Ι. Φθαρμένο και παλιό
Ενδιαφέρον είχε η αναφορά σε ραδιοφωνική συνέντευξη της πρώην κυβερνητικής εκπροσώπου και εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Ολγας Γεροβασίλη, ότι το μεγάλο ερώτημα στις επικείμενες εκλογές είναι ποιον θα εμπιστευτεί ο λαός να κυβερνήσει: «Τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα ή τις παλιές φθαρμένες δυνάμεις, που σαράντα χρόνια, δεν το ξεχνάει αυτό ο ελληνικός λαός, κυβέρνησαν με πολιτικές οι οποίες έφεραν τον τόπο μέχρι εδώ». Το δίλημμα που προσπαθούν να «στήσουν» στο λαό, είναι στην κυριολεξία κάλπικο. Αυτό που είναι κυριολεκτικά σάπιο, είναι το αστικό πολιτικό σύστημα και το καπιταλιστικό σύστημα που ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύουν στη σημερινή συγκυρία με τον καλύτερο τρόπο, κατά ομολογία μάλιστα των εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ. Όλοι αυτοί που δηλώνουν σήμερα περιχαρείς για τον ηγέτη Τσίπρα και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε μέσα σε επτά μήνες να ξεσηκώσει μια χαρά όλα τα «χούγια» των πολιτικών δυνάμεων τις οποίες χαρακτηρίζει «παλιές και φθαρμένες δυνάμεις που κυβέρνησαν 40 χρόνια». Κατάφερε να κάνει μέσα σε επτά μήνες όλα όσα γίνονταν εδώ και δεκαετίες. Κοροϊδία και εμπαιγμός στο λαό, τεμενάδες στην ΕΕ για να σχεδιάσουν από κοινού το νέο αντιλαϊκό πακέτο, τεμενάδες και στο ΝΑΤΟ που του πρόσφερε κιόλας νέα βάση σε ελληνικό νησί, μνημόνιο Νο 3, εκβιαστικά διλήμματα μπροστά στις κάλπες, υποχρεωτική δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων νοσοκομείων, πανεπιστημίων, δημοσίων οργανισμών, διορισμοί συγγενών και φίλων στον κρατικό μηχανισμό και τόσα άλλα... Και το κατάφερε γιατί: Από τη μία, η προσήλωση στη στρατηγική της ΕΕ, οι ίδιες του οι θέσεις εκεί οδηγούν, δηλαδή στην ενίσχυση του κεφαλαίου, στη διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και από την άλλη, είναι τέτοια η ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του, που μπορούν να παίξουν ρόλο στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, αφού κλέβουν ριζοσπαστικά συνθήματα για να ξεγελάνε τους εργαζόμενους, να εκμαυλίζουν λαϊκές συνειδήσεις, να πουλάνε παραμύθια ότι μπορεί μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα να ενισχύονται οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και ταυτόχρονα να περνά καλά και ο λαός...
Η ιστορία ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, είναι τόσο παλιά και φθαρμένη, όσο ακριβώς και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ - που έχουν κυβερνήσει. Τόσο παλιά και φθαρμένη όσο η σοσιαλδημοκρατία. Γιατί αυτό που πρεσβεύει, ο όρος ύπαρξής του από τη δημιουργία του, είναι να εγκλωβίζει ριζοσπαστικές συνειδήσεις σε ανώδυνα μονοπάτια, να εξαπατά πολιτικά το λαό, να παραμυθιάζει ότι είναι δύναμη που θα ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Να παίζει το χειρότερο ρόλο, όταν το σύστημα βρίσκει ζόρια να συνεχίσει την αντιδραστική του πολιτική. Μήπως αυτό δε γίνεται και τώρα; Μήπως γι' αυτό το λόγο δε λέει η Μέρκελ ότι οι εκλογές «δεν είναι μέρος της κρίσης αλλά της λύσης»; Μήπως γι' αυτό ο ίδιος ο Σόιμπλε δεν αποθεώνει τις πολιτικές επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Μήπως γι' αυτό δεν ξεσηκώθηκε κίνημα από τα γεράκια των αγορών - όπως τους έλεγε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ - για να στηρίξουν τη συμφωνία της 13ης Ιούλη, που έφερε το μνημόνιο και θα φέρει κι άλλα μέτρα;
