Το τελευταίο ποιητικό άσμα του Μίμη Σουλιώτη, που πέθανε τον Νοέμβριο του 2012, στα 63 του χρόνια, νοσηλευόμενος στη Θεσσαλονίκη για καρδιολογικό πρόβλημα, κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Ερμής». Τίτλος : «Αθήνηθεν».
Είναι 57 ποιήματα που παρωδούν, με τον χαρακτηριστικό παιγνιώδη τρόπο του, την πόλη που λατρεύουμε να «μισούμε»: Την Αθήνα. Την γενέτειρα πόλη και του ιδίου, την οποία αποχωρίστηκε για να ζήσει στη Φλώρινα, απ΄όπου κατάγεται η γυναίκα του και όπου ξεχώρισε ως πανεπιστημιακός, ποιητής, και εκδότης. Το προηγούμενο βιβλίο ήταν η συλλογή πολιτικών άρθρων για την αριστερά με τίτλο «Η αυθάδεια των αθώων» (Επίκεντρο).
Οι τίτλοι των ποιημάτων της συλλογής ,που αριθμεί 91 σελίδες, είναι ενδεικτικοί της ποιητικής του Αθηναιογραφίας: Η Αθήνα από τα Βορειοδυτικά, Όλοι Αθηναίοι, Η γνωστή Ακρόπολη, Η Άνοδος των Νοτίων, Πλατεία Ομονοίας, Οι μέτοικοι, Σταθμός Λαρίσης, Οι καφετέριες, Στο φανάρι της Πανεπιστημίου, Αθήνα είναι και η Θήβα, Υπόλοιπο Αττικής…
Η γραφή και εδώ έχει σαρκαστικό τόνο. Η γλώσσα ανάμεικτη: Λόγια και λαϊκότροπη. Οι αναφορές στην Ιστορία συνδυάζονται με εικόνες του σήμερα. Η αρχαιότητα εμφανίζεται μαζί με το μοντέρνο. Το χιούμορ παρωδεί την στομφώδη ιστορικότητα.
Αυτό που εκόμισε στον σύγχρονο ποιητικό λόγο ο Αθηναιο- Φλωρινιώτης καθηγητής είναι η ακομπλεξάριστη παρωδία προσώπων , αντιλήψεων και καταστάσεων του χώρου που, εδώ και δεκαετίες, έχει εξασφαλίσει ένα είδος κριτικής ασυλίας, όπως είναι ο χώρος του προοδευτικού πανεπιστημιακού κατεστημένου, της διανόησης και της λογοτεχνίας εν γένει.
Σε αυτό το βιβλίο οι αναφορές είναι κυρίως ιστορικο-τοπογραφικές και αναφορές ιστορικών ονομάτων. Ιδού ένα αντιπροσωπευτικό σε ελεύθερο στίχο, (παρ΄ότι παρεμβάλλεται ενίοτε μια ομοιοκαταληξία), με το ύφος , πάντως, να περιορίζεται κάπως σαν σε χρονογραφικό σχόλιο:
«Όλοι Αθηναίοι»
«Όλοι υπήρξαμε κάποτε και αρχαίοι και Αθηναίοι, / διεκδικούμε μια θέση θεωρείου στο παρελθόν / όπως το δηλώνουν τα μαξιμαλιστικά βαφτιστικά / « Άλκης», «Αλκμήνη», «Άλκηστις», «είπα στην Άλκηστις» / που σκεπάζουν την Μπαστουνοβλαχία / την ενδιάμεση μετά τα μεγαλεία / Αν σε πρόσφατο αιώνα είχαν ζήσει εδώ / δύο συνονόματοι, ο ένας μητροπολίτης κι ο άλλος καροποιός / εμείς αισθανόμαστε απευθείας μακρανεψιοί του μητροπολίτη: / κανενός ο παππούς δεν βοσκούσε τις αίγες στη Βροσίνα / κανενός δεν έβγαινε στην Στυλίδα με την ψαρόβαρκα / κανενός πρόππαπος δεν έστρωνε τις ράγες στην Αριζόνα, / όλοι στα ριζά του Ερεχθείου είδαμε το φως»…
Απο Απόσταση
«Χρόνια διαμένω σε απόσταση από Σένα / είχε γίνει απόστημα και έσπασε, και τώρα / ούτε Σου λείπω ακριβώς μήτε μου λείπεις. / Οι ίσκιοι Σου , πυκνώματα αλλοτινών ζώντων, / με πατούν και βγάζω ένα πύον όπως η μπόρα / σε τμήματα της Σταδίου σαν γενικεύσεις / από νερά δύο μόλις πόντων».
Ο Μίμης Σουλιώτης γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα. Είχε καταγωγή από την Πελοπόννησο και το Μοναστήρι. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακό στη Βυζαντινή Φιλολογία στη Βουδαπέστη και διδακτορικό στα Ιωάννινα. Υπήρξε θαυμαστής του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στη Φλώρινα. Το 1971, εξέδωσε, μαζί με άλλους, το περιοδικό Τραμ. Ίδρυσε το Βαλκανικό Άσυλο Ποίησης στις Πρέσπες, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού. Τακτικός καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής της Φλώρινας, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, δίδαξε ως καθηγητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου των Πατρών, στο Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, στο Πανεπιστήμιο της Λουντ, στο Έτβες Λόραντ ως επισκέπτης καθηγήτης και στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Εκεί, οργάνωσε το πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής στην Ελλάδα.
Οι τίτλοι των ποιητικών του έργων:
Σβούρα (1972), Ποιήματα εν παρόδω (1974), Βαθιά επιφάνεια (1992), Αβγά μάταια (1998), Περί ποιητικής (1999), Υγρά (2000), Ήλιος στην Σκοτία (2001), Σκόρπια (2011), Παλιές ηλικίες (2002), Αλφαβητάριο για την ποίηση (2010), Κύπρον , ιν ντηντ (2011).
Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο
Είναι 57 ποιήματα που παρωδούν, με τον χαρακτηριστικό παιγνιώδη τρόπο του, την πόλη που λατρεύουμε να «μισούμε»: Την Αθήνα. Την γενέτειρα πόλη και του ιδίου, την οποία αποχωρίστηκε για να ζήσει στη Φλώρινα, απ΄όπου κατάγεται η γυναίκα του και όπου ξεχώρισε ως πανεπιστημιακός, ποιητής, και εκδότης. Το προηγούμενο βιβλίο ήταν η συλλογή πολιτικών άρθρων για την αριστερά με τίτλο «Η αυθάδεια των αθώων» (Επίκεντρο).
Οι τίτλοι των ποιημάτων της συλλογής ,που αριθμεί 91 σελίδες, είναι ενδεικτικοί της ποιητικής του Αθηναιογραφίας: Η Αθήνα από τα Βορειοδυτικά, Όλοι Αθηναίοι, Η γνωστή Ακρόπολη, Η Άνοδος των Νοτίων, Πλατεία Ομονοίας, Οι μέτοικοι, Σταθμός Λαρίσης, Οι καφετέριες, Στο φανάρι της Πανεπιστημίου, Αθήνα είναι και η Θήβα, Υπόλοιπο Αττικής…
Η γραφή και εδώ έχει σαρκαστικό τόνο. Η γλώσσα ανάμεικτη: Λόγια και λαϊκότροπη. Οι αναφορές στην Ιστορία συνδυάζονται με εικόνες του σήμερα. Η αρχαιότητα εμφανίζεται μαζί με το μοντέρνο. Το χιούμορ παρωδεί την στομφώδη ιστορικότητα.
Αυτό που εκόμισε στον σύγχρονο ποιητικό λόγο ο Αθηναιο- Φλωρινιώτης καθηγητής είναι η ακομπλεξάριστη παρωδία προσώπων , αντιλήψεων και καταστάσεων του χώρου που, εδώ και δεκαετίες, έχει εξασφαλίσει ένα είδος κριτικής ασυλίας, όπως είναι ο χώρος του προοδευτικού πανεπιστημιακού κατεστημένου, της διανόησης και της λογοτεχνίας εν γένει.
Σε αυτό το βιβλίο οι αναφορές είναι κυρίως ιστορικο-τοπογραφικές και αναφορές ιστορικών ονομάτων. Ιδού ένα αντιπροσωπευτικό σε ελεύθερο στίχο, (παρ΄ότι παρεμβάλλεται ενίοτε μια ομοιοκαταληξία), με το ύφος , πάντως, να περιορίζεται κάπως σαν σε χρονογραφικό σχόλιο:
«Όλοι Αθηναίοι»
«Όλοι υπήρξαμε κάποτε και αρχαίοι και Αθηναίοι, / διεκδικούμε μια θέση θεωρείου στο παρελθόν / όπως το δηλώνουν τα μαξιμαλιστικά βαφτιστικά / « Άλκης», «Αλκμήνη», «Άλκηστις», «είπα στην Άλκηστις» / που σκεπάζουν την Μπαστουνοβλαχία / την ενδιάμεση μετά τα μεγαλεία / Αν σε πρόσφατο αιώνα είχαν ζήσει εδώ / δύο συνονόματοι, ο ένας μητροπολίτης κι ο άλλος καροποιός / εμείς αισθανόμαστε απευθείας μακρανεψιοί του μητροπολίτη: / κανενός ο παππούς δεν βοσκούσε τις αίγες στη Βροσίνα / κανενός δεν έβγαινε στην Στυλίδα με την ψαρόβαρκα / κανενός πρόππαπος δεν έστρωνε τις ράγες στην Αριζόνα, / όλοι στα ριζά του Ερεχθείου είδαμε το φως»…
Απο Απόσταση
«Χρόνια διαμένω σε απόσταση από Σένα / είχε γίνει απόστημα και έσπασε, και τώρα / ούτε Σου λείπω ακριβώς μήτε μου λείπεις. / Οι ίσκιοι Σου , πυκνώματα αλλοτινών ζώντων, / με πατούν και βγάζω ένα πύον όπως η μπόρα / σε τμήματα της Σταδίου σαν γενικεύσεις / από νερά δύο μόλις πόντων».
Ο Μίμης Σουλιώτης γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα. Είχε καταγωγή από την Πελοπόννησο και το Μοναστήρι. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακό στη Βυζαντινή Φιλολογία στη Βουδαπέστη και διδακτορικό στα Ιωάννινα. Υπήρξε θαυμαστής του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στη Φλώρινα. Το 1971, εξέδωσε, μαζί με άλλους, το περιοδικό Τραμ. Ίδρυσε το Βαλκανικό Άσυλο Ποίησης στις Πρέσπες, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού. Τακτικός καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής της Φλώρινας, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, δίδαξε ως καθηγητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου των Πατρών, στο Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, στο Πανεπιστήμιο της Λουντ, στο Έτβες Λόραντ ως επισκέπτης καθηγήτης και στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Εκεί, οργάνωσε το πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής στην Ελλάδα.
Οι τίτλοι των ποιητικών του έργων:
Σβούρα (1972), Ποιήματα εν παρόδω (1974), Βαθιά επιφάνεια (1992), Αβγά μάταια (1998), Περί ποιητικής (1999), Υγρά (2000), Ήλιος στην Σκοτία (2001), Σκόρπια (2011), Παλιές ηλικίες (2002), Αλφαβητάριο για την ποίηση (2010), Κύπρον , ιν ντηντ (2011).
Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.