Η κυβέρνηση, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια εκφοβισμού, τρομοκράτησης και εκβιασμού του λαού, προκειμένου να αποδεχτεί τα νέα βάρβαρα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, ισχυρίζεται ότι, αν δεν πάρουμε την 5η δόση του δανείου του Μνημονίου, δεν υπάρχει «σάλιο» για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Πτωχεύσαμε! – Στο μεταξύ, ο λαός έχει ήδη πτωχεύσει!!! – Ότι όλα τα έσοδα του κράτους πηγαίνουν για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων!...
Ωστόσο, στις σελίδες 69 - 72 του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2011 καταγράφονται τα εξής στοιχεία: α) Το ποσό που πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις δεν ξεπερνά τα 19,8 δισεκατομμύρια ευρώ. β) Τα τακτικά έσοδα του κράτους υπολογίζονται σε 56 δισεκατομμύρια ευρώ. γ) Τα χρεολύσια, που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, ανέρχονται σε 62 δισεκατομμύρια ευρώ!
Συμπέρασμα 1: Και να μας κόψουν την 5η δόση, – που δεν πρόκειται, – λεφτά για μισθούς και συντάξεις υπάρχουν από τα τακτικά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού. Το πολύ-πολύ, αν υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση (που δεν υπάρχει φυσικά), δεν θα περισσεύουν για τους τοκογλύφους!... Το κεφάλαιο δεν δανείζει για λόγους φιλανθρωπίας, αλλά για να κερδίσει από τα τοκογλυφικά επιτόκια με τα οποία δανείζει. Πως γίνεται, από τη μια να εκβιάζουν για την 5η δόση, κι από την άλλη να παζαρεύουν νέο δάνειο-μαμούθ ύψους πάνω από 100 δισεκατομμύρια, αν δεν περίμεναν κέρδη;
Η ληστεία που υφίσταται ο ελληνικός λαός, από τη φορολεηλασία του οποίου «μαζεύονται» αυτά τα 56 δισεκατομμύρια, – μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των φόρων είναι αντιλαϊκοί και άδικοι, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο απολαμβάνει πλήθος φοροελαφρύνσεων και φοροαπαλλαγών, – πηγαίνει όλη για να πληρώνονται εγχώριοι και ξένοι δανειστές και κερδοσκόποι. Και επειδή η απληστία του κεφαλαίου είναι τέτοια που δεν μπορεί να κορεστεί από τη μέχρι τώρα φορολεηλασία, γι’ αυτό αυξάνουν τη φορολεηλασία για να ικανοποιούν την όλο και μεγαλύτερη απληστία!
Αυτή είναι η «προτεραιότητα» των κυβερνώντων από συστάσεως του ελληνικού κράτους της πλουτοκρατίας: Να πίνει το αίμα του λαού για να πληρώνει τους τοκογλύφους για τα δάνεια που συνάπτει και «τρώει» η πλουτοκρατία! Δεκάρα τσακιστή δεν πηγαίνει για να πληρωθούν, δήθεν, οι μισθοί και οι συντάξεις. Στο λαό το μόνο που απομένει είναι τα δάνεια και οι τόκοι. – Τόκοι που πληρώνονται με το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, με την επιβολή κεφαλικών φόρων και μέτρα αφανισμού των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι ψέμα, λοιπόν, ότι οι αμοιβές των εργαζομένων ευθύνονται για το δημόσιο χρέος. Αντίθετα, με δεδομένο ότι η πολιτική περιορισμού των μισθών, συνδυάζεται πάντα με μέτρα που διευρύνουν τα προνόμια και τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου, όποτε κηρύσσονται οι μισθοί σε διωγμό, πάντα διογκώνεται και το κρατικό χρέος. [Το 1985 – ‘87, για παράδειγμα, όταν, με το λεγόμενο «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» του ΠΑΣΟΚ, απαγορεύτηκαν, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, οι αυξήσεις σε μισθούς για δύο χρόνια, το κρατικό χρέος, από 5,5% του ΑΕΠ το 1984, εκτοξεύτηκε στο 15,8% το 1988! Επίσης, το 1992 το κρατικό χρέος είχε φτάσει τα 45,7 δισεκατομμύρια ευρώ και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, επικαλούμενη τα δημοσιονομικά, επέβαλε την πολιτική του «0+0=14%», παγώνοντας μισθούς και συντάξεις για όλο το 1993.Κι όμως, το 1994 το κρατικό χρέος είχε φτάσει στο 82,4 δισεκατομμύρια ευρώ].
