες λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσσας είναι άραγε; Τι βάρος φέρει το νερό; Πώς αναπνέεις; Πώς μιλάς γεμάτος νερό και χαλίκια; Το νερό κυκλώνει τα χέρια σου δίχως αφορμές και κυλάει μέσα σου η τραγωδία. Τα ρούχα σου ξετυλίγονται από πάνω σου ως θέατρο, Ευρυπίδης, Σοφοκλής, καρφίτσες, πάγκοι, σάρκα και πειρασμοί. Όλα όσα κάνει ο ηθοποιός γύρω από τους πειρασμούς βγαίνουν πάντα λάθος. Η τόλμη και ο δισταγμός είναι το αθέατο βαρύδι της παράστασης που εκγυμνάζει τη δύναμη της εικόνας που υποδύεται. Τόση ώρα προσπαθώ να μιλήσω για τα πέλματα του υπνοβάτη που ανοίγει η Κάτια κάτω από το ανελέητο φως του ήλιου.
Συγχωρέστε την που έγινε ηθοποιός, ακούστε τη φωνή αντίστασης, διαβάστε το πείσμα των αντιξοοτήτων, αφυπνιστείτε από αυτήν που χορεύει την έλλειψη.
Η τέχνη είναι ελεύθερη. Η δημιουργία είναι ελεύθερη. Ο άνθρωπος γεννημένος για τη δημιουργία και την τέχνη είναι ελεύθερος. Ο κόσμος χαιρετίζει με χαρά έναν δημιουργό που του έχει φέρει νέες μορφές – νέο Θέατρο.

Χάρης Κοντοσφύρης
Ομόνοια, 07 - 05 – 11