Τις τελευταίες δεκαετίες, το συγκεκριμένο κόμμα και οι πολιτικοί του πρόγονοι έχουν δείξει δείγματα αντιλαϊκής γραφής. Πιστοί σε αυτό, το ίδιο κάνουν και σήμερα. Και βέβαια, σε αυτό το πλαίσιο, βασικό του καθήκον και μέλημα ήταν πάντα το ιδεολογικό, πολιτικό χτύπημα του ΚΚΕ για προφανείς λόγους. Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ παραδοσιακά είναι ένας από τους πολιτικούς φορείς και εκπροσωπεί ένα από τα ιδεολογικά ρεύματα που εκφράζουν ότι πιο φθαρμένο, παλιό και σάπιο... Από τότε που προσπάθησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ και σήμερα έφτασαν να χαριεντίζονται με τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα και να δίνουν τα χέρια με αυτούς για να διαλύσουν τη ζωή του λαού. Να ακρωτηριάσουν κάθε λαϊκή συνείδηση, που μπροστά στην κρίση και σε όσα έχει ζήσει, σκέφτεται και μπροστά στις εκλογές να κάνει ένα σημαντικό ριζοσπαστικό βήμα, στηρίζοντας το ΚΚΕ. Είναι μια παλιά ιστορία με προδιαγεγραμμένη πορεία, που καταρρίπτει σήμερα αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
ΙΙ. Αναξιόπιστοι
«Αξιοπιστία και πρόγραμμα η δύναμη της "Λαϊκής Ενότητας"». Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ επιτυχημένο και πολύ σύντομο ανέκδοτο. Είναι όμως ο τίτλος άρθρου του στελέχους της «ΛΑ.ΕΝ.» Κ. Λαπαβίτσα. Ένα οποιοδήποτε έλλογο ον θα εξέφραζε βεβαίως την απορία: Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτοί που μέχρι πριν από λίγους μήνες ορκίζονταν στην αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και στο πρόγραμμά του; Πόση αξιοπιστία μπορεί να διεκδικούν να τους πιστωθεί αυτοί που μέχρι προχτές στήριζαν την κυβέρνηση από κορυφαίες θέσεις, την ώρα μάλιστα που ήταν φως - φανάρι ότι αυτή διαπραγματευόταν το τρίτο μνημόνιο; Πόση αξιοπιστία αναλογεί σε όσους για 7 μήνες δεν έκαναν απλώς «τουμπεκί ψιλοκομμένο» μπροστά σε κάθε αντιλαϊκή απόφαση της κυβέρνησης, αλλά «χρύσωναν τα χάπια», κοροϊδεύοντας το λαό ότι τα ...καλύτερα έρχονται;
Αξιοπιστία αποδεδειγμένα δεν διαθέτουν. Όσο για πρόγραμμα; Οι υπερασπιστές του προγράμματος της Θεσσαλονίκης κρύβουν απ' το λαό ότι οι στόχοι αυτού του προγράμματος, δηλαδή η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, είναι αυτοί που φέρνουν τα αντιλαϊκά μνημόνια. Επιβεβαιώνοντας δηλαδή όσα υποστήριζε το ΚΚΕ πριν από τις εκλογές του Γενάρη, ότι εκτός από τα ψίχουλα που περιείχε αυτό το πρόγραμμα για το λαό, κατέγραφε βαριές δεσμεύσεις υπέρ του κεφαλαίου...
ΙΙΙ. Ανακυκλώνουν τα ίδια παλιά υλικά
Οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, που εντάθηκαν από το 2010 και μετά, δεν άφησαν ανεπηρέαστο και το συνδικαλιστικό κίνημα. Το αντίθετο μάλιστα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι «κολεγιές» που ωρίμαζαν για χρόνια στα όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κύρια ανάμεσα σε δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΑΣΚΕ (τουλάχιστον ενός μέρους της), αποτέλεσαν πρόπλασμα για συνεργασίες και σε πολιτικό επίπεδο, ιδιαίτερα μετά το εκλογικό φυλλορρόημα του ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλος, επί 34 χρόνια στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ, ο οποίος, το 2013, παραμονές του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, εξήγγειλε μαζί με άλλους πρώην συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ την ίδρυση μιας νέας παράταξης με την επωνυμία ΕΜΕΙΣ. Για την ιστορία, ο Ν. Φωτόπουλος προβλήθηκε όσο λίγοι συνδικαλιστές ως «πολέμιος» των μνημονίων και, στη βάση του «αντιμνημονιακού» μετώπου που προπαγάνδιζε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε πολύ κοντά με τις δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τόσο κοντά, μάλιστα, που το 2014, στην ιδρυτική διάσκεψη του ΜΕΤΑ, συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, που διαδέχτηκε την «Αυτόνομη Παρέμβαση», ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ και σημερινός εκπρόσωπος των εργαζομένων της ΔΕΗ στο ΔΣ της επιχείρησης, συμμετείχε ως επίσημος προσκεκλημένος, μαζί με τον πρόεδρο της ΠΟΕ ΟΤΑ, επίσης όψιμα «αποστασιοποιημένο» από την ΠΑΣΚΕ, Θ. Μπαλασόπουλο. Ο Ν. Φωτόπουλος χαιρέτισε τότε από το βήμα και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο το ΕΜΕΙΣ να βρεθεί κάτω και από τον ίδιο τίτλο με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Ιούνη του ίδιου χρόνου, έγινε το 36ο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Εκεί, στο ψηφοδέλτιο με τον τίτλο ΕΑΜΕ, με επικεφαλής τον Ν. Φωτόπουλο, βρήκαν στέγη οι παρατάξεις που στηρίζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, όπως είχε αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης», αυτή η συνεργασία είχε γίνει στη βάση παρασκηνιακών συνδιαλλαγών για τη διαμόρφωση συσχετισμών και το μοίρασμα καρεκλών ανάμεσα στην παράταξη του Φωτόπουλου και τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο πριν από το συνέδριο, με επιστολή του προς στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Φωτόπουλος αποκάλυπτε τη συμφωνία που είχε γίνει και συγκεκριμένα να ενισχύσει η ΕΑΜΕ τις άλλες δύο παρατάξεις, προκειμένου να καταλάβουν έδρες στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ και στην Εξελεγκτική Επιτροπή. Κατά τα φαινόμενα, η συμφωνία προχώρησε ακόμα περισσότερο και εκφράστηκε με συμμετοχή των αντιπροσώπων που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο της παράταξης του Φωτόπουλου.
Βέβαια, ο «αντιμνημονιακός» πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ δεν βρέθηκε τυχαία στο ίδιο μετερίζι με τους ΣΥΡΙΖΑίους συνδικαλιστές. Πολύ πριν από αυτούς, υπήρξε υπέρμαχος της απελευθέρωσης της αγοράς Ενέργειας, με όρους «υγιούς ανταγωνισμού», που υιοθέτησε στο πρόγραμμά του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αθωώνοντας επί της ουσίας την πολιτική της ΕΕ υπέρ του κεφαλαίου, σε ότι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων στη ΔΕΗ, που είναι τα παράγωγα της πολιτικής της «απελευθέρωσης».
Από τότε, «πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε με ευχαρίστηση τις υπηρεσίες πρώην ΠΑΣΟΚων συνδικαλιστών για να σπείρει αυταπάτες και ψέματα στους εργαζόμενους ότι μπορεί τάχα με μια δική του διακυβέρνηση να δοθεί λύση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Ακόμα και όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται οι πραγματικές στοχεύσεις της διαχείρισης ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις καλούσαν σε συλλαλητήρια στήριξης ή και «διόρθωσης» της κυβερνητικής πολιτικής, συνεχίζοντας να καλλιεργούν κλίμα ανοχής και αναμονής.
Τώρα, ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ανακοίνωσε με άρθρο του στο διαδίκτυο ότι μετακομίζει πάλι πολιτικά και ότι στο εξής θα στεγάζεται στο νέο κόμμα του Λαφαζάνη, τη «Λαϊκή Ενότητα» (τον ΣΥΡΙΖΑ 2). Μάλιστα, αιτιολογεί αυτή του την απόφαση με τα εξής ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα: «Δεν μπορώ, δεν έχω το δικαίωμα, δεν με αφήνει η συνείδησή μου να αγνοήσω και να προσπεράσω την παλικαρίσια στάση όλων όσων από το ΣΥΡΙΖΑ αγνοώντας καρέκλες και οφίτσια πρωτοτυπώντας παρέμειναν συνεπείς χωρίς να λογαριάσουν κόστος τιμώντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ».
«Αθώοι του αίματος», λοιπόν, ο Λαφαζάνης και οι άλλοι, που από τις υπουργικές τους θέσεις στήριξαν το προηγούμενο επτάμηνο τις αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι αυτές δεν οδηγούν απαραίτητα σε ένα τρίτο μνημόνιο. «Στηρίζω αυτούς που δεν μας κορόιδεψαν», καταλήγει ο Ν. Φωτόπουλος, κρύβοντας ότι είναι ένας από αυτούς που συμμετέχουν ενεργά στην κοροϊδία των εργαζομένων και του λαού, άλλοτε με τα «αντιμνημονιακά» μέτωπα, άλλοτε με την αλλαγή «μαρκίζας» στην παράταξη της ΠΑΣΚΕ και τις συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα με τη μετοίκηση και τον εξαγνισμό του «ΣΥΡΙΖΑ Νο 2»…