Είναι ψέμα ότι οι αμοιβές των εργαζομένων συμβάλουν στη διόγκωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Τα ελλείμματα μεγαλώνουν από το τεράστιο φαγοπότι που έχουν στήσει γύρω από το δημόσιο κορβανά διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, οι εκπρόσωποι των οποίων θησαυρίζουν, χάρη στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. [Οι χρονιές 2000 - 2008, για παράδειγμα, αποτέλεσαν την περίοδο της μεγαλύτερης κερδοφορίας που έχουν παρουσιάσει ιστορικά οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, με τα επίσημα κέρδη να πολλαπλασιάζονται κατά δεκάδες φορές. Την ίδια περίοδο, όμως, τα ελλείμματα αυξήθηκαν κατακόρυφα, χάρη στην πολιτική φορο-ελαφρύνσεων, φοροαπαλλαγών, κινήτρων και χρηματοδοτήσεων, που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι, η μείωση των κρατικών εσόδων οφείλεται στο ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες πληρώνουν ελάχιστους φόρους, – σε αντίθεση με μισθωτούς και συνταξιούχους, – τα ελλείμματα του δημοσίου διευρύνονται, εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, για την οποία πληρώνουμε αστρονομικά ποσά σε τόκους και χρεολύσια. Χωρίς αυτά, ΟΛΟΙ σχεδόν οι κρατικοί προϋπολογισμοί, ως το 2008, θα ήσαν πλεονασματικοί. Επίσης: Μέχρι τον Ιούνη του 2010 το συνολικό ελληνικό χρέος σε ξένες τράπεζες ανέρχονταν σε 252,1 δισεκατομμύρια δολάρια. Το Δεκέμβρη του 2010, – δηλαδή, μέσα σε έξι μήνες εφαρμογής του «Μνημονίου 1», – μειώθηκε κατά 42% και έφτασε στα 145,7 δισεκατομμύρια δολάρια (την ίδια περίοδο είχαμε θύελλα αντιλαϊκών μέτρων). Μ’ άλλα λόγια, η πολιτική του μνημονίου, εξασφάλισε στους ξένους δανειστές και τοκογλύφους τον απαραίτητο χρόνο και τις αναγκαίες «διευκολύνσεις» για να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Το νέο μνημόνιο, ανάμεσα στα άλλα, έχει τον ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσει και τον υπόλοιπο απαραίτητο χρόνο και νέες «διευκολύνσεις», ώστε οι δανειστές «μας» να ξεφορτωθούν, αν είναι δυνατόν, το σύνολο του ελληνικού χρέους, παίρνοντας πίσω τα «λεφτά τους», δηλαδή το κεφάλαιο με υπερ-πολλαπλάσια τοκογλυφικά! Ούτε ένα ευρώ, από τις διάφορες δόσεις των δανείων, δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις. Όλα θα πάνε στους κερδοσκόπους]!!!...
Συμπέρασμα 2: Αν ο ελληνικός λαός δεν είχε φορτωθεί να ξεπληρώνει (και να ξαναπληρώνει) τα δάνεια, τους τόκους και τα χρεολύσια των δανείων της πλουτοκρατίας, τότε, με τον πλούτο που παράγεται από τον ιδρώτα του και αυξήσεις μισθών και συντάξεων θα μπορούσαν να υπάρχουν και το κράτος θα μπορούσε να λειτουργεί με τρόπο που να καλύπτονται, στοιχειωδώς τουλάχιστον, οι λαϊκές ανάγκες. Όμως, αυτή η δυνατότητα θα παραμείνει στη σφαίρα της «θεωρίας», όσο το κράτος θα είναι κράτος των μονοπωλίων. Όσο, δηλαδή, το κράτος και οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης, θα δανείζονται και θα δημιουργούν ελλείμματα, που, από τη μια μεριά, θα μεταφράζονται σε επιχορηγήσεις, «πακέτα», ενισχύσεις, φοροαπαλλαγές και «κίνητρα» για βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους και, από την άλλη, σε χρέη για το λαό.
