Γ. Γιαννιτσόπουλος: «Ασκός του Αιόλου το νομοσχέδιο για τους συνεταιρισμούς»

Το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων για τους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς ανοίγει τον «Ασκό του Αιόλου» στον αγροτικό τομέα της χώρας, προβλέποντας συθέμελες και με σχεδόν βίαιο τρόπο προωθούμενες αλλαγές, σε μία περίοδο πραγματικά δύσκολη για τον κάθε έλληνα αγρότη και κτηνοτρόφο.
Θεωρητικά, η κεντρική ιδέα του εν λόγω Νομοσχεδίου είναι η οικονομική εξυγίανση των ήδη υπαρχόντων συνεταιρισμών και η βιωσιμότητα όσων παραμείνουν σε λειτουργία, ώστε ο θεσμός να αναβαθμιστεί και να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά.
Στην πράξη, το Νομοσχέδιο απαξιώνει την Συνεταιριστική ιδεολογία και τις αρχές της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης που σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας υπηρετεί, «απονευρώνει» και οδηγεί σε συρρίκνωση το Συνεταιριστικό οικοδόμημα της χώρας .
Δεν αναγνωρίζει τον πολύπλευρο ρόλο του Συνεταιριστικού θεσμού για την ελληνική ύπαιθρο, δε διαπνέεται από καμία διάθεση ουσιαστικής στήριξης και προστασίας των συμφερόντων των αγροτών - μελών, κυρίως των μικρομεσαίων που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού πληθυσμού της χώρας και προωθεί χαοτικές αλλαγές, οι οποίες - πέρα από το ότι είναι δύσκολα εφαρμόσιμες και σε ορισμένα σημεία μακριά από τις προβλέψεις του Συντάγματος - εάν εφαρμοστούν, θα επιφέρουν συρρίκνωση στον αγροτικό τομέα.
Επιπρόσθετα, το νομοσχέδιο και σε αρκετές περιπτώσεις η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από αυτό καλλιεργούν, σκοπίμως ή μη, μια στρεβλή και ισοπεδωτική αντίληψη για τους εκπροσώπους του Συνεταιριστικού Κινήματος.
Για ανθρώπους, που έχουν αγωνιστεί και αγωνίζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες, ώστε ο συνεταιρισμός να λειτουργεί προς όφελος του έλληνα αγρότη ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, να προστατεύει τα συμφέροντά του και να διεκδικεί για εκείνον, με συλλογικό τρόπο, τα δικαιώματά του.
Η κριτική που ασκείται με αυτό τον ισοπεδωτικό τρόπο είναι άδικη και, προφανώς, υστερόβουλη.
Παρά τα όποια λάθη έχουν γίνει στο παρελθόν, κι έχουν γίνει πράγματι πολλά, οι παλαιότεροι εκπρόσωποι του Συνεταιρισμού στην Ελλάδα έβαλαν τις βάσεις για την ανάπτυξη συλλογικών δράσεων από τους αγρότες σε εποχές δύσκολες, ενώ η νέα γενιά των συνεταιριστών έχει να επιδείξει, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σημαντικά επιτεύγματα που τυγχάνουν μεγάλης αναγνώρισης στις τοπικές κοινωνίες και όχι μόνο.
Είτε θέλουν να το παραδεχτούν ορισμένοι, είτε όχι, η αλήθεια είναι πως τα τελευταία εκατό χρόνια στην Ελλάδα το συνεταιριστικό Κίνημα κράτησε «ζωντανή» σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο την ελληνική περιφέρεια, μεταφέροντας τους στόχους της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής.
Εάν, μάλιστα, δεν είχε επί δεκαετίες γίνει αντικείμενο στυγνής κομματικής εκμετάλλευσης και είχε αφεθεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα και δημοκρατικά, τα πράγματα θα ήταν σήμερα εντελώς διαφορετικά, το Συνεταιριστικό Κίνημα θα είχε, ήδη, αυτοοργανωθεί πλήρως σε υγιή βάση και θα αποτελούσε το κύριο «όχημα» για την αγροτική ανάπτυξη στον Τόπο.
Έστω κι αργά, η Πολιτεία πρέπει να προσεγγίσει το θέμα με ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής, αλλά κυρίως με αίσθημα ευθύνης για το μέλλον.
Η δύσκολη οικονομική περίοδος και οι μεγάλες προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά μας για τον αγροτικό τομέα της χώρας, δεν επιτρέπουν ούτε «πειραματισμούς», ούτε μία ακόμη εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων, σε βάρος των ελλήνων αγροτών, οι οποίοι ήδη αισθάνονται μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον.
Ανασφάλεια που εντείνεται με τις προωθούμενες αλλαγές που μετατρέπουν τις Συνεταιριστικές Οργανώσεις σε «καταστήματα» κι απειλούν να τις καταδικάσουν σε δραματική συρρίκνωση.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούν όλοι ότι οι Συνεταιριστικές Οργανώσεις δεν πρέπει να αποκοπούν από την ουσιαστική επαφή με το τελευταίο αγρόκτημα της πατρίδας, με τον τελευταίο κτηνοτρόφο και καλλιεργητή της χώρας μας.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούν όλοι ότι «ξενόφερτα» πρότυπα, τα οποία μπορεί να λειτουργούν επιτυχώς σε χώρες - με εντελώς διαφορετικά, όμως, χαρακτηριστικά στον αγροτικό τομέα - θα καταδικάσουν την ελληνική ύπαιθρο σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση από αυτή που, ήδη, βιώνει.
Επί της ουσίας είναι επιβεβλημένο, περισσότερο από κάθε άλλο φορά, να στηρίξουμε και όχι να «απονευρώσουμε» τη Συνεταιριστική Δομή της χώρας, να διατηρήσουμε όλους τους βιώσιμους πρωτοβάθμιους Συνεταιρισμούς, δημιουργώντας και νέους εκεί που υπάρχει ανάγκη, να ενισχύσουμε και να στηρίξουμε τις Δευτεροβάθμιες Οργανώσεις, συμμετέχοντας παράλληλα στις τριτοβάθμιες, παράγοντας αγροτική πολιτική με βάση τις πραγματικές ανάγκες των αγροτών και κτηνοτρόφων.