Την Τετάρτη που μας πέρασε με τίμησες στην παρουσίαση του δεύτερου μυθιστορήματός μου υπενθυμίζοντας μια από τις ρίζες μου. Την επομένη διάβασα τον σχολιαστή του μπλοκ neaflorina, ο οποίος καλυπτόμενος από την ανωνυμία του, υπερθεμάτισε κάτω από την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου: «πολύς ντόρος για το ΤΙΠΟΤΑ..».
Τότε έφερα στο μυαλό μου το πρώτο μου μυθιστόρημα, στην παρουσίαση του οποίου παραβρισκόταν ο πατέρας σου, ο Θεόδωρος. Καθόταν στην μπροστινή σειρά των καθισμάτων, εκεί ψηλά στην «οδό ονείρων» και, αν και κουβαλούσε το βάρος των χρόνων του, περίμενε με νεανική διάθεση την κριτική παρουσίαση των αγορητών. Μου έκανε μάλιστα και ερώτημα σχετικό με την εμπλοκή των μασόνων στην πλοκή εκείνου του μυθιστορήματος. Είχα συγκινηθεί τότε πραγματικά, γιατί αποδεικνυόταν πως ήταν φιλόμουσος και ευαίσθητος και κυρίως πως κουβαλούσε μια αρχοντική καλαισθησία που δεν του επέτρεπε να αδιαφορήσει, όταν κυοφορούνταν κάτι που πίστευε πως έστεκε ψηλά, χαρακτηριστικά που τον κατέταξαν ανάμεσα στους δημιουργικούς ανθρώπους της γενιάς του..
Τότε πραγματικά η σύγκριση ανάμεσα στον Θόδωρο Βόσδου και στον σχολιαστή με την προσωπίδα ήρθε στο νου μου σχεδόν αβίαστα, τραυματίζοντάς με… Και ένιωσα το δικό του χαστούκι να αγγίζει τη γενιά μου και τη γενιά των παιδιών μου… Η προσβολή πονούσε και με πλήγωνε. Ένιωθα άσχημα όχι για μένα αλλά για την Ρένα, τον Μπίσαλα, τον Ηρακλή, τον Αλέξη, την Πηνελόπη, τον Πάνο, τον Σελεμίδη, την Όλγα... ανθρώπους με όνειρα, που παλεύουν να αφήσουν το δικό τους στίγμα στην πόλη μας. Ανθρώπους της γενιάς μου ή της δικής τους, αδιάφορο, που θα βρουν στο δρόμο τους ανώνυμους που μηδενίζουν εύκολα και κομπλεξικά το προϊόν του μόχθου τους… Αλλά ένιωθα άσχημα και για όλους εκείνους που με τίμησαν με την οργάνωση ή τη συνδιοργάνωση ή με την απλή παρουσία τους εκφράζοντας την φιλόμουση διάθεση της πόλης μας. Και πάνω από όλα για τους φοιτητές μου που μοιάζουν, μετά από αυτό, να αναζητούν πρότυπα σε έναν κόσμο κυριαρχημένο από τη μιζέρια, την γκρίνια και την ισοπέδωση…
Γιατί η φιλόμουση Φλώρινα έχει τη δική της πονεμένη διαδρομή στην Ιστορία που επιβάλλει τον σεβασμό όλων μας..
Με εκτίμηση
Καθηγήτρια Σ. Ηλιάδου-Τάχου
Τότε έφερα στο μυαλό μου το πρώτο μου μυθιστόρημα, στην παρουσίαση του οποίου παραβρισκόταν ο πατέρας σου, ο Θεόδωρος. Καθόταν στην μπροστινή σειρά των καθισμάτων, εκεί ψηλά στην «οδό ονείρων» και, αν και κουβαλούσε το βάρος των χρόνων του, περίμενε με νεανική διάθεση την κριτική παρουσίαση των αγορητών. Μου έκανε μάλιστα και ερώτημα σχετικό με την εμπλοκή των μασόνων στην πλοκή εκείνου του μυθιστορήματος. Είχα συγκινηθεί τότε πραγματικά, γιατί αποδεικνυόταν πως ήταν φιλόμουσος και ευαίσθητος και κυρίως πως κουβαλούσε μια αρχοντική καλαισθησία που δεν του επέτρεπε να αδιαφορήσει, όταν κυοφορούνταν κάτι που πίστευε πως έστεκε ψηλά, χαρακτηριστικά που τον κατέταξαν ανάμεσα στους δημιουργικούς ανθρώπους της γενιάς του..
Τότε πραγματικά η σύγκριση ανάμεσα στον Θόδωρο Βόσδου και στον σχολιαστή με την προσωπίδα ήρθε στο νου μου σχεδόν αβίαστα, τραυματίζοντάς με… Και ένιωσα το δικό του χαστούκι να αγγίζει τη γενιά μου και τη γενιά των παιδιών μου… Η προσβολή πονούσε και με πλήγωνε. Ένιωθα άσχημα όχι για μένα αλλά για την Ρένα, τον Μπίσαλα, τον Ηρακλή, τον Αλέξη, την Πηνελόπη, τον Πάνο, τον Σελεμίδη, την Όλγα... ανθρώπους με όνειρα, που παλεύουν να αφήσουν το δικό τους στίγμα στην πόλη μας. Ανθρώπους της γενιάς μου ή της δικής τους, αδιάφορο, που θα βρουν στο δρόμο τους ανώνυμους που μηδενίζουν εύκολα και κομπλεξικά το προϊόν του μόχθου τους… Αλλά ένιωθα άσχημα και για όλους εκείνους που με τίμησαν με την οργάνωση ή τη συνδιοργάνωση ή με την απλή παρουσία τους εκφράζοντας την φιλόμουση διάθεση της πόλης μας. Και πάνω από όλα για τους φοιτητές μου που μοιάζουν, μετά από αυτό, να αναζητούν πρότυπα σε έναν κόσμο κυριαρχημένο από τη μιζέρια, την γκρίνια και την ισοπέδωση…
Γιατί η φιλόμουση Φλώρινα έχει τη δική της πονεμένη διαδρομή στην Ιστορία που επιβάλλει τον σεβασμό όλων μας..
Με εκτίμηση
Καθηγήτρια Σ. Ηλιάδου-Τάχου
Το βιβλίο αν είχε προοπτική θα είχαν ασχοληθεί μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι. Προοπτική μπορεί να δώσει μόνο στην συγγραφέα που εμπλουτίζει το βιογραφικό της με την ελπίδα να ανέελθει ακαδημαϊκά. Άρα με το ντόρος για το τίποτα ο σχολιαστής προφανώς εννοεί ότι το βιβλίο αφορά και εξυπηρετεί αποκλειστικά την συγγραφέα.
ΑπάντησηΔιαγραφή