[Στην πραγματικότητα, ο λαός, όχι μόνο δεν χρωστάει τίποτα – και γι’ αυτό δεν πρέπει να πέσει στον εκβιασμό της κυβέρνησης, – αλλά του χρωστάνε τα πάντα: Χρωστάνε από την κλεμμένη υπεραξία στην παραγωγική διαδικασία, στη βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή, χρωστάνε, στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις. Χρωστάνε τον τεράστιο πλούτο που έχουν παράγει οι εργαζόμενοι και τον ιδιοποιήθηκε η πλουτοκρατία για να τον κάνει καταθέσεις στην Ελβετία. Χρωστάνε από τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, από τους άδικους άμεσους και έμμεσους φόρους. Χρωστάνε από τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που έχει γίνει, εδώ και πολλές δεκαετίες, με τον ιδρώτα και το αίμα του ελληνικού λαού, από το ότι χτύπησαν αλύπητα τον παραγωγικό πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Χρωστάνε απ’ όλα όσα έχει πληρώσει η λαϊκή οικογένεια για την Παιδεία, την Υγεία - Πρόνοια, την κοινωνική ασφάλιση. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από τους οποίους έβγαλαν αμύθητα κέρδη μια δράκα μονοπωλίων και «χορηγών», ενώ ο ελληνικός λαός υπερχρεώθηκε για πολλές δεκαετίες. Χρωστάνε από τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας, αλλά εξυπηρετούν σκοπούς του ΝΑΤΟ και τοπικούς πολέμους, σε διάφορα μέρη, έξω και μακριά από τα σύνορα της Ελλάδας].
Η ικανοποίηση των αναγκών του λαού, που οι αριθμοί των ίδιων των κυβερνόντων αποδεικνύουν ότι είναι μια απολύτως ρεαλιστική προοπτική, δεν είναι ζήτημα που περνάει μέσα από μια «καλύτερη αναδιανομή» του κλεμμένου πλούτου. Δεν είναι μια εξίσωση που λύνεται μέσα από μια «καλύτερη διαχείριση» της λαϊκής αγανάκτησης. Κανένας «διαχειριστής» του κατεστημένου, – είτε μονοκομματικά, είτε «πολυκομματικά», είτε «οικουμενικά», είτε με ανασχηματισμούς, ότι λεοντή κι αν φορέσει, σε ότι λυκοσυμμαχία κι αν συμμετάσχει, ότι «κόλπα» και τερτίπια κι αν μετέλθει, – δεν πρόκειται να απαλλαγεί από την ταξική του πυξίδα. Μέχρι τώρα τα παιχνίδια που παίζονταν, – άλλοτε στο όνομα της «αλλαγής», άλλοτε στο όνομα των «καλύτερων ημερών» και άλλοτε στο όνομα της «επανίδρυσης του κράτους», – έφερναν πάντοτε τα χειρότερα.
Δεν είναι ο λαός αυτός που δημιούργησε την κρίση και το χρέος. Τα δημιούργησε η πλουτοκρατία. Ο λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Δεν πρέπει να παγιδευτεί ξανά. Δεν πρέπει να υποκύψει στους εκβιασμούς. Γι’ αυτόν ένας μόνο δρόμος υπάρχει: Ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής! Ο δρόμος της συμπόρευσης με το ΚΚΕ, – ακόμα κι αν δεν συμφωνεί κανείς σε όλα μαζί του, – στους αγώνες και στις εκλογές.
Όλοι στη 48ωρη απεργία στις 28 και 29 Ιούνη και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.
